We are going to San Francisco! Maar ook naar de natuur in Oregon en Washington. Crater Lake, Mount St. Helens, Mount Rainier en de ruige kust. Natuurlijk mag een bezoek aan Yosemite niet ontbreken.

California – Nevada  – Oregon – Washington

Dag 1 – Naar San Francisco

Yes, we zijn weer in de States! En dat voelt goed kan ik wel zeggen!
We zijn heerlijk relaxed weggegaan. Gisteren (zondag) zijn we naar ons hotel in Hoofddorp gebracht, daar sliepen we in een Best Western (ja,ja de eerste van velen deze reis). Vanmorgen zijn we met een shuttlebusje naar Schiphol gebracht. Heerlijk, geen file, geen stress. We waren al om 7.50 uur bij de balie om de bagage af te geven. De dag ervoor hadden we online ingecheckt, dat is dus zeker aan te raden. Alleen je bagage nog afgeven en klaar ben je.
Oké, dan begint verder wel het wachten natuurlijk. Maar na een ontbijtje en wat winkelen konden we om 10.20 uur boarden. Ipv 11.10 uur vertrokken we om 11.25 uur omdat er een defecte stoel nog even gemaakt moest worden. Het vliegtuig zat helemaal vol, dus elke stoel was nodig.
We kunnen niet anders zeggen dan dat we zeer tevreden zijn over de verzorging aan boord van de KLM. We hebben echt veel te eten en te drinken gekregen.
De gezagvoerder had ook nog eens goeds nieuws, vanwege de wind mee zou de vlucht een uurtje korter duren. Kijk, dat is helemaal niet erg op een vlucht van 11 uur. Op het eind is daar toch weer een kwartier vanaf gegaan helaas. We (nou ja, de piloot) moesten een doorstart maken. Ik vond het minder prettig. Ben je bijna bij de grond gaat dat vliegtuig opeens weer met een noodvaart omhoog! Er bleek te weinig afstand te zijn met het vliegtuig ervoor zodat hij werd verzocht nog even door te vliegen. Dus na nog een rondje San Francisco vanuit de lucht mochten we dan toch landen.
Er stonden 3 dikke 747 vliegtuigen naast elkaar, allemaal net aangekomen (inclusief wij dus). Die mensen moeten dan ook allemaal langs de douane natuurlijk. Dus dat duurt even, maar er zijn dan wel gewoon 20 balies open. Dat is even wat anders dan bij de Albert Heijn zeg maar. Al met al ging het best vlot. Vervelende vragen beantwoorden, vingerafdrukken nemen en fotootje maken. Koffer ophalen en door naar Hertz voor de auto.
Oeps, daar was het best druk. De zeer vriendelijke medewerkster zei dan ook dat de planning niet zo had gerekend op zo’n drukke dag op Labour Day.
Maar we hebben vakantie en dus geen haast. En de auto die we meekregen maakte het wachten zeker waard. We hebben een Ford Explorer, dat is best een hele grote auto.

Uiteraard zijn we daarna naar ons hotel gereden in Fremont, een stadje vlakbij San Francisco. Mooi hotel, keurige kamers. Nog even naar de Wal*Mart geweest voor de nodige inkopen en daarna ook nog even iets gegeten bij Applebee’s die hier gelijk achter het hotel ligt.
Maar nu zijn we best wel moe eigenlijk. Het is hier nu 20.30 uur, maar in Nederland dus 9 uur later. Was best een lange dag. We nemen nog één drankje en dan duiken we toch echt ons bed in.

Het weer vandaag: 34 C
Gereden afstand: 50 km

Overnachting: Best Western Garden Court Inn

Dag 2 – Van San Francisco naar Oakhurst

Voor ons gevoel is vandaag is de reis pas echt begonnen. Vanmorgen hebben we nog lekker rustig aan gedaan na prima geslapen te hebben vannacht.
Om een uur of 10 vertrekken we richting de bergen, het eerste stuk rijden via de snelweg om zo wat sneller het stedelijk gebied uit te zijn. Bij het plaatsje Chinese Camp gaan de we 49 op. Prachtige weg, slinger de slang door de bergen. Het is opvallend hoe weinig andere auto’s we tegenkomen, heerlijk rustig. In Mariposa houden we even een lunchstop en schaffen we een fles Jack Daniel’s voor Jos en een fles Malibu voor mij aan bij de Liquor store .
We komen om 14.30 uur aan bij ons hotel in Oakhurst. Het hotel ziet er erg leuk uit. Ligt tegen een berg aangebouwd, gelukkig zitten wij beneden. Mooie kamer, met een schildering van Yosemite op de muur boven ons bed. We verkennen nog even de omgeving en besluiten dan om alvast even naar Yosemite National Park te rijden. Het ligt hier ongeveer een half uurtje rijden vandaan. We hebben een nieuwe Nationale Parkpas nodig dus die kunnen we dan gelijk even kopen, dan hoeft dat morgen niet meer.

Het is rustig bij de ingang en we zien dat het maar een paar mijl naar de Mariposa Grove is. Dan kunnen we daar ook best nog even heen. Vlak voor de parkeerplaats zien we de eerste gigantisch bomen, de Sequoias. Wat een schitterende bomen zeg. Dit zijn nog niet eens de grootste, maar ik vind ze geweldig. We zien ook nog wat herten lopen hier in het bos.
Op de parkeerplaats staat het nog best vol met auto’s, maar waar al die mensen zijn? Geen idee. Het is inmiddels rond 17.00 uur. Je kan hier een route lopen langs verschillende beroemde, grote, mooie Sequoias. Omdat het al laat is lopen we maar een klein stukje. We merken aan onze ademhaling al dat we al redelijk hoog zitten, zo’n 1800 meter.
We zien in dit eerste stuk vooral omgevallen bomen. De bomen zijn hier ongeveer 88 meter hoog en 12 meter in omvang. Als zo’n boom omvalt heb je volgens mij gelijk een aardbeving. De Fallen Monarch ligt er al sinds 1899, maar is nog steeds indrukwekkend.
We lopen tot aan de Bachelor and Three Graces, ja dat zijn dus 4 van die joekels bij elkaar. Op de terugweg lopen we nog een bospad in, daar staat een hert lekker te eten aan de groene takken. Heel stil sluipen we dichterbij. Ze heeft 2 jonkies bij haar. Echt van die Bambi’s met stippen op het lijfje. Op een meter of 10 blijven we stil staan. Ze storen zich niet aan ons terwijl wij toekijken hoe ze heen en weer lopen en de blaadjes van de takken eten. Prachtig gezicht! Op onze tenen lopen we weg en laten ze lekker hun gang gaan.

Morgen gaan we hier nog meer bekijken maar voor vandaag houden we het gezien. Onze eerste indruk van het park is in ieder geval geweldig, dat beloofd wat de komende dagen.

We nemen een neut in het hotel en lopen daarna naar een barbecue restaurant. Beetje vreemde tent maar het eten is goed.

Het weer vandaag: 36 C
Gereden afstand: 370 km

Overnachting: Best Western Yosemite Gateway Inn

Dag 3 – Van Oakhurst naar Yosemite

Alles weer ingepakt, nog even tanken en op naar Yosemite National Park.

Het Nationaal park Yosemite is een nationaal park in Californië, zo’n 250 kilometer ten oosten van San Francisco in het midden van de Sierra Nevada. Mede dankzij de inzet van John Muir is het al sinds 1 oktober 1890 een nationaal park. Yosemite is door de jaren heen gegroeid tot zijn huidige omvang van 3080,73 km². Het park staat bekend om zijn hoge watervallen, mammoetbomen, alpenweiden en wilde rivieren. De vallei is ontstaan door erosie. Miljoenen jaren geleden waren hier grote gletsjers die de vallei uitsleten (900 tot 1200 meter diep). Toen de gletsjers zich terugtrokken bleef de vallei over. In 1984 is het park toegevoegd aan de werelderfgoedlijst.
(bron:Wikipedia)

We gaan dus eerst weer naar Mariposa Grove maar kunnen het begin overslaan omdat we dat gisteren al gezien hebben. We lopen door het prachtige bos, en zien veel gigantische bomen met mooie namen als; The Grizzly Giant (2700 jaar oud), Faithful Couple, Clothespin Tree en andere. We lopen door de California Tunnel Tree. Ja, daar hebben ze in 1895 een gaatje ingemaakt. Ook de naamloze bomen zijn zeer indrukwekkend. We wandelen 2 uur heuvel op heuvel af. Dan vinden we het wel mooi geweest.
De wandelschoenen gaan weer uit en we rijden naar de Glacier Point Road. Aan het einde van deze schitterende weg ligt uitkijkpunt Glacier Point. We lopen naar de punt en aanschouwen het spectaculaire gebergte. Prachtig uitzicht op de berg Half Dome en op de vallei beneden, waar onze slaapplaats voor vannacht ergens is.

We nemen dezelfde weg weer terug (er is ook geen andere keus) en rijden dan naar de vallei. Af en toe maken we nog een stop om van de omgeving te genieten.
We komen aan in Curry Village waar we voor twee nachten een cabin hebben geboekt. Na wat zoeken (het staat allemaal niet zo duidelijk aangegeven vinden wij) komen wij het registratie kantoortje. We zijn niet de enige trouwens. Ook horen we regelmatig Nederlands om ons heen, dat is nou weer zo jammer.
Het is bijna 16.00 uur, maar we kunnen pas om 17.00 onze cabin in. Oké, dan gaan we wel even wat drinken, geen punt. We krijgen nog wel een formulier mee waar op staat dat er deze dagen geen stroom is tussen 8.00 en 20.00 uur. Dit heeft nog te maken met de bosbranden van kort geleden. Hmm, jammer maar mag toch verder geen probleem zijn.

Dan eindelijk mogen we in de cabin. Natuurlijk ligt die van ons bijna helemaal achteraan op het terrein. Wat maakt het uit zou je zeggen. Nou, dat maakt best wel uit, want je mag niet met de auto naar de cabin. Die moet op het parkeerterrein blijven staan. Lijkt ook nog allemaal mee te vallen toch? Nou, de hele auto moet ze ongeveer leeg vanwege de brutale beren in de omgeving. Ook het water in gesloten flesjes, bier in blik, enz, enz. Alles waar een luchtje aan kan zitten moet eruit. De beren schijnen de auto’s gewoon open te breken (ze laten de beelden zien terwijl je op je sleutel wacht). Dat wil je toch ook niet meemaken, dus die auto gaat leeg.
Dus door het bos met alle spullen, geen verharde paden natuurlijk, je moet het de toeristen niet te makkelijk maken. Eerlijk is eerlijk, de cabin liggen wel heel mooi in het bos. Een opknapbeurt zou echter geen kwaad kunnen, het is schoon, het is netjes, maar een likje verf hier en daar zou welkom zijn. Dat zien we zelfs zonder licht, dus kan je nagaan als het licht eenmaal weer werkt.

We gaan wat eten, en daarna zijn we best wel weer moe van deze dag. Veel gelopen, veel moois gezien. We liggen vroeg op bed dus. Morgen moeten we tenslotte klaar zijn om 8.00 uur want dat gaat de stroom weer uit!

Het weer vandaag: 32 C
Gereden afstand: 139 km

Overnachting: Curry Village

Dag 4 – Hele dag in Yosemite

Ja hoor, precies op 8.00 uur gaat de stroom weer uit. Dus om 5 over 8 gaan we al op pad. Vandaag blijven we eigenlijk in de vallei, maar die is best groot.
We gaan eerst even kijken in Yosemite Village, een “dorpje” dat iets verderop ligt. Daar hebben ze iets meer winkels en restaurants e.d. Heel erg veel stelt het eigenlijk ook niet voor, maar de keus is iets groter.
We kopen iets lekkers voor vanmiddag en ijs voor de koelbox. Op de dag mag je dus wel gewoon eten en drinken in de auto hebben, de beren breken alleen auto’s open als het donker is. Slimme beesten hé. Yosemite staat bekend om o.a. zijn watervallen, nu hebben wij in september natuurlijk altijd het “probleem” dat er niet meer zoveel water valt. Dat is hier niet anders. We nemen toch een kijkje bij Bridalveil Fall, een klein stukje steil lopen en we zijn er. Ja toch wel mooi hoor ook al is het maar een smalle straal water. Je kan op de rotsen zien hoe breed de waterval kan zijn. Dan schijnt het water ook uit te waaien als een sluier. Er valt nu niet zoveel te waaieren.

