2011 – Great Lakes met een camper

We maken een rondje om de Great Lakes. Deze keer weer met een camper. We starten in Chicago en aan het eind van onze campertrip verblijven nog een paar dagen in Chicago.

Dag 1 – naar Chicago
Vrijdag 2 september
Amsterdam naar Chicago
Overnachting: Best Western at O’Hare

hot

Zo daar zijn we dan. Heerlijk!
Vanmorgen om half 10 zijn we afgezet op Schiphol, geen drukte op de weg, ging perfect. Ook geen drukte bij het inleveren van de koffers, sterker nog; het was er erg stil. Dus ook zo geregeld. Thuis hadden we al online ingecheckt. Nog een bakkie koffie, wat winkels kijken en naar de gate. Ja, het wordt nu al eentonig, maar ook daar alles vlot en uiteindelijk vliegen we keurig op tijd met de KLM 611 de lucht in. Het is dan 12.40 uur.

0clip_image004_0000

Hierboven zie je dus dat we lekker op weg zijn (met dank aan Kees).
Filmpje kijken, muziekje luisteren, spelletjes op de iPad spelen, en natuurlijk eten en drinken op zijn tijd. Prima verzorging en eigenlijk ook gewoon lekker gegeten. Kip curry, niks mis mee.

0clip_image006_0000

We hebben trouwens echt prima plaatsen. Stoelen 17 E & D. Zijn aan te raden als je vliegt met een 747-400 combi. Met z’n tweetjes naast elkaar. Zijn wel comfort stoelen, dus iets bij betalen maar dan heb je ook meer beenruimte en kan je stoel verder naar achter. Zeker op deze plaatsen is dat geen probleem. Het zijn de laatste stoelen van de rij, dus je bent niemand tot last. Voor de terugreis zijn ze ook al geboekt Beschrijving: Glimlach. De vlucht loopt voorspoedig en keurig op tijd landen we op Chicago O’Hare. Ook dat heeft Kees vast gelegd!

0clip_image010_0000

We zitten vlakbij de uitgang, dus zodra de bovenverdieping naar buiten is mogen wij uitstappen en we staan dus behoorlijk vooraan bij immigrations. En als je ziet wat er later aan mensen achter ons staat, dan zijn we daar erg blij om. Niet echt onvriendelijk, maar een erg zwijgzame immigratie officier hebben we. Hij vindt het prima dat we hier vakantie komen vieren. Hij wenst ons veel plezier en wij zijn weer in de USA! Even wachten op de koffers en naar buiten. Waar het een heerlijke 33 graden is. Zo dat is even wennen. Tot nu toe ging alles dus heel vlot, dat mag duidelijk zijn. Ja, dat kan niet zo blijven natuurlijk. De shuttlebus van het hotel laat namelijk wel lang op zich wachten. Dat hij elk half uur rijdt klopt niet helemaal. Na ruim een uur en een telefoontje naar het hotel is het busje er. Inchecken en naar de kamer. Niks bijzonders, hebben wel betere Best Westerns gezien. Ze zijn aan het renoveren, dat lijkt mij niet overbodig. Maar verder prima hoor, keurig schoon, dat wel. Jos activeert even de Amerikaanse mobiele nummers, dus die werken vanaf nu ook. Dan een lekkere douche en even een hamburger halen aan de overkant. Tja, en dan is het mooi geweest hoor, dan hebben we best een beetje slaap. Morgen gaat de reis eigenlijk pas echt beginnen, dan gaan we de camper ophalen!
Tot morgen!

Dag 02 – Camper ophalen
Zaterdag 3 september
van Chicago, IL naar Madison, WI
Overnachting: Madison KOA

Dag-02

Wat schreef ik gisteren ook alweer? Iets over dat het vandaag pas echt ging beginnen of zo? Nou, dat is zeker waar. Het was een, uuh…enerverend dagje. Ik zou een lang verhaal kort kunnen maken natuurlijk. Dus dan zeg ik; we hadden auto pech. Maar dat is ook zo kort door de bocht he. Oké, dan beginnen we gewoon bij het begin. Heerlijk geslapen, prima bed. Wel vroeg wakker natuurlijk, maar dat is niet erg. Moturis komt ons ophalen tussen 7 en half 8. Dus we zitten mooi op tijd buiten. De temperatuur is al prima, het zonnetje komt net boven het hotel uit. Om kwart over 7 stopt er een taxi en die brengt ons naar Moturis. Dit is nog zo’n 3 kwartier rijden.

0clip_image014_0000

We zijn gelijk aan de beurt en worden zeer vriendelijk geholpen. Alles gaat lekker vlot, de camper wordt voorgereden en we kunnen gaan inladen. Ziet er goed uit! Mooi ding, lekker groot vooral Beschrijving: Glimlach Ook van binnen is het prima, hij heeft 20000 mijl gelopen maar alles is heel en schoon. We zijn tevreden. Om 9:30 rijden we het terrein af. Op naar Walmart!

0clip_image018_0000

We kiezen voor een Walmart Supercentre die op de route ligt (U12) in Lake Geneva, een uurtje rijden. Dit is inmiddels al Wisconsin. Dus Illionois hebben we al weer verlaten. En dan gaat het gebeuren. Vlak voor Lake Geneva gaat het lampje van de accu branden. Na een paar tellen gaat het ook weer uit. Hmm, het zal wel. Op het gigantische parkeer terrein kunnen we de camper makkelijk kwijt. Als de motor uit is, start Jos nog even opnieuw. Alles doet het gelijk. We gaan boodschappen doen. Een uur later komen we weer naar buiten met een hele volle kar. Stoeltjes, barbecue, eten, drinken en wat huishoudelijke dingen. We kunnen er even tegen. Inmiddels hangen er hele donkere wolken boven ons hoofd. Dat voorspelt niet veel goeds.
Als de laatste tas in de camper ligt barst de bui los. We eten even wat in de camper en willen dan verder gaan. Maar dat gaat ‘m dus niet worden. De motor wil niet starten. Even lukt het met behulp van de aggregaat, maar lang blijft hij niet draaien. Foute boel dus. Oké, bellen dan maar. Na een uur komt er een monteur, hij keert de boel binnenste buiten, maar krijgt hem niet aan de praat. Hij kan ons helaas niet slepen, zijn truck is te klein, bovendien moet zijn bedrijf eerst goedkeuring krijgen van Moturis om te mogen slepen. Moturis heeft trouwens aangegeven dat wij sowieso terug moeten naar het verhuurstation waar we dan een andere camper mee krijgen. Die is echter vanmorgen pas teruggebracht dus ze weten niet of ze hem op tijd schoon krijgen. Nou, dat is van later zorg. Eerst moeten we hier weg, voordat we een weekend op het parkeerterrein van Walmart staan. Ondertussen blijft het maar regenen. Dit om de stemming te verhogen natuurlijk. Dan begint er een heel belcircus. Jos belt met het sleepbedrijf en ik met Moturis. Uiteindelijk heb ik Crystal aan de lijn en die snapt dat ik een klant ben met problemen die opgelost moeten worden. Zij gaat voor de goedkeuring zorgen en zegt dat de andere camper inmiddels klaar staat. Kijk, dat geeft weer hoop.
We zijn weer een uur verder en dan is daar de juiste sleepwagen. Ons campertje gaat met zijn voetjes in de lucht en wij gaan in de tow truck. Ach, daar zit je ook niet elke dag in. Om 17:00 rijden we weg van de parkeerplaats.

0clip_image020_00000clip_image022_0000

De chauffeur rijdt lekker door. Heeft (echt waar) 5 mobieltjes die hij alle 5 gebruikt en ondertussen maakt hij nog een praatje met ons. Druk baasje. Het is een heel druk weekend, want even verderop geeft Pearl Jam vanavond een concert voor 60.000 man. Daar hebben ze nogal “last” van. Iedereen zit vast met zijn auto in de modder, en zij mogen komen slepen. Wij zijn blij dat hij ook nog tijd heeft voor ons. Scheelt toch een nacht op het parkeerterrein. Nog heel even denken we dat er toch nog meer roet in het eten gegooid wordt. Wat we worden aangehouden door de politie. Nou ja, we… de chauffeur natuurlijk. Hup de kant in. Blijkt iets niet goed te zijn met de tijdelijke achterverlichting van de camper. Gelukkig doen ze niet moeilijk en we mogen verder. Om 17.45 rijden we het terrein op waar we vanmorgen begonnen zijn. Beetje jammer. De man die ons vanmorgen ook geholpen heeft is er nog. Hij vindt het zó erg. Ja, hij kan er ook niets aan doen. Dit soort dingen kunnen gewoon gebeuren. Hij geeft aan dat hij het bij terugkomst wel goed maakt met ons. Nou, dat lijkt ons zeer redelijk. Hij helpt ons om alle spullen over te brengen naar de andere camper. Het is precies dezelfde en ziet er ook goed uit. Iets meer gelopen en een paar kleine beschadigingen. Maar prima schoon gemaakt, daar had ik al niet meer op gerekend. Nu hebben ze ook ff de tijd gehad natuurlijk. In no time zijn de spullen over en kunnen we weg. Nou daar gaan we weer. Ik bel de camping dat we laat gaan aankomen, dat is verder geen probleem gelukkig. Want we hebben nu nog ruim 200 km te gaan.
Uiteindelijk rijden we om 20:30 de camping op. Sinds 20:00 uur is het donker en regent het ook weer aardig. Dat was geen fijn stukje om te rijden. We krijgen een zeer vriendelijk ontvangst en worden begeleidt naar ons plekje. We sluiten de boel aan, pakken de koffers uit en maken het bed op. Dan zijn we er klaar mee, eerst een neut! Gelukkig verkocht deze Walmart ook sterke drank haha. Ik ga nog even het verslag maken en Jos zet nog even de Barbecue in elkaar . Lijkt wel een Ikea pakket….

0clip_image024_0000

Ik denk dat ik zo nog maar een Jack voor hem inschenk, neem ik nog een Malibu. Hebben we wel verdient na vandaag, vinden wij. Morgen zullen we wel foto’s maken van de camper. En verder zijn er ook nog geen foto’s, want veel meer dan een parkeerplaats hebben we niet gezien vandaag. We zijn een halve vakantiedag kwijt, maar jammer dan. We zijn weer onderweg en daar gaat het om. Wij laten ons er niet door uit het veld slaan! Morgen gaan we er gewoon (weer) een leuke dag van maken.

Dag 03 – Two Rivers
Zondag 4 september 
van Madison, WI naar Two Rivers, WI 
Overnachting: Stop ‘n Dock Marina RV Park

Dag-03

Lekker geslapen het eerst nachtje in de camper. Het bed is wel belachelijk hoog, maar als je er eenmaal in ligt heb daar geen last meer van. We hebben de plannen voor vandaag omgegooid. We zouden eigenlijk vroeg vertrekken om lekker op tijd bij het Harley Davidson museum te zijn. Maar vanwege de gekke dag gisteren willen we even lekker rustig aan doen. Dus we slapen lekker uit, nou ja om 8 uur ben ik er toch uit. Even lekker douchen en dan geef ik alle boodschappen een plekje in de kastjes. Daar had ik gisteren geen zin meer in. Jos is inmiddels ook bij de mensen en terwijl hij een douche neemt maak ik een lekker ontbijtje. Om 9:30 uur rijden we van de camping af. We zien nu pas hoe druk het is op de camping, het staat echt vol. Niet zo gek, het is tenslotte Labor Day Weekend. De Amerikanen zijn een lang weekend vrij en gaan er nog graag even op uit. Dit is ook gelijk het einde van het zomerseizoen hier. De scholen beginnen dinsdag weer. Omdat we nu niet naar het museum gaan, rijden we ook niet via Milwaukee. Dus crossen we kris kras door Wisconsin. Het kaartje hierboven klopt dus niet meer. Leuke, stille wegen en mooie landschappen. Heel veel landbouw hier met van die leuke rode schuren. Het weer is een beetje vreemd. Gisteren heeft het nog lang geregend, maar vanmorgen was het droog met een zonnetje. Eenmaal onderweg komen er steeds meer wolken, maar het blijft wel droog.

0clip_image030_0000

Via Lake Winnebago rijden we richting Lake Michigan. Als we in de buurt komen van Manitowoc staat er opeens een brandweer auto dwars over de weg, we mogen niet rechtdoor. Links of rechts af, meer keus is er niet. Op de gok dan maar links. Dus nog meer kris, kras rijden we op de gok richting het water. Verkeers borden zijn hier nogal dun gezaaid, of eigenlijk helemaal niet gezaaid. Uiteindelijk komen we er wel natuurlijk, ook Tom Tom helpt een handje. Maar we zijn dan wel al aan het eind van Manitowoc, het is dan nog maar 5 mijl naar Two Rivers, waar we overnachten. Eindelijk zien we dan Lake Michigan! Groot. Heel groot. De camping van vandaag is een beetje vreemd. Maar ik was blij dat ze nog plek hadden. In januari ben ik al gaan boeken voor dit weekend, omdat ik wist dat het druk zou zijn. De camping in het State Park (onze 1e keus) was toen al volgeboekt. Dus toen hier nog wel plek was heb ik dat gelijk gereserveerd. Het is een hele kleine camping, een stuk of 20 plekken maar. Best dicht op elkaar ook. De meeste plaatsen blijken seizoen plaatsen te zijn, dus die mensen staan er al een paar weken. We worden hartelijk ontvangen. Niet alleen door de eigenaar maar ook door diverse buren. Allemaal weer even verbaast over het feit dat we helemaal uit “The Netherlands” komen. Een buurvrouw komt uit Iowa, dat vond ze al zo ver haha. Deze buurvrouw waarschuwt ons dat het koud wordt vannacht, een graad of 46 denk ze. O oké, das best frisjes, want dat zijn er maar 8 in Celsius. We hebben 3 dekbedden en een deken bij de camper gekregen, we vonden het al wat veel. Maar we houden toch maar 1 extra dekbed in de buurt vannacht. Nu is het nog niet echt koud, maar zodra Jos water en stroom heeft aangesloten begint het wel te regen. En dat zijn dan ook niet van die lullige druppels hoor. We besluiten dan ook maar om niet meer weg te gaan vanmiddag. Inmiddels is het half 5, dus tijd voor een neut! Muziekje erbij, beetje lezen en internetten. Lekker relaxen dus.

0clip_image002_0002

Op tv zien we inderdaad dat het koud wordt. Morgen wordt ook nog niet zo’n beste dag maar daarna gaan de temperaturen omhoog en blijft het droog. Nou, daar gaan we voor! Het plan was om vandaag te barbecueën, maar ja in de regen is dat geen feestje natuurlijk. Dus we gooien een pizza in de oven, die hadden we voor dit soort gevallen in de vriezer liggen. Die hebben er alleen niet lang gelegen dus. Ik moet zeggen, het heeft prima gesmaakt. Jos maakt nog wat foto’s van de binnenkant van de camper, en hij legt mij nog even uit hoe de kachel aan moet. Ik heb namelijk zo’n idee dat ik die aan wil zetten als ik morgen op sta. We gaan het meemaken.

Dag 04 – Munising 
Maandag 5 september
van Two Rivers, WI naar Munising, MI
Overnachting: Munising Park Tourist Campground
Gereden: 217 mijl / 349 km

Dag-04

Het regent niet als ik om 6 uur wakker word. Ook zijn we niet bevroren. Dus valt alles mee toch? Voor de zekerheid hadden we dus wel een tweede comforter (soort dekbed) er op gelegd, nou prima warm bedje hoor. Ik kan niet meer slapen dus om half 7 ga ik er maar uit. Toch wel een beetje fris, dus ff de kachel aan. Het is dan heel snel lekker warm. Op de camping lijkt iedereen nog in diepe rust. We doen het gebruikelijke ochtend ritueel; douchen, ontbijten en gereed maken voor vertrek. We hebben inmiddels de slag weer helemaal te pakken. Als Jos de stroom en het water gaat afkoppelen blijken de buren toch wakker. Ze vragen wat de volgende bestemming is en waarschuwen dat het daar nog kouder is. Oké, en bedankt he. Maar wij zijn geen watjes, dus gaan op pad. Het is dan 57 graden (14 C). Af en toe komt het zonnetje tussen de wolken door, dus we hebben goede hoop. We pakken eerst een stuk Interstate zodat we Green Bay makkelijk voorbij zijn. Ook gaan we even tanken. Hij is half leeg, maar dan gooien we hem liever weer vol. Er gaat toch nog 34 gallon in (128 liter). De benzine is hier 3,69 dollar per gallon.

0clip_image038_0000

Als we een stuk voorbij Green Bay zijn wordt de weg weer interessant. We nemen de M35 langs Lake Michigan. Deze loopt vlak langs het meer met regelmatig mooie uitzichten. In het J.W. Wells State Park kunnen we bij het water komen. We lopen een stukje door het groene park en dan een paar meter over een strandje en daar is dan echt het meer! Later deze reis zullen we veel meer van Lake Michigan zien, maar dan van de andere kant. We gebruiken deze stop gelijk om even te lunchen. Het is trouwens uitgestorven in het park, we zien 4 mensen. We hadden gedacht dat het wel druk zou zijn met Labor Day. Maar zowel op de weg als hier is het heel rustig.
We gaan de staatsgrens over naar Michigan en brengen een bezoekje aan het visitors center. Daar krijgen we een mooie kaart mee en veel folders over Michigan. Die komen vast nog wel van pas.

