2013 – Zuidwesten met een camper

Met de camper door het zuidwesten

We reizen deze keer weer met een camper, de K-32S van Moturis. We bezoeken vooral woestijn gebieden in Arizona en California. Maar ook nemen we een stukje van de kust mee. We eindigen in de gekste stad in de woestijn: Las Vegas, hier overnachten we in het Bellagio in een kamer met Fountain view.

Dag 1

30 augustus 2013 Amsterdam – Minneapolis – Phoenix KLM/Delta Overnachting: Best Western Airport Inn

Na een minder goede nachtrust nemen we de shuttle bus van 7.10 uur van het hotel in Badhoevendorp naar Schiphol. Het is nog behoorlijk mistig op dit tijdstip. Inchecken hebben we gisteren al online gedaan, dus alleen even de koffers afgeven. Door de douane en dan is het tijd voor koffie. Eenmaal bij gate E18 moeten we nog even wachten, maar dan gaat het vlot. Het gesprekje, of je alles zelf in hebt gepakt e.d. hebben we zo achter de rug. Zo snel als zij de vragen opdreunt, kunnen wij de antwoorden opdreunen. Na de scan worden we allebei nog even goed gefouilleerd, beetje jammer.

We vertrekken een kwartiertje te laat, om 11.40 uur. Het is druk op de vertrekbaan. Nog steeds een beetje mistig ook. We hopen voor de achterblijver dat het zonnetje nog doorkomt vandaag. Maakt voor ons niet echt uit, sorry. Wat drinken, zoutje erbij en even later de “chicken or pasta”. We gaan allebei voor de kip. Na de heerlijke maaltijd van gisteren in De Herbergh, valt dit natuurlijk een beetje tegen. Maar ja kunt niet alles hebben, we hebben wat in de maag en nog 6 uur te gaan. Filmpje, muziekje, het gebruikelijk he. We vliegen noordelijk, over IJsland en dat is een prachtig gezicht. De zon schijnt, weinig wolken, dus geweldig uitzicht.

Voor het landen nog even een warme snack en dat zijn we na ruim 8 uur in Minneapolis. We zitten lekker vooraan in het vliegtuig, rij 11, dus na Business Class zijn we er snel uit. Door naar de grote hal van immigrations, die is zo goed als leeg. Mooi. We zijn dus snel aan de beurt. Hup, vingerafdrukken en foto. Jos weer alleen de rechterhand, ik weer allebei. Vreemd. En dan wenst de dame ons een fijne vakantie. We zijn er weer!

Maar nog niet op de plaats van bestemming, we moeten nog even door. Halen de koffers van de band, door de douane en leveren de koffers weer in. Dan nog even door security, maar hier is het niet druk en we zijn er zo doorheen. Enne…niks fouilleren hier. In 2004 zijn we ook op dit vliegveld overgestapt, maar we herkennen er allebei niets van. Vast verbouwd of zo, ligt heus niet aan ons geheugen. We ploffen neer bij gate F8 en netjes op tijd vertrekken we naar Phoenix. 20 minuten te vroeg komen we daar aan. Weer een rustige vlucht, behalve op het einde dan. Er hangen onweerswolken waar we toch echt even doorheen moeten. Pfff, duurt best lang dat gehobbel. Maar we landen uiteindelijk veilig, maar wel een beetje misselijk.

We pikken de koffers weer van de band en bellen het hotel voor de shuttle bus. Na een kwartier komt deze netjes voorrijden. We krijgen ook een flesje water van de chauffeur. Héérlijk. De piloot had al gezegd dat het 104 F zou zijn in Phoenix. Dat is dus 40 C. Met een warme wind en bewolking, dat is dus best heel warm. Begrijp ons niet verkeerd, we klagen niet hoor, maar we willen  nu wel graag die lange broeken uit…

Het hotel is eenvoudig, maar dat hadden we wel verwacht. Je hebt niet veel keus, je dient een hotel te nemen waar de camperverhuurder je komt ophalen. Die komt morgen om 7.30 uur horen we aan de balie, goed geregeld. Inmiddels is het 16.30 uur en hebben we er een lange dag opzitten. In Nederland is het half 1 in de nacht. Maar ja, je gaat ook niet om 17.00 uur naar je bed natuurlijk, dan zit je om 3 uur rechtop. Eerst maar een douche, daar knap je al van op. Er zit een restaurant naast het hotel, maar echt honger hebben we ook niet. Jos gaat eerst maar eens kijken of hij zijn Amerikaanse telefoonkaartje geactiveerd krijgt, is altijd een gedoe. Ik maak het verslag. En zo is onze vakantie opeens begonnen, heerlijk om hier weer te zijn, en morgen lekker de camper ophalen, zin in!

Dag 2

31 augustus 2013
Van Phoenix naar Picacho
Overnachting: Picacho Peak RV Resort

Dag-2-Phoenix-to-Picacho

Zo, nu gaat het echt beginnen! We zijn natuurlijk vroeg wakker, maar dat is logisch als je al om 19.00 uur gaat slapen. Om 7.30 uur zou de shuttle bus ons komen halen. Ware het niet, dat opeens midden in de nacht de telefoon ging. Nou ja, zo voelde het voor ons. Ik zat gelijk rechtop, dacht dat ik mij verslapen had. Klok geeft 9.25 aan. Ring, ring, oja telefoon. Hup bed uit, want juist nu staat dat ding niet op het nachtkastje, in het donker naar het rode flikkerende lampje. Het is de receptie van het hotel. De shuttle bus komt morgen om 8.30 uur. Oké, ook goed, dank u. Het is dus pas half 10 in de avond, maar we hebben al als een roos geslapen. Pff, daar gaan we dan maar weer meer verder. Jos lukt dat gewoon tot een uurtje of 7, ik ben vanaf 5 uur behoorlijk klaar wakker.

In ieder geval lekker op tijd voor het busje dus. Om kwart over 8 checken we uit en gaan buiten op het bankje zitten. Het is al goed warm, maar we zitten in de schaduw, goed te doen. Kwart voor negen, nog geen busje te zien. De man van de receptie komt naar buiten en zegt dat het nog zo’n tien minuten duurt. Prima, kunnen wij hebben. Al plakken we inmiddels wel een beetje aan het bankje. 20 minuten later, nog steeds geen busje te zien. De chauffeur van shuttle bus van het hotel heeft al gevraagd of we naar het vliegveld moeten, nee, daar willen wij voorlopig nog niet naar toe. Bijna half 10; weer een andere man van het hotel naar buiten. Of wij ervan op de hoogte zijn dat de chauffeur van hun shuttle bus ons naar Campingworld brengt. Uh, nee. Maar u collega’s lijken daar ook niet van op de hoogte. Binnen 5 minuten staat de man van “ze komen over 10 minuten” voor onze neus met een busje. We vertrekken, echt waar. Iedereen was even vriendelijk bij de Best Western, maar over communicatie moeten zij nog wel iets leren.

Maar goed, we arriveren bij Campingworld. Worden zeer vriendelijk opgevangen en gaan zitten voor het papierwerk. Twee jaar geleden in Chicago ging dit allemaal een beetje rommelig. Nu gaat het keurig en vlot. De dame heeft dit duidelijk vaker gedaan en weet waar ze het over heeft. Eén kleinigheidje; ze zijn de camper nog aan het schoonmaken. Dus weer wachten. Heel die winkel drie keer bekeken en dan nog meer wachten. Af en toe komt ze even een up date geven; nog heel even hoor! Ze heeft ondertussen wel verteld dat we een nieuw model meekrijgen, dat is dan weer leuk. Het moment is daar, ze komt zeggen dat we mee kunnen lopen! Oh, daar zijn we toch weer even stil van. Was ie in 2011 ook zó groot. Het zal wel, maar toch. Ook van binnen lijkt hij groter. De dame geeft uitleg over alles en we kijken kleine beschadigingen na. Die zijn er maar weinig, want hij is inderdaad nog heel nieuw. Staat 7000 mijl op de teller. Later zien we dat hij 33 ft ipv 32 is, dus ietsje langer dus.

foto-

En dan, om 12.00 uur rijden we dan toch echt het terrein af. Iets later dan verwacht, maar met een prachtige camper. Hup, het wegwijsapparaat (dat is onze Garmin) op de ruit en op naar Bass Pro. Dat is hier maar een klein stukje vandaan. Helaas voor Jos zijn ze wel met de weg bezig, waardoor het erg smal is. Pff, hij stuurt het gevaarte er fantastisch tussendoor. Ik zit met zweet in de handen, maar alle borden langs de weg blijven overeind. Bij Bass Pro is er gelukkig ruimte genoeg om te parkeren. Binnen is het wel erg druk, maar deze winkel blijft geweldig. Er zijn allerlei dingen te doen ivm labor Day weekend. We kopen een hoedje voor mij, voor Jos slagen we niet en gaan aan de andere kant de winkel weer uit. Te druk hier. Dan staan we eigenlijk gelijk voor een sigaren winkel. Hoe is het mogelijk he. Nou, gewoon dat had ik van te voren uitgezocht. Dus Jos slaat wat sigaren in voor de komende weken.

En als we ons dan omdraaien, zit daar Toby Keith’s, I love this Bar & Grill. Ongelooflijk he. En dan is het ook nog eens lunchtijd. Toby Keith heeft een aantal van deze restaurants in Amerika, ik kwam er van de week pas achter dat er hier ook eentje zat. Zo leuk! Heerlijk geluncht en even rond gekeken in de winkel, daar vindt Jos wel een hoed. Op dit gigantische terrein van winkels, restaurants en weet ik veel wat, zit ook een Walmart. Dus dat is onze volgende stop. De kar wordt overvol geladen en dan zijn we er wel klaar mee. Met winkelen dan. Van barbecue tot wc-papier, van Jack Daniels tot melk, we kunnen voorlopig vooruit.

We vertrekken naar de eerste camping van deze reis. Het is nog 120 km rijden, maar vooral over de snelweg. Oh, had ik al gezegd dat het ondertussen bloedje heet is geworden. 39 graden. Eenmaal op de camping aangekomen zegt de man dat een reservering echt niet nodig is, nee dat zien we. Heel veel lege plekken. De snowbirds komen pas in oktober, het is nu nog te warm. Is het warm dan? Ja, best wel. Er staan ook veel vaste huisjes, waar hier en daar wel een auto voor de deur staat. Af en toe loopt er eens iemand langs om zijn hondje uit te laten.

We richten ons huisje in, geven alle boodschappen een plekje en pakken de koffers uit. Als de zon eenmaal onder is, gaan we nog lekker buiten zitten. Nog steeds warm, maar goed te doen. Zo, nu is het echt begonnen. Morgen zullen we nog wat foto’s maken van de binnenkant van de camper. We nemen nu nog even een neut voor het slapen gaan. Welterusten!

Dag 3

1 september 2013
Van Picacho naar Tucson Mountain State Park
Overnachting: Gilbert Ray Campground
Gereden: 55 mijl / 88 km

Deze camper heeft twee slide outs; eentje in het woongedeelte en eentje in de slaapkamer. Als die in de slaapkamer uitgeschoven is, komen er twee raampjes te voorschijn. Bij het hoofdeinde. Als je dus in bed ligt, kijk je ook gelijk naar buiten. Klinkt misschien stom, maar het is echt grappig. Dus al kijkend naar de prachtige sterrenhemel vallen we in slaap. Heerlijk geslapen, goed bed. Ik ben alleen nog niet helemaal in het goede ritme, want om 5 uur ben ik toch wel weer wakker. Door het raampje zie ik de zon opkomen. De camping is nog in alle rust. Ik ga de douche maar eens uitproberen in de camper. Gaat ook helemaal goed.Tijd voor het eerste ontbijtje in de camper. Buiten is het echt al heel warm, dus we eten binnen bij de airco.

Gisteren zijn we natuurlijk een paar dingen vergeten bij de boodschappen. Leuk als je de basis dingen hebt, zoals Jack, Malibu, bier en wijn. Belangrijk natuurlijk, maar broodbeleg en suiker voor in de koffie en zo, dat is ook wel handig. Vandaag hoeven we niet ver te rijden, dus we doen even een stop bij de Safeway. Mooie supermarkt altijd. Voor etenswaren eigenlijk beter dan Walmart vinden wij. Dus zo lopen wij om 9.15 uur op zondagochtend bij de supermarkt. Nu hebben we toch echt wel alles hoor. Eerst maar eens naar de camping. Het is nog vroeg, maar deze camping is “first come-first served” en we hebben geen idee of het druk zal zijn. Als we naar afgelopen nacht kijken zal het wel meevallen. De weg naar het park is al schitterend. Heel veel cactussen in deze omgeving. De camping in het Tucson Mountain State Park is snel gevonden en we zoeken een mooie plek uit. Midden tussen de cactussen en bomen.  Op deze camping is alleen stroom, geen aansluiting voor water. Maar dat hebben we genoeg bij ons.

Alleen de stroom lukt ook niet helaas. We hebben namelijk een 50 amp aansluiting. Dat komt omdat we 2 airco’s hebben (woonkamer en slaapkamer). Die kunnen alleen tegelijk draaien op 50 amp. Deze camping kan echter maar 30 amp leveren. Geeft niks, dan blijft er 1 airco uit. Maar laten we nu het verloopstuk van 50 naar 30 amp missen. Jos denkt toch echt gisteren twee stekkers te hebben gezien. Oké, even schelden en vloeken. Hele camper doorzoeken, maar nee we hebben het niet. Nou ja, jammer dan, niets aan te doen. Geen stroom. Komt ook wel goed. Beetje warm, dat wel. De aggregaat mag op deze camping niet gebruikt worden. Goed, we claimen deze plek door 20 dollar in een envelop te stoppen en een kaartje aan ons paaltje te hangen. Envelop gooien we in de bus bij het registratiehokje bij de ingang.

We gaan de camping weer af en rijden naar het Sonora Desert Museum. Dat ligt hier 10 minuten rijden vandaan. Veel over gelezen, maar nog nooit geweest. Dus nu gaan we er een kijkje nemen. Hoeden op, zonnebrand gesmeerd, water mee en we gaan. Het is heet. En het is woestijn. En het is een uurtje of één, goede timing hebben wij wel. Eerst maar eens wat eten hier, dan kunnen we er tegenaan. Het gebied is heel groot, en vooral buiten. Prachtig, alle soorten cactussen die je je maar kunt bedenken maar ook andere woestijn vegetatie. Hier en daar zijn diverse verblijven voor dieren. Nu hadden wij een beetje gedacht dat deze dieren hier de ruimte zouden hebben. Dat vinden we dus erg tegenvallen. Er is ruimte zat, maar de katachtige zitten in verhouding in kleine ruimtes.Het vogelverblijf is ruim, maar we zien voornamelijk duiven. Tja, die hebben we thuis ook. De kolibries zijn dan weer schattig! We lopen er een paar uur rond, nemen nog een kijkje in de gift shop, kopen niets, en gaan weer terug naar de camper. Gemengde gevoelens dus over het museum. We rijden terug naar ons eigen desert museum. Want op de camping staan we ook gewoon in een prachtig woestijnlandschap. Wat wil een mens nog meer.

We gaan even zitten en doen vooral niks. Maar ja, dit is al de tweede dag en er moet een barbecue in elkaar gezet worden. Pff, tis geen vakantie. Dus het Ikea pakket wordt op de picknicktafel uitgestald en we gaan aan de slag. Ik lees de gebruiksaanwijzing voor en Jos voert uit. Goede samenwerking is het halve werk. Het eindresultaat mag er zijn! Dat wordt een lekker stukje vlees vanavond. Maar nu eerst uit de zon, want het water loopt met straaltjes van ons af. Jos legt zijn gps temperatuurmetertje even in de zon, binnen no time geeft het ding 51 graden aan. Hoe bedoel je woestijn.

De rest van de middag brengen we in en rond de camper door. We ontdekken de camper nog beter. Zo hebben we ook tafeltjes die je aan de bank kunt vastzetten. Jos komt er al snel achter dat die ook kapot kunnen. Daar komt de leatherman, en het is al weer gemaakt. Er wordt ook nog even geknuffeld met een cactus. Kortom, een standaard middagje. Er komen nog een paar kampeerders bij in de namiddag. Geen campers, maar tentjes. Dat zijn de echte bikkels natuurlijk. Verder blijft het heel rustig op de camping. We genieten van de zonsondergang en de stilte.

Er gaan twee hamburgers op de barbecue voor het avondmaal. Er zijn echter wel héél veel vliegende beestjes hier, dus we eten het toch maar even binnen op. Een ijsje toe en dan doen we alle lichten uit. Beestjes weg en wij zitten nog heerlijk buiten te genieten van weer een mooie sterrenhemel. Ook zijn er veel geluidjes te horen zo in het donker. Een uil, een coyote en veel krekels. Om half 10 gaat ons eigen lichtje ook uit, dus zoeken we ons bedje op. Gewapend met een flesje water en een nat washandje gaan we de warme nacht tegemoet! Het is inmiddels windstil, dus dat helpt niet. Maar het komt vast goed.