Op naar de volgende! Onderweg stoppen we regelmatig bij mooie uitzichtpunten, zoals op de berg El Capitan. Een gigantisch granieten blok, bijna  vierkant is hij.
De volgende wandeling die we doen is naar de Vernal Falls. Tot aan een mooi uitzichtpunt vanaf een brug is het 1.3 km lopen. Dat lijkt mij een goed plan. Minpuntje; het is 1.3 km omhoog lopen, de kuiten hebben het zwaar te voorduren. Ondertussen is het ook al behoorlijk warm geworden en lopen we maar gedeeltelijk in de schaduw. Maar eenmaal bij de brug is de beloning groot; werkelijk een geweldige uitzicht. Naar boven en naar beneden kijk je over de rivier. Nou ja, veel rotsen waar nog wat water door heen loopt nu. Nog een stuk omhoog zie je ook de waterval, ook niet heel groot meer, maar toch, er valt tenminste nog water naar beneden. Nu is er de mogelijk om dus nog hoger te lopen. Ik ben daar niet zo een voorstander van, ik vind het wel leuk bij die brug.
Maar Jos, net een berggeit, loopt nog even door. Na ruim een half uur is hij weer terug en moet ik mijn heerlijke plekje in de zon verlaten. Het was heel mooi boven volgens Jos, inmiddels heb ik de foto’s gezien en inderdaad, erg mooi maar ik was nooit in een half uur heen en weer geweest.
We gaan weer 1.3 km naar beneden, echt, dat is veel leuker!
We zoeken een mooi plekje op om te picknicken en dan zijn we weer opgeladen om een volgende wandeling te doen. We kiezen voor de Yosemite Falls (upper en lower). We lopen een stuk, maar besluiten om het niet verder af te maken. We zien al dat er echt geen druppel water meer naar beneden komt. Niet in de upper falls dus laat staan de lower falls. Jammer, zal best mooi zijn.

We vinden het mooi geweest voor vandaag, we gaan terug naar de cabin en nemen lekker een neut.
’s avonds rijden we naar Yosemite Village om te gaan eten. Daar is een iets normaler restaurant dan bij ons in het dorp. Gisteren was echt een vreetschuur eerlijk gezegd.

Om even voor acht uur komen we terug bij onze cabin en gaat het licht weer aan. Dat is best prettig in het zeer donkere berenbos!

Het weer vandaag: 34 C
Gereden afstand: 47 km

Overnachting: Curry Village

Dag 5 – Van de Tioga Pass naar Lee Vining, CA

Om 8.00 uur de sleutel gaan inleveren en we verlaten de vallei. Nog even tanken bij Crane Flat en dan op naar de Tioga Pass. Dit is de hoogste pas in California waar je overheen kan rijden met de auto. Het hoogste punt is 9954 feet (3033 meter).
Het heeft de naam één van de mooiste wegen in de USA te zijn. Nou inderdaad, het is een fantastische weg om te rijden. In het begin veel naaldbossen, later meer granieten bergen. Vooral bij Olmsted Point en Tenaya Lake nemen we de tijd om rond te kijken.
Aan het eind van de weg ga je eigenlijk gelijk het park uit. Daarna komen we al snel in Lee Vining, waar we vandaag overnachten. We zijn vroeg dus rijden eerst nog even een rondje om June Lake, een stukje verderop. Heel mooi meer, het staat wel voor de helft droog. Dat heeft ook zo zijn leuke kanten, je kan nu op de bodem van het meer rijden met je auto. Tenminste met een 4×4, en laten we die nu hebben. Dus picknicken we op de bodem van het meer. Het is weer prachtig weer (we hebben al 3 dagen een strak blauwe hemel) en genieten van de zon.  Na het inchecken, ziet er allemaal prima uit, lopen we even door het dorpje. Na 3 winkels en 2 restaurants heb je het wel gehad.
Voordat we gaan eten rijden we nog even naar Mono Lake. Het meer is ongeveer 700.000 jaar oud. Het water is sinds de jaren 40 alleen maar gezakt omdat het geen natuurlijk aanvoer meer krijgt. Los Angeles haalt al het water naar zich toe. Doordat de waterspiegel nu zo laag staat zijn er bijzondere rotsen te voorschijn gekomen, Tufa’s.

Indrukwekkend gezicht natuurlijk, de vreemdste vormen hebben ze, maar helemaal kloppen doet het niet. Ze zijn er dan ook over bezig om een en ander te gaan herstellen, voor zover dat mogelijk is dan.
We eten een lekkere steak in een normaal en gezellig restaurant op loopafstand van ons hotel. Morgen gaan we naar de spoken in Bodie!

Het weer vandaag: 32 C
Gereden afstand: 212 km

Overnachting: Lake View Lodge

Dag 6 – Van Lee Vining naar Reno, NV

Nog even over Yosemite; wij vonden het er nog best wel druk. We vroegen ons af hoe dat hier in het hoogseizoen moet gaan. Als je nu al zag wat een rij er stond bij de pizzaboer, niet normaal. Nu was er wel een restaurant minder open ivm de stroomuitval. Maar toch.
Er staan niet veel mensen op de foto’s, maar daar moet je soms wel wat geduld voor hebben.
Eekhoorns zie je heel veel in Yosemite, schattig zijn ze. Ze zijn nog wel schuw voor de mens, dus dat is een goed teken. En ondanks al die waarschuwingen en paniek voor de beren hebben we nul komma nul beer gezien. Dus waar gaat het allemaal over… Maar je neemt toch geen risico hé. Terug naar de dag van vandaag.

Wat is Bodie leuk! Echt fantastisch daar. Bodie is een ghost town. In dit mijnstadje woonden rond 1880 ongeveer 10.000 mensen. Nu is er geen mens meer. Tot 1941 is hier goud gedolven. In 1962 is het dorp een State Park geworden.
De gebouwen zien er nog prachtig uit, vervallen natuurlijk, maar prachtig. Bij veel huizen, scholen, kerken en hotels kan je naar binnen gluren en ga je even terug in de tijd.
Het is rustig in het dorp, we zijn er om 10.00 uur en slenteren heerlijk door het dorp in de nu al zeer warme zon.
Het mooie is ook dat het hier geen commerciële toestand is. Geen giftschop, geen restaurant, gewoon alleen het dorp. Er is wel een klein museum met mooie voorwerpen die allemaal gevonden zijn.  We hebben ons echt prima vermaakt in Bodie. Om 12.30 uur gaan we maar weer eens verder.

We vervolgen onze weg naar Reno. Maar we maken nog even een tussenstop in Virginia City. Ook een oud mijnstadje, maar zeker geen ghost town! Het is hier eerder gezellig druk. We lopen door de mainstreet met leuke winkels en restaurants e.d. Er is dit weekend een Camel Race, maar wij hebben geen kameel gezien, laat staan een race. Maar dat maakt niet uit, het is hier gewoon leuk. Veel motoren in de straat en ook oldtimers.
De weg naar Reno gaat eerst nog een heel stuk door de mooie bergen, we zitten nog steeds hoog. Bodie ligt bijvoorbeeld op 8375 ft (2552 m).
We checken in bij het Holiday Inn en hebben mooi uitzicht vanaf de 10e etage. Eten doen we bij Harrah’s Casino. Je hebt hier weinig andere keus. Maar er is niks mis mee hoor. We eten prima en zien en horen niet eens de slotmachines in het restaurant. Wel kan je onder het eten bingo spelen als je het gokken niet kunt laten. We lopen nog over de strip, maar die valt totaal in het niet bij de strip in Las Vegas. Nee, Reno is verder niet bijzonder. Maar wij komen hier voor de balloonrace van morgen. Dus dat wordt vroeg opstaan! Zeg maar om 5.00 uur…

Het weer vandaag: 32 C
Gereden afstand: 297 km

Overnachting: Holiday Inn Reno

Dag 7 – Chester, CA

Klokslag 5.00 uur staan we naast ons bed en om half 6 rijden we naar het terrein waar de jaarlijkse balloonrace van Reno gehouden wordt. Het blijkt al aardig druk te zijn en kunnen al niet meer echt in de buurt parkeren. We worden verwezen naar het parkeerterrein van de universiteit. Dat is nog ongeveer 20 minuten lopen. Als we richting het park lopen, in het donker uiteraard, zien we de eerste luchtballonnen al over varen. Dat is even schikken, zijn we dan te laat? Een klein beetje wel dus. De Glow in the Dark balloons zijn al opgestegen. Het is werkelijk een geweldig gezicht als de ballonen door de vlammen verlicht worden.  Ondertussen lopen we verder naar het terrein. Daar aangekomen zien we de laatste ballon wegvaren. Het zijn er een stuk of 5.
Nu hebben we gelezen dat het om zo’n 90 ballonnen gaat, dus er moet nog meer komen. We gaan lekker zitten en drinken onze koffie, die we geheel in Amerikaanse stijl hebben meegenomen in bekers.
Overal op het veld zitten mensen met dekens, slaapzaken en dikke jassen aan. Het is ook best koud nu de zon er nog niet is. Ook wij hebben gelukkig een vest aan gedaan.
Beneden op het veld zien we dat de eerste ballonnen worden uitgepakt in de schemer.  Om 7.00 uur begint de race dan echt. En dat is natuurlijk spektakel van Amerikaanse bodem!

Een grote luchtballon in de vorm van een arend (American eagle) staat klaar om de lucht in te gaan. Natuurlijk gaat dat onder begeleiding van het Amerikaanse volkslied waarna een luid applaus volgt. Ondertussen vliegen er ook nog 5 vliegtuigen uit de Tweede Wereldoorlog over in de missing man formation. Echt een kippenvel momentje! De gigantische vogel stijgt rusitg de lucht in en vaart langzaam weg. Hoewel niet ver, er staat geen wind en hij blijft in de buurt. Waar hij naar beneden gaat is het eindpunt voor de race (als we het goed begrijpen, want er land bijna niemand op die plek verder).
Maar hoe dan ook nu beginnen de luchtballonnen op het veld zich te vullen. Ze liggen heel dicht bij elkaar, ongelooflijk hoe ze dan kunnen opstijgen. Maar dat gaat natuurlijk goed, de een na de ander komt overeind en stijgt op. Inmiddels is de zon opgekomen en samen met de blauwe lucht maakt dat een overweldigend schouwspel. Dit is zó mooi, niet uit te leggen eigenlijk. De lucht vult zich met alle kleuren ballonnen, je weet niet waar je kijken moet. Er zijn de standaard modellen, maar er zitten ook een paar figuren tussen, zoals een beer, een bij, een roze konijn en Nemo. Hoewel Nemo nooit van de grond af komt, maar ja een vis kan ook niet vliegen natuurlijk.
Het mooie is dus ook dat alles in de buurt blijft, dus je blijft het van heel dichtbij zien.

Zelfs vlak boven je hoofd gaan ze over. Ik heb ze niet geteld, maar het zullen er zeker 90 geweest zijn.
Echt, we zijn van dit gebeuren bijzonder onder de indruk. Om 9.00 uur zijn de meeste weer geland en gaan wij terug naar het hotel. Waar we douchen en ontbijten en nog even internet proberen ivm het verslag van gisteren. Maar de verbinding in dit hotel echt kl… ik bedoel heel vervelend. Dus we pakken de boel in en gaan op stap.
We bezoeken vandaag nog een ander vervoermiddel dan de ballon, namelijk de trein. In Portola gaan we naar het Western Pacific Railroad Museum. In dit kleine dorp ligt een behoorlijk groot museum. Helemaal gerund door vrijwilligers. Lijkt het miljoenenlijntje in Limburg wel, maar dan anders. Het is een groot rangeerterrein met heel veel treinen. Een enthousiaste vrijwilliger heeft hele verhalen tegen ons. Hij vraagt ook of we een stukje mee willen met de trein. Natuurlijk, daar zeggen wij geen nee tegen. We maken een half rondje over het terrein en weer terug, er zitten nog wel 3 andere mensen in de trein. Echt grappig. We lopen nog alle (nou ja wel heel veel) treinen en locomotieven langs. Af en toe klimt Jos even in zo’n ding. Nieuwsgierig mannetje hé. We doen een donatie in de pot en kopen nog iets in de giftshop. Als we verder rijden richting Chester komen we langs een mooie spoorbrug. Ja, nog meer treinen…
We rijden een klein stukje verder en opeens hoort Jos een trein, hup keren en rennen naar die brug. En ja hoor mooi op tijd, de trein komt net uit de tunnel. Even later nog één op de andere rails. Het is een Y-brug, wel bijzonder om te zien. Bovendien ligt hij in een prachtige omgeving.

We zijn lekker  op tijd in Chester en doen de rest van de middag rustig aan, we waren tenslotte al vroeg op vandaag. Eten doen we bij een diner direct naast het hotel.
Het internet werkt hier perfect, dus werken we de weblog bij.