0clip_image040_0000

Op naar Munising. Even voorbij het stadje ligt onze camping. We blijven hier 2 nachten. We krijgen een mooie plaats aan het water. We zitten nu aan Lake Superior. Dit is het grootste meer van de Great Lakes. Het heeft een oppervlakte van 82.000 km². Daar kun je je toch ook niks bij voorstellen. De maximale lengte is 563 km en maximale breedte is 257 km. Volgens mij kan Nederland daar makkelijk in verdwijnen. Het is hier een uur later, dus opeens is het half 5. Er is nu 6 uur verschil met Nederland. De temperatuur is iets opgelopen naar een graad of 17. De zon komt echter steeds meer te voorschijn en de wolken verdwijnen langzaam maar zeker. Er staat wel een frisse wind vanaf het meer. Maar ook die wordt uiteindelijk minder. Het lijkt dus inderdaad de goede kant op te gaan met het weer. Het wordt tijd dat de barbecue eens aangaat. Jos grilt hamburgers die we lekker op een broodje doen. Heerlijk. Als toetje hebben we lekker vers fruit.

0clip_image042_0000

Om een uurtje of 8 gaat de zonder onder, de lucht blijft nog lang oranje gekleurd. Vanuit de camper hebben we er mooi zicht op. Ja, dit is een mooi plekje. Als afsluiting van vandaag willen we nog even iedereen bedanken die al in ons gastenboek heeft geschreven. Erg leuk!!

Dag 05 – Munising
Dinsdag 6 september
Bezoek aan Pictured Rocks National Lakeshore
Overnachting: Munising Park Tourist Campground

Wat een prachtige dag! Ja, het is koud geweest vannacht. Maar daar hebben we geen last van gehad. Opstaan uit het warme bed was wel een uitdaging natuurlijk. Toch maar de sprong gewaagd. Toen ik gelijk op mijn thermometertje keek stond ie op 0 graden. Nee, dat zal vast niet kloppen, het is maar een simpel dingetje. Maar goed, verwarming aan, hete douche en we kunnen er weer tegen. Boven het meer hangt mist. Maar de zon schijnt, de wind is gaan liggen en de lucht is blauw! Om 9.15 uur rijden we naar het dorpje. We hebben een boottocht geboekt bij Glass Bottom Shipwreck Tours om 10.00 uur. We zijn dus ruim op tijd want het is maar 5 minuten rijden. Er is een ruime parkeerplaats voor campers, dus dat is mooi. We nemen een kijkje bij de waterkant. Het is echt al heerlijk in het zonnetje. Het water van Lake Superior is echt onwijs helder. Dat komt mooi uit natuurlijk, want we gaan scheepswrakken bekijken. Nee, we gaan geen nat pak halen, blijven gewoon boven water. Ze zijn druk bezig de boot een beetje droog te maken, alles is vochtig. De mist is inmiddels wel opgetrokken. Volgens de kapitein heeft het licht gevroren vannacht. Dus klopt die 0 graden toch…
Om even voor 10 uur mogen we opstappen. Het is rustig. Misschien 25 personen in totaal. De boot heeft een glazen bodem en je vaart vlak boven de wrakken. We zien er 3, waaronder de Bermuda. Dit schip is hier gezonken in 1870. Hier een plaatje van het schip:

bermuda

Het schip ligt maar 12 feet (3,5 meter) onder de waterspiegel, en met het heldere water dus goed zichtbaar. De kapitein laat ons de het hele schip zien. We hebben mazzel dat het niet druk is, dus we hebben alle tijd om te kijken. Bij drukte zijn er namelijk twee groepen en moet je om beurten kijken. Het is echt bizar om te zien, maar wel mooi. De gids verteld er natuurlijk ook bij hoe het schip gezonken is en zo. Hij doet dit erg leuk. We zien ook nog de Herman H. Hettler en de The Scow. Meer info over de wrakken (er liggen er nog veel meer) vind je op deze site. Ondertussen genieten we natuurlijk ook van het varen op het meer. We varen een heel stuk langs Grand Island, het grootste eiland in Lake Superior. Het eiland heeft zelf ook 2 meren. Na 2 uur zijn we weer terug aan wal. Erg leuke tocht! Het mooie weer heeft daar ook aan geholpen natuurlijk. Vest was nog wel nodig op het water, maar het was heerlijk!

0clip_image046_0000

Dan rijden we nog een stukje door naar het Pictured Rocks National Lakeshore. Hier gaan we naar Miners Castle. Dit is klif van zandsteen die (uiteraard) op een kasteel lijkt. Mooi gezicht. Hier zie je ook pas dat Lake Superior ontzettend groot is. Eerder keken we tegen de eilandjes aan, nu kijk je helemaal naar Canada. Alleen zie je dat niet. Je kijkt gewoon over een eindeloze plas helder water. Volgende week staan we aan de andere kant van die grote plas. Gek idee. We nemen ook nog even een waterval mee. We rijden naar de Munising Falls. Een korte wandeling brengt je naar de waterval. Deze stort 15 meter naar beneden over een zandstenen klif. In september zijn ook hier de watervallen niet op volle sterkte natuurlijk, dat weten we. Maar er valt toch nog aardig wat water. Mooi tussen al het groen.
We doen nog een paar boodschapjes bij de plaatselijke Super en zetten dan ons rijdende huis weer op de camping neer. Het is echt heerlijk weer geworden, 27 graden geeft mijn dingetje aan. En die blijkt het vaker goed te hebben he. Dus stoeltje naar buiten, een neut inschenken en genieten van de zon. Internet is hier erg snel, dus we skypen via de iPhone ook even met Loes. We geven even een tour van de omgeving en de camper. Was gezellie!

0clip_image048_0000

Vandaag hebben we steaks op de barbecue. Salade en patatje erbij, als toetje verse frambozen. Hmmm. Rond 19.30 gaan we naar binnen, het gaat dan wel afkoelen. Vannacht maar de kachel zachtjes aanlaten denk ik. Als het weer zo blijft hebben we geen klagen. Morgen hebben we geen internet, dus het verslag volgt dan wat later.

Dag 06 – Porcupine Mountains
Woensdag 7 september
Van Munising, MI naar Porcupine Mountains Wilderness State Park, MI
Overnachting: Union Bay Campground
Gereden: 170 mijl / 273 km

Dag-06

Tijd om ons mooie plekje te verlaten. Het meer is weer bedekt met een dikke laag mist, maar als wij weggaan om een uurtje of negen schijnt de zon volop en is de mist verdwenen. Via de M28 rijden we naar Marquette en daarna nemen we de 41. Het eerste stuk is nog vlak langs het meer, later meer door het binnenland. Niet minder mooi. Veel bomen, veel groen. Af en toe een gehucht, maar verder vooral heel veel ruimte. Ook op de weg, want het is weer niet druk. Wel zien we vandaag veel vrachtwagens met boomstammen. Er wordt hier in de omgeving blijkbaar veel gekapt. Wat ook opvalt zijn de enorme hoeveelheden hout dat bij de meeste huizen ligt. Die zijn zich duidelijk aan het voorbereiden op de winter. Het zal dan koud zijn hier denk ik, en veel sneeuw. Langs de weg staan regelmatig verkeersborden met als waarschuwing ‘overstekende sneeuwscooters’. De wegen zijn hier soms ook niet al te best, ook dat zal wel te maken hebben met de strenge winters. Soms heb je hele goede stukken en dan opeens is het weer even rammelen in de camper. Dan schudden de potten en pannen weer lekker door elkaar.
Als we even een pauze houden krijgen we een droevig bericht uit Nederland, iedereen sterkte daar en zeker ook in Kreta. Het is dan vervelend om zo ver weg te zitten. Maar gelukkig kunnen we wel even bellen. Om half 3 zijn we op de plaats van bestemming; Porcupine Mountains Wilderness State Park. Omdat het naseizoen is zit er niemand meer in het kantoortje, maar moeten we zelf registreren. We hebben gereserveerd, en dat staat wel aangegeven.

0clip_image052_0000

We vullen een envelopje in met onze gegevens en 8 dollar voor de toegang van het park, en gooien het in de brievenbus. De plek zelf hebben we al van te voren betaald. Dan rijden we naar plek nummer 29. Zoals uitgezocht op internet, een mooie plek aan het water. Het is best nog druk op de camping, dat hadden we niet verwacht. Niet dat je er last van hebt hoor, totaal niet. Een praatje met de buurman dat hoort er altijd wel even bij. We hebben een nummerplaat uit California, dus ze denken al snel dat we dat hele eind gereden hebben. Nee dus. Op deze camping hebben we alleen stroom, dus dat is snel aangesloten. Jos heeft vanmorgen de watertank nog gevuld, dus we redden het makkelijk een dagje zonder water aansluiting. Bij de ingang van de camping is een centraal punt waar je water kan tappen, of je vuile water kunt dumpen. Dat kan altijd morgenochtend nog. Maar is in principe ook niet nodig, de vuilwater tank is nu leeg. We eten nog even wat en gaan dan de op de fiets naar het Visitors Center. Ja, inderdaad op de fiets. Die hebben we bij de camper gehuurd. Het zijn mountainbikes en op eentje zit een mandje. Dat is wel komisch op een mountainbike. Die is dus gebombardeerd tot mijn fiets, dat mag duidelijk zijn. Eigenlijk is het stiekem best handig. En die fietsen rijden prima. Valt ons alles mee. Het is ongeveer 2 mijl naar het visitors center, dus dat valt wel mee. Beetje heuvel op, maar ook weer af dus dat scheelt. We halen een kaart, kopen een magneet en krijgen nog wat info over het park. Op de terugweg nog even langs de General Store. Het mandje is al in gebruik. Was een lekker ritje. We genieten met een drankje van ons uitzicht. Het weer is heerlijk, zo’n 25 graden. Geen wolkje aan de lucht. Gisteren bestond de kust nog uit zand, hier zijn het stenen. We maken voor het eten nog een wandeling over de rotsen. Dan maakt Jos nog even een kampvuurtje. Hoort erbij. We zitten hier in de middle of nowhere, dus er is geen restaurant op de hoek. De barbecue gaat dan ook weer aan voor het avondeten. Dat zal deze vakantie vaker zo zijn. We hebben hier geen internet, maar ik type alvast het verslag en Jos regelt de foto’s. Morgen bij het Visitors Center kunnen we het dan even online zetten. Van al die buitenlucht krijgt een mens slaap, dus we duiken er vroeg in vanavond!

Dag 07 – Bayfield
Donderdag 8 september
Porcupine Mountains Wilderness State Park, MI naar Bayfield, WI
Overnachting: Apostle Islands Area Campground

Wow, dit is toch wel heerlijk zeg. Als ik wakker wordt om 7 uur dan komt de zon net op. Prachtig gezicht boven het meer. Het is niet koud geweest vannacht. Het raam van de slaapkamer stond lekker open zodat we het kabbelende water konden horen bij het in slaap vallen. Als ik van een kopje thee zit te genieten zie ik wat plonsen in het water. Nee, geen beer. De buurman neemt een duik in het meer. Die heeft lef!

Wij nemen gewoon een douche. Ontbijtje en dan rijden we naar het Visitors Center, daar is wel internet. We kunnen gewoon in de camper blijven, het signaal komt tot op de parkeerplaats. We gooien het verslag en de foto’s online. Kijken natuurlijk even naar de reacties in het gastenboek. Top weer om te lezen! Daarna rijden we naar Lake of the Clouds. Nu zijn er vandaag geen wolken, gelukkig, maar het is toch een mooi meer. Je loopt via een kort wandelpad naar het uitzichtpunt. Dan volgt er een mooie tocht door het hele park. we gaan er namelijk aan de andere kant weer uit. Maar net voor de uitgang aan de westkant gaan we nog naar Presque Ilse River. Daar maken we een mooie wandeling langs de rivier. We zien twee watervallen van dichtbij en nog eentje in de verte. Erg leuke wandeling. Er zijn board walks aangebracht waar je dus overheen loopt. Je loopt dan door het prachtig groene bos aan de ene kant en de rivier aan de andere. Veel traptreden, dat wel. We zijn er anderhalf uur zoet mee. Echt de moeite waard. In het voorjaar moet het hier helemaal een geweld van water zijn denk ik. Het is dan nog zo’n ander half uur rijden naar de camping van vandaag. Die ligt even buiten Bayfield en ziet er zeer netjes uit. We krijgen een mooi plekje toegewezen. We zijn nu weer een uur terug in de tijd. Nu hebben we weer 7 uur verschil. Het zal nog wel vaker veranderen deze trip. We zijn dus vroeg, luieren wat en besluiten toch nog even naar Bayfield te fietsen. Of dat nou zo slim was…. De camping eigenaar geeft een ons leuke route binnendoor over een gravel pad. Inderdaad een leuk pad, door de bossen. We kijken wat rond in Bayfield, in het haventje en lopen door wat straatjes. Het is geen werelddorp, zeg maar. Leuk hoor, maar klein. We dachten er misschien ook gelijk iets te eten, maar zien niet echt wat leuks. Bovendien wordt het dan misschien ook te laat om terug te fietsen. We willen niet in het donker fietsen. Dus springen we weer op de fiets en gaan richting camping. Deze keer over de gewone weg. Hmm, beetje jammer, het gaat behoorlijk bergje omhoog. Ik heb echt een slechte conditie dat wordt wel even duidelijk. Regelmatig moet ik een stukje lopen. We hebben ons behoorlijk vergist in het hoogte verschil hier. Eenmaal in de camper ga ik languit op de bank om bij te komen. Daarna nemen we een neut en daar knapt een mens weer van op natuurlijk . We moeten nu dus weer zelf ons maaltje maken. Dat worden hotdogs! We hebben bij de camper een soort barbecue pan gekregen, die proberen we nu maar eens uit. Werkt perfect! We eten een paar broodjes en hebben lekker sla erbij. Als toetje Ben & Jerry’s ijs.

Vanmiddag was het 28 graden, dus we hebben geen klagen meer over het weer. We zitten nog lang buiten bij een vuurtje en schrijven ook het verslag buiten aan de picknick tafel. Ondanks dat er toch aardig wat mensen op de camping staan is het hier heel rustig. Dat wordt vast weer lekker slapen zo.
Morgen zitten we weer in the middle of nowhere, dus geen internet.

Dag 08 – Two Harbors
Vrijdag 9 september
van Bayfield, WI naar Two Harbors, MN
Overnachting: Gooseberry Falls State Park

Dag-08

Vandaag rijden we naar voorlopig onze laatste camping in de USA. Maar eerst rijden we via Highway 31 langs de oever van het meer naar Duluth. Daarmee rijden we ook Minnesota binnen. Duluth blijkt een hele grote plaats te zijn. Dus we stoppen er verder niet. Via de snelweg (61) rijden we de stad weer uit. Eigenlijk zitten we dan gelijk weer langs Lake Superior. We stoppen bij het kleine Welcome Center en nemen daar ook een kijkje aan de waterkant. Hier is het ook weer mooi, toch weer anders dan waar we vandaan komen. Grappig is dat. Binnen halen we nog wat info over onze route. De vriendelijk dame verteld er graag over. Ze vraag of we het gastenboek willen tekenen, natuurlijk. Oh, wat leuk dat we uit Nederland komen, dat doet haar denken aan de Sound of Music. Hmm, ja dat is dan weer zo jammer he. Er vliegt hier allerlei ongedierte door de lucht, waardoor het uitzicht door de voorruit steeds minder mooi wordt met al die kadavers. Hoewel het toch grote ramen zijn. Op de meeste campings mag je geen campers wassen, dus onderweg maakt Jos even de ramen schoon. Dan kijken we weer helder de wereld in.

0clip_image064_0000

We vervolgen onze route via de 61. Die brengt ons naar Two Harbors. Leuk plaatsje. We rijden naar het treinstation waar elke moment de trein kan vertrekken en een stoomlocomotief kan aankomen. Het is nog even geduld hebben, maar dan gaat alles rijden. We staan er vlakbij en zeker zo’n stoomlocomotief is toch altijd indrukwekkend. We kijken ook nog even bij het water, waar een gigantisch” Ore Dock” ligt. Die zagen we bij Duluth ook al. Hoe e.e.a. precies werkt weten we ook niet. Maar Jos koopt er later een boek over, dus binnenkort kan hij het allemaal vertellen. Ondertussen lopen we in een heerlijk zonnetje van 28 graden, niet vervelend hoor. Bij de vuurtoren van Two Harbors kunnen we helaas niet komen. Ze zijn met de weg bezig, en aan het bouwen, dus dat gaat ‘m niet worden. We zien de vuurtoren wel van een afstand, heel bijzonder is hij ook weer niet.
Ongeveer 13 mijl verderop ligt het Gooseberry Falls State Park. Hier slapen we vannacht. Er zijn hier verder geen voorzieningen, dus ook geen stroom. Indien echt nodig hebben we een aggregaat. Maar op zich kunnen we wel een nachtje zonder stroom. Warm water gaat op gas, net als de koelkast. Verlichting in camper gaat op extra accu. Dus dat komt allemaal goed. Het is druk in het park, de vrouw bij het loketje is blij dat we gereserveerd hebben. Nou, wij dan ook! We hebben plekje nummer 52, prachtig midden in het bos. Veel privacy ook, de andere plekken zie je alleen tussen de bomen door.