Dag 4

2 september 2013
Van Tucson Mountain State Park naar Organ Pipe Cactus NM
Overnachting: Twin Peaks Campground
Gereden: 166 mijl / 257 km

Dat was best een warme nacht zo zonder airco. Toch nog wel geslapen zo nu en dan. De zon komt op boven de bergen, mooi gezicht. Vogels fladderen heen en weer. Ja, het is een mooie plek hier. Maar we gaan verder, er wachten nog meer mooie plekjes op ons. Vandaag gaan we een stukje naar het westen. Eigenlijk is het bijna één rechte weg. We komen heel veel border patrol tegen vandaag. Ook is er nog een controlepost, maar we mogen door rijden. We zitten dan ook niet ver van de Mexicaanse grens vandaan.

Gisteravond en ook vanmorgen zagen we steeds onweer in de verte. Maar de donkere luchten kwamen niet onze kant op. Nu onderweg komen we wel zo’n donker luchtje tegen. En daar valt dan ook een buitje uit. Zo jammer, de mooie schone camper is opeens behoorlijk vies. In de weg zitten behoorlijke ‘dips’, in Den Haag zeggen we ‘kuile”. Een aantal staan gelijk al onder water of er ligt een drab van rode modder. Opletten dus.

Vandaag tanken we ook voor het eerst, hij is nog niet leeg, maar een volle tank is altijd wel zo prettig. Dan nemen we de afslag naar het Organ Pipe Cactus National Monument. Nog iets dichter bij Mexico. Op de weg er naar toe is dan ook weer een controle post. Wij mogen weer doorrijden, maar de andere kant op is het heel druk. Daar staat echt een file. Dat zullen wij dus morgen ook wel hebben als we er weer uit gaan. Je kunt namelijk via de doorgaande weg in het park ook de grens over, vandaar de controles waarschijnlijk.

We gaan naar het visitors center om de toegang voor het park te betalen en ook om de camping te betalen. We kopen voor het park gelijk de jaarpas voor de nationale parken. Deze kost 80 dollar, we doen deze reis voldoende parken aan om dat geld er al uit te hebben, bovendien wordt het geld goed besteed voor behoud van de parken. Op de camping mogen we een plekje uitzoeken. Dat moet geen probleem zijn, er staat bijna niemand geeft de parkranger aan. Dus wij kiezen plek 58 uit, naast een mooie grote cactus. Inderdaad is het hier heel stil, er staat verderop nog een auto, een stel is daar de tent aan het opzetten. Even later begrijpen we best waarom het hier zo stil is. Het is gewoon te heet.

Er is hier geen stroom, maar tussen 4 en 6 uur mag de generator aan. Het plan was om hier wat rond te wandelen want de omgeving is prachtig. Uiteraard staan er veel cactussen. Maar het is te heet. Gewoon zitten voor de camper is al niet te doen. Dus wat doen we; siësta! Doen een dutje en verder helemaal niks. Ja, drinken. Er gaat heel wat water en frisdrank doorheen (ja, dat hebben we ook). Om 1 seconde over 4 gaat de generator aan, en dus ook de airco. Zo, we komen weer een beetje bij. Normaal proberen we het generator gebruik te beperken omdat het best veel geluid maakt. Maar nu hebben we het echt even nodig en bovendien staat er niemand om ons heen.

Rond half 7 verdwijnt de zon achter de bergen en dan is het heerlijk buiten. Er gaan hotdogs op de barbecue en Jos maakt zijn eerste fikkie. Op de vorige campings mocht dat niet. Hier mag het alleen in de barbecue die bij de camperplek hoort. Dus daar stoken we een lekker vuurtje, we hebben er licht van en het houdt de beestjes uit de buurt. Prima avondje zo.

De generator is inmiddels weer uit. We houden de deur van de slaapkamer dicht om de koelte een beetje binnen te houden. Hopelijk scheelt dat een beetje. Maar het zal weer warm zijn, er is ook bijna geen wind zodat het even door kan luchten. Maar ja, je moet er wat voor over hebben om op zo’n mooie locatie te staan. Uiteraard is hier geen internet, dus het verslag van gisteren en vandaag worden pas morgen online gezet. Jos zijn telefoon (met Amerikaans simkaartje) heeft wel verbinding hier. Morgen gaan we weer even terug naar de bewoonde wereld.

Dag 5

3 september 2013
Van Organ Pipe Cactus NM naar Yuma
Overnachting: Suni Sands RV Resort

Het wakker worden is echt schitterend hier. Vanuit mijn raampje zie ik de zon steeds meer schijnen op de bergen en de cactussen. Als ik om 6 uur naar buiten loop is het al behoorlijk heet. Ik had gedacht vanmorgen dan nog even een wandeling te doen, maar als we eenmaal gegeten hebben is het al 36 graden zonder een zuchtje wind. Nee, laten we nou maar verstandig doen. We maken de camper gereed voor vertrek en rijden om 9.00 uur weg. Het is nog stil op de lange weg die het park uitgaat. De enige auto’s die je ziet zijn van de border patrol. We komen al snel aan bij de controle post. Gelukkig nu geen file. We moeten de paspoorten laten zien en ze willen weten waar we vandaan komen en zo. Hij vraagt of hij binnen in de camper mag kijken, maar doet het uiteindelijk niet. Hij wenst ons nog een prettige dag.

Na een kilometer of 100, voordat we de snelweg opgaan is er nog een controle post. Hier weer het zelfde verhaal. Aardige man, wenst ons nog een prettige vakantie. Vandaag is verder geen bijzondere dag, omdat we gewoon wat kilometers moeten overbruggen. Er is ook geen andere mogelijkheid dan hier de interstate te pakken. Dus dat doen we dan maar. Nu is dat niet bepaald de drukte van de A12. Al komt er zo nu en dan even een vrachtwagen voorbij.

Ondertussen loopt de temperatuur maar op. Tot maar liefst 44 graden, en eerlijk gezegd is dat gewoon niet leuk meer. Je kunt gewoon niets met die hitte. Bovendien is het ook nog eens een vochtige hitte. We gaan nog even naar de Walmart die direct naast onze camping van vandaag ligt. We kopen er een verlengstuk van 50 amp naar 30 amp. Voor het geval we die nog een keer nodig hebben. Geld krijgen we wel weer terug van Campingworld. De caissière heeft haar vrije dag omgegooid, want het is vandaag te warm om vrij te zijn. Ik bedoel maar. Eenmaal op de camping is er niemand bij het kantoortje. Maar op de ruit hangt een grote envelop met onze naam erop. Ze moest even weg voor een medische situatie maar we kunnen ons plekje opzoeken, ze ziet ons later nog wel. Oke, doen we. Dit is ook weer een 55+ camping, helemaal gericht op de snowbirds. Er zijn heel veel vaste plekken en maar een stuk of 20 normale plekken voor mensen zoals wij. Die plekken zijn dan ook totaal niet bijzonder. Grind, dat is het eigenlijk. Verder niks. ja, stroom en water, dat dan weer wel. Er is ook geen picknick tafel, maar eerlijk gezegd is dat  niet zo gek. Alsof je daaraan zou kunnen zitten in deze hitte.

Gewapend met hoed en zonnebril lopen we een stukje over de camping en kijken nog even bij het kantoor. Er is ook een zwembad, dat ziet er best aantrekkelijk uit. Ondertussen komt de dame van de envelop aangelopen. De medische situatie is weer redelijk onder controle, maar haar baas is ook nog eens op vakantie, en dan is het ook nog eens bloedheet. Kortom, ze heeft een beetje stress. Ze geeft ons nog wat uitleg over de camping. Internet is alleen beschikbaar rondom het kantoorgebouwtje. Dus ook bij het zwembad. Ze geeft nog wel het advies om pas de camper uit te komen als de zon is ondergegaan. Best een goeie tip. De airco in de camper heeft het ook best moeilijk met de warmte, echt koel wordt het niet. Maar we blijven inderdaad maar binnen, bizar toch!

Maar dan is het 19.00 uur … en als de zon onder is kan het leven weer doorgaan! Met laptop en handdoek lopen we naar het zwembad. Er is niemand, geen grijs hoofd te zien, dus we hebben het zwembad voor ons alleen. Plons! Heerlijk zeg, daar knap je van op hoor. Aan de kant staat een bord met allemaal oefeningen die je kunt doen in het water. Ja, ja de snowbirds moeten bezig gehouden worden tijdens het overwinteren. Misschien iets voor de woensdag Loes en Mies?

Het is echt even genieten in het water. Het gekke is dat als je eruit gaat het gewoon even fris is. Maar dat is snel weer over. We gaan aan een tafeltje zitten en gaan aan de slag met de verslagen en de foto’s. Internet werkt hier prima. Drankje erbij, niks mis mee. Dus alle verslagen zijn weer bijgewerkt.

Dat was dus een beetje gekke dag vandaag. Natuurlijk zijn we blij met mooi weer, maar als het morgen ietsje minder is, dan is dat niet zo erg. Nu gaan we morgen meer de bossen opzoeken, dus dat zal toch wel verkoeling geven. We gaan zo lekker slapen met de airco aan!

Dag 6

4 september 2013
Van Yuma naar Cuyamaca State Park
Overnachting: Paso Picacho Campground
Gereden: 148 mijl / 238 km

Oké, ik weet dat we zeiden dat de temperatuur iets naar beneden mocht. Maar om nou ook gelijk een onweersbui boven ons hoofd los te laten, dat is ook weer overdreven. Maar heerlijk geslapen! Alleen geen mooi uitzicht bij het wakker worden op deze vreemde camping. Prima als je zoals wij op doorreis bent, maar verder ook niet. Wel een zwembad en internet. Dat was wel even heerlijk en leuk om het weblog weer bij te werken. De vaste campers van de snowbirds lijken zo in de sombere ochtend nog meer verlaten dan gisteren. Want het ziet er somber uit, donkere wolken en gedonder. De temperatuur is gezakt naar 78 F. Dat scheelt nogal met de 114 F van gisteren. Tijdens ons ontbijt breekt de bui los. Misschien is dit gewoon wel even nodig om de hitte weg te krijgen.

Vandaag gaan we naar California. De tweede staat van deze reis, in totaal doen we er maar drie aan. De laatste is Nevada, en dat is pas de laatste dagen van de trip. Gelukkig zijn we nog lang niet zo ver!
Nog even tanken in Yuma en dan gaan we op pad. We crossen Yuma nog een beetje door. In 2006 waren we hier ook, maar duidelijk in een ander deel want we herkennen niets. Bovendien was het hier toen ook niet zo heet, dan had ik vast nog wel geweten. Even voorbij Yuma, richting het westen, passeren we de staatsgrens. Ondertussen regent het lekker door. We rijden vlak langs de grens met Mexico en krijgen weer een controlepost. Je raakt er aan gewend he. We zien de kilometers lange hekken langs de grens staan, bizar gezicht hoor.

De interstate 8 is hier nog gewoon een snelweg, maar dan opeens zit je tussen prachtige bergen en is het flink klimmen voor de camper. Schitterend hier. Gelukkig is het inmiddels ook droog, dat ziet er gelijk beter uit. De zon komt ook langzaam te voorschijn. Slingerdeslang rijden we verder door de bergen. Dan slaan we af naar route 79, want aan deze weg ligt het Cuyamaca State Park. Of beter gezegd, de weg loopt dwars door het park. Hele mooie weg, en inderdaad rijden we zo het State Park binnen. Langs de weg zien we een groepje herten staan. Het eerste wild wat we tegenkomen deze reis. Oké, eergisteren zagen we ook een konijntje over de camping lopen, hoe wild kan je het hebben.

Hier in het State Park ligt ook onze camping voor de komende twee nachten. De Paso Picacho Campground is snel gevonden. Nog even spannend, want de plek is eigenlijk voor een 30 ft camper, dus we zijn te lang. Nu heeft dat meestal niet zo met de plek zelf te maken, maar wel met de weg er naar toe. Of je de bochten wel kunt nemen en zo.  Op het whiteboard bij te kantoortje staat onze naam met site nr 8 erbij. Mooi, die had ik ook uitgezocht. Op naar nummer 8. Ja, het is een beetje smal om er te komen, maar de plek zelf is groot zat.

Picknick tafel, fire pit, midden in het bos, helemaal leuk! Er is hier verder niets, geen stroom, geen internet, geen zwembad. Maar we staan midden in de natuur, we hebben het naar onze zin hoor! Oja, ook niet onbelangrijk, de temperatuur is hier 30 C. Kijk, dat is gewoon heerlijk. We zitten  nu ook hoger, op zo’n 1500 meter, dat zal ook schelen. We eten even iets en lopen dan een rondje over de camping. Ziet er mooi uit hoor. Leuke plekken, allemaal weer anders. Er zitten hier heel veel spechten, grappig om die beesten bezig te zien. Sommige bomen zitten echt helemaal vol gaten. Ongelooflijk.

We staan vlakbij de camping host, daar kunnen we morgen nog even hout halen om te stoken. Voor vandaag hebben we nog genoeg. Aan de picknick tafel schrijf ik alvast het verslag van vandaag, geen idee wanneer we weer internet hebben, maar dan staat het maar klaar. En dan nu eerst maar eens een drankje nuttigen in onze riante tuin. Ik heb een soort frozen margarita gekocht, hoogste tijd om uit te proberen!

We gaan niet te laat eten, want de ervaring leert dat we om half 10 of zo al zitten te knikkebollen van de slaap. We worden ook een dagje ouder he, of is het de boslucht? Dus er gaat een stuk vlees op de BBQ, lekkere knoflookbroodjes en ik maak een kom sla. Nou kom, die hebben we niet, maar in een vergiet werkt het ook. Tis een beetje improviseren soms. Na het eten is het dan de hoogste tijd voor een goed kampvuur. Dat kunnen we wel aan Jos overlaten. Binnen no-time hebben we een mooi vuurtje.

We zitten toch nog tot 22.00 uur buiten. Af en toe gluren naar de buren aan de overkant. Vader en zoon (denken wij) zijn aan het kamperen met een vouwwagen. Ze praten niet altijd heel zachtjes en dat is soms erg grappig om te volgen. Vooral als pa even een plasje denkt te doen in de struiken en dan onderuit gaat.  Zoonlief komt hem redden. En dat allemaal in het pikkedonker. Verder hebben we trouwens geen buren in de directe omgeving, heerlijk rustig dus. Denk dat we prima zullen slapen hier.

Dag 7

5 september 2013
Cuyamaca State Park
Overnachting: Paso Picacho Campground
Gereden: 0 mijl

 

Vandaag een lekker dagje in het park. Als we wakker worden schijnt de zon en hebben we een blauwe lucht met witte wolkjes. En… twee hertjes op een paar meter afstand van de camper. Dat is nog eens een goedemorgen! We beginnen met een goed ontbijtje, want vandaag gaan we maar eens aan de wandel.

Er zijn verschillende wandelmogelijkheden in het park, we kiezen voor de Stonewall Peak Trail. Deze gaat de berg op waar we tegenaan kijken vanaf onze kampeerplek. 3,5 km is de trail, maar wel naar boven. En weer terug. We gaan het wel zien. Het is een hele mooie route. Leuke bergpad, heel afwisselend. Ook hier is duidelijk jaren geleden, in 2003 om precies te zijn, een flinke bosbrand geweest. Veel kale grijze bomen, waar inmiddels al weer groen omheen is gegroeid. Ziet er soms heel spookachtig uit. Onderweg komen we onze buurman van de camping tegen, hij is al op de terugweg. We zijn er bijna zegt ie. Mooi! Het laatste stuk is echter best pittig te noemen, dat zei hij er dan weer niet bij. Naar de top zijn nog een paar laatste treden en ja hoor; we zijn er! Pfff, dat was een serieuze klim (voor mij dan he). We staan op 1749 meter. Oké, we waren op 1500 begonnen. En dan is het dus genieten van het uitzicht. We zijn het hoogste puntje in de omgeving. En het is de klim waard, gewoon schitterend. Jos maakt wat foto’s en ik tuur door de verrekijker naar onze camper, maar die gaat verscholen achter de bomen.