Het weer vandaag: 32 C
Gereden afstand: 222 km

Overnachting: Best Western Rose Quartz Inn

Dag 8 – Via Lassen Volcanic NP naar Mt. Shasta, CA

Het meest in het oog springende kenmerk binnen het park is de Lassen Peak: het grootste kegelvulkaangebied in de wereld. Lassen is de zuidelijkste vulkaan van het Kustgebergte. Twee vulkanen uit dit park werden tot U.S. National Monument verklaard in 1907 door president Theodore Roosevelt: het Cinder Cone National Monument en het Lassen Peak National Monument. Tijdens de erupties van 1914 tot 1921, veranderde het vulkanisch gebied drastisch. Al op 9 augustus 1916 werd het gehele gebied rond Lassen Peak en Cinder Cone daarom vanwege de vulkanische schoonheid uitgeroepen tot nationaal park.
Het vulkanisch nationaal park Lassen is een van de weinige plaatsen ter wereld waar alle vier types vulkanen worden aangetroffen: de lavakoepel, schildvulkaan, slakkenkegel en stratovulkaan.
(bron: Wikipedia)

Vanuit Chester is het nog maar een klein stukje naar Lassen Volcanic National Park. Dit park is wat onbekender maar daarom niet minder interessant. We maken een wandeling naar Bumpass Hell. Dit is een mooie tocht door de bergen, we zitten ongeveer op 2500 meter hoogte, naar een vulkanisch gebied. Via een grillig pad lopen we naar de top van de berg. Vanaf het pad heb je constant mijlen ver uitzicht op de bergen met groene naaldbomen. Maar er liggen veel stenen op het pad, dus wel blijven kijken waar je loopt.
Je ruikt eerder dat je bij Bumpass Hell in de buurt komt dan dat je het ziet. Tussen al het groen komt dan opeens een wit -geel gebied te voorschijn. Stoom komt op diverse plaatsen uit de grond. Hier kan je op een boardwalk het gebied verder verkennen.
Pruttelende modderpoelen, stomende geisers en waterstroompjes.  Het is allemaal even prachtig. Het doet ons denken aan Yellowstone.
We lopen via het zelfde pad weer terug naar de auto, we zijn toch zo’n 2 uur op stap geweest. We rijden verder door het park en bekijken verschillende uitkijkpunten. In de Devastated Aera is te zien tot hoe ver de rotsblokken zijn gekomen toen de Lassen Peak is uitgebarsten in 1915. Overal in het bos liggen grote rotsblokken. Door de uitbarsting ontstond er een lawine die de stenen heeft meegenomen. Lassen Peak is de hoogste berg (vulkaan) in het park. Hij is 3187 meter hoog.

We verlaten het park aan de noord kant en rijden via de US 89 naar Mount Shasta City.
Over hoge bergen gesproken; Mount Shasta is maar liefst 4316 meter hoog. Vanaf ver zien we hem dan ook al liggen met nog of al sneeuw op de top.
Het dorpje wat naar de berg genoemd is is erg leuk en we hebben vandaag een Cabin om te overnachten. De camping is mooi en licht net iets buiten het dorp. Het is nog steeds heerlijk weer en nemen lekker een neut op de veranda. Daarna gaan we eten in het dorp bij de Black Bear Diner. Gezellige tent met lekker eten. Straks kruipen we in ons slaapzakje!

Het weer vandaag: 31 C
Gereden afstand: 251 km

Overnachting: Mt. Shasta City KOA (cabin)

Dag 9 – Op naar Crater Lake National Park, OR

Volgens de weerberichten wordt het vandaag 36 graden in Mount Shasta. Als we om 8.30 uur aan ons ontbijt zitten voor onze cabin is het inderdaad al heerlijk weer.
Voordat we Mount Shasta verlaten maken we nog een ritje richting de berg voor een paar foto’s. Aan één kant van de berg ligt best veel sneeuw. Er zal binnenkort ongetwijfeld nog veel meer bijkomen.  Het stadje is dat ook een drukbezocht wintersport gebied. Vandaag gaan we onderweg niet zoveel doen, dus wordt het een rijdag. Nu is het hier heerlijk om te rijden, dus dat is totaal niet erg. Laten we nu heel even denken dat we op de Route 66 zitten! Of kijken we nu ondersteboven? Het is historic route 99 die we een stuk volgen, ook leuk.
We gaan de staatsgrens over en zijn nu in Oregon. Onderweg stoppen we nog in Klamath Falls om wat boodschapjes te doen. De voorraden moeten aangevuld worden hé, water en bier o.a.
Na Klamath Falls rijden we via de US 140 ten westen van het Upper Klamath Lake verder naar het noorden. Dit is een ontzettend groot meer met veel vogels. Helaas is het inmiddels erg heiig geworden, de overkant van het meer is niet eens duidelijk zichtbaar. Maar goed, we rijden verder tussen de prachtige naaldbossen. De zon verdwijnt nu ook achter de wolken, daar gaan onze 36 graden. Als we in het open dal rijden zien we amper de bergen meer in de verte, dat is toch vreemd hoor. Jos doet het raampje even open en oeps we ruiken een brandlucht! Geen wolken dus, nou ja wel wolken maar van de rook. Ergens is dus een behoorlijke bosbrand. Geen idee waar, dus we toeren rustig door. Op een gegeven moment krijgen we wel een omleiding in de weg, of het met de brand te maken heeft is niet duidelijk. Wij zien alleen maar rook, geen vuur (gelukkig).
We rijden het gebied van Crater Lake binnen en opeens hebben we weer zon, mooie blauwe lucht met normale witte wolken. We stoppen bij een picknickplaats en strekken even de benen. De brandlucht is nog steeds goed te ruiken en ook komen er asdeeltjes naar beneden dwarrelen.
We hebben goede hoop dat Crater Lake niet in de rook ligt nu wij de zon weer zien.
Helaas gaat dat niet helemaal op. Bij het visitors center horen we dat er ten noorden van het park ook een brand is, daar is ook een weg afgesloten (gelukkig nemen wij die weg niet morgen). Van welke brand het nu komt weten we niet, maar ook bij het meer hangt een band met rook boven de kraterrand. Op dit moment voor ons aan de overkant, maar het uitzicht is nu iets minder helder.
Desondanks moet ik zeggen dat het toch een geweldig mooi meer is. Het is ontstaan toen de vulkaan Mazama is uitgebarsten 7700 jaar geleden. De berg is naar binnen ingestort en door sneeuw en regen is het meer ontstaan. Het is het diepste meer in de USA, 592 meter diep.
Door een andere uitbarsting is het eilandje in het meer ontstaan, Wizard Island. Heel bijzonder.
Er loopt een weg om het hele meer heen, die gaan we morgen rijden (en hopen dat de rook is weggetrokken).
We gaan inchecken in Mazama Village, daar hebben we een keurige cabin. Nou ja, zo noemen ze het, maar het is een hotelkamer in een klein gebouw waar 4 kamers in ondergebracht zijn. Zo liggen er 10 van die gebouwtjes in het bos.
Voor het eten rijden we nog even terug naar het meer, misschien is het mooi met ondergaande zon. Maar Wizard Island ligt al in de schaduw. Onderweg zien we echter wel een enorme rookwolk boven de bergen uitkomen. Lijkt wel een vulkaanuitbarsting of een atoombom, maar komt ongetwijfeld van de bosbranden.
We eten bij Annie’s restaurant, het enige dat hier in Mazama Village is. Keuze tussen buffet en pizza, we gaan voor de pizza.  Die heerlijk smaakt, maar veel te groot is natuurlijk. Wat over is krijgen we netjes mee (om vervolgens morgen weg te gooien waarschijnlijk).

We hopen dat de wind de rook een beetje zal doen verdwijnen vannacht zodat we morgen mooie uitzichten hebben en ook dat de wegen open blijven. We zullen het zien morgen!

Het weer vandaag: 21 C
Gereden afstand: 326 km

Overnachting: Cabin at Mazama Village

Dag 10 – Sisters, OR

Yes, we zien blauwe lucht als we opstaan. Nu zegt dat nog niet alles want dat was gisteren ook hier in de buurt, bij het meer was het toen een ander verhaal. Maar we zijn positief en gaan richting het meer. Je kan dus via de Rim Drive om het gehele Crater Lake heen rijden, met diverse uitkijkpunten. We rijden het rondje tegen de klok in. Bij het eerste uitkijkpunt zijn we helemaal blij, strak blauwe lucht boven het meer! In de verte boven de bergen zie je nog wel rook hangen.
We kijken hier uit op Phantom Ship, een grillige rots iets uit de kant in het meer. In totaal stoppen we denk ik wel 30 keer, waarvan we er zeker 28 keer uitstappen om van het uitzicht te genieten en natuurlijk foto’s te maken. Het is heerlijk stil, meestal staan we alleen op zo’n uitkijkpunt, het is echt genieten hier. Het water is zo mooi blauw, bijna niet echt.
Als we weer op het punt komen waar we gisteren ook geweest zijn hebben we het hele rondje dus gehad. Tijd om verder te gaan. De US 138 oost, is gelukkig open, de andere kant op is hij wel afgesloten ivm de bosbranden. Na een klein stukje nemen we de US 97 naar het noorden, dit is een hele lange rechte weg. Geen interstate, maar best nog druk. Af en toe kom je eens een dorpje tegen. Natuurlijk moeten we ook weer eens tanken. In Oregon mag je dat niet zelf doen, je wordt dus altijd bedient.
Ongeveer 12 mijl voor de plaats Bend gaan we naar de Lava River Cave. Dit is een tunnel die ontstaan is door lava. Wanneer is niet precies bekend, maar hij is ontdekt in 1889.
Bij de ingang huren we een gaslamp, want het schijnt stikdonker te zijn beneden. Ook hebben we lange broeken en een vest aan want het is er maar 4 graden. Daar gaan we dan. Eerst een stuk afdalen via een trap en daarna de grot/tunnel in.
Het is gaaf! Inderdaad heel donker, zonder de lamp zou je echt niets zien. Het is hier ook rustig gelukkig, zodat je zeer regelmatig alleen loopt en geen steek ziet. Je weet niet waar je heen loopt, het is één donker gat dat pas in zicht komt als je dichterbij komt met de lamp. We zijn net Indiana Jones, maar dan anders. Soms zijn het hele gladde wanden, dan weer grillig en dan is er weer een stuk ingestort en liggen er grote blokken lavastenen. Jos maakt op goed geluk foto’s, die nog goed gelukt zijn ook. De grond is zeer onregelmatig, dan weer vlak, dan weer rotsen. Na zo’n 3 km keren we weer terug. De tunnel loopt namelijk dood, dus je moet dezelfde weg weer terug.
Als we weer onder de grond vandaan komen zijn we blij dat de zon schijnt en kunnen we weer opwarmen.
Het is trouwens niet zo heet meer als de afgelopen dagen. We hebben tot gisteren toe alleen maar dagen gehad boven de 30 graden eigenlijk. Vanmiddag wordt het uiteindelijk nog wel zo’n 25 graden, ook heerlijk natuurlijk. Je hoort ons niet klagen. Vervelend dat het in Nederland nog steeds niets is met het weer, op één mooie dag na dan.
Tegen half 4 zijn we in Sisters en checken in bij de Pondarosa Lodge, echt een leuk hotel. En ja, er zijn Lama’s! Vanaf onze patio kijken we uit op de leuke beesten.
Volgens de man aan de balie van het hotel kunnen we prima eten bij de Coyote Creek aan de overkant. Daar luisteren we dan maar naar. Inderdaad heerlijk gegeten, het bestaat uit twee delen. Vandaag hebben we gegeten in de sportbar, morgen proberen we de restaurantkant uit. We zitten hier tenslotte 2 nachten.