0clip_image066_0000

De naam van het park zegt het al, er zijn hier watervallen. Nu houden we daar van, dus dat komt mooi uit. Eerst willen we op de fiets er naar toe, maar twee keer trappen en ik heb een lekke band. Dat geloof je toch niet he. Dat fietsen schiet niet op bij ons. Nou goed, dan maar aan de wandel. Achteraf gezien geen verkeerde keus. Het wandelpad is erg leuk. Eerst nemen we een kijkje bij het meer. En dan volgen we de Gooseberry River tot aan de eerste waterval. Mooi bospad, afgewisseld met houten trappen. We zien eerst de Middle & Lower Falls en als we dan nog een stukje doorklimmen en onder de weg doorlopen, dan zien we ook de Upper Falls. Mooi hoor en gelukkig is het op de wandelpadden heerlijk rustig. We genieten van de wandeling. Terug nemen we wel de kortste route, via het Visitors Center. Even een magneet halen en nog wat kleine souvenirs. Terug bij de camper is het de hoogste tijd voor een drankje, we hebben bijna twee uur gelopen. De eekhoorns schieten je hier om de oren. Verder hebben we trouwens nog niet veel wild gezien. In de afgelopen dagen 4 herten en vrij veel wilde kalkoenen. Die vinden het blijkbaar leuk om langs de weg te lopen. Gekke beesten. Maar vanavond zien we nog wel een heel ander beest! Jos maakt een kampvuurtje en even later eten we spaghetti. Na het eten zitten we nog lekker van het kampvuur te genieten. Na 22:00 uur moet het stil zijn op de camping en dat is het dan ook. Alleen bosgeluiden. Inmiddels is het pikkedonker. Dan ziet en hoort Jos iets bewegen achter ons. We denken eerst een wasbeertje of zo. Het scharrelt langs de bosjes dichterbij. Het is een stinkdier! Zo lief. We hopen maar dat hij zich niet laat ruiken, want dat schijnt echt heel erg te stinken. Hij doet wel een keer zijn staart omhoog richting ons. Mijn cameraatje ligt nog op tafel en op goed gelukt maak ik een paar foto’s. We willen niet de hele tijd de zaklamp op hem richten, dus het is een beetje gokken in het donker. Maar hij staat erop.

0clip_image068_0000

Als de vlammen in het kampvuur beginnen te doven en er alleen nog smeulend hout over is gaan we naar binnen. Nog even het verslag voorbereiden, misschien kunnen we het morgen ergens online zetten. In ieder geval op de volgende camping. In Canada.

Dag 09 – Thunder Bay
Zaterdag 10 september
van Two Harbors, MN naar Thunder Bay, Ontario (Canada)
Overnachting: Happy Land Campground

We zitten in Canada!
Vanmorgen heerlijk in het zonnetje ontbeten en toen weer de de boel opgebroken. Nou ja, je bent zo klaar als je nergens op aangesloten staat natuurlijk. Zorgen dat binnen alles in de kastjes ligt, de slides in en wegwezen. We volgen de 61 verder langs het water. Regelmatig prachtige uitzichten, maar weinig plekjes om te stoppen. Het blijft een ongelooflijk gezicht dat grote meer. Als je op Scheveningen staat zie je ook Engeland niet natuurlijk. Maar dat is de zee, dit is een meer. Ik vind het bijzonder.

Bij Pigeon River gaan we de grens over naar Canada. Er is maar één poortje open dus we sluiten aan in de rij. Duurt ongeveer een kwartier voordat wij aan de beurt zijn, En dan is het eigenlijk binnen 5 minuten bekeken, De douanier stelt een paar vragen, we krijgen een stempelen het paspoort en mogen verder.

Er zitten wat vlekken op de foto, dat zijn weer nieuwe dode insecten van vandaag . 😉
Nou dan zitten we nu dus in Canada. We stoppen gelijk even bij het Visitors Center, maar halen er eigenlijk niet zo veel info. We gaan op weg naar Thunder Bay, dit is de enige grote plaats in de omgeving. Hier doen we gelijk weer even wat boodschappen voor de komende dagen. We hebben het idee dat de spullen hier duurder zijn dan in de USA bij de supermarkt. De dollar staat ongeveer gelijk, dus dat maakt niet zoveel uit. We lopen ook nog even naar de bank om Canadese dollars te pinnen. Bij de supermarkt verkopen ze helaas geen sterke drank en een liquor store zien we ook zo snel niet. Nou ja, die komen we later vast nog wel tegen.
We gaan de camping opzoeken. Die ligt zo’n 20 km buiten Thunder Bay. Ja, hier geven ze alles weer aan in kilometers ipv mijlen. Even omschakelen dus. Camping is snel gevonden, dit is weer een gewone zeg maar. Dus niet in een State Park of zo. We hebben dan ook weer volledige aansluiting op alles en een prima internet verbinding. Camping ziet er keurig uit. Het is hier niet druk, in tegenstelling met de campings tot nu toe. We zijn een beetje lui vandaag en gaan lekker in de zon zitten en doen verder niet zo veel eigenlijk. Het is vandaag 30 graden, heerlijk! Wel zijn we weer in een andere tijdzone beland, dus opeens is het 17:00 uur als we denken dat het 16:00 uur is.
Het verslag en de foto’s van gisteren zetten we even online en dan, ja het moet niet gekker worden…dan gaat Jos mijn band plakken! Het is een mini gaatje, dus even zoeken. Morgen nog even oppompen en er kan weer gefietst worden!

Voor het avondeten hebben we kip shaslik. Vanmiddag vers meegenomen bij de supermarkt. Smaken echt lekker, goed gekruid. Soort pita brood erbij en een salade, dat was een prima maaltijdje. We eten pas om 20:00 uur maar kunnen dan nog prima buiten zitten. Na het eten gaan we wel naar binnen. Het koelt dan iets af en wordt dan ook donker. Vandaag geen kampvuurtje, er is geen firepit. Jammer joh. Morgen vast wel weer.

Dag 10 – Neys Provincial Park
Zondag 11 september
van Thunder Bay, Ontario naar Neys Provincial Park, Ontario
Overnachting:Neys Provincial Park
Gereden: 203 mijl / 326 km

De dag begint natuurlijk weer met een ontbijtje. Gisteren in de supermarkt zagen we lekkere fruit-yoghurt dingen. Een hele hap, maar echt lekker! Dan zorgt Jos ervoor dat alle tanks leeg zijn die leeg moeten zijn en dat het verse water weer gevuld is. Vanavond hebben we weer alleen stroom namelijk. Op pad. Nog even tanken in Thunder Bay voor alle zekerheid, en gelijk de fietsband even oppompen. Hier in Canada gaat de prijs weer per liter. 1 liter benzine voor 1,34 Canadese dollar. Nog altijd een stuk goedkoper dan bij ons.

We draaien de 17 weer op. Beter bekend als de Trans-Canada Highway. Dit is de langste highway in Canada. Zodra we weer internet hebben, zal ik even nagaan hoe lang precies. Dit is de enige snelweg die hier loopt, dus verkeerd rijden is er niet bij. Onze volgende camping ligt ook aan deze weg, dus dat moet lukken. De Tom Tom kan uit blijven. Uiteraard komen we dan ook iets meer verkeer tegen, want waar zouden ze anders moeten rijden? Maar druk is het nog steeds niet hoor. De weg is echt schitterend. We rijden nu ook meer de bergen in. De vrachtwagens gaan soms maar langzaam bergop. Meestal zijn er bergop wel twee banen trouwens. Langs de weg staan regelmatig waarschuwings borden voor overstekende herten en elanden. Maar wij zien ze geen van beiden.

Even voorbij Thunder Bay stoppen we bij het Terry Fox monument. Deze jongeman heeft ruim 3300 mijl hard gelopen door Canada. Dat is normaal al heel veel. Maar Terry had op zijn 18de zijn rechteronderbeen verloren door kanker. Hij liep dus met een kunstbeen. Dit om geld in te zamelen voor kanker onderzoek. De Marathon of Hope. Hij had 5000 mijl willen lopen, maar moest het hier bij Thunder Bay opgeven omdat hij te ziek werd. In 1981 is hij overleden op 22 jarige leeftijd. Hij heeft hier een mooi standbeeld gekregen, indrukwekkend. Hier is ook gelijk een mooi uitzicht op Sleeping Giant, een schiereiland in het meer. Het is al een graad of 23 maar boven het water hangt wat mist. Dus die slapende giant is ook wat mistig.
In het eerste stuk zijn er verder eigenlijk geen stopplaatsen, dat is best jammer want het uitzicht is vaak zo mooi. Maar goed, we kunnen er vanuit de camper ook van genieten. De ramen zijn ook weer schoon, dus ik maak af en toe een fotootje onderweg. Soms kom je door een dorpje van niks. Wel hebben al die gehuchtjes een tankstation. Dat is niet onbelangrijk zo in de wildernis.

Tegen 14:00 uur komen aan bij Neys Provincial Park. Nu wordt het spannend. Hebben ze nog wel een plekje voor ons? Deze camping is namelijk na Labor Day niet meer te reserveren. Wie het eerst komt, die het eerst maalt. We willen graag een plaats met stroom en hebben een grote plek nodig natuurlijk. Het kantoortje is al gesloten, je moet weer zelf het geld in een envelop stoppen en een plaats zoeken. Gelukkig. Het is niet druk en in Area 1 vinden een mooie plaats, nummer 9e. Deze ligt aan het einde van de loop en je kijkt zo uit over het water. Ook is er een pad naar het strand. Echt een geweldige plek!
Er is hier geen internet en ook geen bereik met de telefoon, je bent dus echt even helemaal weg.

Het lijkt hier echt alsof je aan zee zit. Er is wat meer wind, dus zijn er golven op het meer. Natuurlijk nemen we een kijkje op het strand waar veel drijfhout ligt. Altijd een mooi gezicht dat witte hout. Dan stappen we op de fiets en rijden een beetje in het park rond en nemen een kijkje in het Visitors Center. Dit is maar klein, maar wel interessant. Er is niemand, je mag er gewoon rond kijken. Er liggen huiden e.d. van de diverse wilde beesten die hier voor komen. Vooral het gewei van een eland is enorm. Wat hier ook blijkt, is dat deze plek in de Tweede Wereldoorlog een kamp was voor Duitse krijgsgevangen. Engeland kon de gevangenen niet meer kwijt en hier was genoeg ruimte en minder kans op ontsnappen. Precies op Area 1 was een kamp gebouwd, daar waar wij nu in de prachtige natuur staan. Raar idee.
Van Prisoner’s Cove naar de camper doen we via het strand. Op het harde zand is het goed te doen met de fiets. Leuk. Natuurlijk gaan ook even de voetjes in het water, best frisjes. Dan hebben we wel weer genoeg bewogen vandaag. We gaan lekker in de zon zitten met een drankje erbij. De drank is bijna op. De liquor stores heten hier LCBO, hebben we inmiddels geleerd. Hebben we ook wel gezien, maar het is zondag, dus ze zijn gesloten. Nou ja, misschien morgen. Ondanks het windje is het heerlijk. Ik heb er gewoon een kleurtje van gekregen.
Wat ook grappig is, stel je hebt een kaart van Lake Superior, dan zie je dat we nu recht tegenover Munising, MI zitten. Daar waar we een week geleden begonnen zijn bij Lake Superior. Nu zullen de meeste van jullie geen kaart hebben van het meer. Dus ja, dan moet je het maar aannemen he.
Voor het eten gaat de barbecue weer aan, er zit hier natuurlijk geen 3 sterren restaurant op de hoek. Maar die sterren maken we zelf wel. Jos grilt een heerlijke steak. Om een uurtje of 8 gaat de zon onder. En dan een uurtje later is het donker, echt donker. Je ziet dan echt niets meer. Behalve natuurlijk de lichtjes in de campers.

Dag 11 – Lake Superior PP
Maandag 12 september
van Neys Provincial Park, Ontario naar Lake Superior Provincial Park, Ontario
Overnachting:Agawa Bay
Gereden: 224 mijl / 360 km

Vandaag hebben we een beetje raar weer. Als we weg rijden bij Neys is het licht bewolkt en zo’n 15 graden. Das niet veel. In het eerste beste plaatsje gooien we de tank weer vol en vinden we een LCBO store, waar we bier en wijn halen. Dit is in Marathon, nog een redelijke plaats. Daarna komt er tot Wawa, 110 km verderop, niets bijzonders meer. De weg is echter wel weer mooi. We rijden niet meer langs Lake Superior, maar de weg loopt wat meer door het binnenland hier. Veel naaldbomen en kleinere meren. Sommige bomen verkleuren al naar goudbruin. Op de hele route mag je 90 km per uur. Jos heeft de cruise control op 95 staan, gaat prima. Maar er zijn vrachtwagens die toch nog iets sneller willen en die halen ons dan ook doodleuk in.

We rijden lekker door, want we willen op tijd bij de volgende camping zijn. Ook hier is het weer “wie het eerst komt…”. Deze camping heeft iets minder veel grote plekken, dus we zijn heel erg benieuwd of het gaat lukken. Om 12:30 rijden we het Lake Superior Provincial Park binnen. De Trans-Canada Highway loopt dwars door het park. Tien minuutjes later rijden we de camping op. In het park zijn drie campings, wij kiezen voor Rabbit Blanket Lake Campground. Ook hier is het weer zelf registratie. We rijden de camping over om te kijken of er een geschikte plek is. Nou die zijn er zat. Het is hier echt niet druk. Er staan een paar campers en een tentje, maar we hebben het voor het uitzoeken. We kiezen voor plekje 18. Maar alle plekken zien er goed uit. Niet alle plekken hebben stroom, dus dat is wel even opletten. we vullen de envelop in met de gegevens, geld erin en in de drop box.
Eigenlijk willen we nog even hout halen voor een kampvuurtje vanavond, dus rijden we naar het Visitors Center heen en weer. Kopen hout en op de terugweg maken we nog een korte stop bij Katherine Cove. Een mooi plekje aan het grote meer. Terug op ons eigen plekje zetten we de camper definitief neer voor vandaag. Inmiddels is het zonnetje volop gaan schijnen en is het zo’n 24 graden geworden. We zitten even in de zon en om 16:30 uur gaan we nog even een wandeling maken.
We kiezen voor de South Old Woman River Trail. Die begint hier aan de overkant van de camping. Echt een hele leuk trail. Door het bos, langs de rivier, over grote boomstronken, kleine stenen en grote rotsblokken in de rivier. Af en toe een foto en een beetje filmen. Veel wilder dan 3 eekhoorns wordt het niet. Om 18:00 uur zijn we weer terug bij de camper. Net toen we het bos uit liepen, zagen we de wolken binnen trekken. Die zien er niet zo lekker uit. Toch begint Jos aan zijn kampvuurtje, maar het hout is te vochtig dus het wil niet lukken. Als het dan ook nog begint te regenen, geeft hij het maar op. We gaan binnen maar verder met ons drankje.

De regen zet niet echt door, en zijn steeds korten buitjes van nog geen 5 minuten. Ook gaat het aardig waaien. Raar weer dus vandaag. Het lijkt of er toch wat mensen bijgekomen zijn op de camping. Wij zitten vlakbij de douches en af en toe loopt er iemand langs. Ook honden wandelen langs met hun baasjes. De BBQ gaat het niet worden met dit weer natuurlijk. Maar wij zijn op alles voorbereid 🙂 en hebben kip lasagne in de koelkast staan. Even in de magnetron en eten maar. Echt, het smaakt prima. Snel klaar ook zeg. Jos drinkt een Jack Lemonade. Vanmorgen gekocht bij de LCBO store. Het lijkt een beetje op lemon, maar er zit toch 6% alcohol in. Grappig.

Vanwege het rare weer brengen we dus de rest van de avond maar binnen door. Alvast het verslag maken en Jos roggelt de foto’s. We kunnen alleen nog niks online zetten. Want ook hier is helemaal niks. Geen internet en één streepje bereik met de telefoon. Maar dat is blijkbaar niet voldoende om sms-jes te versturen. De sms-jes naar Loes kreeg ik helaas niet verzonden. Nou ja, morgen zitten we weer in de bewoonde wereld, dus dat komt helemaal goed.