Wat we ook zien nu we op de top staan, is een hele donkere onweerslucht. Hij is nog wel even weg, maar laten we hier maar niet te lang blijven staan. Inmiddels ben ik weer helemaal op adem, dus we gaan weer 3,5 km naar beneden. Dat wordt dus geen rustig tripje meer, want de lucht komt serieus dichterbij. We zetten er flink de vaart in, voor zover mogelijk op zo’n bergpad. Dat gaan mijn kuiten morgen niet leuk vinden. De lucht wordt steeds zwarter bij elke bocht die we nemen. Yes, we zijn beneden! De wegwerkers die hier bezig zijn staan al te schuilen. Maar het regent nóg niet. Nu nog een stukje naar de camper. Het dondert al en niet meer in de verte. Eindelijk (zo voelt het) komen we bij ons plekje aan. De buurmannen staan te praten met de camping host. Dus wij worden ook aan de praat gehouden. Of Jos foto’s heeft gemaakt van de onweersflitsen vanaf de top. Nou, daar hebben we even niet op gewacht. De host begint tegen ons nog op zijn gemakje of we nog hout nodig hebben. Ik denk: moeten we niet allemaal naar binnen, er komt heel slecht weer aan! Maar ja, zij zullen het gewend zijn. Na de regen komt hij wel even hout brengen. Okido! Nu naar binnen!

Nog even de stoeltjes en barbecue ook naar binnen. Dit alles al in een onwijze windhoos. Als die voorbij is barst het los. Niet normaal. Wat een onweersbui. Snel ook de raampjes dicht, want het regent een beetje in. Ondertussen languit op de bank om bij te komen natuurlijk. En donderklappen, ook niet gewoon. Een uurtje later schijnt de zon weer. Vogels fluiten weer, niks aan het handje. Bijzonder.

De stoeltjes gaan weer naar buiten en Jos ziet een aantal herten lopen. Dus even er achteraan met de camera. Daarna gewoon lekker buiten zitten, genieten van de vogeltjes en kijken naar die berg die we toch maar even beklommen hebben. En de host komt inderdaad nog even 2 bundels hout brengen met zijn golfkarretje. Netjes hoor. Als we lekker bezig zijn met het verslag en de foto’s gaat het toch weer donderen, nu dan wel in de verte. Wij zitten nog in de zon, onder de bomen.

Straks gaat de barbecue weer lekker aan. Hopelijk nog steeds in de zon. En als het droog blijft natuurlijk weer een vuurtje stoken. De komende twee dagen zullen we nog steeds geen internet hebben, maar misschien dat we de verslagen onderweg kunnen up-loaden. We gaan het wel zien!

Dag 8

6 september 2013
Van Cuyamaca State Park naar Joshua Tree National Park
Overnachting: Cottonwood Campground
Gereden: 160 mijl / 257 km

De buurman was gisterenavond nog even zijn vuil weggooien en gaf ons de tip ook even naar de dumpster te lopen, want er liep een hele herten familie. Wij kijken natuurlijk. Inderdaad, zo mooi. Hele familie, inclusief het mannetje met groot gewei. Echt prachtig! Dat was even een laatste cadeautje op deze camping.

Als ik deze ochtend om half 8 onder de douche sta hoor ik al een auto naast onze plek parkeren, of zo iets. Kan het natuurlijk niet zien. Dus hup, na het aankleden even gluren naar de buren. Ja, hoor camper met auto er achter. Ze gaan op de plek naast ons staan. Wow, die zijn wel heel vroeg zeg. Het is vrijdag, misschien wordt het wel druk het weekend. Kan ik mij iets bij voorstellen, want het is een prachtig park. Aanrader! Zeker plek 8, maar ook plek 7 van onze overburen is een mooie ruime plek. Beetje jammer dat de nieuwe buurman zijn generator om 9.00 uur al aan gooit. Dit mag hier namelijk pas vanaf 10.00 uur, maar dan wel de hele dag tot 19.00 uur. Dat maak je niet vaak mee. Meestal is het twee uur in de ochtend en twee uur in de avond. Maar goed, hij doet zijn best maar, wij staan toch op het punt van vertrekken.

We rijden naar Julian. Dit kleine plaatsje ligt op ongeveer een half uurtje rijden. De weg is ook hier nog steeds prachtig. In Julian is een parkeerplaats waar je ook prima de camper kwijt kunt, goed geregeld. We lopen door het leuke dorpje. Eigenlijk maar één straat, en niet eens een erg lange. Hier in de omgeving is veel appelteelt, en dus zijn er veel appel producten te koop. De bakkertjes zijn ook allemaal al open. Want we zijn dus wat vroeg en een aantal winkels zijn nog gesloten. Maar een stuk appeltaart kopen lukt echt wel!

We kopen ook nog wat ander fruit en dan gaan we weer verder. Leuke tussenstop. We rijden het Anza Borrego Desert State Park weer in. Twee dagen geleden reden we ook al door dit park, maar nu door een ander gedeelte. Je zou dus kunnen stellen dat het nogal een groot park is. Het is een heel mooi park, echt de woestijn. We zijn hier een paar jaar geleden al eens geweest en hebben toen meer de binnendoor wegen gereden. Nu nemen we de doorgaande weg. Maar die blijkt ook schitterend te zijn. In het begin slingerdeslang door de bergen. Vindt Jos leuk.

Later gaat de weg loodrecht door een uitgestrekt gebied dat eigenlijk niet te beschrijven valt. Zo ongelooflijk weids, met helemaal niets anders dan zand en struiken tot aan de bergen in de verte. Heel af een toe een huisje of een camper. Hoe kun je hier nu wonen? De temperatuur is ondertussen opgelopen tot 113F (45C). Anza Borrego is een bijzonder park wat echt een bezoekje waard is. Maar dan wel als het iets minder heet is. De lange rechte weg eindigt bij Highway 86. Daar gaan we links af, weer een stukje verder naar het noorden.

Ons einddoel van vandaag is Joshua Tree National Park. Vanaf het plaatsje Mecca kun je de 195 nemen en zo binnendoor naar het park rijden. In Mecca is de bewegwijzering niet heel erg duidelijk, maar we denken dat we goed zitten. Het wegwijsapparaat vertrouwen hier ook niet helemaal. Hoe dan ook, als we nog maar net op de (hopelijk) 195 zitten staat er een bord dat de weg is afgesloten. Huh? Nu zijn afgesloten wegen ons niet onbekend, daar lopen (rijden) wij elke vakantie wel tegenaan. Dus het is blijkbaar weer zover. Oké, dan moeten we omrijden. Eerst naar Indio en dan de interstate 10. Komt goed. Maar ook in Indio zijn ze de wegwijs borden vergeten neer te zetten. Een simpel bordje naar de I10 kan toch niet zo moeilijk zijn. Na twee rondjes om de kerk zitten we dan toch op de I10.

Hehe, daar is de afslag naar Joshua Tree. Inderdaad zien we hier de andere kant van de afgesloten weg. We zijn dus niet in de maling genomen en hadden inderdaad de juiste weg. Eerst maar eens kijken of er plek is op de Cottonwood campground. Haha, grappenmakers, we zijn de enige. Het is nu toch weekend, waar is iedereen? We zoeken een plekje uit en rijden dan naar het visitors center. Halen een kaart en vragen aan de ranger tips voor een wandeling. Hij zegt dat we mooi op tijd zijn, de onweersbui is net voorbij. Nu vonden wij de wegen al nat, had dus inderdaad geregend. Hij beveelt een wandeling aan van 2 tot 3 uur, wel beetje bergje op en af, maar dat klinkt goed. Camper op zijn plek, even lunchen en dan…. ja en dan. Dan hangen er weer donkere wolken boven de bergen. Even wachten maar tot dat buitje ook voorbij is. Nou dat wordt lang wachten. Buitje komt héél langzaam dichterbij. Om half 5 gaat het flink regenen. Onweert ook wel, maar toch iets meer van ons vandaan, gelukkig. Op zo’n moment is het dus lekker, vinden wij, dat je een ruime camper hebt. Binnen vertoeven is dan niet erg. Al hadden we liever gaan wandelen. Maar dat zit er voor vandaag niet meer in. Om 7 uur wordt het donker, dan wil je niet meer op een berg lopen.

Dus ik schrijf het verslag, Jos doet een middagdutje en de appeltaart was erg lekker! Ondertussen krijgen we ook nog gezelschap op de camping. Een Cruise America camper gaat een stukje verderop staan. Zijn vast Nederlanders, slaat nergens op natuurlijk, maar ik vind dat het zo is. De park ranger doet ook nog zijn ronde, ja zo is er nog heel wat te zien. Tegen 19.00 uur verdwijnt de zon achter de bergen. De wolken kleuren schitterend oranje. We dwalen wat over de camping en genieten van de lucht die constant verandert. Voor dat het echt donker is zijn we weer bij de camper, want donker is hier ook echt donker. En in dat pikkedonker komt er nog een gast bij op de camping. Een auto met een airstream caravan erachter. Knap dat hij het dat nog even inparkeert hoor. Hij gaat twee plekken achter ons staan.


In de verte horen we weer coyotes huilen, blijft een bizar, maar ook mooi geluid. Vandaag zagen we ook nog een jackrabbit, zo’n groot konijn met hele grote oren. Zo grappig. We gaan zo lekker eten. De temperatuur is nog prima buiten, dus slapen moet ook geen probleem worden zonder airco.

Dag 9

7 September 2013
Joshua Tree National Park
Overnachting: Jumbo Rocks Campground
Gereden: 65 mijl / 104 km

Zo, dat was een enerverend dagje. Je maakt nog eens wat mee zullen we maar zeggen.
Na een prima nachtrust besloten we om vanmorgen onze wandeling te maken die gisteren niet door kon gaan vanwege de regen. Om 8.45 uur beginnen wij aan de Mastodon Peak Trail. Het zonnetje schijnt, maar met behoorlijke wolkjes. Prima om te lopen dus. De trail is prachtig. We lopen door de Eagle Mountains, die vooral bestaan uit gigantisch rotsblokken. Best nog een pittig wandeling zo nu en dan. Eenmaal bij de peak komen we bij de mijn waar de trail zijn naam aan te danken heeft; de Mastodon Mine. Uiteraard al heel lang niet meer in gebruik, voor het laatst in 1919. De restanten zijn nog wel aanwezig. Ongelooflijk hoe men dit destijds hier heeft kunnen bouwen. Vanaf de mijn ga je weer bergafwaarts. De uitzichten zijn geweldig. Aan het einde wacht je een prachtige oase. Nee, geen fata morgana. Echt een oase. Met onwijs grote palmbomen en veel ander groen. De indianen hebben destijds het water hier al ontdekt. Uiteraard hebben de mijnwerkers er ook dankbaar gebruik van gemaakt. Nu woont er vooral een bijen familie waar je uit de buurt wilt blijven. Je kunt dan ook niet bij het water komen. Nog een kilometer terug naar de camping. Om 10.45 uur zijn we er weer. Precies 2 uur gelopen. Inmiddels is het boven de 30 graden, dus we hebben het best een beetje warm nu. This is the desert he…

Opfrissen en dan gaan we verder het park in. We rijden naar het noorden, voor vandaag willen we graag een plekje op de Jumbo Rocks campground. Voordat we daar zijn genieten we nog van mooie cactussen onderweg en ook de weg is al mooi om te rijden. Voor het eerst is het druk op een camping, er zijn meer mensen een plekje aan het uitzoeken. Dit alles onder hele donkere onweerswolken die er opeens weer zijn. Wij kiezen plek 91, echt een hele mooie plek tussen de jumbo rocks. Ja, de camping doet zeker zijn naam eer aan.  We zijn vroeg dus willen we nog even naar het dorpje om te tanken en hout te halen. We zijn de camping nog niet af of de bui barst los. Deze keer is het echt niet normaal. Je ziet gelijk het water over de weg stromen. Als we door het dorpje (29 Palms) heen rijden staan de wegen al blank. Als we nog maar terug het park in kunnen straks. Misschien hadden we niet weg moeten gaan.

Goed, tanken, hout halen en weer terug. We blijven hier maar niet langer. Het eerste stuk in het park gaat prima, wegen zien er nog goed uit, niks aan de hand. Nog 4 mijl te gaan naar de camping en dan dit:

Natuurlijk, het was een beetje te verwachten. Oké, wat nu? Omkeren en andere camping zoeken buiten het park? Ja, dat kan, maar het was zo’n mooi plekje. En meestal na zo’n bui is het gewoon weer goed weer. Op dit moment regent het echter nog steeds. De barbecue staat ook al op ons plekje. Maar we kunnen altijd een nieuwe kopen morgen. Oh oh, wat een dilemma’s kan een mens toch hebben. Weet je wat, we rijden gewoon die borden voorbij. Misschien is de camping nog net bereikbaar. Nee, dat is natuurlijk  niet zo. Maar nu horen we wel van een ranger dat er een shovel onderweg is om de weg schoon te maken. We zien nu de ravage ook. Ja, best veel water, zand en stenen op de weg.

We besluiten te wachten. We zien twee personenauto’s van de andere kant gewoon de gok nemen en door het water en zand rijden. Komen er eigenlijk prima doorheen. Maar goed, laten we dat nu maar niet doen. Van de ranger horen we ook dat de camping nog wel open is, al heeft de regen daar ook flink huisgehouden. Nou ja, dat is van later zorg. Al snel is de shovel er en gaat aan de slag. Hij is ongeveer een uurtje bezig. Dan komt de ranger vertellen dat we door mogen. Yes! Ondertussen is het ook weer droog.

We rijden naar de camping, waar het nu rustig is. Logisch want de weg was dicht en wij zijn de eerste die de weg weer op gingen. Andere auto’s hebben braaf staan wachten bij het eerste bord. Er staan nog wel diverse tenten, die zijn gelukkig niet weggespoeld. Plekje 91 ziet er iets anders uit nu, het zand wat een paar uur geleden nog netjes op de plek lag, ligt nu voornamelijk op de weg. In plaats van op het asfalt parkeren we nu op het zand. Verder niets aan de hand. We zijn blij dat we gewacht hebben. De zon wil nog niet echt doorkomen, maar het is alweer 25 graden. Stoeltjes naar buiten en we nemen een neut op de goede afloop!


Er komen nog veel meer camping gasten bij vandaag, echt druk hier. Dat zijn wij niet gewend na al die rust de afgelopen dagen. Maar ons plekje ligt heerlijk rustig en beschut. Ik zei toch al dat het een prachtige plek is! Voor het diner staat er vandaag zalm op het menu. Patatjes en sla erbij en als toetje Ben & Jerry’s. Heerlijk allemaal. Het fikkie stoken gaat minder goed omdat de ondergrond natuurlijk zeiknat is. Maar dat mag de pret niet drukken. We hebben wel het idee dat het goed afkoelt vannacht. We gaan het wel merken. Morgen gaan we weer naar de bewoonde wereld. Met stroom en internet en dat soort luxe dingen.

Dag 10

8 september 2013
Van Joshua Tree NP naar Barstow
Overnachting: Barstow/Caclicio KOA
Gereden: 267 mijl / 429 km

Niet koud geweest vannacht, gewoon prima geslapen. Ook geen onweer meer, niks meer van dat soort onzin. Zonnetje schijnt al lekker, we pakken de boel weer in. Nou ja, er valt niet zo veel te pakken natuurlijk. Barbecue en stoeltjes naar binnen en klaar. We nemen de kortste weg uit het park, tenminste dat denken we. Zodra we bij de kruising komen waar gisteren deze weg was afgesloten, is nu de weg de andere kant op dicht. Dit geloof je toch niet he. Maar het is echt waar;

Omkeren dus! Nu nemen we de lange route uit het park. Niet dat het een straf is hoor, de weg is prachtig. Hier staan eigenlijk ook de meeste Joshua Tree’s. Deze weg hebben ook gereden in 2006, toen hebben we voornamelijk dit deel van het park bekeken. Vandaar dat we nu naar andere gebieden zijn geweest. Toen hebben we buiten het park overnacht in een hotel en we moeten zeggen dat in het park overnachten toch echt wel leuker is. Maar dan ben je dus wel op kamperen aangewezen. Maar ik dwaal af, we rijden het park uit bij het stadje Joshua Tree en rijden dan weer terug naar 29 Palms. Je komt nog eens ergens.

Dan zien we het bordje Amboy en we slaan links af. Op naar de route 66. Het is nog een lange weg naar Amboy, die heel rustig is. Dan opeens weer een paar tegenliggers en dan weer niks. Vlakbij Amboy blijkt waarom. Ze zijn met de telefoonpalen bezig en een kant van de weg is afgesloten. Je moet dus wachten totdat je achter de pilot auto aan mag. Gelukkig is dat bij ons binnen 3 minuten. Dan zijn we snel in Amboy. Leuk om hier weer even te zijn. Het is 3x niks, maar toch is het leuk. Het is route 66. We lopen wat rond, Jos maakt wat foto’s en dan gaan we verder.