Het weer vandaag: 25 C
Gereden afstand: 288 km

Overnachting: Best Western Ponderosa Lodge

Dag 11 – McKenzie – Santiam Scenic Byway, OR

Weer een heerlijke dag achter de rug. We gingen alleen maar twee scenic byways rijden vandaag, maar daar zijn we behoorlijk zoet mee geweest. Wandelen vonden we ook niet nodig vandaag, maar dat gebeurde toch ook opeens wel. We zijn begonnen met de Santiam Pass. Mooie weg door dichte bossen, alleen bij het uitzicht punt naar Mount Washington zijn de bossen niet meer zo mooi. In 2003 heeft hier een hele grote bosbrand gewoed en kilometers lang zien we verbrande bomen. Langzaam gaat er op de grond weer het e.e.a. groeien.
De weg is een doorgaande weg dus er rijdt best veel verkeer, ook vrachtverkeer. Voordat we de US 126 opgaan zien we de eerste grote lava blokken liggen. In dit gebied zijn veel uitbarstingen geweest en ligt er erg veel lava in de omgeving.
Eenmaal op de 126 stoppen we bij een bordje met Sahalie Falls, even een kijkje nemen. Het is misschien niet de hoogste, niet de breedste, niet de diepste, niet de weet ik veel wat, maar ik vind het de mooiste waterval die ik tot nu toe deze vakantie heb gezien. De omgeving is heel erg groen, er is veel water en je kunt er heel dicht bij komen. Echt genieten hier zeg. De regenboog die regelmatig te zien is maakt het helemaal af. Je kunt ook een stuk langs de rivier (Mckenzie River) lopen, stroomafwaarts. Laten we dat eens doen, het lijkt erop dat er nog een waterval is. Dus we lopen door het mooie rustige bos op het pad langs de rivier. Alsmaar verder. En ja hoor, verdomd, weer een waterval, de Koosah Falls. Ook helemaal niet gek.
Terwijl wij van het uitzicht staan te genieten, staan er twee dames met hun fototoestel te klooien. Ze komen vragen of Jos de zelfontspanner kan ontdekken op de camera. Wij zeggen iets in het Nederlands tegen elkaar en ze vragen; Where do you come from? De standaard vraag. Het standaard antwoord volgt; The Netherlands. De ene vrouw gaat glimmen van oor tot oor, ze is ook Nederlands! Maar woont al sinds 1982 in de States. Ze komt uit Den Haag. Hoe klein kan de wereld zijn. Ze is hier samen met een Amerikaanse vriendin die nu ook in Oregon woont, voor die tijd altijd in California. We hebben een heel leuk gesprek, Ellen (zo heet ze) is super enthousiast. Ze woont in Bend en we zijn morgen welkom voor koffie met een Hollands koekje. We krijgen haar telefoonnummer. Helaas kunnen we dat niet beloven, we gaan morgen precies de andere kant op namelijk. Maar het is zo aardig! Haar man Nico is ook Nederlands en haar zoon woont nog steeds in Den Haag.
Uiteindelijk kunnen we de zelfontspanner op de camera niet vinden, daar ging het tenslotte om. Maar geen probleem, Jos maakt wel een foto van de vriendinnen voor de waterval. Ellen wil dan ook graag een foto maken van ons voor de waterval. En zo geschiedde het dat wij een foto hebben van ons tweetjes voor een waterval, dat komt niet vaak voor.
Ellen en Pauli geven ons nog wat tips voor de reis en we nemen afscheid. Het was een hele leuke spontane ontmoeting.
We besluiten maar eens terug te lopen (het pad gaat nog verder) want ondertussen hebben we wel een uur gelopen of zo. De terugweg gaat natuurlijk altijd sneller, maar al met al was het toch een aardige wandeling.
We gaan een stukje van de Scenic route af om naar een covered bridge te gaan. We hebben een folder gehaald bij het Ranger Station en er is zo’n overdekte brug vlakbij. We rijden naar de Belknap Covered Bridge. Na de tweede wereldoorlog was er een tekort aan staal, maar hout was er genoeg. Toen zijn er veel van deze bruggen gebouwd. Deze brug is oorspronkelijk gebouwd in 1890. In 1964 is de brug verwoest door een overstroming, na herstel is de brug in 1966 weer in gebruik genomen.
Terug naar de byway; we rijden een driehoek en gaan nu verder op de US 242. Daar stoppen we bij de Proxy Falls, een mijl lopen staat er in het boek. Nou dat is niet zo ver, daar hebben we nog wel zin in. Dus we lopen, en lopen en lopen, we komen er al snel achter dat die mijl niet klopt. Er is nog geen water te zien! We lopen door een machtig mooi bos wat opeens verandert in een lava veld. Heel bijzonder, we lopen tussen het lava door waar al wel bomen en planten op groeien. Dan opeens zijn we weer in het bos en uiteindelijk, ja hoor, is er ook een waterval! Ook mooi hoor, weer heel anders dan die van vanmorgen. We komen wel één ander stel tegen onderweg. Dat is wel wat anders dan een wandeling in Yosemite. Natuurlijk wandelen we weer terug (je kunt er moeilijk blijven hé). En opeens hebben we dus weer een flinke wandeling gemaakt.
Vanaf hier gaat de weg klimmen en volgen er veel haarspeldbochten op een hele smalle weg. Hier mogen ook geen vrachtwagens of grote campers rijden. Af en toe vangen we een glimp op van de Three Sisters (drie bergen op een rij ten noorden van de weg), maar het is vooral een dichtbebost gebied. Totdat we bijna bij het hoogste punt komen. Lava, lava en nog eens lava. Hier ligt de grootste lavastroom uit de recente geschiedenis. En dat is dan jonger dan 3000 jaar. Het betreft maar liefst 200 vierkante kilometer. Het is een bizar gezicht. Een maanlandschap eigenlijk (voor zover ik dat kan beoordelen, ben nooit op de maan geweest). Maar het zal er best op lijken want het schijnt dat astronauten hier hebben getraind voor de maanlanding.  Heel af en toe staat er een boompje op het lava, maar meestal zijn het witte, dode bomen die staan of liggen.
Vanaf een uitzicht punt, Dee Wright Observatory, heb je een schitterend uitzicht en zie je rondom bijna alleen maar zwarte grond.
Dit was eigenlijk het laatste hoogtepunt van de route, hierna gaat de weg weer naar beneden en wordt weer recht. We rijden uiteindelijk zo weer Sisters binnen. Waar we nog even naar de gezellige hoofdstraat gaan.
Zoals gisteren al gezegd eten we weer bij Coyote Creek, nu in het restaurant gedeelte. Is ook erg leuk, en het eten smaakt ook weer prima! Morgen verlaten we Sisters weer, op naar Portland.

Het weer vandaag: 29 C
Gereden afstand: 166 km

Overnachting: Best Western Ponderosa Lodge

Dag 12 – Portland, langs de Columbia river

In de ochtend loopt er een herten familie langs bij het hotel. Verder zien we erg weinig wild tot nu toe deze reis, maar hier dus gewoon vlak voor onze hotelkamer. Makkelijker kan niet.

We hebben een aardige afstand te rijden vandaag. Af en toe kan je dat zo hebben hé. We gaan naar Portland maar wel via de Columbia River. Onderweg naar de rivier stoppen we in Shaniko, wat bijna een ghost town is, maar nog niet helemaal. Er woont nog een handjevol mensen wat het dorp in leven probeert te houden. Ik heb niet het idee dat dat echt lukt, maar dat kan aan mij liggen. Het merendeel staat er leeg en verlaten bij, zonde want het ziet er op zich leuk uit hier.
Wij rijden verder via de US 97 richting de rivier. Nu hebben we gisteren al gezien dat de 97 op het eind afgesloten is, je kan via die weg niet de rivier over want ze zijn de brug aan het vernieuwen. Dat duurt tot begin 2009, om daar nu op de gaan wachten… Nu willen we wel de rivier over, dus we nemen een burg te ver. Of beter gezegd een brug terug. De Columbia River is ook de staatsgrens met de staat Washington. Eenmaal over de rivier gaan we verder naar het westen, met regelmatig mooie uitzichten over de rivier die ontzettend breed is. Wat ook opvalt is de harde wind die hier staat. Ze zijn dan ook aan het kite-surfen op de rivier. In de verte aan de overkant zien we voor de verandering weer eens rookwolken. Ook zien we dat het verkeer op de snelweg aan de overkant stil staat. Dat gaat niet goed daar. Inderdaad bij de volgende brug komt al het verkeer van de zuidoever naar “onze” kant. Wordt dus best een beetje druk. Eenmaal bij het plaatsje Hood River is de rook het hevigst . We stoppen, ramptoeristen dat we zijn, om even te blijven kijken. We zien dan niet alleen de rook maar ook de vlammen. De bossen liggen behoorlijk in de bewoonde wereld zover wij het kunnen beoordelen. Later op het nieuws zien we dat het vuur onder controle is en dat er geen gewonden zijn gelukkig.

Via de brug “Bridge of the Gods” willen wij weer terug naar de andere kant van de rivier. Dat willen natuurlijk heel veel mensen die een omweg moesten nemen. Het gaat dus lekker op een laag tempo. Het tolhuisje vaart er wel bij zullen we maar denken, dat zijn toch een hoop 1 dollar biljetten meer vandaag dan verwacht.
Maar we komen er wel, het hotel is gereserveerd, dat bed wacht wel. Aan de overkant, terug in Oregon, gaan we weer van de snelweg af en nemen de scenic route. Daar liggen nog een aantal watervallen aan, we bekijken er twee. De Horsetail Falls en de Multnomah Falls.
We pikken nog een uitkijkpunt mee met mooi uitzicht over de rivier. Dan vinden we het goed geweest en gaan rechtstreeks naar het hotel. Het is tegen 18.00 uur dat we daar aankomen. Gelukkig zit er direct tegenover een restaurant zodat we voor het eten niet ver hoeven te gaan.
Maar natuurlijk nemen we eerst lekker een neut en bekijken de foto’s van vandaag. Dat is vaste prik!

Het weer vandaag: 28 C
Gereden afstand: 410 km

Overnachting: Best Western Pony Soldier Inn

Dag 13 – Silverlake, vlakbij Mount St. Helens, WA

Gisteren hoorden we trouwens nog op het “11 o’çlock news” dat de brand die we zagen bij Hood River veroorzaakt is door iemand die een klapband kreeg op de snelweg. Kan je nagaan hoe snel dat kan ontstaan.
Als we opstaan vandaag is het bewolkt. Dat is voor het eerst de vakantie. Tot nu toe hebben we echt mazzel met het weer. Het is hier dan ook veel mooier weer dan normaal in deze tijd. Dat geeft ook het extra gevaar voor de bosbranden, omdat het zo droog is. Van ons mag dat mooie weer nog wel even aanhouden. De voorspellingen voor vandaag waren echter prima dus het komt vast wel goed. Tegen de tijd dat we aangekleed zijn en ontbeten hebben komt de zon er al tussen door.
En als we bij het OMSI museum aankomen is de lucht alweer helemaal blauw.
Het OMSI dus, dat staat voor Oregon Museum of Science & Industry. Ja, OMSI klinkt een stuk makkelijker dacht ik zo. Het is een groot museum hier in Portland met veel verschillende mogelijkheden. Wij komen voor de USS Blueback Submarine. Deze onderzeeër uit 1961 ligt hier in de rivier en kan men van binnen bezichtigen. Voordat we naar binnen mogen moeten we eerst door een poortje stappen, kan je hier zelfstandig doorheen dan mag je naar binnen. Gelukkig doorstaan we de test, pff. Een enthousiaste medewerker gaat ons voor en geeft uitleg. Waarom heet hij bijvoorbeeld de Blueback? De onderzeeër is genoemd naar een Noord Amerikaanse zalm soort. Hij was dan ook de eerste in zijn soort die een bijna ronde vorm had en dus op een vis leek.
31 jaar heeft de sub trouwe dienst gedaan en vanaf 1994 heeft het OMSI museum hem in bezit.
We lopen door diverse vertrekken, de eetruimte, de slaapruimtes (lekker knus hoor), we zien de torpedo’s, de sonar room en natuurlijk de machinekamer en de control room. Waar we even door de periscoop mogen loeren. Wat een helder beeld geeft dat zeg, daar had ik geen idee van.
De USS Blueback was de laatste diesel/elektrische sub in actieve dienst. Amerika heeft sindsdien alleen nog maar nucleaire onderzeeërs. Echt interessant om zo iets eens van binnen te zien, hoe die mannen maanden lang in zo’n kleine ruimte moesten werken en leven, heel knap hoor.
We gaan de rivier over en rijden naar het centrum van Portland, vinden een parkeergarage en slenteren een uur door de binnenstad. Portland heeft mooie gebouwen en er hangt een goede sfeer. Hoewel en wel regelmatig zwervers lopen, maar je hebt er geen last van. We lopen wat winkels in, o.a. Macy’s die hier ook behoorlijk groot is. Maar die in New York spant de kroon natuurlijk. Hoe vreemd ook; we kopen niets! Echt, we vragen ons zelf af of het wel goed gaat met ons, we hebben deze vakantie echt nog bijna niets gekocht. En juist in Oregon is het interessant om te kopen want daar betalen wij geen BTW. Maar goed, we komen nog terug in Oregon, dus het komt vast nog wel goed met ons.
Op naar Silver Lake in Washington. Onderweg zien we nog een kleine oldtimer-meeting. Het zijn maar 12 auto’s of zo, maar er staan een paar hele mooie bij.
En dan het Silver Lake Resort, ik had geen idee wat te verwachten, het zag er leuk uit op internet, dus de gok maar genomen voor 2 nachten. Nou, geen spijt van hoor. Oké, de kamer is gedateerd, maar de locatie mag er zijn! We zitten op de eerste etage en kijken uit over het meer. We hebben een groot balkon waar we heerlijk van een drankje genieten. Links zien we de vulkaan St. Helens liggen. Die gaan we morgen van dichtbij bekijken en hopelijk ook vanuit de lucht. Dan moet het weer wel net zo zijn als nu, maar de voorspellingen zijn goed. Een restaurant is hier niet, dus we rijden een eindje terug. Onze keuze is geen succes, maar dat kan je ook wel eens hebben. Morgen iets anders opzoeken.
We hebben een bijna volle maan, en dat is een fantastisch gezicht zo boven het meer.