Dag 12 – Sault Ste. Marie
Dinsdag 13 september
van Lake Superior Provincial Park, ON naar Sault Ste. Marie, ON
Overnachting: Sault Ste. Marie KOA
Gereden: 146 mijl / 235 km

Wow, dat was een wild nachtje. Onweer, storm, regen. Niet normaal meer. Het begint als we net in bed liggen. Eerst alleen lichtflitsen, die zie je zo lekker door de dakraampjes. Even later breekt er echt noodweer los. Ongelooflijk. Je hoort de regen keihard op de camper neerkomen. Arme mensen die nu in een tent liggen. Ik ben erg blij dat wij in een stevig huisje liggen. Uiteindelijk val ik toch in slaap, dus geen idee hoe lang het geduurd heeft. Vanmorgen was alles weer rustig. Wel bewolkt en fris. Behoorlijk fris eigenlijk. 46 F = 7 C. Ik bedoel maar. Kacheltje aan dus. Als we een uurtje later weg gaan is het al 13 C. Dus het komt wel goed.
We rijden verder door het Park, doen nog een paar stops bij uitkijkpunten. Echt wandelen doen we niet meer, we vinden het te koud en bovendien kun je niet over makkelijk parkeren. Bij een uitkijkje buiten het park zien en horen we hoe woest de golven tegen de oever slaan. Gevolg van het slechte weer vannacht blijkbaar. Voor de stad Sault St. Marie kom je verder geen noemenswaardige dorpen meer tegen. Onze camping van vanavond ligt 2 km voor de stad. Maar toch rijden we eerst even de stad in. Tom Tom brengt ons naar het treinstation. We zijn echt weer terug in de bewoonde wereld, het is behoorlijk druk hier. Via internet heb ik kaarten gereserveerd voor een treinrit morgen. Vandaag kunnen we onze kaartjes ophalen. Dat doen we dus ook. Binnen 5 minuten geregeld.
Sault Ste. Marie is een tweelingstad. Aan de overkant van de rivier ligt namelijk nog een Sault Ste. Marie, maar dan in de USA. Een grote brug verbind de steden en is dus ook de grens. Daar gaan we overmorgen overheen. De stad is ook bekend om zijn sluizen. Vanaf het treinstation lopen we naar de waterkant en nog een stukje verder komen we bij sluizen. We hebben mazzel er komt net een boot aanvaren. Door deze sluis gaat de rondvaart boot. Het is ons onduidelijk waar de grote containerschepen nu precies door heen varen. Er is ook een kanaal, dus misschien daar wel. Het hoogte verschil van het water is 6,4 meter. Mooi gezicht om de boot te zien zakken. Gaat eigenlijk best snel.
We wandelen weer terug naar de camper en rijden nu wel naar de camping. Het is er nog rustig, maar als we eenmaal staan komen er nog best veel mensen bij. We hebben hier weer alle communicatie middelen bij de hand. 🙂 We zetten de verslagen online van de afgelopen twee dagen en ik skype even met Loes, dan zijn we weer helemaal bij gepraat. We staan op een KOA en die ziet er keurig uit.

Ook kan ik hier even wassen. Ja, dat hoort er ook bij he. In ruim een uur heb ik twee wassen schoon en droog. We kunnen weer vooruit.
Wij hebben dan misschien fietsen bij ons. Wat heel handig is af en toe. En natuurlijk zie je hier regelmatig een auto achter een camper hangen. Of een flinke pick-up voor een 5th-wheel. Het kan ook anders;

En dan hang je er ook nog een gigantisch 5th-wheel camper achter natuurlijk. Dan ben je lekker bezig. Geen idee hoe die Smart op de grond komt trouwens.
Op tv kijken we even naar de weersverwachtingen voor morgen. Hmm, net zoiets als vandaag. Bewolkt, niet te warm en kans op een bui. Laten we hopen dat ze er hier ook eens naast zitten en dat het in ieder geval droog blijft. Het is vandaag ook de hele dag droog gebleven. Ach en anders is er altijd nog een bar in de trein. 🙂
We grillen kip shaslik op de barbecue en eten het binnen op. Heel even was het vanmiddag aangenaam buiten, maar het koelt weer erg snel af. Dus binnen lekker de kachel aan en het verslag van vandaag maken. Morgen moeten we al om 7:30 uur bij de trein zijn, dus dat wordt vroeg opstaan.

Dag 13 – Sault Ste. Marie
Woensdag 14 september
met de trein naar Agawa Canyon, ON
Overnachting:Sault Ste. Marie KOA

6:00 uur sta ik op. Dat is best vroeg voor op de vakantie. Maar ja voor het goede doel zullen we maar denken. Nu moet ik wel zeggen dat ik hier meestal wel vroeg wakker ben. Ook liggen we er eigenlijk niet laat in. De buitenlucht, de hele dag bezig, dus middernacht wordt het eigenlijk nooit. Maar goed, ik dwaal af. Jos ook vroeg eruit, ook douchen en we kunnen weg. Beetje jammer, het regent. Dus in de regen haalt Jos de stroom en het water eraf. Om 7 uur rijden we van de camping. Het begint net licht te worden.
Op naar de trein. We weten nu waar het is, dus dat is makkelijk. Hoewel… er zijn hier veel straten met eenrichtingsverkeer (lijkt San Antonio, TX wel). Dus gaan we toch nog even fout. Maar snel hersteld en om 7:20 uur zijn we bij het station. Er is een grote parkeerplaats, dus ruimte genoeg om de camper neer te zetten. Er staat er nog een, dus daar gaan we gezellig naast staan. Een paar minuten later komt de trein aanrijden en we mogen eigenlijk gelijk al instappen. Wij zijn ingedeeld in wagon 1. Direct achter de locomotief, op de heenweg tenminste. We zoeken een plekje en wat ons betreft kunnen we vertrekken. De wagon zit niet helemaal vol.
Om 8:00 uur is het dan zover. We rijden Sault Ste. Marie uit. Na een klein half uur zit je dan al in de bossen. De trein heet de Agawa Canyon Tour Train. Die brengt ons dus naar de Agawa Canyon. Deze canyon is niet met de auto te bereiken en ligt 114 mijl ten noorden van Sault Ste. Marie. In de bossen zijn al mooie herfstkleuren te zien, zeker als we wat hoger komen. Fotograferen is best lastig vanuit de trein met al die bomen (dat heb je in een bos), maar we denken dat het toch wel te zien is. Je kunt in deze trein niet op een balkon of zo gaan staan, ook kunnen er geen ramen open. Dus filmen en foto’s maken moet door de ramen.

In de trein hangen diverse tv schermen. Daarop is regelmatig het beeld te zien wat de machinist ook ziet. Dat is erg leuk gedaan. Zo weet je een beetje wat er aan komt. Zeker als je links en rechts alleen maar bomen ziet. Want opeens is er dan een meer bijvoorbeeld. Of huisjes. Er zijn heel veel meren trouwens, grote en kleine. Dat is echt heel mooi om te zien. Het weer is nog steeds erg wisselvallig. Zo schijnt de zon, maar een paar minuten later regent het weer. Dat blijft eigenlijk de hele dag zo. Ook staat er een flinke wind.
Vanmorgen hebben we niet ontbeten, want dat kan hier ook. Dus gaan we naar de Diner Car voor een ontbijtje. We nemen allebei roerei met bacon en pancakes. Koffie, thee en een sapje erbij. Dat is dan 30 dollar. Goedemorgen. Je mag wel zelf kiezen, US dollars of Canadese. We zitten aan tafel met een stel Amerikanen die ook in onze wagon zitten. Zij komen uit Michigan en zijn, zoals zo vaak, verrast dat we helemaal uit Nederland komen. Hij is voor zijn werk een paar keer in Europa geweest en ook in Amsterdam. Hij weet er ook echt wel iets van. Leuk is dat. Beter dan dat ze denken dat de Sound of Music uit Nederland komt.
We gaan weer terug naar onze plekkies. Na in totaal 4 uur komt de trein aan in de canyon. Op de heenweg gaan die 4 uren best snel voorbij. In de canyon heb je dan anderhalf uur om rond te kijken. Dit is eigenlijk iets te kort vinden wij. Nu hebben wij ook hier 2x een buitje, maar zeker bij mooi weer zou je hier langer willen blijven. Het gaat hier echt om de natuur, verder is er niets. Geen restaurant of zo. Alleen een wagon waar ze souvenirs verkopen. Wij zijn er niet in geweest.
Er zijn drie watervallen; wij lopen naar de Black Beaver Falls. Het water komt hier van 53 meter naar beneden gevallen. Mooi, maar niet heel veel water. De Bridal Falls zoeken wij dan ook niet op. Vanuit de trein zag je al dat die ook niet veel water heeft. We lopen weer terug, langs de rivier. Zeker als de zon even doorkomt is het een prachtig gezicht. Het water van de rivier is ongelooflijk helder. Er dobberen een paar ganzen, maar verder zien we geen beesten. We lopen de andere kant op, en gaan naar een uitkijkpunt. Op het eerste niveau zie je al een stuk van de canyon, maar je kunt nog hoger. Dan moet je nog even 300 treden op. Nou, daar heb ik geen zin in hoor. Bovendien gaat de tijd ook meespelen, je wilt de trein niet missen he. Jos rent ff naar boven heen en weer. Nou het was best nog een pittige klim gaf hij toe. Je overziet daar wel heel de canyon. Samen met een aantal Mennonieten loopt hij de trap weer af. Ja, die Mennonieten zijn hier ook vakantie aan het vieren. Ze komen uit Missouri. Het zijn er een heel stel. Alle mannen in tuinbroeken en de dames een wit mutsje op en lange rokken aan.
Het begint weer te regenen, dus we gaan terug naar de trein. We hebben nog 10 minuten, maar de trail naar de derde waterval blijkt afgesloten te zijn. Dus hup, lekker naar binnen, droog en warm. Voordat we de trein uitgingen hebben we een lunchpakket gekregen. Nou nee, niet gekregen natuurlijk. Gekocht voor $ 11,50 per stuk. Met mooi weer kun je dat lekker op een van de picknick plekken opeten natuurlijk. Wij hebben het bewaard voor de terugreis. Dit is het dan:

Ja, ik had al twee happen van mijn broodje genomen voordat ik de foto nam. Het is een broodje tonijn, en die smaakt heerlijk. Maar dat mag ook wel voor 11,50. Dat vinden we een beetje veel. Gaat niet om die 11,50, want uitgeven doen we het toch wel. Maar de treinreis zelf kost $ 99,- per persoon, maar je krijgt nog geen kopje koffie. Als je met een gezin bent kost het je een vermogen om iets te eten aan boord. Je mag overigens ook zelf eten meenemen. Dat hebben verschillende mensen dan ook gedaan. Misschien een tip voor mensen die ooit deze treinreis willen maken.
Inmiddels is de terugreis begonnen. Aan beide kanten van de trein hangt een locomotief dus hij rijdt nu gewoon de andere kant op. Onze stoelen zijn omgedraaid, dus we kijken en rijden weer voorruit. Het ziet er van deze kant ook allemaal prachtig uit. Maar eerlijk is eerlijk, de terugreis van 4 uur duurt best lang. Om 17:45 rijden we het station weer binnen. Een lange dag dus. Maar we hebben er van genoten. Het was een hele mooie reis, door echt prachtige natuur. Het was de afgelopen dagen ook echt de typische Canada natuur. Tenminste dat vinden wij dan. In ‘96 en ‘98 hebben dit ook mogen zien en nu is het weer heel herkenbaar. Die schitterende meren, met vaak een eilandje erin met een paar naaldbomen. Ja, Canada is echt heel mooi.
Op de terugweg gaan we nog even tanken. De tank is iets leger dan normaal, net over de helft. Toch gaat er even 167 liter in . De prijs vandaag is CAD 1,24 per liter. Het volgende verslag komt weer vanuit de USA, want morgen gaan we de grens weer over!

Dag 14 – Newberry
Donderdag 15 september
van Sault Ste. Marie, ON naar Newberry, MI (USA)
Overnachting: Northcountry Campground
Gereden 106 mijl / 170 km

Back in the USA!
En dat ging allemaal heel vlot. Wij waren zelf niet zo vlot vanmorgen, om half 10 reden we pas de camping af. Gaan voor de laatste keer nog een stukje Highway 17 op. Of de Trans-Canada Highway die dus inderdaad erg lang is. 7821 km op precies te zijn. Hij loopt door alle 10 de provincies van Canada van Oost naar West. Maar wij verlaten de highway nu. We volgen de borden in de stad naar de grens. Die hebben we gisteren al meerdere keren gezien, dus dat is een makkie.

Oja, ik zal het bijna vergeten, je went eraan, maar er vallen weer regelmatig buien. Net als de hele nacht eigenlijk. Dus heb je geen dode insecten op je voorruit, dan zijn het wel regendruppels.
We gaan over de International Bridge, hele grote brug over de St. Marys River. Die hier de grens vormt tussen Canada en de USA. Aan de overkant komen we dan bij de grensovergang. Er staan niet heel veel auto’s, dus dat is gunstig. Er zijn ook meerdere poortjes geopend. We hebben een hele vriendelijke officer die wat vragen stelt.
Het enige wat we niet mee mogen nemen de USA in is het hout voor het kampvuur. Dat wisten we eigenlijk al, maar door de regen gisteren hebben we het niet op kunnen stoken. Dus als de officer vraagt of we firewood bij ons hebben is Jos zijn antwoord ja. Dan wil hij dat graag even zien. Dus hij loopt met Jos naar de opbergruimte achterin. Hij besluit dat we het niet mee mogen nemen. Prima. We moeten hem volgen met de camper naar de dumpster. Die staat 100 meter verder. Jos mag het hout er zelf ingooien. Hij krijgt nog een hand van de officer en we kunnen verder! Alles duurde misschien 10 minuten. Ik heb verhalen gelezen dat het wel eens een uur kan duren voordat je de grens weer over bent, maar hier ging alles dus heel vlot. We zijn nu weer in de staat Michigan.
Je komt wel gelijk bij een volgend poortje, maar dat is voor de tolweg. Je kunt namelijk alleen de Interstate 75 op hier en dat is een tolweg. Voor de camper kost dat $ 5,50. Na een paar mijl gaan we er alweer af want er zit hier een Walmart en we moeten nodig boodschappen doen. Omdat je geen verse producten mee mag nemen naar de USA hebben we die in ieder geval niet meer. Maar we hebben sowieso weer wat voorraad nodig. Dus we doen we even inkopen. Altijd leuk bij Walmart hoor. Een kaaszoutje is ook altijd wel lekker bij de borrel, maar we weten niet of we dit potje wel op krijgen voordat we naar huis gaan. Dus we doen het maar niet.

Ook pin ik weer even wat Amerikaanse dollars, kunnen we daar ook weer mee vooruit. Eén ding is zeker waar, het papiergeld van de Canadezen is veel mooier dat dat van de Amerikanen. Jos haalt nog even een fles Jack bij de aparte afdeling in Walmart voor sterke drank. Wat ook altijd leuk blijft is dat de caissière alles voor je in de kleine plastic tasjes stopt. Je komt dus om in de tasjes, nu zijn ze prima geschikt als afvalzakjes, dus we doen nog aan recyclen ook. In de camper nog even alles een plaatsje geven en we kunnen weer verder.

Nog een klein stukje Interstate en dan slaan we af richting Tahquamenon Falls State Park. Eenmaal daar aangekomen gaan we de watervallen bekijken. Gelukkig is het nu droog en dat blijft het ook de rest van de dag. Er zijn twee watervallen; de Upper en de Lower Falls. Lekker origineel die namen. Maar mooi zijn ze wel. We komen eerst bij de Lower Falls aan. Na een klein stukje lopen heb je al een leuk uitzicht, maar als je het pad door het bos om het meertje afloopt is het zicht nog veel mooier. Stroomt lekker veel water hier. Op de terugweg nemen we een kijkje in het souvenir winkeltje. Ik koop een magneet en een lekker warme sweater. Want het is nog steeds een beetje koud. Best wel. Vanmiddag hadden we 12 graden, ik bedoel maar. Later op de camping komen we op de 18 gr.
Op naar de Upper Falls. Daar moet je iets verder voor lopen, maar dat is de moeite waard. Er zijn verschillende uitzichtpunten langs het pad en we bekijken ze bijna allemaal. Ook is er nog een punt vanaf beneden aan de rivier. Daar kom je via 116 treden. Toch aardig dat ze dat er hier steeds bij zetten. Voor de 116 ga ik wel hoor, dat zijn er geen 300. 😉 Echt een heel leuk State Park dit. Het is er nu niet druk, maar aan de grote parkeerplaatsen te zien kan dat wel eens heel anders zijn. Ook zijn er keurig speciale parkeerplekken voor campers, bij beide watervallen.
Het is dan nog maar iets van 20 mijl naar de camping, die ligt aan dezelfde weg als het State Park, de M-123. Dus dat is snel gevonden. Er staan een stuk of 12 campers op de camping, dus ook hier; niet druk. We worden zeer vriendelijk ontvangen en krijgen plekje 12. Tussen de grote 5th-wheels in. Dat is altijd zo grappig. Die halve camping is leeg en toch zetten ze iedereen bij elkaar. Jos sluit de boel weer aan en ik maak Hot Chocolate. Altijd lekker op een winterdag.
We eten lasagne, en we kijken nog naar een film op de tv. Vanmiddag hebben we nog even een nieuwe smaak Ben & Jerry’s meegenomen; Willie Nelson’s Country Peach Cobbler. Die moet lekker zijn toch!