We gaan vandaag naar Barstow en dat is eigenlijk al vlakbij, maar we nemen een omweg. Deze keer uit vrije wil. We rijden via het Mojave National Preserve. Nog meer woestijn. De uitzichten zijn erg mooi, maar je kunt nergens langs de kant stoppen. Dat is wel een beetje jammer. Aan de kant van de weg is ook geen goed idee na al die regen die ook hier gevallen is. Dus dan maar door. Wel stoppen we bij het visitors center in Kelso. Dit is een oud trein depot. We eten er een hotdog en drinken een heerlijke mango smoothie. Het treinspoor loopt hier nog steeds langs, al stoppen er geen treinen meer. Maar volgens de ranger duurt het nooit lang voordat er een trein langs komt. Als we buiten zitten te eten komt er inderdaad een trein aan gedenderd. Blijft een machtig gezicht die treinen hier.

Aan de noordkant van het park gaan we er weer uit. Het laatste stuk was een mooie weg, met heel veel Joshua Tree’s. De weg zelf is echter niet de beste. Het laatste stuk naar de camping gaat over de snelweg. Jammer, maar er is niet echt een andere optie. Het is druk op de I15, nu lijkt het wel de A12 op maandagochtend. We doen nog even een stop bij Walmart, ja alweer. Want we zijn al een paar keer vergeten een hakbijltje te kopen. Een hakbijltje? Ja, soms zijn de blokken hout zo groot, dan ze eigenlijk nog even doormidden moeten wil het lekker branden. Toen we een keer iemand met een klein bijltje zagen dachten wij; dat wil ik ook. Dus we zijn nu de trotse bezitters van een hakbijltje.

We checken in bij de KOA. Op zich niks mis mee hoor, maar het is even wennen na die mooie campings van de afgelopen dagen. Er mag hier geen vuurtje gestookt worden. Hakbijltje wordt nog niet gebruikt. Maar we hebben weer even stroom, internet en er kan een wasje gedaan worden. Het internet is echter wel traag, zeker als de camping aardig vol raakt. Dus het uploaden van de foto’s lukt misschien niet vandaag. Nu eerst maar eens kijken wat er nog te eten is, denk dat er een pizza in de oven gaat. Ook wel lekker en makkelijk. Heb natuurlijk wel vakantie.

Oja, nog even over het weer. Is er een Pelleboer die kan uitleggen wat er met het weer hier aan de hand is? Vanmorgen dus met zon vertrokken. Onderweg veel donkere luchten gezien, maar nergens last van gehad. Gewoon 36 C vanmiddag. Net aangekomen op de camping, donkere wolken, maar het trekt over. Maar om een uurtje of 10…. ja hoor de bui barst weer los. Donder, bliksem, regen, alles erop en eraan. Stroom valt zelfs even uit op de camping. Maar is ook zo weer aan.  Alles bij elkaar duurt het maar een half uurtje. Echt zo vreemd dat weer. In Yosemite zouden ze blij zijn met zo’n bui denk ik. Dus laat het lekker daar vallen dan. Want al hebben ze de brand daar steeds verder onder controle, onze camping is nog steeds gesloten en de Tioga Pass waar we overheen willen ook. Plan B moet uit de kast gehaald worden. Dus morgen ga ik maar eens in die kast kijken. Dat komt verder goed, ben ik niet bang voor. Maar dat weer…. dat moet ff normaal gaan doen nu!

Dag 11

9 September 2013
Van Barstow naar Bakersfield
Overnachting: River Run RV Park
Gereden: 210 mijl / 337 km

Als we opstaan is het natuurlijk weer prachtig weer. De grote vraag is voor hoelang? We vertrouwen op Pellleboer, Piet en Klazien. Het gaat goed komen. De camping is gisteren nog aardig vol komen te staan. Zoveel campers hebben we dit jaar nog niet bij elkaar gezien. Veel huur campers ook, vooral Cruise America, maar ook Road Bear en El Monte. Leuk om dat allemaal zo een beetje aan te kijken. Vandaag gaan we naar Bakersfield, niets spannend aan, maar we moeten een plekje hebben om te overnachten als we richting de kust gaan. In één keer door rijden vinden we te ver. We nemen de 58 en dat is een mooie weg. We doen nog wel een uitstapje, via de 14 rijden we naar het Red Rock State Park.

Leuk om nu even rode rotsen te zien na al het gele, bruine en grijze. Het is niet groot, erg lang blijven we er niet. Dus weer terug naar de 58 die alsmaar mooier wordt. We gaan flink de bergen in. Maar weer hele andere bergen dan de afgelopen dagen. Veel fruitteelt ook hier. Eenmaal in Bakersfield zoeken we eerst weer een Walmart op, nu echter een superstore. Deze hebben namelijk ook vers voedsel. En daar gaat het om vandaag. De koelkast begint een beetje leeg te raken. Dus we slaan weer in voor een paar dagen.

Dan nog een klein stukje naar de camping. Door een industrie gebied rijden we er naar toe. Typisch. Nou ja, als het niks is dan keren we weer om. Op internet had deze camping goede recensies, dus we zijn benieuwd. De recensies kloppen! Mooie camping. Wel allemaal op een rijtje naast elkaar, maar voor een stadscamping ziet alles er prima verzorgd uit. We staan aan de rivier, de camping heet dan ook River Run. Maar weinig run zeg maar. De rivier is uitgerund. Droog. Geen druppel meer.

We zijn er om een uurtje of 3. En geloof het of niet, het is nog steeds mooi weer, nog geen donkere wolk gezien vandaag. 36C is het. Ik zei toch; het komt helemaal goed. Na een verfrissend drankje besluiten we dat het niet verfrissend genoeg is. Dus hup naar het zwembad. Dan koel je pas echt af. Lekker hoor! En ook zo heerlijk rustig, ondanks dat er al aardig wat campers staan. Inmiddels is het 5 uur en de hoogste tijd voor een neut. Ondertussen beginnen we aan het verslag en de foto’s, maar dat zijn er dus niet zo veel vandaag. Hoewel, eindelijk zijn er foto’s gemaakt van de binnenkant van de camper.

Ik duik nog even in de kast om plan B te bekijken voor Yosemite. We kunnen zonder probleem de 108 nemen, dan gaan we boven het park langs, moet ook een mooie weg zijn. Kost iets meer tijd. Misschien moeten we dan 1 camping annuleren, maar daar wachten we nog even mee. Uiteraard vervalt de nacht in Yosemite sowieso. Ondertussen lees ik dat het onweer ook in Death Valley zijn sporen weer heeft achtergelaten. Diverse wegen zijn afgesloten, omdat er stukken weg zijn weggespoeld. We komen daar pas op het eind van de vakantie, maar dat  gaan we dus ook in de gaten houden voor wellicht een plan C. Zo blijven we lekker bezig. Never a dull moment!

Dag 12

10 september 2013
Van Bakersfield naar Morro Bay State Park
Overnachting: Morro Bay State Park Campground
Gereden: 132 mijl / 212 km

Het internet is goed op deze camping, dus in de ochtend Skype ik eerst even met Loes. Was gezellie! In Nederland is de zomer ondertussen voorbij begrijp ik. Hier genieten we nog van prachtig weer. We ontbijten op het gemakje en pas tegen 10 uur verlaten we de camping. Laat voor ons doen, maar zo gek ver hoeven we niet vandaag. Wel via een weg die niet opschiet, maar die wel erg mooi is. We nemen weer de 58 vanuit Bakersfield. Eerst komen we dan nog langs een groot winkel gebied. Nu hebben wij nog even vesten nodig, dus lopen we Ross Dress For Less even binnen. Hup, zien al snel twee prima vesten dus gelijk naar de kassa. De dame achter de kassa vraagt heel bescheiden; geen van jullie is 55 jaar zeker? Huh, ik versta het zeker verkeerd. Nee, ze zegt het nogmaals. Uuh, ja hij is 55. Oké, dan krijgen jullie 10% korting, dat is altijd op dinsdag. Hahaha, is dat nog eens komisch. Nu is het hier al niet duur, maar vandaag krijgen we 3,30 dollar korting. Grappig.

We gaan weer verder op de 58. Het wegwijsapparaat wil ons anders sturen. Maar nee, eigenwijs als we zijn houden we de 58 aan. Volgens de kaart moet dat helemaal goed komen. En dat komt het ook! Wat een schitterende, afwisselende weg zeg. We rijden door het agrarische hart van California. Wat een landgoed hebben die boeren hier zeg, is een Nederlandse boer jaloers op denk ik. En dan dwars door de bergen, geen idee welke bergen het zijn, maar ze zijn de moeite waard. We verwachten wel oponthoud door wegwerkzaamheden. Elke keer komen we een bord tegen waar dat op staat. Inmiddels zijn we al lang uit die bergen en we hebben geen wegwerker gezien. Maar wat was het daar leuk rijden zeg.

Uiteindelijk komen we uit bij de 101, dan moet je nog een stukje over de snelweg. Wow, wat een weg is dat hier zeg. Omhoog, omlaag, winderig, bochtig, pfff. Het is maar een klein stukje en dan slaan we af naar Highway 1. Dé kustweg. Al is op dit gedeelte nog geen zee te zien. We volgen de 1 een stuk en dan zien we al de afslag naar Morro Bay State Park. Daar moeten we zijn vandaag! De grote camper voor ons wordt weer weggestuurd bij het loketje, alles is vol. Gelukkig hebben wij een reservering. Plekje 15 krijgen wij toebedeeld. Smal voor de camper, maar wel met een ruime zitplek erbij. Een beetje steken en hij staat, de slides moeten er wel uit kunnen natuurlijk. We hebben stroom en water op deze plek, dat is toch netje voor een State Park.

Laten we het weer even over het weer hebben. Toen we in Morro Bay aankwamen om 14.00 uur was het 23 graden. Dat is nogal een verschil met de afgelopen dagen he. Het is even wennen, maar de zon schijnt en dat is eigenlijk gewoon heerlijk. We maken een wandeling langs het haventje en naar een uitkijkpunt. Je ziet de Morro Rock in zee liggen. Dit is een hele grote rots, of berg, of hoe-noem-je-zoiets, die vlak voor de kust in zee ligt. Terug bij de camper maakt Jos vast een vuurtje. We denken namelijk niet dat het vanavond nog echt lekker zal zijn om buiten te zitten. Dus ja, er mag gehakt worden! Even wennen maar dan heeft hij de slag te pakken. Die kleine stukken branden prima.

We drinken een glaasje bij het kampvuur voor het eten. Dan gaan er twee steaks op de barbecue. Die smaken niet verkeerd zeg. Binnen schrijven we alvast het verslag en regelen de foto’s. Morgen hebben we weer internet als het goed is, dus dan kunnen we het gelijk online zetten. Van die zeelucht krijg je slaap zeg, dus we liggen er niet laat in vandaag.

Dag 13

11 September 2013
Van Morro Bay State Park naar Moss Landing
Overnachting: Moss Landing KOA
Gereden: 146 mijl / 234 km

Hé wat is er nou aan de hand? Ik heb het koud als ik wakker word om 7.00 uur. Waarom word ik sowieso wakker om 7 uur op vakantie? Even de verwarming aan hoor. Het is 15 graden buiten, dat is dus niet zo warm nee. Er is ook geen zon te zien, alleen maar wolken. Als we om 8.45 uur de camping afrijden is het vooral mistig langs de kust. Nu staat de kust hier wel bekend om natuurlijk. Een paar jaar geleden in San Francisco zagen we binnen een paar minuten de Golden Gate Bridge verdwijnen in de mist. Hij kwam ook weer terug gelukkig. Hopelijk trekt het hier ook snel weg. Vandaag gaan we Highway 1 rijden. De beroemde kustweg. Deze hebben we niet eerder gereden, tenminste niet dit gedeelte, dus wij zijn benieuwd of de enthousiaste verhalen waar zijn.

We beginnen dus in Morro Bay. Van de camping rijden we naar het vissersdorpje en nemen een kijkje in de haven. De eerste zeeolifanten worden al gespot. Ook hier natuurlijk uitzicht op Morro Rock die nu een beetje in de mist gehuld is. Blijkt nu trouwens dat je de rock gewoon van het vaste land kunt bereiken. Ik dacht dat hij los in zee stond. Het is nog heerlijk rustig op de weg en al snel hebben we mooie uitzichten op zee. Hier en daar stoppen we om even te genieten en foto’s te maken.

Nee, er is niets teveel gezegd, het is een prachtige weg! Natuurlijk stoppen we ook bij Piedras Blancas. Hier ligt een grote groep zeeolifanten op het strand. We hebben dat mazzel de wind ‘goed’ staat, want we ruiken ze niet. We begrijpen dat dat ook wel anders kan zijn. Dus we nemen lekker de tijd om naar deze machtige beesten te kijken. Sommige zijn in de branding aan het donderjagen. De meeste liggen voor pampus op het strand. Je staat te kijken vanaf een boardwalk, op veilige afstand dus, want deze lobbesen zijn best nog gevaarlijk.

Ondertussen is het al veel drukker op de weg, vooral de andere kant op. Af en toe kom je bijvoorbeeld een restaurantje of zo tegen, dan staan er gelijk tientallen auto’s langs de weg. Over het algemeen huurauto’s en heel veel Mustang cabrio’s. Maar we komen ook heel veel campers tegen, alle verhuurbedrijven zijn vertegenwoordigd. Het weer is inmiddels iets beter, minder mist, maar nog geen zon.  We genieten hoor, stoppen waar we willen en rijden op ons gemakje naar Moss Landing. Onderweg nog een detour door Carmel, het stadje waar Clint Eastwood burgemeester van is geweest. Geen idee of hij hier nog woont, maar we zien Dirty Harry niet.

Om een uurtje of 3 komen we bij de camping. We worden hartelijk welkom geheten met chocolate chips cookies. Krijgen uitleg over wat er in de buurt te doen is en gaan dan naar plek nummer 11. Op nummer 12 staat een vriendelijke buurman die Jos even helpt achteruit inparkeren. Deze KOA ziet er mooi uit, goed verzorgd en met een goede internet verbinding. Dat is wel eens anders op een KOA. Achter ons ligt gelijk de haven, vandaar ook de keuze voor deze camping, want morgen gaan we een stukje varen. We lopen even naar de haven om te zien waar we morgen moeten zijn, het is echt maar 5 minuten lopen.

Ook hier horen we de zeeolifanten al. Ze liggen op diverse steigers. Overal hangen bordjes dat je uit de buurt moet blijven omdat ze gevaarlijk zijn. Nu kun je de steigers ook niet op, zit een hek voor, maar toch.  Als er iemand op een steiger moet zijn worden de beesten verjaagd met een soort paintball geweer. We kunnen niet goed zien wat er nu geschoten wordt, maar de zeeolifanten laten zich in het water vallen en gaan weg van de steiger.

De zon is er ook bij gekomen, dus we zitten nog even lekker buiten. Het is een graad of 20. Niet wat gewend zijn, maar goed te doen. Vannacht maar vast een dekbedje klaar leggen, voor de zekerheid. Tot nu toe hadden we aan een laken genoeg. Er is hier geen fire pit, dus helaas geen fikkie vandaag. Morgen dus ook niet, want we staan hier twee nachten. Ik neem straks alvast een pilletje tegen zeeziekte, want dat wordt een uitdaging morgen.

Dag 14

12 September 2013
Moss Landing
Overnachting: Moss Landing KOA
Gereden: 0

Wow, wat een topdag! Om te beginnen ik ben niet zeeziek geweest, dus dat is al het eerste geluksmomentje. Maar verder natuurlijk bijkomstigheid, want de walvissen, die waren de toppers vandaag. Om half 10 worden we verwacht bij Dock A. Gisteren zei ik nog 5 minuten lopen, maar nee, het is echt maar 1 minuut lopen. We kijken vanaf onze camper zo naar Dock A. Hier vandaan vertrekt de boot van Sanctuary Cruises. We gaan dus op een Whale Wachting Trip. Na wat uitleg, mensen tellen en het uitreiken van de armbandjes tegen zeeziekte gaan we boot op.

We zijn met 30 personen, dat is ook het maximale van deze boot. Nou ja, er kunnen meer mensen op, maar dat doen ze niet. Mooi, niet te massaal dus. We zijn de haven nog niet uit of we zien al zeeotters. Dat zijn echt leuke beesten. Natuurlijk ook zeeolifanten. Onze gids Dorris is een Marine Biologist, ze weet er dus alles van. Leuk mens. De kans dat we walvissen zien vandaag is heel groot geeft ze aan. Er is veel activiteit in de zee. Nou en of! Binnen een uur zien we tientallen walvissen. Allemaal Humpback Whales. Die zitten hier in de zomermaanden, in november trekken ze weer naar Mexico om kindjes te krijgen. In het voorjaar komen ze weer terug naar de kust voor California om te eten.