We gaan nog even lekker buiten zitten en genieten van het uitzicht al is het donker. En ja, ook nog even goed insmeren tegen muggen, dat wel.

Het weer vandaag: 27 C
Gereden afstand: 172 km

Overnachting: Silver Lake Lodge

Dag 14 – Mount St Helens, WA

Wow! Wat een uitzicht vanuit die helikopter, machtig mooi.
Heel even dachten we vanmorgen om half 8 “als dat maar goed komt”. Want er hing een dikke laag mist boven het meer, maar dat is waarschijnlijk wel gebruikelijk boven een bergmeer. Jos heeft nog wel een paar foto’s gemaakt en is toen weer terug in bed gekropen. Om 9.00 uur zijn we toen maar eens opgestaan, lekker uit geslapen dus voor de verandering.
Inmiddels was de zon ook wakker geworden en dat zag er goed uit. Op naar het Hoffstadt Bluffs Visitors Center. Er zijn meerdere visitors centers hier, maar alleen bij deze kan je een helikoptervlucht maken. Er moeten minstens 3 mensen mee in de helikopter, maar het is zondag en prachtig weer dus er zullen toch wel meer mensen zo gek zijn als wij? Ja, die zijn er dus. Vlak achter ons komt een man alleen aan en die wil ook vliegen. Hup dat is nr. 3, eerst even betalen en dan krijgen we een kaartje mee en kunnen naar de landingsplaats lopen. We moeten ongeveer een half uurtje wachten. In die tijd krijgen we nog even een veiligheidfilm te zien. Het gaat hier allemaal een stuk relaxeter dan vorig jaar in New York. Oké, hier zijn dan ook geen gebouwen die opgeblazen kunnen worden en zo. Hoogstens een berg, maar die heeft zichzelf al opgeblazen in 1980.
Maar goed, ik dwaal af. Onze helikopter komt eraan. Netjes die meneer tussen de witte lijnen volgen en we mogen instappen. De pet van meneer nr. 3 waait vrolijk van zijn hoofd door de sterke wind van de rotorbladen. We zijn braaf en houden onze lach in, er was namelijk nog voor gewaarschuwd in het filmpje. Jos heeft mazzel, hij mag voorin zitten naast de piloot. Onwijs leuk natuurlijk. Daar heb je nu eenmaal het beste uitzicht. Ik zit achter de piloot naast meneer nr. 3 waar we allebei ons eigen raampje hebben. Er kan nog iemand tussen maar dat is dus niet het geval bij ons. We moeten allemaal een koptelefoon op zodat we de piloot kunnen verstaan en ook zelf met elkaar kunnen praten. De vriendelijke piloot stelt zich voor en legt nog e.e.a. uit. Dan zijn we “ready for take off”.
Eerst nog even wat info over Mount St. Helens:

Mount Saint Helens, is een vulkaan in Skamania County, Washington, VS. Net als de meeste andere vulkanen in het Kustgebergte is Mount Saint Helens een stratovulkaan.
De vulkaan is vooral bekend vanwege de grote uitbarsting op 18 mei 1980, de eerste sinds 123 jaar. Dat was de meest dodelijke en verwoestende vulkaanuitbarsting in de geschiedenis van de Verenigde Staten. 57 personen kwamen om het leven en 200 huizen, 47 bruggen, 24 km spoorweg en 300 km weg werden vernield. De uitbarsting werd voorafgegaan door een beving van 5,1 op de schaal van Richter en blies de top van de berg op, waardoor deze 400 m lager werd.
(bron: Wikipedia)

Tijdens die uitbarsting van mei 1980 kwam er een gigantische modderstroom van de berg. Dat is waar wij de restanten van zien tijdens de helikoptervlucht. Alles op zijn pad moest er aan geloven. Alle bomen in de omgeving waren in een keer weg, of meegenomen door de modder of direct verbrand. Bosbranden zijn er niet eens ontstaan, het was zo heet dat alles binnen seconden verbrand was. De berg was na de uitbarsting dus opeens 400 meter lager, maar ook zit er tegenwoordig aan de noordkant een V-vormig gat in de kraterrand. Daar is de modderstroom uitgekomen. De piloot mag niet echt boven de krater vliegen maar we vliegen er wel heel dicht bij. Als de berg nog heel was geweest hadden we in de berg gezeten zegt de piloot. Hij geeft veel uitleg, dat is erg leuk. Rond de berg hangt steeds wat mist, dat is dus geen rook uit de berg. Wel is er een klein pluimpje te zien, dat is wel gas uit de berg. Een goed teken, want zo kan hij zijn lucht kwijt.
Het vreemde is dat wij niet veel verbrande bomen meer zien eigenlijk. Dat klopt ook, inmiddels zijn er weer heel veel nieuwe bomen aangeplant. In 1983 zijn ze daar al mee begonnen, dus inmiddels is alles al weer aardig groen op de berghellingen natuurlijk. Behalve dan die grijze massa in het dal. Er loopt een smalle rivier doorheen die zijn eigen weg zoekt.
Dan is het weer tijd om terug te keren, een half uurtje hebben we er over gedaan.  Het was een prachtig half uurtje!
We verkennen het park verder, want je kan ook met de auto best dichtbij de berg komen. Bij het Johnston Ridge Observatory heb je een mooi uitzicht op de noordkant van de berg.

We gaan vanavond voor een ander restaurant, al is de keuze zeer beperkt hier. We kiezen voor een hele kleine diner, het zit behoorlijk vol. Dat is meestal een goed teken, veel lokale mensen zo te zien, ook altijd goed. En inderdaad we eten er prima! Goed gegokt deze keer.

Het weer vandaag: 28 C
Gereden afstand: 174 km

Overnachting: Silver Lake Lodge

Dag 15 – Mount Rainier National Park, WA

We verlaten het Silver Lake Resort. Resort is trouwens een erg groot woord voor dit motel hoor. Het is dat het prachtig ligt en op goede afstand van Mt. St. Helens, maar een kleine renovatie zou geen kwaad kunnen.
Iets verderop gooien we de tank weer vol, en we gaan weer op pad.
Moeder natuur laat ons vandaag weer een prachtig gebied zien; Mount Rainier National Park.

Mount Rainier is een stratovulkaan en ligt ongeveer 87 km ten zuidoosten van Seattle, Washington, in de Verenigde Staten. De vulkaan is onderdeel van de Cascade Vulkanen, en is met 4392 meter de hoogste bergspits in het Kustgebergte. De berg en het omliggende gebied horen bij het Mount Rainier National Park. Met 26 grote gletsjers is Mount Rainier de berg met de meeste gletsjers op het vasteland van Noord-Amerika. 91 km² van het gebied is voortdurend bedekt met sneeuw en ijs. Verder zijn er twee vulkanische kraters, met elk een diameter van 300 meter. Geothermische hitte uit de vulkaan houd de kraters vrij van sneeuw en ijs, en heeft een extensief netwerk van gletsjergrotten gevormd. Een klein kratermeer, het hoogste van Noord-Amerika, bevind zich in het diepste punt van de westelijke krater. Dit meer is alleen via de grotten te bereiken.
(bron: Wikipedia)

We gaan het park in aan de zuid-west ingang, en al regelmatig heb je geweldig uitzicht op de gigantische berg. We volgen de weg die door het zuiden van het park loopt. Stoppen bij diverse uitzichtpunten en ook hier zijn natuurlijk watervallen. Maar het is vooral de grote berg die indruk maakt vind ik. Er ligt nog veel ijs rond de top. Maar als we de foto’s in het visitors center bekijken van de winter periode, dan is dit natuurlijk helemaal niets. Dan is het één grote massa van sneeuw en ijs. Dat zal een geweld geven als dat allemaal weer naar beneden komt in het voorjaar.
Reflection Lake is ook prachtig en het meer heet niet voor niets zo natuurlijk, dat is wel te zien op de foto. Bij Box Canon stroomt het water 55 meter lager onder je door, dat is diep!
Tegen 16.00 uur rijden we het park weer uit aan de zuid-oost kant. Dan is het nog maar een klein stukje naar Packwood waar we overnachten.
De Mountain View Lodge heeft hotelkamers en cabins, ik heb volgens mij een kamer geboekt. Maar we krijgen een hele leuke cabin in het bos. Ziet er echt heel leuk en netjes uit.
We eten lekker bij de plaatselijke saloon. Gezellige boel daar, natuurlijk wordt er sport gekeken.
Packwood is trouwens maar een klein gehucht, we hebben er dan ook geen bereik met onze telefoons.

Mount Rainier was de meest noordelijke stop op onze reis, we gaan nu weer langzaam naar beneden afzakken. Dus eigenlijk gaan we een beetje op de terugreis, snik. Maar we hebben nog genoeg te doen en te zien de komende dagen.

Het weer vandaag: 28 C
Gereden afstand: 236 km

Overnachting: Mountain View Lodge

Dag 16 – Op naar de kust, Astoria, OR

“Ocean in View. O! The joy”. Dat waren de woorden van William Clark op 7 november 1805 tijdens de Lewis and Clark Expedition. Alleen was het nog niet de oceaan die hij zag maar de uitmonding van de Columbia River. Nu is die erg groot hebben we vandaag gezien, dus we begrijpen zijn verwarring.
Als we eenmaal op de beroemde Highway 101 rijden zien we de temperatuur steeds verder zakken. Was het vanmorgen in Packwood nog rond de 25 graden, hier zakt het al snel naar zo’n 18 graden. De weersvoorspelling gaf al aan dat het mistig zou zijn, en of die voorspelling klopt zeg! We zien de mist zo over de heuvels het land in komen.
Sinds 1805 is de boel hier een stuk beschaafder en staat de weg naar het strand gewoon aangegeven. Bij Long Beach zoeken we dus ook het strand op. Vest aan, maar nog wel in half lange broek met flip-flops. Die gaan al snel uit als we op het zand lopen, want dat is heerlijk warm. Het zeewater echter, hmm dat is een ander verhaal. Berekoud! Maar wij bikkels hebben onze tenen er natuurlijk wel even ingehouden. Ver kunnen we niet kijken door de mist, maar het heeft ook wel iets.
Het blijkt dat je hier met de auto op het strand mag. Die kans laat Jos niet aan zich voorbij gaan. Met een personenauto is niet zo’n goed plan. Dat ondervindt een andere bestuurder die uit het zand getrokken wordt door een dikke 4×4. We rijden echter een prima strandrondje.
De mist lijkt soms iets minder te worden, de zon komt er af en toe doorheen. Het weer kan hier snel wisselen. Een mevrouw op het strand vertelt ons dan ook; You don’t like the weather? Just wait five minutes!
Na ons strandavontuur gaan we naar een museum. Het World Kite Museum ligt hier een klein stukje verderop in de straat. Twee enthousiaste bejaarde dames begroeten ons en alsof we in een gigantisch museum terecht zijn gekomen wordt ons verteld wat er allemaal te zien is. We gaan het allemaal bekijken beloven we. Zo groot is het natuurlijk allemaal niet. Maar wel leuk. Zo zijn er vliegers uit de Tweede Wereldoorlog, uit Japan heel veel en kan je diverse filmpjes bekijken. Jos heeft iets met vliegers. Koopt bijna elk jaar wel een vlieger en vliegert er dan twee keer mee of zo. Dan gaat de boel kapot, in de war of is het geen mooi weer meer. Maar toch blijft het altijd trekken. Gelukkig is er in het museum ook een winkeltje. Hij koopt twee vliegers, één met de Amerikaanse vlag en één met de Texas ster. Morgen zal hij er wel foto’s van maken. Hoe ze mee naar huis moeten? Geen idee, passen niet in de koffer. Wordt nog een leuke uitdaging.
We rijden nog naar Cape Disappointment. Wat een teleurstelling is dat! Hahaha, nee hoor, geintje. Wel ligt de kaap in de mist, maar ja dat was ook het probleem van John Meares in 1788 die deze mooie naam aan de kaap gaf toen hij de monding van de rivier miste.
We lopen nog wel naar de vuurtoren North Head uit 1898. Ook die ligt uiteraard in de mist, maar heeft zo wel iets spookachtigs.
Oké, tijd om richting onze slaapplaats te gaan. We zijn nu nog in Washington maar gaan via de mooie en aparte Astoria Bridge de Columbia River over naar Oregon. Hier zie je goed hoe breed de rivier wel is. We vinden de KOA makkelijk en nemen onze intrek in de houten cabin. Na het uitladen gaan we eigenlijk gelijk weer terug naar het stadje Warrenton (vlakbij Astoria) om wat inkopen te doen. We hebben o.a. nog een ontbijtje nodig voor morgen.
We gaan gelijk maar even eten hier in de buurt en komen terecht bij Dodgers, ziet er niet heel gezellig uit. Maar het eten is echt heerlijk. Jos heeft een prima malse steak en ik besluit zalm te nemen. Echt lekker gegeten vandaag.