Het internet is hier trouwens héél langzaam, dus uploaden gaat waarschijnlijk morgen onderweg pas.
Morgen en overmorgen hebben we geen internet, dus het is even afwachten wanneer de volgende verslagen online staan.

Dag 15 – St. Ignace
Vrijdag 16 september
van Newberry, MI naar St. Ignace, MI
Overnachting: Straits State Park
Gereden: 100 mijl / 160 km

Yes, de zon schijnt, het is droog en de wind is een stuk minder! Dat ziet er goed uit voor vandaag. De temperatuur is nog wel laag, maar dat het droog is vinden we al heel erg fijn. Want als we dan geen beren in het wild zien, dan moet het maar op een andere manier. Dus gaan we naar Oswald’s Bear Ranch vandaag. De ranch is hier maar 7 km van vandaan en gaat om half 10 open. Dus we ontbijten lekker op ons gemak met scrambled eggs. Dan op naar de beren. Het is inderdaad maar een klein stukje rijden. Deze ranch is opgezet om beren te redden die niet meer in de natuur kunnen overleven. Vaak worden hier baby beertjes gebracht, die bijvoorbeeld geen moeder meer hebben. Zij kunnen hier dan verder opgroeien in een redelijk natuurlijke omgeving. Je betaald $ 15,- per camper entree.

In de eerste kooien zitten een paar baby beren die in januari geboren zijn. Alle zwarte beren worden in januari geboren, horen we later. Deze zitten nog apart en kunnen nog niet naar de grote verblijven. Je mag er wel mee op de foto. Tuurlijk, commercieel maar wel erg leuk. Hoe vaak krijg je nu de kans om met een echte beer op de foto te gaan. Het is nog heel rustig en de man neemt de tijd om wat foto’s te maken. We krijgen voer in onze handen, dan is beertje lekker rustig haha. Hij is nu negen maanden oud en al behoorlijk groot. En hij is zó lief. Als hij zijn poot op mijn arm legt, voel je dat daar al erg veel kracht in zit. Voor $ 5,- maakt de man heel wat foto’s met je eigen camera. Dat is wel zo handig natuurlijk.
Daarna gaan we op zoek naar de grote beren. De mannen en vrouwen zitten in aparte verblijven. Dit zijn hele grote gebieden met hekken er omheen. Hier kunnen de beren lekker doen wat ze willen. De kans dat je alle beren ziet is klein. Ze kunnen zich makkelijk verstoppen in het struikgewas e.d. Sommige liggen nog lekker te slapen. Andere zijn al aan het donderjagen. Op een paar plekken kun je op een platform staan zodat je over het hek kunt kijken. Dit is erg leuk gedaan. We hebben een zak met appels gekocht om aan de beren te geven. Dit hebben ze snel door natuurlijk, en komen graag een kijkje nemen. We brengen een uur of 2 door op de ranch, het is zo leuk om naar de beren te kijken. Vooral als je heerlijk in het zonnetje staat. Het wordt zo tegen 12 uur ook een stuk drukker, dus we waren lekker op tijd.
Bij de McDonald’s van Newberry stoppen we even om gebruik te maken van hun netwerk. We zetten de foto’s en het verslag online. Op de camping gisteren was de verbinding erg traag, dus dat ging niet lukken. Via de M 117 en de M 2 rijden we naar St. Ignace. Als we op de M 2 zitten rijden we vlak langs het water, nu weer van Lake Michigan. In St. Ignace staan we twee nachten in het Straits State Park. Dit ligt vlakbij de haven van het stadje. Hier gaan de veerboten naar Mackinac Island. Laten wij nou morgen daar ook naar toe gaan.
Het is druk op de camping, nog niet helemaal vol, maar het scheelt niet veel denken we. We hebben gereserveerd, melden ons aan en rijden naar ons plekje nummer 223. Lekker aan het einde van een loop, met de kont van de camper in het bos. Mooi plekkie weer. Met alleen stroom, geen water en afvoer. En ook geen internet. De camping ligt aan Lake Huron. Het derde meer van de Great Lakes die wij aandoen. Aan het eind van de camping heb je een mooi uitzicht op de brug. Dus we pakken de fietsen en gaan op zoek naar het uitkijkpunt. Wij missen ergens een bordje of zo en komen op een (blijkt later) wandelpad door het bos terecht. Dat duurt best ff, gelukkig komen we geen wandelaars tegen. En al is het op een hele andere plek dan we dachten, we komen uiteindelijk bij een mooie plek aan het water. Ja, met uitzicht op de brug. Dat is dan de Mackinac Bridge. Dat is een hele flinke brug. Hij is 8 km lang. Zijn bijnaam is dan ook “Mighty Mac”. Overmorgen gaan wij er ook overheen. We genieten een tijdje van het uitzicht en gaan dan via de normale weg weer terug naar de camper. Het is neutentijd!

Vanavond hebben we hamburgers op de barbecue. Dat wil zeggen, Jos grilt buiten en we eten binnen. Want al was het vandaag redelijk lekker weer uiteindelijk, in de avond is het te koud om buiten te zitten. Binnen gaat gewoon de kachel weer aan. Ik maak het verslag alvast en Jos doet de foto’s. Dan staat het maar vast klaar om online te zetten zodra dat weer kan. Bovendien wil ik elke dag het verslag schrijven, anders weet ik niet meer wat we gedaan hebben. 😉

Dag 16 – St. Ignace
Zaterdag 17 september
bezoek MacKinac Island
Overnachting: Straits State Park
Gereden: 11 mijl / 17 km

Even bijkomen van een lekker dagje. Heerlijk weertje vandaag, 22 graden met een lekker zonnetje. Vandaag gaan we dus naar het Mackinac Island. Dit eilandje ligt in Lake Huron, vlak voor de kust van St. Ignace. Er zijn verschillende veerboot maatschappijen die je kunnen overbrengen naar het eiland. Wij hebben gekozen voor Shepler’s Ferry. Ongeveer elk uur gaat er een boot naar de overkant. Wij nemen die van 10:30 uur. Mooie tijd vonden wij en bovendien de enige die even een omweg maakt langs de Mackinac Bridge. Dus dat is wel een bonus. We rijden met de camper naar de haven. Gisteren hebben we dit stukje ook even gereden, dus we weten waar het is. Alleen vandaag is er een omleiding omdat er een Truck Show in de stad is. Natuurlijk, even een stukje om en dan komen we er ook wel. We zetten de camper op de hele grote parkeerplaats neer en halen de fietsen eraf.

De fietsen? Ja, de fietsen. Mackinac Island is namelijk een bijzonder eiland, het is geheel auto vrij. Maar fietsen zijn welkom. Dus de fietsen gaan mee op de boot. Bij het ticketkantoor neemt iemand de fietsen van je over en zij zorgt ervoor dat ze op de boot komen. Omdat het zaterdag is hadden we eigenlijk wel drukte verwacht, maar dat is dus niet zo. Misschien hebben de meeste mensen een boot eerder genomen. We gaan lekker buiten zitten op de boot. Als de boot eenmaal vaart maakt waait het wel onwijs en je hebt ook nog wel een vest nodig. Maar de zon is heerlijk op je bolletje.
Eerst naar de brug dus. Onwijs gaaf om daar onderdoor te varen, wij zitten maar op een kleine boot en de brug is echt gigantisch. De overtocht duurt op deze manier 25 minuten langer, maar het was zeker de moeite waard. En het kost niets extra. In 3 kwartier zijn we dan uiteindelijk op het eiland. Leuk! Fietsen, fietsen en nog een fietsen. Overal waar je kijkt zie je fietsen. Echt komisch. Eerst fietsen wij een stukje langs de oever voor een mooi uitzicht. Daarna fietsen we wat door het dorpje. Erg leuk hier hoor. Er is nog een soort vervoermiddel en dat is de paard en wagen. Die rijden af en aan.
Natuurlijk is er ook nog de benenwagen. Die gebruiken we om naar het Fort te gaan. Want dat ligt wel erg hoog. Je fiets zet je gewoon ergens langs de stoep. Het Fort is uit 1780. Natuurlijk is er van alles gerestaureerd. Geinig om door heen te lopen en de uitzichten vanaf hier zijn geweldig. Ook lopen er wat mannetjes in de originele kleding van toen en die geven demonstraties. Nu zijn wij nooit zo van de hele verhalen, maar dit gaat lekker snel. Geweer en kanon schieten, daar gaan we naar kijken. Wow, das een hoop herrie. Maar wel mooi.
Terug beneden in het dorp gaan we wat eten bij het Seabiscuit Café. Leuke tent en een heerlijke burger. Daarna slenteren we nog wat door Mainstreet. Daar zitten natuurlijk ook de nodige souvenir winkels, maar komt allemaal op het zelfde neer. Het is bijna 15:00 uur en we besluiten de boot terug te nemen. Elk heel uur vaart de boot weer terug. Hup, fietsen weer mee en varen maar weer. Nu gaan we rechtstreeks en dan ben je met 25 minuten weer op het vaste land.

Omdat we vanmorgen zagen dat er dus een Truck Show in de stad is, gaan we even kijken of er nog wat staat. We laten de camper op het parkeerterrein van de ferry staan en lopen het kleine stukje naar de show. Nou en of er nog wat staat, alles staat er nog. Geweldige trucks, de een nog mooier dan de ander. En natuurlijk groot, ongelooflijk groot. Er staan ook tentjes waar van alles verkocht wordt en er is muziek. Heerlijk sfeertje. Erg leuk dat we dit nog even mee kunnen pakken. We lopen er nog bijna zo’n anderhalf uur rond, Jos maakt een “paar” foto’s en gaan dan terug naar de camping.
Zo, dat was een dus een lekker dagje, druk, maar heel geslaagd! We nemen lekker een drankje en gooien straks nog even een hotdog op de BBQ. Veel meer trek hebben we eigenlijk niet na die goede lunch van vanmiddag. Denk dat we wel weer vroeg op bed zullen liggen, je zou er toch moe van worden.

Dag 17 – Sleeping Bear Dunes
Zondag 18 september
van St. Ignace, MI naar Sleeping Bear Dunes, MI
Overnachting: Platte River Campground
Gereden 145 mijl / 233 km

Links en recht horen en zien we mensen vertrekken. Voor vele was het even een weekendje kamperen en nu weer op huis aan. Wij gaan gelukkig nog niet op huis aan, maar gaan wel weer een camping verder. We gaan verder afzakken in Michigan. Dan moeten we wel eerst die grote brug over. Had ik het al genoemd; hij is 8 km lang. Als het hard waait kan hij 10 meter naar beide kanten uit zwaaien. Ben dus blij dat het niet hard waait. Als je niet over de brug durft te rijden dan zijn er chauffeurs beschikbaar die je naar de overkant rijden in welk voertuig dan ook. Het is natuurlijk een duur bruggetje, dus er moet tol betaald worden. Voor ons 9 dollar. Dan gaan we de Mackinac Bridge op. Het is echt hoog en lang. Maar wel mooi hoor. Ik vind het verder niet eng of zo.

Eenmaal aan de andere kant volgen we nog een klein stukje de Interstate 75 maar gaan er dan af en nemen de M 31. Regelmatig slecht wegdek, maar verder wel een mooie route. De afvoerslang bleek gisteren lek te zijn, dus we moeten even een nieuwe halen. Ach, dan maar weer even naar Walmart in Petoskey. We komen verder door diverse stadjes, we zijn echt weer terug in de bewoonde wereld. Wat opvalt dat alles er zo netjes uitziet overal. Bloemen langs de weg, mooie gazons, keurig allemaal. Doet gezellig aan. Veel fruitteelt ook hier, appels en perziken zien we vooral. En natuurlijk pompoenen. Die kun je nu overal kopen ivm Halloween.

Bij Traverse City nemen we de M 72 naar het westen en zo komen we bij het Sleeping Bear Dunes National Lakeshore. Hier slapen we vannacht. Bij het inchecken staan we gewoon in de rij. Moet niet gekker worden. We hebben gelukkig gereserveerd, want het is onwijs druk. De dame achter de balie zegt dat het sinds juli niet meer rustig is geweest. Nu is dit gebied een tijdje geleden uitgeroepen tot het mooiste plekje van Amerika, misschien heeft dat er mee te maken. Wij hebben maanden geleden al geboekt toen wisten we dat nog niet. Ook al is het druk, we krijgen overal uitleg over, ook over waar we wel en niet mogen fietsen. Dan gaan we eerst even vuil water dumpen en schoon water tanken. Kunnen we weer vooruit. We hebben hier namelijk ook alleen maar stroom. Geen internet.
We gaan naar onze plek in loop 1, nummertje 135. Mooi plekkie weer. Makkelijk in rijden ook, en morgen er zo weer uit. Het is vandaag prima weer, 24 graden, en er moet maar weer eens een fikkie gestookt worden vanavond. Dus gaan we even hout halen, op de fiets. Even verderop staat een “firewood vending machine”. Ja, dus een automaat waar hout uit komt. Komisch. Je stopt er 5 dollar in en er valt een pakket hout in de bak. Werkt prima. Op de fiets ermee en terug naar de camper.

Morgen gaan we het grootste deel van het park bekijken maar nu willen we ook al even naar de waterkant. We nemen de fiets en rijden een leuke route door het bos. We zien zelfs nog 3 herten! Het laatste stuk over de duinen moeten we lopen, dat lijkt me logisch. Hier zijn geen spectaculaire duinen, die zijn een stuk verderop. Maar een mooi stukje strand is het wel. Kijkduin maar dan anders . 😉
Wat wel stom is dat er aan de waterkant opeens wolken zijn, die hadden we net niet. En als we een uur later terug zijn bij de camper zijn er ook geen wolken. Volgens de weerberichten gaat er wel een regenbui komen, nou ja we merken het wel. Jos gaat een lekker vuurtje aanmaken terwijl ik een neut inschenk. We hebben echt een heel mooi vuurtje vandaag. We zitten heerlijk te genieten van het vuur, en voor je het weet is het 20:30 uur en moeten we misschien toch eens gaan eten. De temperatuur is nog steeds lekker.

Jos gooit twee steaks op de BBQ en ik maak sla en patatjes. We eten het toch maar binnen op. Goed besluit, want 5 minuten later gaat het inderdaad regenen. Nu maar hopen dat het morgen weer droog is!

Dag 18 – Muskegon
Maandag 19 september
van Sleeping Bear Dunes, MI naar Muskegon, MI
Overnachting: Muskegon KOA
Gereden 186 mijl / 299 km

Hmm, niet onze beste dag zeg maar. Want het regent weer! Of nog. Volgens mij heeft het de hele nacht geregend. Beetje erg jammer natuurlijk want vandaag willen we naar die mooie duinen. We laten ons natuurlijk niet tegenhouden en gaan toch die kant op. Eerst stoppen we nog even bij het Visitors Center en daarna gaan we naar de Pierce Stocking Scenic Drive. Als je dit rondje rijdt kom je verschillende uitzichtpunten tegen en ook wandelmogelijkheden. Dat is waarschijnlijk erg leuk en mooi als het goed weer is. Vandaag is het helemaal niks. Dit zien we vooral:

Regen en mist. We stoppen nog wel een paar keer, maar dat is eigenlijk nutteloos. We lopen zelfs nog het stukje naar de duinen waar je uitzicht zou moeten hebben over Lake Michigan. Nou, het hele meer is verdwenen. Het is gewoon een beetje gevaarlijk, je ziet niet waar het zand ophoudt. Terug de camper in. Op deze manier hebben we het rondje snel gereden natuurlijk. We rijden nog even door naar Glen Haven Historic Village. Ja, dat is ook een beetje troosteloos zo in de regen he. Een paar gerestaureerde huisje. We gaan er de camper niet voor uit. Er komen nog twee auto’s aan, ook die mensen stappen niet uit en gaan weer weg. We doen nog één stop; Dune Climb. Deze duin is in ieder geval zichtbaar, hier geen mist. Je kunt de duin opklimmen. Schijnt erg populair te zijn, bij mooi weer. Wij zijn hier volkomen alleen en gaan de duin niet op.
We dachten hier wel even zoet te zijn, maar niet dus. Jammer hoor, we hadden dit graag willen zien. Gisteren hebben we het wel van een afstandje gezien op het strand. Daar doen we het dan maar mee. We pakken de M22 en gaan verder afzakken naar het zuiden. Het is nu op de weg verder niet meer mistig, alleen maar regen. We komen net als gisteren weer door leuke plaatsjes heen. Het is echter heel stil op straat. Niet zo gek natuurlijk. Als de M22 ophoudt gaan we verder over de M31. In het begin van de middag houdt het op met regenen. Het lijkt zelfs lichter te worden. Zou het nog goed komen vandaag? We gaan naar het Silver Lake State Park, dit ligt min of meer op de route. Een kleine omweg via leuke weggetjes.