Maar naast de vele walvissen zien we ook zeehonden, zeeotters, Risso Dolfijnen, zeeolifanten en een Sunfish. Ook heel veel mooie kwallen. Het is echt druk op zee, met beesten dan. Boten valt gelukkig mee. Er zijn  nog 2 of 3 walvisboten op de zee, maar we varen heel ver uit elkaar, dus je hebt geen last van elkaar. In totaal zijn we 4 uur op het water. We hebben echt genoten. Zoveel gezien. Ook een keer heel dichtbij opeens, zo dichtbij dat Jos niet eens kon scherpstellen met zijn telelens. Maar verder zitten er hele mooie foto’s bij hoor.

Hier hadden we dus een extra vest voor nodig. Het kan in de ochtend flink koud zijn op het water. Dus warm aankleden. De eerste twee uurtje is dat ook echt wel nodig, dan is het zonnetje er ook nog niet. Later als de zon doorkomt wordt het een stuk warmer.

De zeeotters liggen zich trouwens regelmatig op hun rug op te warmen van de koude zee. Zo’n schattig gezicht. De zeehonden komen af en toe spelen in de golven van de boot. Het zijn er echt heel veel, op een gegeven moment kijk je er al niet meer van op. Dat is toch wat he. De dolfijnen die we zien zijn erg groot en hebben een stompe neus. Heel anders dus dan de bottle nose dolphins. Op een boei zit ook nog en bijzondere zeeolifant, tenminste volgens Dorris. Normaal zie je deze soort hier niet zegt ze.

Om twee uur zijn we weer terug in de haven. Het was echt helemaal geweldig! We gaan nagenieten bij de camper. Lange broeken en vesten uit, want het is prachtig weer. We eten wat en kijken gelijk de foto’s. De rest van de middag genieten we van de zon en doen helemaal niets meer. We zijn gewoon lekker lui na een ochtendje op de boot. Hier gelijk aan de overkant zit een Mexicaans restaurant, daar gaan we vanavond eten. Als we binnen komen is het nog erg rustig, maar al snel volgen er meer mensen. Wij trekken dat aan he. Heerlijk gegeten, we nemen zelfs een toetje. Dat was natuurlijk teveel van het goede, maar wel heerlijk. Gelukkig moeten we wel 100 meter teruglopen naar de camper, dus we lopen het er weer lekker af, haha.

Morgen trekken we weer het binnenland in. We zitten dan 4 nachten in de bossen van de nationale parken Sequoia en King. Dus geen internet en dat soort luxe. Of Jos zijn iPhone het daar doet weten we niet, dus misschien ook geen Facebook. Tot over 4 dagen!

Dag 15

13 September 2013
Van Moss Landing naar Sequoia National Park
Overnachting: Lodgepole Campground
Gereden: 225 mijl / 362 km

Dag-15-Moss-Landing-to-Sequoia-NP

Vandaag vooral een rij dag, niet zo veel te vertellen dus. Dat het weer bewolkt is al we opstaan, net als gisteren. Als we eenmaal op pad zijn en door de bergen weer het binnenland in gaan, rijden we even in de mist en dan in een heerlijk zonnetje. De bergen houden duidelijk het mooie weer tegen. Beetje lullig voor de mensen aan de kust. We halen de 30 graden zelfs vandaag weer.

De eindbestemming is vandaag het Sequoia National Park. Via het Kings Canyon National Park rijden we het park binnen. Deze twee parken zijn eigenlijk een groot geheel, sluiten gewoon op elkaar aan. Geen idee waarom het dus twee parken zijn eigenlijk. We gaan via de noordelijke ingang naar binnen omdat wij te groot zijn voor de zuidelijke ingang. De camper dan he. Een gedeelte van de weg is daar niet te berijden door campers langer dan 25 ft. Al snel zien we een paar herten vlak voor ons oversteken. Jos gelukkig op tijd in de remmen en ik kan nog snel een foto maken.

Na een prachtige weg door Kings Canyon en Sequoia komen bij de Lodgepole campground. Er staat nu al een bordje dat het vol is. Het is 16.00 uur. Gelukkig hebben we een reservering. Druk dus. Plekken zijn ook iets minder privacy dan we gewend waren de afgelopen tijd. Maar zo te zien staan er rustige mensen om ons heen. Dit is beren gebied! Op elke plek staat een bear box waar tent kampeerders hun eten e.d. in moeten doen. Deze boxen zijn zo afgesloten dat beren ze niet kunnen open maken. Wij zetten er voor de nacht maar onze barbecue in. Daar zitten tenslotte ook heel veel lekkere luchtjes aan.

Ons afval gooien we ook alvast maar in de berenproof container. Vanmiddag bij de supermarkt hebben we lekker verse zalm meegenomen, dus die gaat op de barbecue. Smaakt heerlijk! Jos heeft ondertussen ook het vuurtje aangemaakt, dus we eten bij het haardvuur.

Morgen gaan we de omgeving verder bekijken, we zitten hier twee nachten. De twee nachten daarna zitten we in Kings Canyon NP, dus dan weer iets terug naar het noorden. Oja, inmiddels is de temperatuur vanavond gezakt naar zo’n 20 graden. Maar we zitten dan ook op 2047 meter hoogte, dus dat is dan niet zo gek. Verder geen foto’s vandaag, morgen vast wel weer! Welterusten…

Dag 16

14 September 2013
Sequoia National Park
Overnachting: Lodgepole Campground
Gereden:

Beer gezien!! Wow, wat was dat cool zeg, zó mooi. Maar eerst even terug naar het begin van de dag. We slapen een beetje uit en lopen dan naar het visitor center. We vragen wat er voor wandelmogelijkheden vanaf de camping zijn. We kiezen voor de Tokopah Falls Trail. Moet erg mooi zijn al komt er uiteraard weinig water meer naar beneden in september. Maar de trail op zich schijnt ook zeker de moeite waard. Wandelschoenen aan, water in de rugzak en we zijn er klaar voor. Er staat een bordje dat de trail 1,7 mijl lang is. Je moet dezelfde route weer terug, dus in totaal 3,4 mijl = 5,4 km. Mooie afstand.

Je loopt voornamelijk langs de rivier, die bijna droog staat. Hier en daar stroomt het nog een beetje. De dame bij het visitors center heeft niets teveel gezegd, het is een prachtige route. Wel bergopwaarts. Op onze GPS kunnen we ook zien hoever we gelopen hebben. Nu was het vanaf de camper naar het begin van de trail ook nog wel een stukje, maar die 1,7 mijl zijn we op een gegeven moment echt wel voorbij. En nog geen eind in zicht.

Maar het blijft mooi, tegen het eind moeten we wat meer klauteren over rotsen. Daar horen we een groepje mensen behoorlijk luid praten. Is dat nu echt  nodig zo midden in de natuur? Even later komen we ze tegen, zij zijn op de terugweg. Ze hebben net een beer gezien. Vandaar de vele herrie die ze maken, om de beer op afstand te houden. Oké, dat begrijpen we dan wel weer. Dat schijnt te werken bij Black Bears. Dit is de enige soort die in dit gebied voorkomt. Maar waar was die beer dan? Want eigenlijk willen we hem wel zien als het even kan. Ze geven de plek aan en zodra we om een rots heen lopen zien we de beer staan! Hoog hoor op de berg, veilige afstand. Vlakbij een boom zien we een mooie bruine Black Bear. Maar al snel verdwijnt ze in het struikgewas. We blijven nog even kijken, maar nee, we zien haar niet meer. Ze was trouwens niet alleen, schijnt ook een jonkie bij te zijn.

We gaan verder, het is dan niet ver meer naar het eind. De waterval stelt inderdaad niks voor, maar dat is geen verrassing. We kijken wat rond en beginnen aan de terugweg. Onze ogen toch ook steeds op de kant van de berg gericht houden. Nou ja, je moet wel opletten waar je loopt natuurlijk, maar dat terzijde. We zijn al een stuk voorbij de boom als we weer even omkijken. En ja hoor, daar staat ze! Op een rots naast die grote boom. En inderdaad met jonkie. Zo mooi zo midden in de natuur.

Er komen twee andere wandelaars aan en wij wijzen ze op de beren. Ik laat ze door onze verrekijker kijken en ze vinden het fantastisch. We besluiten toch maar een stukje terug te lopen voor een beter zicht. Ook daar zijn nog andere wandelaars die naar de beren staan te kijken. Ze zit nog op behoorlijke afstand, dus veilig. De cub ligt lekker te slapen, een ook moeders gaat een dutje doen. Maar niet voor lang, ze gaapt, krabt zich achter de oren en gaat snuffelen in de bosjes. Zo gaaf om naar te kijken. Op een gegeven moment blijft ze echt in de bosjes en gaan we toch maar verder.

Dit was echt zó mooi. We hebben al vaker beren gezien, maar meestal is dat toch langs de weg, of zelfs op de weg. Zo in haar natuurlijke omgeving was erg bijzonder. Geen erg hebben van die gekke toeristen die naar haar kijken, of ze negeert ons, dat kan ook.

We lopen de trail weer terug naar de camping. Nog helemaal voldaan. Bovendien gaan we nu naar beneden, gaat natuurlijk een stuk makkelijker. Maar we zijn er zeker van dat die 1,7 mijl niet klopt. Ik weet niet hoe ze hier meten, maar in totaal hebben wij 6,2 mijl / 10,2 km gelopen. Waarvan de helft bergopwaarts niet te vergeten. Klein stukje daarvan heen en weer voor de beer, maar dan nog. Maar dat geeft allemaal niks, want we hebben wel beren gezien. Sorry, lang verhaal en alleen maar over een beer. Nog even ook een foto van het landschap, want dat was ook erg mooi. Natuurlijk heeft Jos nog meer foto’s gemaakt.

Verder doen we niks vandaag, was wel genoeg ook. Lekker in de zon zitten, daarna vuurtje aan en nog iets later hotdogs op de barbecue. Morgen gaan we weer een camping verder!

Dag 17

15 september 2013
Van Sequoia National Park naar Kings Canyon National Park
Overnachting: Azalea Campground
Gereden: 28 mijl / 45 km

Dag-17-Sequoia-NP-to-Kings-Canyon-NP

Vandaag gaan we naar Kings Canyon National Park. Dit is het noordelijke gedeelte. We nemen dezelfde weg weer terug als dat we vrijdag heen gereden zijn, de General Highway. En wat blijkt, het is nog steeds een hele mooie weg. Voordat we trouwens die weg op gaan, moet er nog even vuil water gedumpt worden en maakt Jos nog even de voorruit schoon. Vind ie leuk. Er wordt ook nog even hout gekocht en dan gaan we toch echt.

Onderweg stoppen we nog wel voor een fotomomentje, maar verder rijden we door. We zijn benieuwd hoe druk het is op de Azalea campground. Deze is namelijk niet te reserveren, first come-first served. Nu is het wel zondag vandaag, en we zagen vanmorgen ook al veel mensen inpakken. Dus hopelijk komt het goed. Deze camping ligt in het Grant Grove Village gedeelte. Nu is village een groot woord hoor. We komen er om 11.00 uur aan. Best nog druk, maar ook met veel mensen die nog aan het inpakken zijn. We rijden een rondje op de campground en besluiten om plek 101 te nemen. Mooie ruime tuin erbij, tussen grote bomen en veel groen tot aan het bos. Helemaal leuk.

We zitten lekker in onze tuin in het zonnetje. In de middag lopen we nog even naar de Village. Via een leuk pad door het bos kan je een verkorte route nemen, hoewel verkort… In ieder geval is het leuker lopen dan over de weg. De Village bestaat dus uit het visitors center, supermarktje, gift shop, soort snackbar en een postkantoor. Postkantoor hebben we niet nodig, want we versturen dit jaar geen kaarten. Mocht iemand dus denken, waar blijft die kaart… die komt niet. We kopen nog even een magneet en snickerdoodle cookies. Terug bij de camper gaat Jos hout sprokkelen en ik drink een wijntje in de zon. Prima verdeling weer. Vandaag doen we dus een rustig dagje. Morgen gaan we weer aan de wandel. Het is tenslotte vakantie, alles mag niets moet. Je kunt toch niet het hele park zien in de twee dagen en dat gaan we ook zeker niet proberen.

In de namiddag loopt er gewoon een hertje door onze tuin! Staat tussen het hoge gras lekker te knabbelen aan dat zelfde gras. Hele grote oren heeft ze. Opeens was ze daar en net zo snel is ze ook weer weg. Leuk! Ja, ook dit is weer een machtig plekje hoor. In de avond zijn de Amerikaans/Duitse buren, 6 personen van 60+, wat luidruchtig, de 4 kinderen aan de andere kant hoor je dan weer niet. Je zou toch andersom verwachten. Een stukje verderop speelt iemand nog een leuk deuntje op zijn gitaar bij het kampvuur, gezellig. En zo is er alweer een mooie dag voorbij. Om een half 10 nog even aan de Ben & Jerry’s, en dan gaan we lekker slapen.

Dag 18

16 September 2013
Kings Canyon National Park
Overnachting: Azalea Campground
Gereden: 0

We ontbijten heerlijk in het zonnetje. Het is al een graad of 25, blauwe lucht, dus dat beloofd weer een mooie dag te worden. Na het ontbijt lopen we eerst weer even naar de Village. Gisteravond kwam ik er achter dat het bij het restaurantje wifi zou moeten zijn. Nu kunnen we best 4 dagen zonder internet, maar we willen vandaag eigenlijk wel even contact maken met het thuisfront. En aangezien er hier ook geen telefoonbereik is, is skype natuurlijk een mooie uitkomst. En dat lukt perfect, goede verbinding op het terrasje. In geval van ‘nood’ hadden we zelfs nog met zo’n apparaat met een hoorn aan een draadje kunnen bellen waar je kwartjes in moet gooien. Ja, die bestaan ook nog.

Dan zijn we weer klaar voor een wandeling! Vanaf de camping loopt er een wandelpad naar The General Grant Tree. Dus daar gaan we eerst heen. The General Grant Tree is een Sequoia van 81,5 meter hoog, nu is dat al heel hoog maar hij is in omvang ook nog eens 32,8 meter aan de voet. Gigantische boom dus. Ze denken dat de boom ongeveer 1650 jaar oud is. Maar er staan er nog meer, allemaal even indrukwekkend. De meeste hebben schade van bosbranden. Hier kunnen ze echter prima tegen. We lezen zelfs dat het de boom helpt. De zaden springen dan open en worden verspreid en zorgen voor nieuwe bomen. Het duurt alleen wel even voordat ze zó groot zijn.

In het noorden van California hebben wij deze bomen ook gezien, maar ook de Redwoods. Die worden nog hoger, maar liefst 115 meter. Maar die zijn dan wel weer smaller, metertje of 7. Dat is dan weer niet zoveel vergeleken bij de Sequoia’s. Het zijn beide in ieder geval indrukwekkende natuurverschijnsels. Er liggen ook diverse omgevallen bomen. Bij eentje kun je er doorheen lopen, zonder te bukken. Er staat een foto bij uit 1800, en de boom ziet er vandaag de dag nog hetzelfde uit. Bijzonder.

We lopen verder naar de parkeerplaats, want daar is het begin van nog een andere trail. De North Grove Loop. Een loop van 1,7 mijl. Nu vertrouwen wij die borden niet meer, maar we gaan er toch voor. Je loopt door een machtig bos, waar naast vele andere bomen ook Sequoia’s staan. Je kunt ze dan bewonderen zonder een hekje ertussen. Het is een mooie wandeling en heerlijk rustig. We komen maar twee andere stellen tegen. In het begin loop je wel heel veel naar beneden. Dus ja, eens moet je dan ook weer naar boven. Inmiddels is het ook 29 graden, pittig einde dus wel. En dan nog terug naar de camping. In totaal 5,6 mijl / 9 km gelopen, stevige wandeling uiteindelijk.  Terug bij de camper hebben we wel een drankje verdient. Jos heeft nog wat hout gesprokkeld en stookt alvast het vuurtje op, gezellig.

We genieten van de rust om ons heen. De bejaarde buren zijn alweer vertrokken en sowieso is het nu rustiger op de camping dan gisteren. En dan opeens is ons hertje daar weer! Ze is totaal niet bang en komt heel dichtbij. Haar oren gaan wel contant heen en weer, ze houdt alles goed in de gaten. Ondertussen eet ze van het groene gras. Op zich bijzonder dat er hier nog groen gras is. Er was dit jaar heel weinig smeltwater en daarnaast heeft het al in geen tijden geregend. Dus er is echt een water te kort in de omgeving. Maar blijkbaar is hier de grond toch nog vochtig.