Terug naar ons hutje, foto’s kijken en verslag maken. Natuurlijk mag een neut daarbij niet ontbreken. Gelukkig was er ook een liquor store in het dorp.

Het weer vandaag: 25 – 12 C
Gereden afstand: 370 km

Overnachting: Astoria KOA (cabin)

Dag 17 – Oregon Coast Highway, Lincoln City, OR

Grijs. Dat is de lucht vandaag. En helaas blijft het de hele dag zo. Maar we mogen niet klagen, we hebben al 16 dagen prachtig weer gehad. Dat was tegen alle verwachting in. We gaan eerst maar eens naar het  wrak van de “Peter Iredale” kijken dat hier op het strand ligt. Dat ligt er al sinds 1906, dus heel veel is er niet meer van over. Maar toch, het was een stevig schip, anders was er vast helemaal niets meer te zien. We hebben mazzel dat het eb is, want anders zie je niks van het wrak.
Hier vlakbij is ook Fort Stevens State Park. Dit Fort was is gebruik van 1863 tot 1947. Een Japanse onderzeeër heeft er eenmaal 17 schoten op gelost, maar het fort liep geen beschadigingen op. Het fort is gebouwd om de monding van de Columbia River destijds te beschermen.
Nu ligt het er verlaten bij. We zijn dan ook de enige twee die hier rondlopen, geen ziel te bekennen verder.
Nog een stukje historie; Fort Clatsop. Toen Lewis en Clark eindelijk bij de Pacific Ocean aan waren gekomen bouwden ze een fort, Fort Clatsop. Van het originele fort uit 1805 is helaas niets meer over, maar er is een replica gebouwd naar aanleiding van de aantekening van Lewis en Clark. Het expeditiekorps verbleef 106 dagen in het fort voordat ze weer terug gingen naar het oosten in maart 1806. Wij mogen over het weer al helemaal niet klagen, want van die 106 dagen hadden ze 94 dagen regen. En ze hadden iets minder comfort dan wij vandaag de dag. Ietsje maar hoor.
We zien ook nog de plek waar ze zijn geland met de kano’s op de rivier. Die rivier draagt tegenwoordig hun naam.
We gaan maar eens wat zakken op de 101. De zon is er dus niet vandaag en er hangt veel mist langs de schitterende kust. Al kunnen we niet alles zien natuurlijk door die mist. Soms rijden we zelfs door de mist heen.  De weg is geweldig mooi, zeker ook het stuk wat de Three Capes Scenic Loop genoemd wordt. Hier mogen geen vrachtwagens rijden, dat scheelt ook weer.
Want die rijden hier best veel in de buurt hoor, en dan vooral met bomen. Af en aan gaat dat.

De weg neemt best veel tijd in beslag en we zijn pas tegen 18.00 uur in de Bed & Breakfast. Heel leuk hier, mooie lichte kamer en een gezellige woonkamer met heel veel boeken. Er staat wijn en zalm klaar, daar zeggen we geen nee tegen, haha. We kletsen wat met twee andere gasten en gaan dan op zoek naar een restaurant.  We belanden bij Roadhouse 101. Ziet er leuk uit, beetje route 66 gevoel. We hebben niet heel veel trek dus Jos neemt een bescheiden hamburger en ik ga voor een Turkey sandwich, dat zal toch ook niet zo veel zijn? Boy, I was wrong! Niet normaal, wat een berg eten heb ik op mijn bord. Jos komt niet meer bij en is blij met zijn normale hamburger. Maar samen met mijn frozen margarita laat ik het mij smaken, al eet ik echt niet alles op.

Het weer vandaag: 12 C
Gereden afstand: 252 km

Overnachting: Coast Inn Bed & Breakfast

Dag 18 – Naar Bandon, OR

Het voordeel van een Bed & Breakfast is dat je een ontbijt krijgt. Logisch natuurlijk, anders was het alleen een Bed. Rosie heeft heerlijke blueberry muffins gebakken, ze zijn nog warm. Daarnaast krijgen we een soort omelet of zo, met uien en krab. We zitten tenslotte aan zee, smaakt prima. Fruit, koffie en sapjes mag natuurlijk ook niet ontbreken. Er zijn nog twee andere stellen waar we leuk mee kletsen. Eén man is wel eens in Rotterdam geweest voor zijn werk en de ander heeft een ex-schoonzusje uit Den Haag. Altijd heeft iemand wel een connectie met Nederland, grappig is dat.
Vanmorgen heeft Jos nog wat foto’s van de buitenkant van de B&B gemaakt. Wij hebben de kamer links, met een eigen zij ingang en de auto direct voor de deur. Luxe hoor. Het was weer een leuke belevenis.
We rijden Lincoln City uit, wat best een grote stad is, en stoppen direct alweer bij de eerste aanblik op zee. Het is eb en er liggen drie kleine eilandjes droog vlak voor de kust. Fotostop dus. Daar volgen er nog velen van vandaag. De kustweg is geweldig, of zei ik dat gisteren ook al? Maar ja het is vandaag weer zo, kan er ook niets aan doen.
Oja, en de mist is verdwenen, dat is toch wel fijn hoor. Het is wel bewolkt, geen zon te zien. Maar met mist is de lucht ook zo vochtig en dat is nu niet het geval en het scheelt ook in temperatuur.
Bij Boiler Bay zien we onze eerste walvis van vandaag. De Gray Whales zijn hier vanaf de kust te zien. Foto’s zijn moeilijk te maken, maar je ziet ze best wel. Het is ongelooflijk hoe dicht ze bij de kust zwemmen. Ook zwemmen er kleine dolfijntjes.
Het ene leuke badplaatsje volgt het ander op, en tussendoor een hoop mooie natuur. Ook vuurtorens ontbreken hier niet. We maken dus een heleboel stops onderweg. Deze weg kost heel veel tijd. Ik dacht het al ruim genomen te hebben, maar het had nog ruimer gekund. Maar jammer dan, dan maar weer iets later in het hotel aankomen. We genieten volop van de natuur en voor de afwisseling doen we af en toe een leuk winkelstraatje aan. De dollars worden nu wat vaker uitgegeven.
En ja hoor, dan gebeurt het. Het was een uurtje of twee denk ik. Dan opeens is hij er. De zon! Hup, weer een paar graden warmer. Komen we toch al gauw op 22 graden voor vandaag. Niks mis mee.
De zee is kalm vandaag, dus geen grote golven tegen de rotsen. Wij hebben liever een woeste zee die tegen de rotsen beukt, een straks blauwe hemel, geen wind en een graad of 28. Nu willen zeker weer het onmogelijke?
We hebben echt geen klagen hoor, bij Strawberry Hill zien we alweer walvissen. In een woeste zee hadden we ze misschien helemaal niet gezien.
Een klein stukje verder, als we staan te kijken naar het Heceta Lighthouse, liggen er op de rotsen onder ons een hele berg zeeleeuwen. We ruiken en horen ze eerder dan dat we ze zien.
Na Florence, met een gezellige Old Town, gaat de Highway 101 ietsjes meer het binnenland in. Een klein beetje maar, maar je ziet de zee niet vaak meer vanaf de weg. Op zich niet erg, dan kunnen we even door rijden naar het hotel. Even over zessen komen we daar uiteindelijk aan. Keurig hotel weer, met uitzicht op zee. Oké, we moeten een beetje onze nek uitrekken vanaf ons balkonnetje, maar we zien de zee.

We zitten nu dus in Bandon, ook hier is een Old Town. Zijn ze gek op hier. Alle winkels en restaurants liggen op loopafstand bij elkaar. Dat is reuze handig. De winkels zijn inmiddels dicht, dus dat wordt morgen. Voor zo’n klein dorp zijn er nog best veel eetmogelijkheden. We kiezen voor het Wheelhouse met uitzicht op de haven. Redelijk luxe restaurant deze keer. En wat gebeurt er dan? Hier zijn de porties niet zo groot, we schrikken er gewoon van. We hebben allebei de zalm genomen, die heerlijk is klaargemaakt. Voor het eerst nemen we ook een dessert. Normaal hebben we daar echt geen trek meer in. Natuurlijk gaan we voor de cheesecake, met cranberry’s. Bandon noemt zichzelf namelijk ook wel de cranberry hoofdstad van Oregon. Ze hebben hier zelfs een cranberry festival.

Het weer vandaag: 22 C
Gereden afstand: 251 km

Overnachting: The Table Rock Motel

Dag 19 – Crescent City en de Redwoods, CA

Bandon by the Sea is een gezellig plaatsje met leuke winkeltjes waar we dus weer wat dollars uitgeven. Bij de General Store maken ze verse fudge, ook dat nemen we toch maar even mee. Lekker!
Tijd om verder te gaan. De highway 101 south wacht op ons. Na zo’n 25 mile komen we bij Cape Blanco. Hier staat een historisch Victoriaans huis uit 1898 en even verderop een vuurtoren. Dus we gaan maar eens even kijken. Eerst het huis, ja ziet er wel leuk uit aan de buitenkant. Toch ook maar even binnen kijken. We hebben onze voeten nog niet over de drempel en we worden enthousiast begroet door een vrijwilliger die ons graag een rondleiding geeft. Oké, dan doen we dat. Hij vertelt leuk over de Hughes familie die dit huis heeft laten bouwen en hier gewoond heeft. Bijna alles in het huis is nog authentiek. Dit waren rijke mensen, dat is al snel duidelijk. We mogen in alle vertrekken kijken en foto’s maken. Een rondleiding was niet helemaal onze bedoeling, maar uiteindelijk toch wel erg leuk. Het grappig is ook wel dat er na ons verschillende mensen binnen komen en die moeten allemaal aansluiten in een zelfde rondleiding. Wij hadden dus mazzel met een privé tour.
Dan de vuurtoren; het Cape Blanco Lighthouse staat op het meest westerse puntje van Oregon. Het is ook de oudste vuurtoren in Oregon, uit 1870. Allemaal leuk en aardig, mooi ding hoor daar niet van. Maar wat het extra leuk maakt is dat er een aantal oldtimers op de parkeerplaats staan. Echt een paar hele mooie wagens, en glimmen dat ze doen, niet normaal. Het is een groep die ook de 101 rijdt. Op een gegeven moment gaan de meeste even voor de vuurtoren staan voor een mooie foto, daar maakt Jos natuurlijk ook even gebruik van.
Dit is trouwens de laatste vuurtoren in Oregon die we zullen zien.
We maken ook nog een kleine strandwandeling vandaag. Het is ongelooflijk hoe warm het zand is aan je voeten. Nu is het wel vrij donker zand, zou dat ermee te maken hebben? Nee, zonnebaden doen ze hier niet op het strand. De zee is te koud en op het strand staat veel wind. Surfers zien we wel regelmatig.
Met het weer gaat het steeds beter. Een mevrouw in Bandon zei het al, het wordt steeds warmer naar het zuiden. Nu hadden we dat zelf ook al verzonnen. We redden zelfs de 20 graden vandaag. Met een heerlijk zonnetje voelt het nog warmer aan.
Dan komen we weer aan de grens met California. Even stoppen om te zeggen dat je geen fruit bij je hebt en je mag weer verder rijden. Formaliteit van niks heb ik het idee, maar dat zie ik vast verkeerd. Nu is het niet ver meer naar de KOA van Crescent City, waar we weer een cabin hebben. We zijn deze keer lekker op tijd en nemen op ons gemak een neut voordat we gaan eten. Ook kopen we nog even hout voor een kampvuurtje vanavond.
We rijden naar de “stad”, eerlijk gezegd valt dat dus tegen. Had gedacht dat het groter zou zijn. Maar de vuurtoren (ja alweer één) van Crescent City is er niet minder om. Hij is alleen met eb te bereiken, maar dat is het nu, dus we lopen er even heen. Mooi uitzicht over de oceaan hier, de zon is net onder, er hangt nog een oranje gloed boven zee.
In 1964 tijdens de grote aardbeving is Cresent City gedeeltelijk verwoest door een tsunami. De vuurtoren wachters zagen het gebeuren dat de zee zich geheel terugtrok om daarna razendsnel terug te komen en het land te overspoelen. De vuurtoren ligt hoog en bleef ongedeerd.
Over tsunami gesproken, sinds we langs de kust rijden zien we overal evacuatie borden staan. We zitten tenslotte in een aardbeving gevoelig gebied. De kans dat er een tsunami komt na een aardbeving hier is erg groot. Dus op de borden staat dan welke kant je op moet. Hopelijk heb je de tijd om die borden dan nog te volgen, als ze überhaupt nog overeind staan. Maar landinwaarts en hoger gebied opzoeken is eigenlijk de boodschap.