Bij het Silver Lake zijn ook duinen. Het is veel groter dan we dachten. Over deze duinen kan en mag men met Jeeps en quads e.d. rijden. Op dit moment doet niemand dat. Ook hier is het namelijk uitgestorven. Er zijn diverse winkels en restaurants in de buurt, maar de meeste zijn al gesloten voor het seizoen. Was wel leuk om hier even een kijkje te nemen. Als we de B15 afkomen moeten we nog een stukje over de snelweg voordat we bij de camping zijn. Dit is verder geen bijzondere camping, een standaard KOA. Het is een uurtje of 4 als we aankomen, we hadden gedacht hier veel later te zijn. Het is heel stil op de camping, er staan maar een paar andere kampeerders. Wat wel een leuke verrassing is dat de camping aan een mooi klein meertje ligt. Dat wist ik niet van te voren (of ik ben het vergeten).
Je kunt om het meertje heen lopen en dat doen we dan ook. Het zonnetje schijnt inmiddels. Dus ja, dat is nog goed gekomen. In een half uurtje ben je er al omheen, maar toch ff lekker zo’n stukje lopen. We hebben goede hoop dat het droog blijft dus we kopen toch weer hout voor een kampvuurtje. En dat lukt prima. We zitten uiteindelijk toch buiten tot een uurtje of acht. Dan binnen het verslag van vandaag maken. De foto’s van de afgelopen dagen (en vandaag) lukken dus nog niet, maar volgen hopelijk morgen. Het internet is hier te traag.
Bedankt weer voor de reacties in het gastenboek, blijft toch altijd erg leuk om te lezen voor ons!

Dag 19 – Hopkins
Dinsdag 20 september
van Muskegon, MI naar Hopkins, MI
Overnachting:Hidden Ridge RV Resort

Zoals ik al schreef in het gastenboek, het was een aparte dag vandaag. We staan op met dichte mist. Eerst denken we nog dat het alleen boven het meer is, maar als we de camping afrijden is het ook op de weg. We gaan eerst naar Grand Haven waar we de vuurtoren willen bekijken. Nou, dat zal lekker worden in de mist. Maar nee, voordat we er zijn is de mist verdwenen. Niks aan het handje dus. Plaatselijke mist. We rijden naar het State Park waar de vuurtoren onderdeel vanuit maakt. Natuurlijk zijn ze weer met de weg bezig, dus het is weer een stukje omrijden, maar dat zijn we wel gewend. We parkeren de camper en lopen het laatste stuk naar een soort pier. Je loopt dan over de camping die hier ook is. Staat nog aardig vol. Je staat wel op het beton, soort parkeerplaats eigenlijk. Direct er achter is dan wel het strand en de zee. O nee, het meer natuurlijk, Lake Michigan. Echt, je moet hier zo nadenken dat dit een meer is. Er staan aardige golven vandaag, nog een restant van het slechte weer van gisteren waarschijnlijk. Want als we op de pier lopen is het vandaag eigenlijk heerlijk weer. Mensen zijn in korte broeken en hemdjes aan het hardlopen.
Het is een aparte vuurtoren. Bestaat eigenlijk uit twee delen, de toren zelf en nog een huisje aan het einde van de pier. Ziet er leuk uit, wel oud. Het staat er dan ook al sinds 1905. We nemen een kijkje, maken een fotootje en we gaan weer terug naar de camper. We zoeken de M31 weer op en rijden naar Holland. Dit is maar 25 mijl of zo. Onderweg zie je al veel Nederlands namen bij bedrijven. Grappig is dat. Vlak voor Holland gaan we naar Dutch Village. Dit is een nagebouwd Nederlands dorpje van zo’n 100 jaar geleden. Natuurlijk rijden we eerst weer de afslag voorbij, maar joh dan rijden we toch weer een stukje om.

Het is erg leeg op de parkeerplaats van de Village. Maar het zal wel rustig zijn. Ja, heel rustig dus, want het is een soort van gesloten.  In september en oktober zijn ze alleen nog maar het weekend open en dan tot half april helemaal gesloten. Dat heb ik volkomen gemist op de website. Nu zien we wel een paar mensen lopen in het dorpje. Dus dat kunnen wij ook. We gaan er gewoon in, het is ook niet echt afgesloten eigenlijk. Pff, we komen uit Holland en dan zullen we toch zeker de Dutch Village wel ff zien. Je kunt eigenlijk overal rond lopen, maar er is verder niets open en er zijn geen activiteiten. We missen nu bijvoorbeeld de klompendans. Nou, dat vinden we dan weer niet zo erg eerlijk gezegd. Maar we missen ook het broodje kroket, dat is wel jammer haha. De grote souvenir winkel is wel open. Daar nemen we ook nog even een kijkje. Veel klompen en Delfts Blauw. Maar ook Bolletje beschuit.
Het was grappig om gezien te hebben. Amerikanen krijgen een verkeerd beeld van ons, dat is wel duidelijk. Alsof we allemaal op klompen lopen, een lama in de tuin hebben en boeren of vissers zijn. Maar toch, het is leuk gedaan. En ach, de attracties hebben we geloof ik niet eens zo gemist. We gaan weer verder. Op naar de volgende vuurtoren. Want ook die hebben ze hier in Holland. Daarvoor moeten we dan weer naar het Holland State Park. Je ziet de vuurtoren dan van de overkant van het kanaal. Dichterbij komen schijnt erg lastig te zijn, dus dat gaan we niet uit proberen. Het zicht vanaf hier is prima op het Holland Harbor Light. We rijden ook nog even door downtown Holland. Maar daar blijkt parkeren onmogelijk met een camper. Dus dan maar niet. Dat is soms het nadeel van een camper. Het Zuidwesten is hier duidelijk meer op berekend dan deze omgeving. Dat is ons al vaker opgevallen. We gaan weer verder via de M31, waar langs de weg pompoenen verkocht worden.

Het is maar een klein stukje naar de volgende stop; Saugatuck. Deze tip kregen van een forumlid. Het is even zoeken maar dan vinden we een parkeerplaats. Je mag hier gewoon in de straten parkeren. Maar niet overal mogen voertuigen staan die langer zijn dan 20 feet. Wij zijn 32 feet. Dus. Maar na drie rondjes rijden lukt het en eigenlijk vlakbij het kleine centrum. Het dorpje is maar klein, maar wel schattig. Leuke winkels, veel kunst en artistieke dingen. Mooie haven ook. Ik koop hier mijn eerste twee kerst ornamenten van deze vakantie. En we zitten al op dag 19. Moet echt niet gekker worden.
Dan wordt het tijd om richting de camping van vandaag te gaan. Die ligt hier nog zo’n 40 mijl vandaan. Weer even een stukje via de M31. Is niet erg, maar de weg is erg slecht hier. Je wordt echt gek van dat gehobbel. In een gewone auto is het al niet fijn, maar in een camper helemaal niet. Nadat we helemaal door elkaar geschud zijn komen we op de rustige en gladde A42 terecht en rijden we om 16:15 uur de camping op. Ziet er keurig uit allemaal. Het is dan ook een resort, dat is geen rotzooi he. Er staan best veel campers. Maar later blijkt dat er ook een hoop verlaten zijn, die mensen komen waarschijnlijk alleen het weekend. Want alle spulletjes zoals stoelen en barbecues staan wel buiten. Ook staan er veel golfkarretjes. Die kun je hier huren, want het is hier groot.
Goed, wij krijgen plekje 131. Kijken uit op een meertje met fontein. Helemaal goed. Het is prachtig weer, 24 graden. Dus we willen lekker in de zon gaan zitten. Maar eerst even de aansluitingen doen. Jos leegt ook gelijk even de zwart water tank (=toilet). En dan gaat het mis…. BAM, de slang schiet van de aansluiting los. Die afsluitring die er omheen zit is kapot. Ik sta erbij en het is niet grappig. Jos druk de hendel heel snel dicht, dus het valt mee. Maar er ligt wel smurrie op straat natuurlijk.   Gatver de gatver. En we waren al moe van het gehobbel, gesloten dorp en verkeerd rijden vandaag. We willen gewoon in de zon met een neut. Maar eerst opruimen dus. Geen pretje, maar het is niet anders. De waterslang en een sopje doen goed werk. Zo’n chemisch toilet verpulvert de boel goed, dat moet gezegd worden. Jos zijn broek komt niet ongeschonden uit de strijd. Toevallig had hij zijn schoenen en sokken al uitgedaan omdat hij een korte broek ging aantrekken. Dus dat scheelt weer. Zijn broek hangt nu nog te drogen.
Hehe, dan gaan we eindelijk zitten. Het is nog steeds lekker in de zon gelukkig. Die neut hebben we echt verdiend vandaag vinden wij. Dus proost! Er is hier snel internet, dus Jos zet alle foto’s van de afgelopen dagen online.

We hebben weer hout gekocht dus het vuur gaat ook weer aan. Zelfde voor de barbecue, ook weer aan. Vandaag hebben we zalm en die smaakt echt heerlijk! We eten het lekker op schoot op bij het kampvuurtje. Volgens Jos is het romantisch, nou dat is dan toch een mooi einde van de dag. 😉

Dag 20 – Dearborn
Woensdag 21 september
van Hopkins, MI naar Dearborn, MI
Overnachting: Detroit Greenfield RV Park

Vandaag geen gekke dingen, maar gewoon een lekker dagje. We verlaten de luxe camping en rijden naar Hickory Corners. Dit is op zich een gehucht niet zover van de camping. Maar hier zou wel een bijzonder auto museum moeten zijn, het Gilmore Car Museum. Dus we gaan maar eens kijken. Verder is het toch alleen snelweg rijden vandaag. Bij het binnenrijden ziet het er al keurig uit allemaal. Er is een groot grasveld waar bussen en rv’s mogen parkeren. Het gras is zo mooi groen dat we ons afvragen of dat wel de bedoeling is. Wij zijn de enige met een rv, dus dat is lastig. De auto’s staan ook op het gras. Nou ja, we doen het maar. Als we onze camera’s e.d. aan het pakken zijn komt er een man aanrijden in een golfkarretje. Die zal wel zeggen dat we niet goed staan. Maar nee hoor, hij heet ons van harte welkom en vraagt waar we vandaag komen. En dan worden we hartelijk begroet in het Nederlands door Bernhard Kuiper. Dat is leuk!
Deze aardige man is 74 en woont als sinds 1956 in de USA. Maar ooit geboren in de provincie Groningen. Spreekt nog erg goed Nederlands hoor. Bernie, zoals hij hier genoemd wordt, verteld over zijn leven en over het museum. Er zijn meer dan 200 auto’s te bewonderen in de diverse schuren. Nu klinkt schuren wat minderwaardig, want het zijn gewoon mooie gebouwen. Maar wel originele Amerikaanse barns. Hij wenst ons veel plezier en wij gaan een kaartje kopen. Kost 10 dollar per persoon. Je krijgt een plattegrondje mee en kunt vrij rondlopen op het terrein en kijken waar je wilt.
Het is moeilijk uit te leggen, maar het is inderdaad erg bijzonder. Het museum is ooit begonnen door één man; Donald Gilmore. In 1963 had hij een privé collectie van 40 klassieke auto’s. Hij kocht 90 acres land, liet verschillende originele “barns” verhuizen naar deze plek en in 1966 werd het museum geopend voor publiek. Inmiddels is Donald Gilmore overleden in 1979 maar het museum gaat verder. Er zijn 5 of 6 schuren die dus volstaan met auto’s. En dat ziet er dus prachtig uit. De schuren zelf zijn al een plaatje, de auto’s nog meer. Fantastisch onderhouden allemaal. Twee schuren hebben zelfs een verdieping waar ook nog auto’s staan. Er staat van alles; Ford, Tucker, Pierce-Arrow, H.H. Franklin, Cadillac, enz enz.
Op het terrein staat ook nog een oud Shell Gas Station en een Diner. Echt heel leuk gedaan. Het is een stukje omrijden, maar zeer zeker de moeite waard. We lopen door alle gebouwen en natuurlijk ook nog even door de Gift Shop. De foto’s van vandaag hebben dus een zeer hoog auto gehalte. Dat zal morgen trouwens ook zo zijn. Dan zijn jullie alvast gewaarschuwd.
Voordat we verder gaan eten we nog even wat bij de Diner. Een Chicago Style Dog. Dat is nog eens een hotdog! Smaakt goed hoor. We hebben 3,5 uur doorgebracht bij het museum. Maar je kunt er gerust een hele dag rond slenteren. Zeker een auto liefhebber natuurlijk. We maken nog een praatje met Bernie in de Gift Shop. Zo’n aardige man en zo leuk dat hij nog goed Nederlands spreekt. Hij woont hier 8 mijl vandaan in een huis aan een meer. Heeft hij goed gedaan! We krijgen zijn visitekaartje mee, want een volgende keer moeten we zeker langs komen. Dat zou zeker leuk zijn.

Dan is het echt tijd om verder te gaan. We rijden naar de snelweg, de I94 richting Detroit. Dat is een drukke weg zeg. Zijn we niet meer gewend. Het rijdt allemaal wel lekker door. Nog wel. We hebben nog zo’n 100 mijl te gaan. Als we 10 mijl voor onze afslag zijn, bij Ann Arbor loopt de boel vast. De spits denken wij, want het is inmiddels 16:00 uur geweest. Maar het gaat wel erg langzaam. We moeten allemaal naar de linker rijbaan. Uiteindelijk is er dus een ongeluk gebeurd. Ja, dat kan hier ook he.

We zijn daarna snel bij de camping, precies om 17:00 uur rijden we het terrein op. Worden vlot geholpen en staat binnen no-time op plekje nummer 8. Weer aan het water. Prima! Grote camping, staat niet vol, maar aardig gevuld. Deze camping ligt redelijk dichtbij het Ford Museum waar we morgen heen gaan. Ja, weer auto’s dus. Ik had al gewaarschuwd .
Het was vandaag weer heel goed weer. Wel regelmatig bewolking, maar de temperatuur liep op tot 27 graden. Dus we zitten tot een uurtje of acht nog lekker buiten bij een kampvuur (natuurlijk) en gaan dan naar binnen. We eten hotdogs, maar zo lekker als die van vanmiddag kunnen wij ze niet maken.

Dag 21 – Dearborn
Donderdag 22 september
The Henry Ford Museum
Overnachting: Detroit Greenfield RV Park

Vanmorgen wakker geworden van de ganzen. Tjonge, wat kunnen die beesten een kabaal maken zeg. Maar het is toch tijd om op te staan. Vandaag een bijzondere dag, die in naam staat van een bijzondere man, Henry Ford. De camping verzorgt helaas geen shuttle service naar het museum, dus we nemen ons huis mee. Het is ongeveer een half uur rijden vanaf de camping. Er zijn verschillende mogelijkheden bij The Henry Ford om te doen. Wij kopen kaartjes voor de Ford Rouge Factory tour, het Henry Ford Museum en de Greenfield Village. De eerste, de fabriek, ligt hier nog een stukje vandaan en daar wordt je heen gebracht met een bus. Dat doen we eerst. En ik kan nu wel zeggen dat ik dit onderdeel het meest indrukwekkende vond vandaag.
Helaas mogen er geen foto’s gemaakt worden, dus dat jammer voor de lezers. Je krijgt twee verschillende films te zien. De eerste gaat over Henry Ford. Dat was pas een man met een missie zeg! Ongelooflijk wat deze man voor de wereld heeft betekend. Dat wordt hier wel duidelijk. De tweede gaat over de fabriek, erg mooi gedaan. De passie spat van de schermen. We gaan ook nog naar een observatie dek voor een uitzicht over een (deel) van de fabriek. Wat is het hier immens groot zeg. Alles wordt hier zelf gemaakt. Want Henry wilde niet afhankelijk zijn van toeleveranciers. Daarna mag je de Assembly Plant in. Dat wil zeggen; de werkvloer waar de auto’s gemaakt worden. In dit gedeelte worden pick-ups gemaakt, de F-150. Alleen dit gedeelte is al onwijs groot. Je loopt een rondje boven de werkvloer en ziet de verschillende fases waarin de pick-up zich bevind. Echt fantastisch om te zien. Dat is behoorlijk lopende band werk zeg maar. Maar zeer efficiënt. Nu natuurlijk gemoderniseerd. Maar op deze manier had Henry Ford het al in 1917 uitgedacht. De auto komt langs de mensen en ieder doet zijn of haar ding eraan. Wat erg prettig is, je mag zo lang over het rondje doen als je zelf wilt.