Morgen gaan we weer verder. Dan zitten we weer in de bewoonde wereld en zullen we de verslagen en foto’s hopelijk online kunnen zetten. Morgen volgt dan ook het definitieve besluit over Yosemite. We hebben de laatste 4 dagen de berichten niet kunnen volgen, maar we gaan er vanuit dat we om Yosemite heen zullen rijden. Ook niet erg. We zullen zien!

Dag 19

17 September 2013
Van Kings Canyon National Park naar Oakhurst
Overnachting: High Sierra RV Park
Gereden: 100 mijl / 160 km

Dag-19-Kings-Canyon-NP-to-Oakhurst

Het is een serieuze uittocht op de camping. We zien de een na de andere vertrekken. Ook wij gaan ons klaar maken voor vertrek, maar op het gemakje. We hoeven niet ver vandaag. Dus na het ontbijt alles weer naar binnen en om 10.00 uur rijden we de camping af. Vandaag geen bijzonderheden onderweg. We hebben wat oponthoud op de 180 omdat ze de weg opnieuw aan het asfalteren zijn. Maar dat kwartiertje mag de pret niet drukken. Om 13.00 uur zijn we al in Oakhurst. Voordat we naar de camping rijden doen we nog wat boodschappen, want na 4 dagen is er toch het een en ander op.

Dan naar de camping, waar het nog zeer rustig is. Bijzonder is het ook niet, maar voor een nachtje weer prima. Het internet werkt, niet snel, maar toch. We hebben stroom, alles erop en eraan. We staan langs de rivier, wat op zich leuk is. Maar je begrijpt het al; er staat amper water in. Het is meer een strandje nu. Ook leuk.

Op internet ga ik eens checken hoe het nu met Yosemite is. En wat blijkt als je even 4 dagen niet kijkt; de Tioga Pass is weer open! Ook onze gereserveerde camping, Crane Flat, is weer geopend. Net twee dagen geleden. Dus dat is goed nieuws. Het scheelt toch een heel stuk omrijden. We gebruiken de Tioga Pass namelijk om over de bergen te komen, naar het oosten. Op zich zijn we eerder in Yosemite geweest, dus dat was niet zo erg geweest. Maar het is een prachtige route, dus we zijn blij dat we deze weg nu aan kunnen houden.

We nemen er een drankje op (doen we anders nooit). We proosten met een Blue Moon en een frozen margarita. Lekker in de zon, het is zo’n 28 graden. We kijken naar de campers die nog binnen komen rijden. Altijd leuk om te zien hoe andere ook moeite hebben met het lezen van de bordjes waar de nummers van je plek op staan. Soms kan dat zo onduidelijk zijn. Dan gaan we maar eens kijken of we wat verslagen online kunnen zetten. Het internet gaat dus niet zo snel. Verslagen lukt nog wel, maar de foto’s is een ander verhaal. Dus mochten er geen foto’s online staan, dan volgt dat nog.

Van vandaag zijn er verder geen foto’s. En het verslag is ook maar kort, is weer eens wat anders. Morgen weer geen internet, maar nu maar voor één dagje. Daarna zijn we er weer. Tot dan!

Dag 20

18 september 2013
Van Oakhurst naar Yosemite National Park
Overnachting: Crane Flat Camprground
Gereden: 64,5 mijl / 104 km

Oké, we mogen dus door Yosemite. Nu zat ik gisteravond nog even op de site van Yosemite te kijken en schrok ik een beetje van de info over de tunnels waar wij doorheen moeten. Helemaal duidelijk is het niet, maar de opmerking over 10,3 feet hoogte bij de Wanona Tunnel doet me dus een beetje schrikken. Wij zijn namelijk 12 feet hoog (3,6 m). Nee toch, kan toch niet? Er gaan veel grote campers over die weg, touringcars ook. Ik zal het vast verkeerd begrijpen. We rijden gewoon naar de ingang. Daar zijn we om 10.00 uur, en is het best al druk. Jos vraagt voor de zekerheid of wij door de tunnels kunnen. Antwoord; Absolutely! Kijk, daar worden we weer blij van.

We rijden richting de Vallei. De weg er naar toe is alweer prachtig. En die tunnel? Geen enkel probleem. Aan de rand is hij maar 10,3 feet, dus als je netjes langs de middenlijn blijft rijden is er niets aan de hand. We ruiken geen rooklucht en zien ook geen rook. Je merkt hier totaal niet dat er zo dichtbij zo’n grote brand is geweest onlangs. In de vallei stoppen we gelijk even voor een foto van de mooie uitzichten. We zijn niet de enige. Dat is wat wij vorige keer ook zo jammer vonden aan Yosemite, de drukte. Het is natuurlijk heel mooi hier, en daar komen heel veel mensen op af. Busladingen vol.

Maar we vinden heel makkelijk een plekje om te parkeren, dat dan weer wel. Iedereen staat foto’s te maken van de prachtige bergen. De drie herten die in het bos liggen ziet bijna niemand. Zo grappig. We rijden nog een stukje verder en daar is een mooi plekje om de camper weer neer te zetten. En dan gaat het gebeuren! Ja,ja de fietsen gaan van de camper. Eindelijk. We hadden ook niet verwacht ze veel te gebruiken deze vakantie, maar voor de zekerheid hadden we ze er toch maar bij gehuurd. Maar nu komt het er toch van.

In de vallei kun je namelijk prima rond fietsen, er zijn zelfs prima fietspaden. Je ziet ook best veel mensen fietsen, je kunt ze hier namelijk ook huren. We staan geparkeerd naast het fietspad, wat wil je nog meer. Het weer is ook prima (terwijl het vanmorgen vroeg nog maar 13 graden was, is het nu toch weer 30 graden). Dus daar gaan we. Fietsen best goed die dingen. We stoppen regelmatig voor een uitzichtje en een foto. We komen zelfs nog twee herten tegen. We eten nog wat op het terras in de village en rijden weer naar de camper. 14 km gefietst in ruim 2 uur. Heerlijk tochtje, erg leuk!

Tijd om naar de camping te gaan. Die ligt niet in de vallei. We hebben gekozen voor Crane Flat. Die ligt aan het begin van de Tioga Pass, die we morgen over gaan. Deze camping was dus ook gesloten vanwege de brand, maar is op de 15de weer open gegaan. Gelukkig. Er is daar op zich geen brand geweest. Maar wel veel rookoverlast en de ruimte was ook nodig voor de brandweer om hun werk te kunnen doen. Via de Big Oak Flat Road rijden we naar boven. Hier zijn we nog wel redelijk recente afgebrande bomen. Maar of het van de Rim Fire is vragen we ons af. We denken eigenlijk van niet.

Eenmaal bij de kruising voor de camping gaan we even verkeerd en rijden de Tioga Road al op. Daar ruiken we nog zeker een brandlucht. We keren en gaan nu goed naar de camping. Een vriendelijke ranger heet ons welkom en wij krijgen de plattegrond mee om naar plekje 308 te rijden. Mooie plek! Zelf uitgezocht, maar je weet het maar nooit. Om de camper een beetje waterpas te krijgen is een andere verhaal hier. Maar het lukt aardig met de levelers. We zullen niet uit bed rollen en ook het water van de douche loopt in het putje, ook wel fijn altijd.

Je ruikt hier totaal geen brandlucht. Onze plek heeft een flinke achtertuin, dus we gaan zitten en genieten van het uitzicht. De camping host komt nog even een praatje maken en zegt dat hier zaterdag nog een beer gezien is. In onze achtertuin dus! Leg je camera maar klaar zegt hij. Nou, die ligt klaar. Maar nee, beer laat zich niet zien vandaag. Helaas. Maar goed, we zijn al verwend met een aantal herten vandaag, we klagen niet. Het is volle maan en die komt prachtig tussen de bomen door die aan het einde van onze tuin staan. Schitterend gezicht.

Jos heeft een goed en heel warm vuur gemaakt vandaag. Is ook wel nodig, want het koelt heel snel af hier. We zitten ongeveer op 1800 meter, iets lager dan van de week, maar toch is het hier koeler. Maar bij het vuurtje is het heerlijk. Het was weer een mooie dag met een even mooie avond!

Dag 21

19 September 2013
Van Yosemite National Park naar Bishop
Overnachting: J Diamond Mobile Ranch
Gereden: 137 mijl / 220 km

Zó, het is maar 12 graden als ik wakker word. Maar dapper spring ik uit bed. Om, iets minder dapper, de verwarming aan te zetten. Al snel wordt de temperatuur aangenamer. Een hete douche en we kunnen de dag beginnen! We speuren onze achtertuin nog af naar beesten, maar helaas. We verlaten onze mooie plek en gaan de Tioga Road op. Ondertussen schijnt het zonnetje lekker. Geen rooklucht vandaag, helemaal niets van dat alles. Hier en daar zijn nog wel brandweermannen aan het werk, om de boel op te ruimen hebben wij het idee.

De weg is prachtig, in 2008 hebben we ‘m ook gereden. Maar sommige stukken kun je dan toch echt niet meer herinneren. Alle uitkijkpunten zijn gewoon bereikbaar. Begin van de week waren er een aantal nog afgesloten vanwege de slechte luchtkwaliteit. Gelukkig is dat nu niet meer. We genieten van de schitterende uitzichten. Het is behoorlijk klimmen voor de camper. Maar eigenlijk pas als je het park uitrijdt bereik je het hoogste punt van de bergpas, 3031 meter. Daarna is het zakken. Ook al ben je nu buiten het park, de omgeving en de weg is ook geweldig mooi. Zelfs nog een stukje hoger, 3500 meter.

Als we eenmaal de pass afzijn gaan wij rechtsaf de 395 op. De eerste keer gingen we linksaf, dus dit gedeelte is weer nieuw voor ons. De 395 is ook een hele mooie weg om te rijden. We rijden de weg op om even een kijkje te nemen bij Mono Lake. Maar gelijk zien we een hele rij auto’s staan en een bord dat er 20 minuten vertraging is vanwege wegwerkzaamheden. Op de heenweg, dus ook weer 20 op de terugweg. Nou, laat maar dan. we hebben het meer gezien in 2008, dus het is wel goed zo.

Bij Mammoth Lakes gaan we er wel even af. Leuk wintersport dorp, ziet er gezellig uit. We volgen de Mainstreet en rijden naar Twin Lakes. Mooi berg meertje, of twee. We willen hier eigenlijk even picknicken, maar wow wat een wind, beetje koel ook. Je broodje waait uit je handen. Dus dat wordt ‘m niet. Maakt ook niet uit. We rijden nog langs de tweeling meren en dan weer terug naar de 395. Op naar Bishop.

Dat is best nog een aardig stadje. Langgerekt. We hebben deze camping niet besproken, dus zijn benieuwd of ze nog een plekje voor ons hebben. Anders hebben we er nog wel een paar achter de hand. We hebben het snel gevonden, naast de Nederlandse bakker, en gaan het kantoortje binnen. De grijze 80+ dame is zeer vriendelijk en ja hoor ze heeft nog wel een plekje voor ons. Ze gaat ons voor in haar golf karretje en helpt met insteken. Het is nogal een smalle bedoening hier.  Ook geen fire pit of picknick tafel. Veel vaste gasten ook. Maar netjes en allemaal even vriendelijk. Er komen nog een paar ‘op doorreis’ campers bij.

Voor een nachtje prima, en er is wel snel internet. Voor de verandering doen we ook de airco maar weer eens aan, in de bergen hadden we die niet nodig. Maar hier is het weer lekker warm, 29 graden. We nemen een drankje en zetten eerst even het verslag van gisteren online. Jos zoekt even uit wat er aan restaurantjes in de buurt zit. Want barbecueën is nu niet echt heel gezellig op deze plek. Het wordt de Whiskey Creek. What’s in a name? We eten er een heerlijke steak met gekarameliseerde uien en aardappelpuree. Is weer eens wat anders. Als toetje een homemade applepie. Hmmm.

In tien minuutjes lopen we weer terug naar de camping. Het is nog 24 graden, heerlijk! Ik maak het verslag van vandaag en Jos gaat met de foto’s aan de gang. We hebben nog een paar mooie dagen voor de boeg, maar we vinden dat het eind nu wel een beetje in zicht komt helaas. Nog maar niet aan denken, en nog genieten van de komende dagen!

Dag 22

20 september 2013
Van Bishop naar Alabama Hills
Overnachting: Lone Pine Campground
Gereden: 115 mijl / 185 km

Oh, wat is het hier toch prachtig! Net nog genoten van een volle maan die boven de bergen uitrijst en de hele camping verlicht. Ik begrijp wat je bedoelt hoor Loes, het is gewoon schitterend. Vanmorgen zijn we eerst even naar de bakker gelopen. Niet zo maar een bakker natuurlijk, maar Erick Schat’s Bakkerij. Juist, een Nederlander. Die zit hier al heel wat jaren in Bishop met een zeer goed lopende zaak. Auto’s rijden af en aan. Je kunt op het terrasje gelijk je broodje of gebakje opeten. Wij kopen “gewoon” brood voor morgenochtend, en sandwiches voor tussen de middag. We zien meneer Schat zelf niet, het valt op dat er vooral Mexicanen aan het werk zijn. Binnen mogen er geen foto’s gemaakt worden, dat is wel jammer. Er hangt nog een foto van Beatrix en Claus aan de muur, meneer Schat moet wel een beetje met zijn tijd meegaan hoor.

We maken buiten nog wat foto’s en gaan dan terug naar de camper. Onze camping ligt echt direct naast de bakker, goed bekeken zeg ik. We vertrekken. Vandaag gaan we naar de Alabama Hills en dat is niet heel ver. Dus we nemen een omweg via het Ancient Bristlecone Pine Forest. Zeg maar een heel oud bos dus. Maar daar ben je niet zomaar. De afslag bij Big Pine is zo gevonden. Maar dan wordt het weer klimmen. Dat had ik niet helemaal zo begrepen. De weg is op sommige punten ook heel smal, vooral voor onze camper dan. Een klein stukje is zelfs zo smal dat er maar één auto tegelijk doorheen kan, daar wil je geen tegenliggers hebben.

En we blijven maar klimmen. Dan klinken er opeens piepjes bij het dashboard. Dat is meestal geen goed nieuws. Het gaat om de Jacks. Dat zijn de voeten waarmee je de camper waterpas kunt zetten. Huh, die gebruiken we nu toch helemaal niet? Waarom dan piepen? Gelukkig is er een stukje waar we aan de kant kunnen gaan staan. Boekje erbij. De piep wil zeggen dat de olie voor de jacks bijgevuld moet worden. Ja, uuh lekker moment ook. Maar we kunnen er gelukkig wel mee doorrijden dus. Het piepen stopt na een paar minuten dan ook.

Nog steeds blijven we klimmen er komt geen eind aan. Het is een prachtige weg hoor, maar omdat het zo smal is rijdt het niet zo heel relaxed. Eindelijk zijn we dan boven bij het visitors center. We zitten dan op 10000 feet = 3084 meter = hoog. We zien al wat bomen staan maar zijn nog niet onder de indruk. We gaan naar binnen bij het visitors center, kopen een magneet en vragen om wat informatie. De aardige, wat zweverige meneer geeft aan dat er 3 trails te lopen zijn om de oude bomen goed te kunnen zien. We kiezen voor de trail van 1 mijl. Dat lijkt ons wel voldoende op deze hoogte.

Want natuurlijk gaat de trail eerst omhoog en zo komen we op 3140 meter = nog hoger. Maar bijzonder is het! Op zich is het al bijzonder dat er bomen groeien op deze hoogte. We vonden de Sequoia’s al oud van de week met zo’n 2000 jaar, maar deze gaan nog wat verder. Ze zijn tussen de 3000 en 4000 jaar oud en er bestaan nog veel oudere. Dit zijn echt de oudste bomen ter wereld. Veel kleiner dan de Sequoia’s, niet te vergelijken. De boomstronken draaien vaak in elkaar, waardoor er bijzondere vormen ontstaan. Het is een leuk wandelpad met prachtige uitzichten op de White Mountains. We zien zelfs nog sneeuw liggen in de verte.

Gelukkig schijnt de zon dus is het lekker lopen, in de schaduw is het gelijk een stuk koeler. Is niet gek op deze hoogte. Terug bij de camper stopt Jos zijn hoofd er nog even onder. Hij ziet dat er olie gelekt heeft, dus daarom hebben de jacks olie tekort. Nou ja, straks op de camping maar even beter bekijken. We gaan aan de afdaling beginnen. Nu je een beetje weet wat er komt is het prettiger rijden en genieten we meer van de omgeving. Het moment dat we een camper als tegenligger krijgen is wat minder prettig, maar het gaat allemaal goed.