We eten wat bij Denny’s, want de keus is zeer beperkt hier. Het is een leuke en netje zaak, erg druk ook. Logisch, er is bijna niks anders.
Terug bij ons hutje gaat het vuur aan. Het is nog lekker buiten, ongeveer 16 graden, maar met het vuurtje is het gewoon heerlijk warm!

Het weer vandaag: 22 C
Gereden afstand: 223 km

Overnachting: Crescent City/Redwoods KOA (cabin)

Dag 20 – Eureka!, CA

Heerlijk geslapen in de cabin. Van zo’n kampvuurtje slaap je wel hoor. Omdat we gisteren nog lekker laat buiten zaten, hadden we geen zin meer in het verslag. Dus dat hebben we vanmorgen gedaan. Voor diegene die het misschien gemist hadden.
Het Redwoods National Park bestaat uit meerdere State Parks en loopt  een heel stuk langs de kust van California. Hier staan de Coast Redwoods, de hoge broertjes van de Sequois in Yosemite. Deze kunnen echter nog hoger worden, zo’n 112 meter. Zien er ook anders uit, zijn iets minder dik in doorsnee, alhoewel sommige zijn niet misselijk. De begroeiing is ook anders, en ze schijnen ook makkelijker te groeien.
We rijden de onverharde Howland Hill Road, die is 6 mijl lang en gaat helemaal tussen het dicht begroeide bos door. Prachtig, ook heel veel varens langs de weg. Soms is het echt heel smal. En dan kan je nog tegenliggers ook krijgen. Ongeveer halverwege kan je de Stout Grove Trail lopen. Hoewel we de rivier niet kunnen oversteken (brug is foetsie) maken we toch een hele mooie wandeling door het bos. We hebben niet zo goed op de bordjes gelet, dus we dwalen wat af. Gelukkig heeft Jos zijn nieuwe speeltje, de Garmin, bij zich. Zo vinden we makkelijk de auto terug.

We pikken de 101 weer op en rijden langs de kust weer verder. Nou ja, niet voor lang eigenlijk. De 101 volgt hier niet zo strak de kust als in Oregon. Maar dan rij je wel weer door de machtig mooie bossen. Ook goed natuurlijk. En dan af en toe zit je opeens weer bij de oceaan. Leuke afwisseling.
Dan de Trees of Mystery. Daar worden we begroet door Paul Bunyan. Paul is hier een bekend sprookjes figuur en is hier maar liefst 15 meter groot. Het grappige is dat hij dus echt tegen iedereen persoonlijk praat. Hij begroet je, maakt een praatje, neemt je in de maling en zegt je ook weer gedag als je naar je auto loopt. Eerlijk is eerlijk het is leuk gedaan. Maar daar komen we niet voor, we komen voor bomen, hoge bomen.
We lopen de trail met veel mooie exemplaren en komen dan uit bij de Sky Trail. Een kabelbaan die je tussen de hoge bomen door naar de top van de berg leidt. Mooi uitzicht hoor! Er kunnen 6 mensen in zo’n bakje, maar omdat het rustig is gaan we per gezelschap. Dus wij zitten lekker met ons tweetjes, wel zo leuk natuurlijk.
Bij Klamath rijden we ook nog even door een boom. Ja, dat deden ze vroeger hé. Maakten ze gaten in de gigantische bomen, tegenwoordig mag dat niet meer. Maar toch is het leuk. Voor 4 dollars mag je er doorheen rijden, wel even de spiegels inklappen. We zijn alleen bij de boom, dus Jos rijdt wel 3 keer onder de boom door, dan heb je tenminste waar voor je geld!

Eigenlijk willen we nu ook nog naar de Fern Canyon, maar dat gaat via een 8 mijl onverharde weg (en weer 8 mijl terug). Het is alweer tegen vier uur, dus we twijfelen. Je komt hier echt tijd te kort. Daarom hebben we van de week ook de Tillamook kaasfabriek overgeslagen. We willen zoveel mogelijk op ons gemak en volledig van de dingen genieten, we hebben tenslotte vakantie. Dus het is regelmatig keuzes maken. We gaan in ieder geval even richting de canyon. Maar al snel staan we stil. Er loopt een hele groep Elk (grote herten) langs de kant van de weg. Het zijn er een stuk of 20 met een heel mooi groot, bronstig, mannetje erbij. Hij heeft een prachtig gewei. Ja, dan nemen daar weer de tijd voor natuurlijk, zoveel wild hebben we tenslotte nog niet gezien.
Natuurlijk stoppen er meer auto’s en sommige mensen gaan best dichtbij. Opeens uit het niets is daar dan een ranger die de mensen zegt achteruit te gaan omdat de dieren gevaarlijk zijn in deze tijd. Ze moeten een voorbeeld nemen aan ons, hahaha. Wij staan allebei in onze deuropening, dus al er iets gebeurt zitten we zo in de auto. Bovendien staan we zo hoger en hebben we beter zicht, maar dat terzijde. We staan hier wel een half uur van de mooie beesten te genieten. Nu dus zeker te laat voor de canyon, maar dat maakt niet uit.

Op naar Eureka, alleen de naam van de plaats is al leuk. Ons hotel ligt vlak aan de kust. Aan de ene kant ligt een restaurant en aan de andere kant een grote mall, dus dat is niet verkeerd. Laten we nou nog helemaal niet in een mall geweest zijn deze vakantie. Dus eerst even shoppen in de mall en daarna lekker eten bij Marie Callander’s. Het was weer helemaal toppie vandaag!

Het weer vandaag: 20 C
Gereden afstand: 181 km

Overnachting: Best Western Bayshore Inn

Dag 21 – Avenue of the Giants, CA

Vanmorgen zijn we eerst nog even naar de Old Town van Eureka gereden. Het is zondag, dus het is er erg stil. Maar de Victoriaanse huizen zijn ook op zondag mooi om te zien. De Old Town is eigenlijk maar twee straten dus je bent er zo doorheen. De winkeltjes zijn dicht, dus na een rondje lopen gaan we weer verder.
We verlaten de 101 even om naar Ferndale te rijden. Ook hier mooie gebouwen in diverse kleuren. De winkels zijn hier open, en het is dan ook wat drukker op straat. Wel zo gezellig natuurlijk. Beetje artistiek dorpje denken we. Veel kunst, galeries, sieraden en dat soort dingen. We lopen de Mainstreet door en ook dan heb je het hier weer gezien, maar wij vonden het de omweg wel even waard.
Bij Pepperwood gaan we de “Avenue of the Giants” op. En giant zijn ze! De bomen dan hé. Deze weg slingert voor 31 mijl om de 101 heen als het ware. Het is de Old Highway 101, via deze weg ging men vroeger naar San Francisco. Nu is het een toeristische route. Een hele mooie kan ik wel zeggen. Soms zijn het “gewone” naaldbomen, maar meestal rij je tussen de gigantische Redwoods door. Je kan hier ook wandelingen maken, maar eerlijk gezegd hebben we daar niet zoveel zin in vandaag.
Na die 31 mijl kom je weer op de Highway 101 uit. Hier is dat gewoon een interstate, dus niet zo spannend en ook niet meer langs de kust. Maar al vrij snel kunnen we naar de Highway 1. Deze vervolgd de weg langs de kust in California. Het is een misselijk makende mooie weg. En dan maak ik geen geintje. Ik denk dat we zeker 30 mijl moeten rijden voordat we bij de kust zijn, maar het is één en al bocht. Bocht in, bocht uit, berg op, berg af. Het gaat maar door, komt geen eind aan. Daar word ik dus op een gegeven moment echt een beetje misselijk van. Het is een prachtige weg hoor, dat wel. Maar volgende keer neem ik een pilletje tegen reisziekte. Maar die volgende keer zal nog wel even duren hé.
Dan eindelijk zien we de oceaan. O! The joy!  Dat wil niet zeggen dat de weg dan recht wordt, in tegendeel, maar je hebt vrij uitzicht en dat scheelt alweer. Ook hier is de kust geweldig mooi zeg. De ene schitterende baai na de andere volgt.

Eenmaal bij de KOA aangekomen, we hebben vandaag weer een cabin, blijkt dat we behoorlijk afgelegen zitten. We zitten wel vlak bij het strand. We gaan naar de zonsondergang kijken en Jos laat nog even een vlieger op. Dat gaat erg goed, er staat dan ook heel veel wind hier. Toch nog gevliegerd!  We zien ook nog veel hertjes lopen hier, dat blijft toch erg leuk.
Eten wordt lastig hier, geen restaurant te bekennen in de buurt. Dus we kopen kippensoep en hotdogs en gooien de barbecue aan. Ondertussen maakt Jos ook nog een mooi kampvuur. Het is gelukkig niet koud en de wind is ook gaan liggen. Eerlijk gezegd eten we prima en hebben het reuze naar onze zin zo.
Dit is alweer onze laatste nacht voor San Francisco. Morgen komen we daar aan. De laatste dagen zijn erg snel gegaan vind ik. Maar we hebben nog 3 nachten te gaan in San Francisco! Als we iedereen moeten geloven dan gaan we het heel leuk vinden daar. We zullen het snel weten!

Het weer vandaag: 24 C
Gereden afstand: 315 km

Overnachting: Manchester Beach/Mendocino Coast KOA

Dag 22 – Op naar San Francisco!