Aan het eind nog even langs de Gift Shop en dan weer naar de bus. Eenmaal terug op het terrein van het museum, wat ook onwijs groot is trouwens, gaan we nu eerst het Henry Ford Museum bekijken. Hier niet alleen auto’s, integendeel. Het gaat over de historie van Amerika en de industriële revolutie. De auto’s zijn op dit moment zeker in de minderheid, want er wordt een nieuwe expositie gebouwd voor de auto’s. Dit is in 2012 klaar. Maar er zijn vliegtuigen, locomotieven, stoommachines, huishoudelijke dingen en zelfs de Wienermobile. Ook de Highland Park Engine uit 1916 staat er, die zorgde voor de stroom van de autofabriek van Ford. Heel veel uitvindingen die de wereld hebben veranderd, dus eigenlijk.

Dan hebben we nog een bestemming vandaag en dat is Greenfield Village. Dit ligt vlak naast het museum. De Village is een dorp uit 1929. Hier staan allemaal gebouwen en huizen waarvan de bewoners hun stempel hebben gedrukt op wereld. Bijvoorbeeld het huis van de Gebroeders Wright. Natuurlijk ook het huis van Henry Ford zelf, dat oorspronkelijk maar een paar mijl verderop stond. In de straten rijden allemaal auto’s rond, natuurlijk zijn dit Fords; Model T . Leuk gezicht hoor. Ook rijdt er een stoomtrein, waar we nog een kort ritje mee maken.

En dan zijn we wel uitgekeken. Het is bijna 5 uur en we hebben veel gezien en veel gelopen. En dan hebben we nog niet eens alles gezien. Maar we vinden het mooi geweest. Nog een laatste bezoek aan de Gift Shop bij de Village. Eindelijk zijn dan de eerste echte souvenirs gekocht; boeken, DVD’s, magneten, puzzel, t-shirt enz. Ze hebben hier ook heerlijke fudge, we kunnen niet kiezen, dus dan maar drie smaken. We zoeken ons huis weer op. Onderweg is het druk op de weg en weer een ongeluk. Gaat lekker hier. Tegen 18:00 uur zijn we weer op de camping. Mooie dag vandaag. Met lekker weer ook, graadje of 22.

We eten makkelijk, we hebben allebei een magnetron maaltijd uitgekozen. Ben benieuwd, het is nu half 8, dus ik ga het er maar eens in gooien . Tot morgen maar weer. Onee, dan staan we in een State Park en zullen geen internet hebben. Dus even geduld dan maar. Bovendien is morgen een rijdag, dus dan zullen we niet zoveel te melden hebben.

Dag 22 – Salamonie Lake
Vrijdag 23 september
van Dearborn, MI naar Salamonie Lake, IN
Overnachting: Salamonie State Park

Gister was het heerlijk mooi weer, maar vannacht heeft het alleen maar geregend. Nu gaf ik al aan dat we vandaag eigenlijk alleen maar mijlen gaan maken, maar toch. Tijdens het ontbijt regent het nog aardig door, maar daarna wordt het toch droog. Het lijkt hier af en toe Nederland wel met dat weer. We gaan als snel de staatsgrens over en zitten dan in Ohio. In Toledo maken we een tussen stop bij Hobby Lobby. Dit is een enorme winkel op het gebied van … ja hobby dingen. Inderdaad. Maar meer dan dat. Ze verkopen ook Kerst artikelen en decoratie dingen. Erg leuk om rond te snuffelen. Ik koop een paar dingetjes voor de kerst. Als we thuis komen kan tenslotte de kerstboom zowat weer uit het stof gehaald worden.

Een muts:

Of liever een ornamentje voor in de boom:

Op dit moment ook veel versieringen voor Halloween en de herfst natuurlijk.
Kunstbloemen zover je kunt kijken.

We gaan weer verder. Dit gedeelte van Ohio is verder niet heel spannend. Het landschap is vlak en veel landbouw. Soms net Nederland, maar dan iets grotere maïsvelden zeg maar. En ook iets stiller op de weg. We tuffen lekker door. We zijn sinds gisteren eigenlijk weg bij de Grote Meren en zitten meer in het binnenland. Bij Chicago zullen we natuurlijk Lake Michigan wel weer tegen komen. Je moet uitkijken dat je niet opeens in Antwerpen zit. 😉

De tweede stop is natuurlijk nog even bij een Walmart. Alleen voor etenswaren deze keer. De laatste dagen moet er toch ook nog gegeten en gedronken worden. Onze volgende staat is Indiana. Daar rijden we door naar het Salamonie Lake. Hier slapen we vannacht. Het is een behoorlijk grote camping. Eerst lijkt het erop dat we in ons stukje helemaal alleen staan. Maar daar komt snel verandering in. Hele gezinnen komen hier weekend vieren blijkbaar. We fietsen nog wat over de camping en nemen een kijkje bij het meer. Dan maakt Jos weer ff een fikkie en gaan we mensen kijken. Dat is weer eens wat anders. Aan de overkant staat een hele familie verdeeld over een paar plekken, die in gedeeltes aankomen en tenten op zetten. Altijd leuk natuurlijk om naar te kijken.

Vanmiddag hebben we weer zalm meegenomen, want die was van de week erg lekker. Alleen nu blijkt het gasflesje van de barbecue leeg. Haha, dat geloof je toch ook niet he. Maar gelukkig hebben we nog onze grill pan! Dus de zalm, in aluminium folie, gaat daarop en ook het knoflookbrood. Zo lekker…. Smaakt weer heerlijk. IJsje toe. We gaan wel naar binnen, want als er kinderen gaan lopen janken, dan zijn we er klaar mee. Duurt gelukkig trouwens niet lang. En even later met de deur dicht horen we helemaal niets meer eigenlijk.

Meer valt er vandaag niet te melden eigenlijk. Oja, misschien nog dat het verder de hele dag droog is gebleven en de zon om 17:00 uur nog even ging schijnen. Morgen gaan we hopelijk een leuke dag hebben bij het James Dean Festival. Dat is hier vlakbij in de plaatst waar hij zijn jeugd heeft doorgebracht. Maar daarover morgen meer!

Dag 23 – Remington
Zaterdag 24 september
van Salamonie Lake, IN naar Remington, IN
Overnachting: Caboose Lake Campground

Op naar Fairmount, Indiana! Nee, James Dean is hier niet geboren. In 1931 is hij geboren in Marion, IN. Daar rijden we ook nog doorheen op de weg naar Fairmount. Hier is echter niks bijzonders meer te vinden over James Dean. Zijn geboortehuis staat er niet meer. Bovendien was James 9 jaar toen hij naar Fairmount verhuisde en daar de rest van zijn jeugd doorbracht. Vandaar dat Fairmount dé James Dean stad is. Nou ja, stad. Zo groot is het niet. Ze hebben wel een grote begraafplaats en daar ligt James dus ook. Het graf wilde ik dus graag bezoeken. Later bleek dat dit weekend ook het James Dean Festival is. Dus dat is mooi meegenomen. Elk laatste weekend van september is het festival. Zo dicht mogelijk bij zijn sterfdag; 30 september.
Eerst weer een parkeerplek zoeken voor ons huis. Valt niet mee natuurlijk, maar lukt uiteindelijk wel. We lopen eerst naar het James Dean Museum. Dit is meer een groot huis, maar wel erg leuk om even te zien. Veel foto’s natuurlijk. Hoewel het materiaal natuurlijk beperkt is als je maar 24 jaar bent geworden. Eeuwig zonde dat zo’n talent niet ouder is geworden. Maar op 30 september 1955 ging hij met zijn Porsche 550 Spyder naar California om aan een racewedstrijd mee te doen. Daar is hij nooit aangekomen. Hij kon een andere auto niet ontwijken, en overleefde de crash niet.

We kijken rond in het museumpje, kopen een kalender en krijgen nog een plattegrondje mee van het dorp. Zodat we weten waar wat is, vooral het graf natuurlijk. Dan lopen we eerst verder het dorp in. Want we zien steeds mooie oldtimers rijden door de straten, dus die gaan we achterna. Dat is namelijk ook een onderdeel van het festival, een autoshow. We verwachten er eigenlijk niet veel van in zo’n dorp. Zo, zitten wij er even naast!
Eerst lopen we door Mainstreet met allemaal kraampjes en eettenten. Gezellig. Aan het eind loop je dan door naar Playacres Park. Hier staan dus die mooie auto’s. En niet zo weinig ook. Niet normaal! Het staat kriskras door elkaar, en er komen ook nog steeds auto’s binnen. Geen idee hoeveel auto’s het zijn, maar het zijn er echt heel veel. Alle soorten en modellen ook. Tussendoor zitten de eigenaren onder partytenten en ook hier zijn allerlei eettentjes. Natuurlijk klinkt er ook leuke muziek over het terrein. Gezellige boel hier.
We slenteren een hele tijd over het terrein, maar waarschijnlijk zien we niet eens alles. Er staat ook zoveel en er is geen logisch looproute. Op een gegeven moment vinden we het mooi geweest en besluiten terug te gaan naar de camper. Dat is nog een aardig stukje lopen. Daar aangekomen pakken we de fietsen. De begraafplaats ligt namelijk aan de hele andere kant van het dorp, dus daar fietsen we heen, we hebben nu wel genoeg gelopen. Dat vonden we wel een slim plan. We waren er eerder met de camper al langs gereden, dus we weten waar het is. Binnen 10 minuutjes zijn we er.
Je mag met je auto de begraafplaats op (dat vonden we een beetje gek met de camper), en we zien al een paar auto’s bij het graf staan. Dat is lekker Amerikaans he, ze stappen niet eens uit. Staan even stil, maken een foto vanuit het raam en rijden weer verder. Wij zetten de fietsen tegen een boom en lopen het laatste stukje het pad op. Er komt ook net weer een auto aanrijden, maar deze jongen stapt wel uit. Het is net James Dean! Hij lijkt erg onder de indruk. We wachten tot hij weer instapt met foto’s maken.

Het is maar een eenvoudig graf. Dat is best jammer, hij zou toch meer verdienen. Maar toch, ik vind het mooi en bijzonder om gezien te hebben. Als eerbetoon liggen er sigaretten en blikjes bier bij het graf. Als we nog even staan te kijken horen we de eerste donderslagen. James…? Er komen ook zeer donkere wolken aan. We springen weer op de fiets en racen terug. We hoeven nog maar 200 meter en de bui barst los. Niet normaal. We worden nog aardig nat in dat kleine stukje. In de camper wachten we tot het ergste voorbij is zodat Jos de fietsen weer kan ophangen. Ach, dit is wel heel erg balen voor al die mensen op dat autoterrein zeg.
We drogen een beetje op en dan gaan we maar vertrekken. Gelukkig hebben we gezien wat we wilde zien. En ook al was het gezellig in het dorp, om hier langer in de regen te blijven rond lopen voelen we ook niks voor. We gaan naar de volgende camping. Dat is toch nog zeker 2 uur rijden. Onderweg hebben we nog vreselijke regenbuien. Maar hoe dichter bij de camping, hoe lichter het wordt. Eenmaal aangekomen kunnen we zelfs nog even buiten zitten. De camping ziet er heel netjes uit. Ligt aan een meertje en langs de snelweg. Maar ik geloof niet dat we daar last van gaan hebben vannacht.

Het is de bedoeling dat we hier internet hebben, maar het wil niet lukken. Misschien later nog. Maar dat merken jullie dan wel. Ik geloof dat we weer een uur terug zijn in de tijd, maar helemaal zeker zijn we er niet van. Morgen de laatste echte dag met de camper. Dan pikken we als het goed is nog een stukje Route 66 mee. Toch wel snel gegaan hoor. Maar gelukkig hebben we ook nog een paar dagen Chicago tegoed!

Dag 24 – Union
Zondag 25 september
van Remington, IN naar Union, IL
Overnachting:Chicago Northwest KOA

De laatste dag in de camper is dan echt aangebroken, morgen voor 10:30 uur moeten we hem inleveren. Op zich doen we niet veel vandaag. Terug rijden naar het inleverpunt, daar gaat het eigenlijk om vandaag. Tenminste, zo dicht mogelijk in de buurt. Dan hoeven we morgen niet meer zo ver te rijden. We gaan eerst nog een heel stuk naar het westen via de US24. We rijden dan Illinios weer binnen. Het rondje met staten voor deze vakantie is dan compleet. We hebben dit jaar 6 nieuwe staten bezocht en Ontario in Canada.
Op een gegeven moment pakken we de I55 naar het noorden. Daar loopt ook de Route 66 langs. Dus daar gaan we heen. Om precies te zijn naar Pontiac, IL. We bezoeken daar het Route 66 museum. Dit gedeelte van de Route 66 hebben we namelijk nog niet gereden dus dit is nieuw. Echt zo’n museum met allemaal oude zooi. Wel grappig hoor. Lekker rommeltje. Hele bijzondere dingen zien we er niet. Op de bovenverdiepingen hangen allemaal mooie foto’s van de Route 66. Daar zitten een hoop bekende plekjes bij voor ons. Leuk om te zien. Er is ook nog een soort winkeltje, met nog meer rommel. We kopen er niets, echt waar.
Buiten is het ook nog leuk. Veel muurschilderingen en een hele vreemde, omgebouwde schoolbus. We lopen er nog wat rond. Het is stil, de winkels zijn verder dicht, want het is zondag. Maar het ziet er wel leuk uit hier in Pontiac. We rijden verder op de I55. Er naast loopt de oude Route 66 nog. Wordt ook nog gebruikt. Maar wij nemen gewoon de snelweg, anders schiet het niet op.

Uiteindelijk zien we dat we weg ophoudt met een welbekend bordje; dead end. We laten Tom Tom de snelste weg kiezen verder. Zo komen we ook door Aurora, denken we. Daar loopt een mijlen lange weg doorheen met alleen maar winkels. Komt geen eind aan. Grote winkels, kleine winkel, alles zit er. En een drukte, je kunt merken dat we vlakbij Chicago zitten. Als we in de buurt van de camping komen wordt het weer rustig. We checken in, kopen nog een bundeltje hout en worden voor gereden naar ons plekje. Niks bijzonders deze keer. Gewoon alles op een rijtje. Maar netjes, en alle voorzieningen. En dat vinden we belangrijk voor de laatste nacht en maar 40 km van het inleverpunt. Het staat niet vol, dus er is voldoende ruimte. Anders sta je wel dicht op je buurman denk ik.
Naast de camping zit nog een soort pretpark; Wild West Town. We lopen er nog even heen, maar het is echt voor kinderen. Dus gaan we maar niet naar binnen. We gaan maar langzaam opruimen en inpakken. Drinken nog onze laatste drankjes op, zitten nog lekker bij een vuurtje voor de laatste keer en eten patatjes met kip. Alleen de appelmoes ontbreekt haha. Morgen nog de laatste spulletjes in de koffers en dan kunnen we weg.

Meer is er niet te vertellen vandaag. Het weer natuurlijk; vanmorgen vertrokken met regen. Maar in de middag was het droog en dat is het nu nog (21:30 uur). Af en toe een zonnetje tussen de wolken door. Zo’n 18 graden is het nog geworden. Dus niet fantastisch, maar kan slechter. Morgen de huurauto ophalen en naar het hotel voor nog 3 nachten Chicago. Welterusten en tot morgen weer!

Dag 25 – Chicago
Maandag 26 september
van Union, IL naar Chicago, IL
Overnachting: Best Western Chicagoland – Countryside

Het is duidelijk dat we al in de buurt zitten van de windy city. Wat een slecht weer vannacht zeg en vanmorgen ook nog. Storm en regen. Met bakken komt het naar beneden. Nou dat is een mooi moment om de camper in te gaan leveren dan. Want kamperen is echt leuk, en in een camper ook luxe, maar je wil toch wel graag tijd buiten kunnen doorbrengen. We pakken de laatste dingentjes in. Jos haalt de stroom e.d. eraf in de stromende regen en gooien het laatste afval weg. Om 8.00 uur verlaten we de camping. De camper moet ingeleverd worden tussen 9:00 en 10:30 uur. Het is 40 km naar het verhuurstation. Maar we moeten ook de tank nog volgooien en met dit weer zal het ook niet door rijden. We zijn maar liever lekker op tijd.