Op naar de camping! Deze ligt in de Alabama Hills. In het dorpje Lone Pine nemen we de afslag naar de Whitney Portal Road. Na ongeveer 6 mijl moet dan onze camping liggen. Gek, we zien helemaal niks. Zitten we wel goed dan? Ja, bordjes netjes gevolgd. En dan als je er echt vlakbij bent zie je hem pas liggen, bijzonder zo in de bergen verstopt. Het is weekend en druk. We zijn blij dat we gereserveerd hebben. De camping host heeft het er maar druk mee. Hij is geloof ik ook blij dat wij gereserveerd hebben. Hij komt later nog even een praatje maken en wijst ons op Mount Whitney waar we een mooi uitzicht op hebben vanaf onze plek. Dit is de hoogste berg op het vaste land van de USA. Buiten Alaska dus.

We hebben dus een prachtige avond. Ja, het koelt best af, maar bij het vuurtje lekker warm. Maar de maan, de sterren, de omgeving, helemaal top! Oja, en die olie, er zit een slangetje los. Jos kan het helaas niet vastmaken, maar ja de olie is er ook nu wel uit. We kunnen de jacks dus niet gebruiken. Nu staan we gelukkig redelijk vlak vandaag, we hellen een beetje naar achter. Als ik uit mijn bed rol dan merken we het wel vannacht, het kan de mooie avond niet verpesten hoor!

Dag 23

21 september 2013
Alabama Hills
Overnachting: Lone Pine Campground
Gereden: 13 mijl / 20 km

Nee hoor, niet uit bed gerold. Prettig wel. Vandaag een dagje in de Alabama Hills. Op het gemakje ontbijten met het brood van Erick Schat’s Bakkerij. Lekker hoor. Daarna maar eens op stap. Wel met de camper. We rijden naar de Movie Road, ongeveer 3 mijl hier vandaan. Die weg heet niet voor niets zo natuurlijk. Er zijn in deze bergen heel veel films opgenomen. Voornamelijk Westerns, maar ook andere. Welke precies weet ik nu niet. Er is een Museum over in Lone Pine maar daar gaan we morgen pas heen. Misschien logischer als we dat andersom hadden gedaan. Maar waarom logisch doen?

De Movie Road is geen verharde weg. Gisteren in het visitors center van Lone Pine hebben we nog even gecheckt of de weg ook met een camper te berijden is. Zou wel zo moeten zijn, maar kan door weersomstandigheden zo veranderen. Maar nee, geen probleem, de weg is prima te berijden. Nou prima… ja het is te doen met een slakkengangentje. Het is namelijk nogal een wasbord. En dan heb je het gevoel dat de camper uit elkaar valt kan ik je vertellen. Maar na ander halve mijl zijn we waar we wezen willen. Er is een ruime parkeerplaats, dus ook geen probleem voor de camper. Bovendien staat er maar 1 andere auto. We hadden het hier drukker verwacht.

Wat is hier dan? Hier is het begin van een wandeling! Niet zo een lange hoor. Je loopt 400 meter naar een mooie rots formatie met een boog. De Mobius Arch. Het stel van de andere auto is alweer op de terugweg, dus we hebben alle ruimte om de boog te bekijken. Of eigenlijk bogen, er is ook nog een kleintje. Vanaf de parkeerplek is er ook nog een ander wandelpad. Geen idee waar die heen gaat, staat er niet bij. Maar we gaan het gewoon proberen. We zien namelijk nog een klein boogje, en daar kom je inderdaad langs. Het is een hele leuke wandeling, tussen allemaal verschillende rotsen door.

Er hangt een hele vreemde wolkenband boven de bergen, wat een mooi effect geeft op de foto’s. Beetje spooky. Net als sommige rotsformaties. Kan mij goed voorstellen dat die het in film goed doen. Uiteindelijk brengen we ander halfuur door tussen de rotsen. Leuk! Dan de hobbelweg weer terug. Je kunt ook nog verder, maar dat doen we maar niet. Ook zijn er veel zijwegen, die je met een SUV prima kunt berijden. Maar laten we dat met de camper maar niet doen. We gaan terug naar de camping en eten lekker een sandwich die we nog van de bakker hebben. Het is heerlijk in het zonnetje, 27 graden. Wel erg veel wind. Dit was gisteren ook al zo. Misschien is dat wel altijd hier.

In de namiddag lopen we naar het eind van de camping, hier begint ook een wandelpad. Bij het begin lezen we eerst even het bord. Soms best verstandig. Dit is de Whitney Trail en is 4 mijl lang, vooral bergopwaarts. Oké, dat gaan we dan niet doen. Het is ook geen loop, dus je komt ergens anders uit, of moet weer terug. We lopen wel een stukje de berg op, leuk voor het uitzicht. Na ongeveer 1 km keren we weer terug. Mooi geweest. We gaan lekker in de zon (en de wind) relaxen met een drankje. Jos gaat ook nog even hout hakken. Ondertussen waait zijn stoel weg. Ja, als ik zeg waaien, is het ook waaien. Tjonge, wat een windstoten zeg. Boven de bergen hangen inmiddels ook donkere wolken. Als ze eenmaal over de bergen komen verdwijnen ze. Raar gezicht hoor. Maar beter voor ons.

Aan de andere kant van de bergen is het heel slecht weer denken wij. Die andere kant is trouwens Sequoia National Park. Na een zalmpje op de barbecue zitten we nog bij ons vuurtje. Het is donker vanavond. Geen maan die de boel verlicht, die zit blijkbaar achter een grote wolk. Nu zie je wel weer meer sterren. Ja, tis het een of het ander. Morgen op naar Death Valley. Hopen dat het slechte weer achter de bergen blijft, want dat hebben we al vaker gehad in Death Valley. Dus hoeft nu even niet.

Dag 24

22 september 2013
Van Alabama Hills naar Death Valley
Overnachting: Stovepipe Wells Campground
Gereden: 92 mijl / 148 km

Goede daad gedaan vandaag. Gisterenavond kwam de buurman vragen of hij morgen mee kan rijden naar het dorp. Hij is hier 3 dagen aan het wandelen geweest en is afgezet door zijn broer. Maar die is alweer thuis in Los Angeles. We vinden het goed. Het is een beetje een vreempie, maar oké. Dus vanmorgen om tien uur had hij zijn tentje en alles ingepakt en stapt hij bij ons in. De weg naar het dorp, Lone Pine, is een rechte weg van 6 mijl. Kan niet missen en we moeten toch naar het dorp. We zetten hem af bij het hotel waar hij nog een nachtje slaapt, morgen neemt hij het openbaar vervoer naar huis. Hij is ons erg dankbaar. Nou ja, das toch weer fijn he.

Wij rijden verder naar het Lone Pine Film History Museum. Dat ligt een paar straten verderop. Het is er lekker rustig en we kijken op ons gemakje rond. Het is niet zo groot, maar het is leuk in elkaar gezet. Op een gegeven moment start er ook een film. Hier krijg je nog meer informatie over de films die in deze omgeving allemaal opgenomen zijn. Erg leuk om de bergen die we gisteren en vandaag hebben gezien terug te zien op het witte doek. Veel westerns natuurlijk zoals Long Ranger, Rawhide en How The West Was Won. Maar nog steeds worden de Alabama Hills gebruikt voor film opnames.

We gaan verder, naar Death Valley. Oja, de lucht is weer prachtig blauw. Geen wolkje meer te zien. Het waait nog wel steeds. Volgens de dame in het museum is dat inderdaad altijd hier, omdat je tussen twee bergketens zit. We dachten al zoiets. Maar wij zijn dat toch wel gewend; in Nederland is het toch altijd koud en winderig? Nou, altijd… dat is ook weer overdreven. Ze denkt geloof ik dat we op de noordpool wonen of zo. Maar het is een lief mensje.

Via de 190 rijden we Death Valley binnen. Schitterende weg. Je moet wel even twee bergpassen over. De camper moet behoorlijk klimmen. Om dan uiteindelijk uit te komen op zee niveau. We rijden de camping even voorbij en nemen een kijkje bij Mesquite Flat Sand Dunes. Prachtige duinen midden in de dode vallei. De temperatuur valt nog mee, het is zo’n 32 graden. Maar heel ver lopen op die duinen doe je niet hoor. Het zand is warm en lastig lopen natuurlijk.

We gaan inchecken bij de camping; Stovepipe Wells. We zijn de eerste vandaag. Er zijn maar 14 plekken met full-hookup (stroom, water en afvoer). Stroom, en dus airco, leek ons wel prettig in Death Valley. Plekje nummer 3 krijgen we toegewezen. Al maakt dat niet uit, want ze zijn allemaal gelijk. Naast elkaar op het grind. Niks gezelligs aan. Maar wel heel mooi uitzicht op de bergen om ons heen. We nemen een kijkje bij de gift shop, zwembad en de general store. Ziet er allemaal leuk uit.

Het is nog geen 18.00 uur en 7 van de 14 plekken zijn bezet. Gedaan met de rust. Naast ons staat een gigantische 5th-wheel. Die is 41 feet horen van de eigenaar. Het is hun huis. Ja, daar kan ik ook wel in wonen. Drie slide-outs, mooi panorama raam aan de achterkant, alles ziet er prachtig uit. Zijn wij maar klein hoor als we er zo naast staan. De pick-up die er voor staat mag er ook zijn.

We zien de zon achter de bergen zakken. Bij het zwembad en de lounge zou je internet moeten hebben. Dus na het eten lopen we daar even heen. Maar helaas, ja het is er wel, maar het doet gewoon niks. Vanmiddag lukt het Jos nog om een berichtje op Facebook te zetten. Maar ook dat lukt nu niet meer. Laat staan dat we de verslagen kunnen uploaden. Jammer, maar het is niet anders. We zullen morgen nog een poging doen, maar we verwachten niet dat het dan beter is. We gaan terug naar de camper en kijken naar de schitterende sterren hemel.

Dag 25

23 september 2013
Death Valley
Overnachting: Stovepipe Wells Campground
Gereden met de Jeep: 175 mijl / 281 km Gereden met de camper: 52 mijl / 83 km

Drie maal is scheeprecht! Eindelijk hebben we gezien wat we wilden zien in Death Valley. Geen overstromingen, in ieder geval niet daar waar wij heen wilden. We hebben mooie dirt roads gereden. Nee, niet met de camper. Voor vandaag hebben een Jeep Wrangler Rubicon gehuurd. Die zijn we bij Furnace Creek gaan ophalen om 9.00 uur. We krijgen een mooie rode mee en het is een vierdeurs, in plaats van de tweedeurs die we gereserveerd hadden. Ook goed. De verhuurder geeft ons nog wat tips om waar wanneer te zijn in verband met het zonlicht. Dat zijn handige tips.

Voor de duidelijkheid; dit is onze derde keer in/bij Death Valley. De eerst keer, in 2004, was het park geheel afgesloten wegens kapotte wegen door slecht weer. De tweede keer was in 2006, toen konden we er wel in, hebben we er ook twee nachten geslapen. Maar toen was het ‘s nachts zo slecht weer dat er weer veel wegen de volgende dag afgesloten waren door de modderstromen. Drie weken geleden was er ook hier slecht weer en ging het bijna weer mis. Maar de wegen die we willen rijden zijn open!

We rijden dus twee mooie dirt roads; Chloride Cliff en Titus Canyon. Jos helemaal in zijn nopjes. Ik vind het ook leuk hoor, maar waarom zit de afgrond nu altijd aan mijn kant? We zien ook nog twee ghost towns; Rhyolite en Leadfield. Die laatste ligt aan de Titus Canyon route. Jos schijnt met zijn zaklamp in een oude mijn en de hele gang is verlicht. Er staat een statief in met iets erop, maar we hebben geen idee wat. Raadselachtig….

Verder zien we eindelijk Badwater, Devils Golf Course en we rijden de Artists Drive. Bij deze laatste hebben de bergen de mooiste kleuren. Zeker in het zonlicht van de namiddag. Badwater is trouwens de laagste plek hier, 86 meter onder zeeniveau. Dat is toch zelfs voor ons kaaskoppen toch ook best laag. Op berg er achter staat aangegeven waar het zeeniveau is, dat is dus best nog ver omhoog. Het is er ook lekker warm, 38 graden. Maar voor hier is dat niet bijzonder.

Aan het einde van de dag rijden we ook nog even de 20 Mule Canyon. Dit is ook een onverharde weg, maar je hebt er niet speciaal een Jeep voor nodig of zo. Deze hebben we wel gereden in 2005, leuk om weer even te doen. Dan vinden we het mooi geweest en gaan onze spullen terug brengen naar de camper. Die staat op het parkeerterrein tegenover het verhuurbedrijf. Dan nog even de tank vol gooien en we brengen de Jeep weer terug. Het maakte niet uit hoe laat we terug kwamen, de sleutel kunnen we in de brievenbus gooien. Netjes hoor.

We zijn net voor het donker terug op de camping. Waar toch alweer een aantal campers staan. We nemen een neut op deze mooie en eigenlijk laatste camperdag. Morgen naar Las Vegas, dan zullen we verder niet veel meer doen. Overmorgen de camper inleveren. Het was een zeer geslaagde dag in ieder geval! We lopen naar het restaurant om een hapje te eten. Dat is hier dan weer niet bijzonder. Het restaurant niet en het eten ook niet echt. Maar ja, je kunt niet alles hebben he.

We proberen nog even het internet in de lounge. Het gaat héél traag. Verslagen uploaden zit er niet in. Een berichtje op facebook wil nog wel lukken met veel geduld. Morgen maar kijken dan. We nemen nog één afzakkertje op deze mooie dag. We zijn blij nogmaals teruggekeerd te zijn naar Death Valley, want het is er prachtig. De naam doet het misschien niet vermoeden, maar de natuur is overweldigend. En nu gaan we lekker slapen. Welterusten.

Het is nog geen 18.00 uur en 7 van de 14 plekken zijn bezet. Gedaan met de rust. Naast ons staat een gigantische 5th-wheel. Die is 41 feet horen van de eigenaar. Het is hun huis. Ja, daar kan ik ook wel in wonen. Drie slide-outs, mooi panorama raam aan de achterkant, alles ziet er prachtig uit. Zijn wij maar klein hoor als we er zo naast staan. De pick-up die er voor staat mag er ook zijn.

We zien de zon achter de bergen zakken. Bij het zwembad en de lounge zou je internet moeten hebben. Dus na het eten lopen we daar even heen. Maar helaas, ja het is er wel, maar het doet gewoon niks. Vanmiddag lukt het Jos nog om een berichtje op Facebook te zetten. Maar ook dat lukt nu niet meer. Laat staan dat we de verslagen kunnen uploaden. Jammer, maar het is niet anders. We zullen morgen nog een poging doen, maar we verwachten niet dat het dan beter is. We gaan terug naar de camper en kijken naar de schitterende sterren hemel.

Dag 26

24 september 2013
Overnachting: Oasis Las Vegas RV Resort
Gereden: 161 mijl / 259 km

Vandaag rijden we naar onze laatste camping, snik. Maar voordat we dat doen, wil Jos nog even gefietst hebben in Death Valley. Dus hij rijdt een paar rondjes in de buurt van de camping. En dat in de ochtend om 9.30 uur en met 32 graden. Goed bezig. Onze buren zijn al op pad met hun auto, dus we maken nog even een foto van de mooie 5th-wheel. Vinden ze vast wel goed. Ontbijtboel opruimen, uitchecken, nog even tanken en dan gaan we op pad. Benzine is niet bepaald goedkoop hier in het park natuurlijk, maar we gaan nu eenmaal liever met een volle tank op pad.

We stoppen nog even voor een stukje historie over Death Valley bij de Harmony Borax Works. Het is boeiend om te zien hoe men hier eind 1800 en begin 1900 al aan het werk was. Niet alleen in de mijnen maar dus ook voor de winning van het mineraal Borax. De werkomstandigheden waren iets anders dan nu, maar de hitte was het zelfde.

We rijden Death Valley uit via de 190, want de 178 is tenslotte afgesloten. Het maakt niet zo veel uit voor de weg naar Las Vegas. Vanuit Death Valley zijn er verschillende wegen die naar Rome leiden. Of naar Las Vegas. Voordat je in de bewoonde wereld kom rij je nog een prachtige route door de bergen. Het zijn voor ons de laatste bergen van deze reis. We zullen ze missen. Via de 160 rijden we uiteindelijk Las Vegas binnen. Onze camping ligt ongeveer 8 km van het centrum, of wel De Strip. In 2009 stonden we dichterbij de Strip, maar die camping was ons niet zo goed bevallen, dus nu maar wat verder weg en een betere camping. We slapen toch nog twee nachten in een hotel aan de Strip.