San Francisco, here we come!
Maar voor het zover is moeten we nog een stukje rijden. Al snel begint het slinger de slang rijden weer. Soms zit je echt heel hoog langs de kust, dan weer rij je gelijk aan het water. Af en toe stoppen we nog voor een mooi uitzicht.
We gaan even het plaatsje Bodega in en gelijk worden we aangevallen door de zwarte vogels. We vluchten het schoolgebouw in, maar ook daar zijn we niet veilig. De kerk dan misschien?
Oké, enge verhalen over vogels die mensen aanvallen laat ik maar over aan Alfred Hitchcock. Hij gebruikte in 1963 voor zijn film The Birds het schoolgebouw en de kerk uit Bodega. Beide gebouwen staan nog in het kleine dorp.
Bij Muir Beach genieten we nog eenmaal van het schitterende uitzicht over de oceaan. De stad komt in zicht. We hebben heel erg mooi weer vandaag, strakke blauwe lucht en ongeveer 26 graden. Dus als het mee zit ligt de Golden Gate Bridge niet in de mist.
Het laatste stuk voor San Francisco moeten we de snelweg nemen,en dan doemt opeens de brug voor ons op. We slaan vlak voor de brug rechtsaf om naar een uitkijkpunt te gaan. Je waait er wel uit je hemd, maar het uitzicht op de brug is geweldig. Er vaart een groot containerschip onder de brug door. Machtig mooi hoor.
Het gekke is trouwens dat we al die dagen dat we langs de kust hebben gezeten helemaal geen schepen op zee hebben gezien, dit is eigenlijk de eerste. Dat is best vreemd toch? Op Scheveningen zie je altijd wel schepen in de verte. Maar dat ter zijde.
We gaan de brug over . Gaaf hoor. Het is toch wel een symbool van Amerika, die brug. Misschien wel de bekendste brug in de wereld. Zes banen breed in totaal en aan de zijkanten ruimte voor wandelaars en fietsers. De Golden Gate is 2737 meter lang en overspant 1280 meter water. Als je aan de overkant bent mag je stoppen om 6 dollar tolgeld te betalen. Dat gaat allemaal erg vlot trouwens, ondanks dat het best druk is.
Als we de brug over zijn zet Jos de Tom Tom aan, zodat we zonder zoeken naar het hotel kunnen. Wat echt heel grappig is dat de Tom Tom ons over Lombart Street stuurt. Nu is dat een hele lange straat hier, maar daar zit ook een heel bochtig gedeelte in. De straten zijn tenslotte steil hier, maar deze is maar liefst 27%. Vandaar de acht bochten in het korte stukje. Leuk dat we daar nu al doorheen rijden.
Vanaf 15.00 uur kunnen we inchecken en om 15.05 staan we aan de balie, mooie timing niet waar. Hele vriendelijke man checkt ons in en geeft gelijk allerlei plattegronden mee van San Francisco met wat uitleg. Op naar de kamer, geen grote kamer, dat geeft al weer aan dat we weer in de stad zitten. Maar het ziet er allemaal keurig uit. Het uitzicht, nou ja dat hebben we dus niet. Jammer, je kan niet alles hebben. Natuurlijk kunnen we wel naar buiten kijken, dus er is altijd uitzicht. Maar dan zien we een blinde muur, wel mooi wit geschilderd.
We lopen een rondje in de buurt en zitten echt goed met dit hotel. Binnen een paar minuten zijn we bij Pier 39. Daarnaast liggen tientallen zeeleeuwen op de vlonders te luieren en herrie te maken. De wind staat blijkbaar gunstig, want ruiken doe je ze niet heel erg.
We nemen even een hotdog op de boulevard, zodat we dadelijk geen trek krijgen als we naar Alcatraz gaan. De boot vertrekt op 18.10 uur. Dus nog even naar het hotel om iets warmers aan te trekken en dan lopen we naar pier 33, stukje verder dus.
Alcatraz is gaaf! Omdat we de avondtoer hebben wordt het al snel schemerig en even later helemaal donker. Dat geeft we iets spookachtigs aan het geheel. We lopen door alle verblijven waar je mag komen en luisteren ondertussen naar de verhalen en uitleg op onze “walkman”. Het voordeel van deze methode is wel dat iedereen lekker stil is. Dat is wel heel rustig. Iedereen luistert naar dat ding op zijn hoofd en doet braaf wat er gezegd wordt. Je bent verder vrij in het gaan en staan op het eiland, zolang er geen borden staan o.i.d.
De cellen zijn nog veel kleiner dan ik gedacht had. We hebben pas de film Escape from Alcatraz nog gekeken, maar daar leken ze groter. Naast het feit dat de voormalige gevangenis erg interessant is heb je hier ook een geweldig uitzicht op de stad en de Golden Gate Bridge.
We nemen de boot van 20.40 terug naar de kust. Na een half uur varen sta je dan weer op de wal. Eigenlijk zijn we nu best een beetje moe, maar we willen ook nog iets eten. We hadden een leuke diner gezien, vlak om de hoek bij ons hotel. Helaas is die al gesloten als we daar aankomen. Iets verder zit een McDonalds, daar gaan we dan maar voor, we hebben geen zin om iets anders te zoeken. We nemen het lekker mee naar de kamer en eten het daar op ons gemakje op.

Nu nog even op alle plattegrondjes kijken wat we morgen gaan doen en dan lekker slapen!

Het weer vandaag: 26 C
Gereden afstand: 241 km

Overnachting: The Wharf Inn

Dag 23 – San Francisco

Oké, vandaag hebben we San Francisco onveilig gemaakt. En iedereen die ons vertelde dat het zo’n leuke stad is heeft helemaal gelijk!
We zijn maar eens begonnen met een ritje met de Cable Car. Dat hoort er natuurlijk bij. Echt heel erg leuk hoor. We lopen ’s ochtends naar het beginpunt, 2 straten verderop. Het is er rustig en we kunnen gelijk met de eerste de beste mee. Maar voordat de Car met zijn neus de juiste kant op staat moet hij eerst nog gedraaid worden. Dit gebeurt handmatig op een draaischijf in de weg. Geinig gezicht hoor. Dan mogen we instappen. De schuine straten zijn heel gaaf om door heen te rijden. Het hele Cable Car systeem zit goed in elkaar. Bij het eindpunt (Powel Street) stappen we uit. We gaan te voet verder.
Via Union Square lopen we naar China Town. Leuk hoor, maar wel erg op toeristen gericht. Wij hebben weinig echte Chinese winkeltjes gezien. Wel een leuk plein waar veel Chinezen bij elkaar komen en kletsen en spelletjes op straat doen.
Verder naar het Financial District. Vooral voor de Transamerica Pyramid. Typisch gebouw, het is dan wel een piramide maar wel van 260 meter hoog. Het is daarmee het hoogste gebouw van San Francisco. Sinds 11 september 2001 is het gebouw gesloten voor publiek, we kunnen dus niet van het uitzicht genieten. AEGON (die naam komt me heel vaag bekend voor) heeft in dit gebouw ook kantoorruimte.
Via een ander, leuker, stukje Chinatown lopen we naar het Cable Car Museum. Naast een museum is dit de centrale van het kabelsysteem. Hier zie je de motoren en raderen die de kabels door de straten van San Francisco voortbewegen.
Het is weer prachtig mooi weer, dus we lopen lekker verder. Nou ja, lekker, hier lopen is een aanslag op je kuiten. Sommige straten zijn ongelooflijk steil.  Gelukkig moeten we het grootste deel naar beneden. Eigenlijk hebben we alles best vlot aangelopen, de stad is dan ook niet zo heel groot. Je loopt ook overal op je gemak. Het is een hele relaxte stad.
We lopen dus terug naar de Fisherman’s Wharf en naar ons hotel. Even opfrissen en weer pad. De diner om de hoek is nu wel open, dus daar eten we even de lunch. Het is echt een jaren 50 diner, helemaal in stijl. Met een veel te volle maag lopen we door naar Pier 39. Gisteren zijn we alleen maar aan de buitenkant geweest, nu gaan we de pier op. Gezellig hier! Veel leuke winkels en restaurantje.
Tegen 17.00 uur zijn we terug in het hotel. Te vroeg om te eten. Omdat de Cable Car zo leuk was, besluiten we nog een rondje te maken. Dus rijden we weer naar Powel Street. Het is nu veel drukker en we moeten een car wachten. Maar dat maakt niet uit. Rondom Powel Street zitten heel veel winkels, dus we winkelen wat en gaan dan weer met de Cable Car terug. Nu nemen we een andere lijn en komen dan een stukje verder op de Fisherman’s Wharf uit. Het is dan nog ongeveer 5 blokken lopen naar ons hotel. Ook dit is een gezellig stuk.
Voor het eten gaan we weer naar Pier 39. We komen terecht bij Neptunes Restaurant. Met zo’n naam moet je natuurlijk wel vis eten. Jos gaat aan de zwaardvis en ik ga voor de zalm. Overheerlijk gegeten! En ook nog eens met uitzicht op dé brug en Alcatraz.

Vandaag hebben we de auto dus laten staan. Morgenochtend gaan we hem wel weer gebruiken voor aan paar bezienswaardigheden die iets verder weg liggen.
Maar voor nu, eerst lekker slapen, slenteren door zo’n stad is best vermoeiend.

Het weer vandaag: 26 C
Gereden afstand: 0 km

Overnachting: The Wharf Inn

Dag 24 – San Francisco

Vandaag onze laatste volle dag in de States. We hebben de auto gepakt en zijn door San Francisco gaan crossen. Gaaf hoor met die schuine straten. Soms zie je echt het einde van de straat niet totdat je helemaal boven bent.
We rijden naar Twin Peaks, twee heuvels aan de rand van de stad. Hier kan je de hele stad overzien.
En wat willen jullie? Een Golden Gate Bridge met een blauwe lucht, of eentje met mist? Zeg het maar, we hebben alles. Als we eenmaal op Twin Peaks staan blijkt de brug namelijk helemaal in de mist te liggen. In de stad heb je daar geen idee van. Alleen de twee pijlers zien we er iets bovenuit steken. De mist strekt helemaal tot aan Alcatraz. Maar het trekt niet echt verder het land op (gelukkig).
Ook nog naar Alamo Square gereden. Hier staan 6 prachtige Victoriaanse huizen op een rijtje. Je kent ze misschien nog wel uit de tv-serie Full House. Het zijn de meest gefotografeerde huizen in San Francisco, je zal er maar wonen. Maar ja, dan woon je wel heel mooi.
Natuurlijk moeten we even de auto parkeren als we de huizen gaan bekijken. Dat is ook apart hier door de schuine straten. Als je met je neus naar beneden staat moeten je banden richting de stoep, als je andersom staat moeten je banden naar de weg gedraaid staan. Het gaat Jos allemaal prima af.
Toen we van de week San Francisco binnen kwamen reden we al over Lombard Street. We hebben er toen echter geen foto’s en film van gemaakt. Dus we doen het nog eens over. Echt grappig hoor, 8 haarspeldbochten kort achter elkaar. En als je dan beneden komt is het net een kermisattractie, iedereen staat daar foto’s te maken en te filmen. Wij doen dat natuurlijk ook, zijn tenslotte ook toeristen. We parkeren iets verderop, gewoon in een horizontale straat, die zijn er ook. Lopen ook nog even langs de haarspeldbochten naar boven, pfff, hele klim. Ook in dit stukje straat wonen gewoon mensen, dat zijn toch aparte plaatsen om te wonen hoor. Je moet er maar tegen kunnen, tegen al die rare toeristen voor je deur de hele dag.
Vanwege de mist willen we toch nog even dichter naar de brug, kijken hoe het er daar uitzicht. Omdat je in de stad de mist geheel niet ziet, het is heerlijk weer, heb je er geen idee van hoe het inmiddels bij de brug is. We rijden naar de brug en blijven aan deze kant van de baai. Als we schuin onder de brug staan zien we alleen zijn voeten en een heel klein stukje van de eerste pijler in de lucht. De rest is gewoon één witte massa. Als je de brug alleen op deze manier ziet is dat wel heel erg jammer. Wij beseffen dat we erg veel geluk hebben gehad.
Dan hebben we nog een laatste stop op ons progamma voor vandaag; Coit Tower. Deze toren is in 1933 gebouwd op een 87 meter hoge heuvel. De toren zelf is 63 meter hoog. Je kan gelukkig met een lift naar boven. Geweldig uitzicht natuurlijk. Hier zien we dan alleen weer de twee pijlers van de brug boven de mist uitsteken. Maar er is meer te zien, zo zie je vanaf hier ook de bochten in Lombard Street. Het Financial District is ook erg mooi vanuit hier.
We hebben ons dus prima vermaakt op de laatste dag. Rijden in San Francisco is heel goed te doen. Soms een beetje schuin, daar moet je niet tegenop zien.

We eten weer op Pier 39, nu direct in het begin bij Fog Harbor, ja dat is weer vis! Voor de laatste keer mooi uitzicht op de baai. Na de cheese cake is het tijd om terug te gaan naar het hotel, we zullen toch eens moeten gaan inpakken. Morgen om een uurtje of 11 vertrekken we naar het vliegveld. Dan zit het er echt op.

Het weer vandaag: 26 C
Gereden afstand: 42 km

Overnachting: The Wharf Inn

Dag 25 en 26 – Op naar huis…

Ja hoor, daar zijn we weer in het zonnige Nederland! Goede vlucht gehad, drie kwartier te vroeg geland, dus dat is nooit erg. Bijna niet geslapen, maar dat is ook niets nieuws.
Vanmorgen om 10.30 uur uit het hotel vertrokken en via een laatste blik op de Golden Gate Bridge naar het vliegveld gereden. Auto ingeleverd, daar was het erg druk maar verliep verder vlot. Jos heeft deze reis geen deukjes gemaakt, dus ook daar geen zorgen om. De Ford Explorer was een hele fijne wagen, lekker ruim en hij reed ook prima.
Met de Airtrain naar de juiste vertrekhal, het is hier nogal groot. Gaat iedereen vandaag naar Amsterdam? Wat een drukte zeg, en dan zijn wij nog vroeg ook. Maar goed, het gaat vlot en als de koffers dan eenmaal weg zijn is dat wel lekker. De vliegers zitten in een hoes en gaan bij de odd-size luggage. Dan natuurlijk door de controle, ook hier loopt het vlot door, geen gekke dingen en dan zijn we er klaar voor. Nog een beetje winkeltjes kijken en wachten. We vertrekken mooi op tijd.
We hebben in totaal 3292 mijl gereden, dat is 5298 km. Per dag komt dat neer op zo’n 212 km.
14 keer moest er getankt worden, voor in totaal 695,37 dollar. Daar hebben we dan 175 gallon benzine voor gekregen. In gewoon Nederlands is dat: 662 liter voor 434 euro.
Bedankt voor het meereizen en tot volgend jaar!

Het weer vandaag: zag er vanmorgen mooi uit
Gevlogen afstand: ongeveer 8700 km