Om 9:05 uur rijden we het terrein op van Moturis. Dat noem ik nog eens timing. De man die ons destijds geholpen heeft met vertrekken en omwisselen van de camper is er nu ook. Hij vraagt of alles naar wens is geweest. Nou…(en dit hebben we niet eerder gemeld, wilde niemand ongerust maken)… Ook deze camper heeft twee keer kuren gehad. Zelfde als die eerste camper alleen kreeg Jos hem nu snel weer zelf aan de praat, gelukkig. Dus er zit iets niet goed. Ze waren er inmiddels achter wat het probleem was bij die eerste camper. Een onderdeel van 10 dollar en binnen 10 minuten vervangen. Dat moet bij de tweede camper dus ook duidelijk gebeuren. Maar ja, daar hebben wij niets meer aan. Voor het ongemak krijgen we 100 excuses en een dag huur terug. Prima, we hebben er een halve dag last van gehad, dus dat is netjes.
Nadat alles is afgehandeld komt de taxi net aan. Die brengt ons netjes terug naar het vliegveld. We vragen of hij ons af kan zetten bij Alamo, de autoverhuurder. Dat is geen probleem. Dat scheelt ons weer een rit met een busje vanaf het vliegveld. Omdat alles eigenlijk erg vlot verloopt zijn we hier al om 11:00 uur. Dat is aan een kant lekker, aan de andere kant gaat dan ook al de huur van de auto in en dat gaat per 24 uur. We hebben donderdag een vlucht in de namiddag dus we hoeven niet vroeg weg. Maar ja, je gaat hier ook geen 2 uur zitten wachten he. Dus we gaan naar de balie van Alamo. Twee mensen voor ons. We worden direct naar de balie van National geroepen waar we gelijk geholpen worden. Mooi. Vriendelijke man, geen gezeur over upgrades e.d. We zijn zo klaar. Buiten mogen we zelf een auto uitzoeken in de rij met SUV’s. Er staat een Jeep Grand Cherokee bij en die wordt het. Ziet er prima uit. Wel weer even wennen hoor. Het is natuurlijk best een grote auto, maar na die camper lijkt alles erg klein haha.
11:15 uur. Te vroeg voor het hotel en het regent nog steeds. Dus wat doe je dan, juist…shoppen! We rijden naar de Gurnee Mills in Gurnee. Dit hele grote winkelcentrum ligt zo’n 3 kwartier van Chicago. Wat niet onbelangrijk is, het is natuurlijk overdekt. Ook zit er een Bass Pro Shop, altijd erg leuk om een kijkje te nemen. Deze is ook weer erg groot. We kopen o.a. twee houthakkers hemden voor Jos. Later in het hotel zien we pas dat er bij eentje ook elleboogstukken op zitten. Ik lig in een deuk natuurlijk. We lopen verder het hele winkelcentrum door. Het schijnt dat je dan bijna 2 mijl hebt gelopen. Dat voelen de voetjes ook wel. Tijd om het hotel op te zoeken. Het stopt met regenen, tis ongelooflijk. We gooien het adres in de Tom Tom en rijden maar. Hij stuurt ons vlak langs het centrum van Chicago, dus dat is lekker druk. We hebben een mooi uitzicht op de skyline op deze manier. De Sears Tower (Willis Tower) steekt overal onwijs bovenuit. Die is echt hoog zeg.

We buigen weer iets af van het centrum, want ons hotel ligt net buiten de stad. We hebben daar bewust voor gekozen. Om 16:00 uur zijn we bij het Best Western hotel. Mooi hotel, ziet er goed uit. Ruime kamer met King Size bed. In de camper hadden we ook een behoorlijk bed hoor, maar niet zo groot natuurlijk. Wat ook erg grappig is, vinden wij dan, dat het hotel aan de Route 66 ligt. Ja, daar is tie weer! De 66 begint in Chicago, dus morgen willen we kijken hoe ver we hem hier vandaan de stad in kunnen volgen. Maar nu eerst ff relaxen, was toch een druk dagje eigenlijk. In de buurt zitten genoeg restaurants dus tegen een uurtje of 7 gaan we maar eens kijken. De keus valt op Applebee’s. Altijd gezellig en goed eten. Laten ze nou de Margaritas in de aanbieding hebben. Een shaker van twee glazen voor de prijs van één glas. Nou, daar zeg ik geen nee tegen he. Voor het eten kiezen we allebei voor kip met pasta. Goede keus, smaakt heerlijk. Erg veel natuurlijk, dus voor een toetje hebben we geen plek meer. Maar later op de kamer nemen we nog wel een stukje fudge, want dat hebben we nog!
Morgen gaan we echt de stad in, regen of geen regen. De voorspellingen zijn niet echt goed; 50% kans op regen. Ja, daar heb je ook wat aan. Maar we zien het wel, we zijn niet van suiker en zullen niet smelten.

Dag 26 – Chicago
Dinsdag 27 september
Chicago, IL
Overnachting: Best Western Chicagoland – Countryside

Heerlijk geslapen en daarna een ontbijtje gegeten beneden. Prima verzorgt hoor. Dan gaan we het dus proberen. Op internet gisteren nog even opgezocht hoe de Route 66 hier loopt en dan maar kijken hoe ver we komen. Nou, dat gaat dus prima. We rijden de 66 helemaal van het hotel tot aan het eind in Chicago! Leuk dat we dit stuk nu ook gereden hebben. Er zijn onderweg geen bijzondere 66 dingen meer te zien, bijna alles is nieuwbouw. Maar dat geeft niet, de borden langs de weg geven aan dat we goed zitten. Hier vlakbij het hotel is er een stuk wat een “dead end” heeft, maar verder loopt alles gewoon door.

Natuurlijk regent het weer, laat dat duidelijk zijn. We zijn er al aan gewend geloof ik. Maar ja, wat is dan slim om te gaan doen he. We besluiten naar de Navy Pier te gaan. Die is in ieder geval bijna helemaal overdekt. Meestal is een pier vergane glorie, maar deze is nog levendig en ziet er netjes uit. Veel souvenir winkels en eettentjes. Buiten zijn ook kraampjes, maar die hebben het niet zo druk. Het lijkt een beetje op een kerstmarkt in Duitsland. Kan wel kloppen, want er is een oktober fest hier. We horen zelfs Duits praten, moet niet gekker worden.
Natuurlijk gaan we ook naar buiten op de pier, lopen helemaal naar het eind. Het regent nu iets minder hard, dus wel te doen. Je hebt een mooi uitzicht op de skyline vanaf hier. Veel wolkenkrabbers met veel wolken. We nemen de watertaxi naar Willis Tower, dat scheelt weer een stuk lopen en is ook geinig. Je vaart dan over de Chicago River de stad in vanaf Lake Michigan. Bij Willis Tower aangekomen twijfelen we nog wel even. Is het verstandig om nu naar boven te gaan met dit weer? Het is iets opgeknapt, valt nu af en toe een buitje. We kunnen de top wel zien, dus we doen het gewoon. Morgen kan het weer nog wel slechter zijn. Je weet het niet he.
Willis Tower is beter bekend als Sears Tower. Op dit moment het hoogste gebouw van Noord Amerika. Vroeger waren de Twin Towers hoger. Het is rustig, we staan alleen in de lift als we omhoog gaan. Dat gaat supersnel en voordat je het weet ben je 103 verdiepingen hoger. Dan sta je op 412 meter. Ondanks de wolken is het uitzicht gigantisch. De wolken maken het ook wel apart eigenlijk. Er zijn aan een kant van het gebouw 4 glazen hokjes die buiten het gebouw steken. Wow, het is even eng als je daar in stapt, maar dat is wel gaaf. Je kijkt dan dus 412 meter recht naar beneden. Das best hoog.oopt alles gewoon door.

Na dit leuke bezoek gaan we aan de wandel. We lopen heel Jackson Blvd af. Leuk tussen de wolkenkrabbers door en ook zien we de metro hier boven de grond rijden. Dat is wel bekend uit films en tv series. Dit is dus ook route 66. Aan het eind gekomen staat daar dus ook een bord met END Route 66. Deze straat is eenrichtingsverkeer, dus in de staat ernaast, Adams Street hangt het bord BEGIN Route 66. Leuk om gezien te hebben. Dan is het wel tijd om iets te eten, want het is al 2 uur geweest. Op de hoek van Adams Street zit Bennigan’s. Leuke tent en lekker eten. Veel te veel weer natuurlijk. We zitten dus goed vol als we weer verder gaan wandelen, in het zonnetje zelfs af en toe.

Een stukje verder steken we over naar het Millenium Park. Hier staat een bijzondere fontein. The Crown Fountain. Foto’s van 15 meter hoog waar water uitkomt. Of zoiets. Mooi gemaakt. Een stukje verder staat The Cloud Gate. Ook wel ‘The bean’ genoemd. En inderdaad het lijkt nog het meeste op een grote glimmende boon. Heel bijzonder kunstwerk, erg gaaf. We besluiten lopend terug te gaan naar de Pier, dan zien we gelijk nog wat van de omgeving. Dat is best nog een aardig stukje lopen kan ik je vertellen. Pfff. Maar we zien wel erg mooi gebouwen zo links en rechts.
Op de Pier kijken we nog bij een paar winkeltjes maar dan zijn we het zat, we gaan naar de auto. Ook terug rijden we via de 66, al zijn we hem even kwijt. Het is rond 6 uur, dus ook lekker spits natuurlijk. Maar er lopen hordes mensen naar het station, dus er gaan er ook veel met de trein. Het rijden is hier verder goed te doen trouwens. Ja, druk maar dat geeft niet. Eenmaal een beetje uit de stad rijdt het lekker door en zijn we zo weer in het hotel. Eerst met de beentjes omhoog hoor! Even bijkomen weer. Veel gelopen vandaag. En al veel gezien, meer dan we hadden gedacht eigenlijk. Morgen willen de “Magnificent Mile” gaan bekijken. Dé winkelstraat van Chicago. Vandaag ook al een stukje van gezien, maar we hebben nog niets gekocht.
Als we lekker op de kamer zitten hebben we eigenlijk geen zin om er meer uit te gaan. We hebben ook geen trek meer na die flinke hap van vanmiddag. Om een uurtje of 9 negen lopen we even naar de lobby en halen warme choco en koffie met een lekkere koek erbij. Nog een banaan mee en dat vinden we wel goed voor vandaag. Nog ff lekker in bad en dan lekker slapen. Welterusten.

Dag 27 – Chicago
Woensdag 28 september
Chicago, IL
Overnachting: Best Western Chicagoland – Countryside

Wat moet ik nu nog over het weer zeggen? Dat de voorspellingen kloppen, dat dan weer wel. Het regent dus. Natuurlijk gaan we toch gewoon de stad in. We zetten de auto in een garage op de Michigan Ave vlakbij het Millennium Park en dan gaan we weer aan de wandel. Het is druk op straat en veel paraplu’s. Veel toeterende auto’s ook. Iedereen is een beetje klaar met 3 dagen regen denk ik. Of misschien toeteren ze hier altijd wel om niks. Kan ook. Michigan Ave heeft dus de bijnaam de Magnificent Mile. We steken de Chicago River over en daarna beginnen er meer winkels te komen. Van alles vind je hier. Duur tot nog duurder en ook normaal. Alle merken zijn wel vertegenwoordigd denk ik.
Aan het eind komen we bij het John Hancock Center. Deze wolkenkrabber is de op een na hoogste in Chicago, maar 94 verdiepingen. Stelt niks voor bij de 103 van de Willis Tower natuurlijk. Maar om zeker te zijn gaan we dat zelf even bekijken daar boven. Het is droog en zelfs hier en daar blauwe lucht. In 40 seconden brengt de lift ons naar boven. Zo, we kunnen verder kijken dan gisteren! Deze toren staat dichterbij Lake Michigan dan Willis. Dat is wel een tof gezicht. En, wat logisch is, vanaf hier zie je de Willis Tower. Die hangt regelmatig met zijn kop in de wolken. Leuk om ook hier boven te zijn geweest, uitzichten zijn ook hier spectaculair. Ze kunnen natuurlijk niet de hele dag hier ramen zemen, dus we kijken wel door de regendruppels heen.

Als we weer op vaste grond staan vinden we het tijd om te lunchen. Het gaat weer regenen, dus binnen zitten is wel een goede optie. Onder aan die grote toren zit de Cheesecake Factory. Daar hebben we nog nooit gegeten, dus dat wordt het. Het is druk, we moeten zelfs even 5 minuten wachten. Gezellige zaak en heerlijk gegeten. Je kunt hier natuurlijk niet weg voordat je een cheesecake hebt genomen. Ik neem de standaard met aardbeien en Jos gaat voor de White Chocolate raspberry truffle. Hmmm yammie!

Aan de overkant van Michigan Ave lopen we weer terug. Af en toe een winkel in. Tuurlijk ook even bij de Apple Store naar binnen. 🙂 Daar kopen we wel iets, maar over het geheel genomen kopen we zeer weinig. Nu is het ook niet zo fijn als je natgeregend bent moet ik eerlijk zeggen. We maken nog een omweg via het bekende Chicago Theatre. Dan weer terug naar de parkeergarage. We gaan lekker naar het hotel. We hebben gezien wat we wilde zien in Chicago. Leuke stad, hele mooie skyline, metro boven de grond én boven de weg, schitterende gebouwen, oud en nieuw naast elkaar. Ja, bijzondere stad.
Om 17:00 uur zijn we weer in hotel. Dus kunnen we alvast inchecken voor de vlucht van morgen, is dat ook weer geregeld. We printen beneden de boarding passen uit. Ongelooflijk dat we morgen al teruggaan. Maar het zal toch moeten he. We luieren even op de kamer en gaan dan nog even naar het winkelcentrum hier vlakbij. Even nog een laatste keer naar Walmart en Kohl’s. We kopen toch een klein koffertje erbij. We hebben dan niet veel gekocht, je zit zo over het gewicht per koffer en dan ben je veel meer geld kwijt. Applebee’s zit hier ook op het terrein dus daar gaan we nog een keer lekker eten. We nemen allebei een kleine maaltijd, althans dat denken we, omdat we vanmiddag alweer goed vol zaten. Maar zelfs nu kunnen we het weer niet op. De Margarita gaat wel op hoor. 😉
Terug in het hotel moet er toch ingepakt worden. Nu zit het meeste nog in de koffers natuurlijk, dus een beetje verdelen en dan vind ik het wel best.
Als we vrijdag thuis zijn zullen we nog een laatste update geven van de terugreis en zo. Iedereen bedankt die in ons gastenboek heeft gereageerd en natuurlijk bedankt voor de goede wensen voor de terug reis. Tot vrijdag!

Dag 28/29 – naar huis
Donderdag 29 en vrijdag 30 september
Om 16.20 met de KLM naar Amsterdam, Schiphol
Overnachting: vliegtuig

We zijn weer thuis! Nog even een laatste berichtje.
Op ons gemakje opgestaan, ontbijtje gehaald en de laatste dingen ingepakt. Dan op weg naar het vliegveld. Het is natuurlijk niet te geloven, maar nu is het droog en een zonnetje. Auto inleveren bij Alamo, gaat allemaal supersnel. De shuttlebus staat al klaar en bij terminal 5 stappen we uit. We zijn dus erg vroeg omdat we de auto om 11.00 uur al moesten inleveren. Goede les voor de volgende keer, dan boeken we de auto een dag langer als we laat vliegen. Maar voor nu is het niet anders.

Zodra de KLM balie opengaat checken we in. Dan zijn we de koffers kwijt en kunnen we nog wat winkeltjes kijken en wat eten op ons gemak. Denken we. We gaan gelijk door de security check. Foutje! Want als je daar doorheen bent is er niets meer te doen. Niet dat er voor de check veel was, 4 winkels en een McDonald’s. Maar dat is nog altijd meer dan na de check. Waarschuwing voor iedereen die in terminal 5 vertrekt op Chicago. Er is geen gelegenheid tot normaal eten meer. Alleen een broodje bij een afhaalstandje. Bij gate M13 zitten nog 2 kleine winkels.

Bij onze gate, M9, is het erg druk want daar gaat eerst nog een vliegtuig naar India. Dus we gaan lekker bij een andere gate zitten waar het helemaal leeg is. Daar verdoen we onze tijd een beetje met internetten op de iPhone. Als India vertrokken is verhuizen we naar gate M9. Daar loopt het inmiddels lekker vol. De vlucht is dan ook volgeboekt. We mogen instappen en dan gaat alles lekker vlot. We hebben weer dezelfde stoelen als op de heenweg. 17 D en E. Perfect. Het is iets duurder, maar de comfort stoelen zijn het echt wel waard. Extra beenruimte en je stoel gaat verder naar achteren. De vlucht verloopt soepel. Helaas niet kunnen slapen, maar dat is niks nieuws voor ons. Muziekje luisteren, 2 films kijken, wat eten en de tijd komt wel om.

Om 7:00 uur landen we op Schiphol, wel nog even 20 minuten taxiën naar de gate. We zijn vlot het vliegtuig uit, ook snel door de douane en dan nog heel even wachten op de koffers. We worden opgehaald door een vriend, dat is heel fijn en dan zijn we om 9.00 uur thuis. Altijd een lang dagje die terugreis maar dat hoort er nu eenmaal bij. Hebben we er wel voor over hoor.
Het was weer een heerlijke reis. Helaas wat regen hier en daar, maar daar doe je niets aan. We hebben weer genoten van de camper, ondanks de problemen, het is toch een erg leuke manier om te reizen. Niet altijd even praktisch in stedelijk gebied, h ;-)et Zuidwesten is daar duidelijk beter op berekend. The Great Lakes zijn erg mooi om te bezoeken. Niet zo toeristisch. Ook het stuk door Canada is ons erg goed bevallen. Kortom; het was weer top!
Met de camper hebben we totaal 3203 mijl gereden, 5154 km. En met de Jeep nog 200 mijl, 322 km.
We hebben 1468 liter getankt voor 1545 dollar. De camper rijdt dus 1 op 3,5.
Tot volgend jaar! 😉

Stuur een bericht

Stuur een bericht met je vraag en/of opmerkingen.

visitor analysis