Beter is hij zeker! Mooie camping en heel groot. Lijkt wel een dorp. De plek is prima. Palmboompje naast de camper, altijd gezellig. En heel snel internet. Oké, je moet er wel voor betalen, maar dan heb je ook wat. We zetten de verslagen en foto’s van de afgelopen dagen even online. Met goed internet is het zo gedaan. Nog even een wandeling over de camping en een kijkje bij het zwembad. Heel mooi zwembad. In de winkel wordt het weer duidelijk dat je in Las Vegas zit. Naast de chips staan de gokkasten haha.

Terug in de camper is het neutentijd. Wel binnen met de airco, het is 34 graden, buiten in de zon is het net even te heet. Daarna moeten we toch echt gaan inpakken. Morgen moeten we de camper inleveren. Ook dat is hier vlakbij. Ook iets van 8 km, maar dan de andere kant op. Na het inpakken eten we een maaltijd uit de magnetron. Niet echt bijzonder natuurlijk, maar de barbecue hebben we gisteren al weggegooid. Bovendien is het wel makkelijk vandaag en het smaakt eigenlijk ook wel goed.

De camper is aan kant, de koffers zijn ingepakt. Morgen moeten we uiterlijk om 11.00 uur bij Campingworld zijn, dus we hoeven niet belachelijk vroeg op of zo. We nemen nog een neut om het af te leren en het laatste ijs wordt opgegeten. Nog een nachtje in de camper, zo te voelen wordt het een stormachtig nachtje, de wind waait opeens flink om onze oren. En dan morgen in een king size bed in het Bellagio, hmm dat klinkt ook wel goed. Tot morgen!

Dag 27

25 september 2013
Las Vegas
Overnachting: Bellagio
Gereden: met de camper 7 mijl Gereden: met de auto, geen idee

Zoals gezegd hoeven we niet vroeg op, maar toch ben ik er om 7.00 uur uit. Douchen en de laatste eitjes koken voor het ontbijt. Dan de laatste dingen inpakken en de camper aan kant. Alle kastjes 10x nakijken, nee we vergeten niets. Om 9.30 uur vertrekken we naar Campingworld. Nog even de tank volgooien en we zijn er met een kwartiertje. Groot filiaal hier in Las Vegas. We worden vlot geholpen en de dame gaat de camper even nakijken. Ziet er keurig uit zegt ze even later. Ja, zo zijn we he. Papierwerk even afhandelen, we leveren het bonnetje in van stekker die we gekocht hebben. Geen probleem. We vertellen van de olie van de levelers en het kapotte slangetje. Ja, daar hebben ze al meer klachten over gehad. Nou lekker dan. Nu hebben wij er verder gelukkig geen last van gehad. Was het eerder gebeurd dan hadden we het wel laten maken onderweg. Maar de laatste 4 nachten stonden wij toevallig heel vlak.

Ze heeft een bus besteld om 11.00 uur die ons naar het vliegveld brengt. Samen met nog wat anderen. We zien niemand anders wachten, maar het zal wel. We gaan lekker buiten in het zonnetje zitten. Om kwart voor 11 komt er een busje aan. Ja, hij gaat naar het vliegveld. Kan hij ons ook afzetten bij de Car Rental? Nou, wel bij de bus naar de Car Rental. Hij mag het terrein van de verhuurders niet op. Ook prima, scheelt weer heen en weer lopen over een vliegveld. We kunnen alvast instappen, hij denkt dat de andere 21 ook zo wel zullen komen. 21!? Ah vandaan de behoorlijk ruime bus. Maar waar zijn die dan? Hij gaat even rond bellen. Na 7 minuten vertrekken we, met zijn tweetjes in de ruime bus. Geen idee waar die andere 21 mensen gebleven zijn.

Hij zet ons inderdaad netjes af gelijk bij de shuttle bus naar de Car Rental. Die natuurlijk net wegrijdt, maar er komt al snel een nieuwe aan. De laatste keer dat wij in Las Vegas waren in 2009 was volgens ons dit Car Rental Center nog niet in gebruik. Wij hebben tenminste het gevoel dat het vrij nieuw is. Eenmaal daar lopen we naar Alamo. We rekenen al op een wachtrij. Maar een vriendelijke man wijst op de zelf incheck zuil. Oh, werkt dat voor niet Amerikanen? Dat was voorheen niet. Maar ja hoor, werkt prima. Fijn, ook geen gezeur of upgrades e.d. Hup, naar de garage. Er staan bijna geen auto’s bij Alamo. Vreemd. Bij de SUV’s is het echt bijna leeg. We zien achteraan een Tahoe staan, dus die zal het wel worden. Die klasse hebben we ook geboekt. Maar nee, ze kijkt naar onze papieren en wijst een zilvergrijze aan. Ook goed, blijkt een Chevy Suburban te zijn. Die is erg groot! Vind Jos niet erg. Dus oké, koffers erin en gaan!

We zijn natuurlijk veel te vroeg om in te checken in het hotel. Dus eerst rijden we naar twee verschillende winkelcentrums. Bij beide slagen we niet. Ziet er verder wel allemaal leuk uit, vooral de Town Square Mall vond ik erg leuk en gezellig. Op naar het Bellagio! De rijen bij het inchecken vallen erg mee en alles is zo geregeld. Op naar kamer 9030. Dat is dus op de 9de etage. We hebben een kamer met uitzicht op de fonteinen geboekt. Net als in 2009. Toen zaten we echter op de 27ste verdieping. We hebben nu weer een prachtig uitzicht, maar eerlijk is eerlijk; hoger is nog mooier. Maar geen klagen hoor, het zicht op de Eifeltoren is ook weer geweldig. Zeker als het eenmaal donker is.

We lopen na het inchecken even naar de Forum Shop van Caesars Palace. Dat hotel ligt hier direct naast. Nou ja, even. Je loopt je een slag in de rondte hier. Caesars Palace is ook zó groot, maar prachtig. Hier zit ook een Apple Store en we gaan ook hier even proberen of ze de Iphone 5S hebben. Nee, helaas, niet de sim-lock vrije. Jammer. Op de kamer nemen we een neut uit de minibar en genieten van ons uitzicht en de fonteinen. Jos neemt ook even een bad, jaja dat heeft hij wel moeten missen de afgelopen weken.

Dan lopen we naar Harrah’s . Een hotel/casino iets verderop. Maar daar ben je ook niet zomaar. Bij de uitgang van Bellagio moeten we ons langs busladingen Chinezen en Japanners loodsen. Ja, het is toch wel druk. Iedereen staat op de volgende fontein show te wachten. Het is opvallend dat het niet zo warm meer is, gewoon lekker dat wel. Eenmaal bij Harrah’s zoeken we het restaurant van Toby Keith op. Ja, daar waren we ook in het begin van de vakantie in Phoenix. Maar hij heeft er meer. We eten er lekker, en de cocktails mogen er ook zijn. Zijn gelukkig ook niet zo groot.

Naast het restaurant zit een grote winkel, die een stuk beter is uitgerust dan die in Phoenix. De credit card doet goed werk hier. Eenmaal buiten blijkt dat het nog verder is afgekoeld. Nog steeds in een t-shirtje prima te doen, maar we vinden het opvallend. Geen Vegas temperaturen die wij gewend zijn. We wandelen over de Strip weer terug. Maken verder geen foto’s, dus een diashow is er vandaag ook niet. Morgen weer. Om 23.00 uur zijn we weer op de kamer, waar ons bed klaar gemaakt is voor de nacht, inclusief twee chocolaatjes. Lief toch.

Best laat voor ons doen, maar we willen toch nog even een fonteinen show zien. Die op de muziek van de Pink Panther is ook leuk haha. Best een lange, vermoeiende dag vandaag. We zullen best lekker slapen in ons grote bed. Truste!

Dag 28

26 september 2013
Las Vegas
Gereden: ?

Heerlijk geslapen! Wakker worden met uitzicht op de Eifeltoren, en dat in de USA, is toch ook niet verkeerd. Gelukkig kun je de gordijnen open en dicht doen vanuit je bed, gemakt dient de mens. Na het douchen gaan we op stap. We hebben kaartjes voor de tour van 10.00 uur bij het Neon Museum. Ligt ongeveer een kwartiertje rijden van ons hotel. Maar het lopen naar je auto kost hier ook al een kwartier, dus toch op tijd weg. Op de heenweg komen we ook langs de Pawn Shop. Daar staat al een gigantische rij voor de deur. We hadden het idee om hier ook een kijkje te nemen. Eerst maar kijken of die rij straks weg is.

Neon Museum dus. Las Vegas zonder neon bestaat natuurlijk niet. Maar er zijn ook vele oude en afgedankte neons. Het museum moet het hebben van giften, ze hebben geen geld voor aankopen. Maar ze hebben toch hele mooie en leuke neons staan/liggen. De ingang is erg mooi. Dit gebouw blijkt echter ook een gift te zijn. Het is de lobby van het La Concha motel. In 2003 is het motel gesloten en in 2005 tegen de vlakte gegaan. De eigenaren hebben echter de lobby gespaard en gedoneerd aan het Neon Museum. Om 10.00 uur begint onze tour dus.  We krijgen een gids, Carolyn, toegewezen, die heel veel van Vegas blijkt te weten. Alles is trouwens buiten en gisteren met de harde wind zijn er wel wat lichtjes gesneuveld.

De meeste neons werken trouwens niet, het is echt een kerkhof wat dat betreft. Maar er zijn er een paar al gerestaureerd. Het is echt leuk om doorheen te lopen. Het is niet groot, maar de tour duurt toch een uur. Carolyn vertelt de verhalen achter de neons. Echt interessant. Las Vegas is altijd een aparte stad geweest, en dat blijkt ook uit haar verhalen. Om 11.00 uur zijn we dus klaar met de tour. Nog even door de gift shop en dan dan weer naar de auto.

Even kijken bij de Pawn Shop, hoe is het met de drukte? Voor diegene die dit helemaal niks zegt. Dit is een Pawn Shop die inmiddels wereld beroemd is geworden door zijn tv opnamens; Pawn Stars. Is bij ons ook te zien op Veronica. Maar heel veel mensen willen daar nu ook een kijkje nemen. De zaak is vorige maand ook nog verbouwd, dat hebben wij op de tv nog niet gezien volgens mij. Maar goed, als we aan komen rijden zien we dat de rij inmiddels nog langer is geworden. Nee, het was grappig geweest, maar dat gaan we niet doen.

We slaan rechtsaf en rijden naar de Premium Outlet, zit vlakbij eigenlijk. Mooi winkelcentrum. Maar ook hier niet de Converse schoenen die ik wil. We hebben toch nog een klein extra koffertje nodig. Hier zit ook de luggage outlet. Nou, 149 dollar voor een koffertje vinden wij niet echt oulet prijzen. Dus we rijden langs  Walmart en scoren voor 59 dollar een prima koffertje. Terug naar het hotel, we zetten de auto neer en lopen naar de nieuwe gebouwen naast het Bellagio. Tenminste voor ons is het nieuw.

Hier zijn een paar nieuwe hotels neergezet. Aria en Cosmopolitan. Ze hebben niet direct een thema, maar zijn wel heel mooi. Alles heel hoog en strak. Bij Aria een mooie watermuur en van binnen heel licht er ruim. Ook hier loop je je weer het ongans, en dan hebben we vast nog niet alles gezien. Gelukkig hebben we de rest van Las Vegas wel al gezien. Dat is een voordeel, dat hoeft dan niet meer. Nog een stukje over de Strip, nog even bij Caesars naar binnen en dan hebben we geen voeten meer.

Tijd voor een drankje op de kamer, voetjes omhoog. Tot Jos zijn schrik hebben ze de Jack niet aangevuld in de minibar. Pfff. Hij gaat aan de Johnnie Walker, je moet wat. Ik neem een Malibu. Proost op de laatste dag USA! Tussendoor af en toe nog een fonteinenshow. Prima uit te houden zo. Ik pak vast een koffer in, de rest komt morgenochtend wel. We vliegen pas om 15.00 uur, dus lekker op het gemakkie morgenochtend. Om 8 uur gaan we eens kijken wat we doen met eten. Het Hard Rock Café is zeker een optie, maar eigenlijk hebben we geen zin meer om ver te lopen. Het is ook helemaal niet lekker warm buiten. Tis ongelooflijk, maar waar. Het was vanmiddag 21 graden, dat gaat toch nergens over hier.

We besluiten in het hotel een van de vele restaurants te proberen. Het wordt Fix. Hippe tent. De drankjes kunnen we met een iPad uitkiezen. Heerlijk gegeten en ook de cocktails waren onwijs lekker. Mooi laatste avondmaal. Daarna moet er natuurlijk nog even gegokt worden. Je kunt niet uit Vegas vertrekken zonder een dollar gegokt te hebben, toch? Jos heeft al snel gelukt en kan 105 dollar laten uitbetalen, ik heb helaas geen geluk. Was even leuk. Om 23.00 uur zijn we terug op de kamer. Het is mooi geweest. Het is afgelopen, over en uit. We nemen nog een afzakkertje en wachten tot de fonteinen dansen op het volkslied om 24.00 uur.

Dag 29

27 september 2013
Van Las Vegas via Atlanta naar Amsterdam
Aankomst 28 september
Gereden: 6 mijl / 10 km

Ja, dan is het toch echt zover. Heel jammer, maar we moeten weer naar huis. Om 11.00 uur checken we uit bij het hotel. De Car Rental is niet ver van de Strip, maar het is wel druk. Over die 6 mijl doen we bijna 3 kwartier. Maar dan kunnen we nog lekker om ons heen kijken, altijd wel iets te zien hier. Bij het “Welcome to Las Vegas” sign staan de mensen weer in de rij om een foto te maken.  Auto inleveren en met de shuttle naar het vliegveld. Onze vlucht naar Atlanta gaat om 15.05 uur. We zijn dus prima op tijd. We konden gisteren niet online inchecken dus proberen we het nu bij de self-incheck op het vliegveld. Helaas, ook geen succes. Het ding kan geen vlucht voor ons vinden. Oeps.

Een dame komt ons helpen, maar nee, haar lukt het ook niet. Ze brengt ons naar de balie waar ze het gaan uitzoeken. Gelukkig heb ik wel de papieren van Tioga bij ons waar de vlucht op bevestigd staat. De beste man kan het ook niet vinden, maar het komt goed zegt hij. Hij ziet wel een reservering, maar geen bevestiging of zo. Het is een rustige, aardige man,  en hij gaat bellen en doet van alles op zijn computer. En hij regelt het inderdaad! Na een half uur hebben we instapkaarten voor alle vluchten. Wat er nu precies mis is gegaan is niet helemaal duidelijk, maar gelukkig kunnen we mee. Hij geeft nog wel even mee dat we moeten rennen op Atlanta, want we hebben maar 40 minuten overstaptijd. Ja, dat hadden we gezien, heel benieuwd of dat gaat lukken. Het zou moeten kunnen.

Vlucht naar Atlanta verloopt prima, vliegtuig zit vol. De beste man heeft het toch voor elkaar gekregen om ons naast elkaar te zetten en ook nog bij het raam. We landen 5 minuten eerder dan gepland op Atlanta. Dat is weer meegenomen. We zitten vlakbij de uitgang, dus we staan zo buiten. Monitor checken voor welke gate. F01. Oké, gaan! We zitten nu in B en moeten naar F. De monorail staat op het punt te vertrekken, we springen nog net naar binnen. Daarna nog twee roltrappen op rennen (dat valt niet mee) en dan is 01 aan het eind van F. Tuurlijk. Iedereen zit al in het vliegtuig. Maar we hebben het gehaald! Zitten en uitpuffen. Na 10 minuten sluiten de deuren.

Deze vlucht naar Amsterdam wordt uitgevoerd door KLM en we hebben een behoorlijk  nieuw vliegtuig. Zit zelfs een usb aansluiting in de stoel. Netjes hoor. Ook deze vlucht is prima, rustig weer en netjes op tijd landen we om 13.00 uur op Schiphol. Nu wordt het spannend; hebben de koffers de korte overstap ook gehaald? Het duurt lang, maar ja uiteindelijk komen daar onze koffers. Pfff, toch wel prettig. We worden opgehaald en netjes thuisgebracht. We zijn om 14.30 uur thuis. Best een beetje moe.

We kunnen terug kijken op een heerlijke vakantie. We hebben veel gezien en toch was het heel relaxed. Camper is weer prima bevallen. We hebben heel divers weer gehad, maar over het algemeen heerlijk weertje. Hier nog even wat gegevens:
Camper 2617 mijl / 4211 km
Jeep 175 mijl / 281 km
Chevrolet Suburban 117 mijl / 188 km
In totaal hebben we 2909 mijl / 4681 km gereden.

Bedankt voor het meelezen en de voor de reacties op ons weblog. Vinden we altijd erg leuk. Hopelijk tot een volgende keer!

 

Stuur een bericht

Stuur een bericht met je vraag en/of opmerkingen.

visitor analysis