2010 – Zuidoosten

Dit keer naar het oosten en dat gebied is nieuw voor ons. We starten in Washington DC en zakken  via de kust af naar Atlanta. Via Nashville, de Smoky Mountains en de Blue Ridge Parkway weer terug naar Washington DC.

Map 2010

Dag 1 (vrijdag 3 sept) van Amsterdam naar Washington DC
Vlucht KLM 651 
Airbus 330-200 
Vertrek 14.10 uur 
Aankomst 16.40 uur

Het hotel: Holiday Inn Capitol 
Het weer: 30 graden 
Gereden: 24 mijl

Eindelijk is het dat zover, we vertrekken!
Gisteren hebben we nog online ingecheckt en nu zijn we er helemaal klaar voor. Om half 11 worden we naar Schiphol gebracht en laten we het huis in goede handen achter. Steeds meer mensen checken natuurlijk tegenwoordig thuis al online in. Er komen dan ook steeds meer balies om alleen je bagage af te geven. Maar daar wordt het ook steeds drukker. Dus we staan toch nog even in de rij. Maar verder verloopt alles soepel.

Dag 1-2-BorderMaker

Op zich vertrekken we aardig op tijd van de gate, maar dan is het nog een half rijden naar de juiste baan om de lucht in te kunnen. Maar dan gaan we toch echt hoor. Het vliegtuig zit helemaal vol, best veel kinderen ook. Daar worden wij nooit zo vrolijk van. Maar eerlijk gezegd hebben we er geen last van gehad.

Dag 1-BorderMaker

We krijgen zeer regelmatig eten en drinken van de vriendelijke steward. Helemaal niks mis mee. De piloot geeft nog even mee dat we geen hinder gaan ondervinden van de orkaan Earl. De hele weg is het mooi weer. Uiteindelijk hebben we nog wel wat turbulentie hier en daar.

Dag 1-3-BorderMaker

Om 16.45 uur landen we op Dulles International Airport. Daar sluiten we aan achter de gigantische rij die bij Immigrations staat. Er zijn veel balies, en het wordt prima geregeld, dus uiteindelijk gaat het toch vlot. We beantwoorden de bekende vragen; hoe lang blijf je? Wat kom je doen? Hoeveel geld heb je bij enz. Hij vindt onze antwoorden prima en wij mogen de USA in! Dat voelt altijd weer goed hoor! Als we bij de band aankomen zien we onze koffers al een rondje draaien, dus hup oppakken en naar buiten.

Met het busje van Alamo rijden we naar het verhuurbedrijf. En dan begint het he… Nu huren we al een flinke auto (cat. Full Size SUV), maar toch altijd proberen om een grotere aan te smeren. We moeten zelfs even mee naar buiten, dan kunnen we zien hoe mooi ze zijn. Ja hoor, alles prima, maar we doen het niet. En nee, die extra verzekeringen willen we ook niet. Vervelend gedoe altijd bij Alamo. Maar goed, even later rijden we weg in een mooie witte Chevrolet Tahoe. Ziet er goed uit hoor! Mooie, hele grote auto. Gaat wel lukken de komende vier weken.

Dag 1-4-BorderMaker

Hup, de TomTom op de ruit en naar het hotel. Dat is nog zo’n 3 kwartier rijden. Het is gelukkig rustig op de weg. We zijn even bang dat wij niet met de Tahoe in de garage passen, maar het gaat gelukkig net. De Holiday Inn ziet er goed uit. Niks mis mee. En echt vlakbij The Mall (daar morgen meer over).

100_0577-BorderMaker

Bij het binnen rijden van de stad hebben we al een paar monumenten gezien. Het Washington Monument kan je niet omheen natuurlijk. Gaaf hoor. Om 18.30 uur waren op de kamer. Op zich is alles best vlot gegaan, maar we zijn wel moe. We eten nog iets bij McDonald’s op de hoek, zodat we niet over een paar uurtjes wakker worden met een knorrende maag. Het is nu 21.00 uur en we gaan zo lekker slapen. Het is tenslotte eigenlijk 3.00 uur voor ons. Morgen gaan we de stad verkennen!

Dag 2 (zaterdag 4 sept) Hele dag in Washington DC
Het hotel: Holiday Inn Capitol 
Het weer: 30 graden 
Gereden: 0 mijl 
Gelopen: heel veel

Om 6.30 uur stap ik mijn bed uit. Lekker geslapen hoor, maar door het tijdverschil wel vroeg wakker natuurlijk. Ook Jos rolt er al uit om 6.45 uur. Het zonnetje komt al op, wordt zo te zien weer een mooie dag. In het hotel zit een restaurant waar je kunt ontbijten, gisteravond hadden we bedacht dat we dat maar gingen doen. Maar toen zagen we ook de Shuttle Express in het hotel. Hier kun je koffie (Starbucks), thee, salades, fruit en nog veel meer halen en elders op eten. Dus dat hebben we gedaan. Lekker fruit, een muffin, melk en koffie gehaald en we zijn buiten gaan zitten. Ook al schijnt de zon nog niet op het terras, het is al heerlijk buiten.

100_0579-BorderMaker

Om 9.15 uur lopen we het hotel uit, op naar the Mall. Nee, dat is geen winkelcentrum. Het is een boulevard waar aan de oost kant het Capitool staat, in het midden het Washington Monument en aan de west kant het Lincoln Memorial. En nog veel meer! Het is maar 5 minuten lopen vanaf het hotel en dan staan we in het hart van de stad. Het is nog heerlijk rustig. Wel zijn er veel mensen aan het hardlopen hier, wat een sportievelingen zeg. We zien rechts het Capitool, maar besluiten eerst naar links te lopen, naar het Washington Monument.  Dat is dus best een aardig stuk lopen, maar het is heerlijk weer, dus geen probleem. Wel waait het trouwens heel erg hard. Maar het is een warme wind. Links en rechts zie je regelmatig prachtige gebouwen, waarin diverse musea zijn ondergebracht. Eenmaal bij het Washington Monument aangekomen staat er een aardige rij om naar boven te gaan. Dus daar gaan we niet achter staan. Nu hadden we het ook niet gepland om naar boven te gaan hoor. Er schijnen altijd rijen te staan, en dat vinden wij nu zonde van onze tijd. Maar het uitzicht op 170 meter hoogte zal zeker geweldig zijn. De obelisk is een eerbetoon aan de eerste president van de Verenigde Staten en bestaat uit 36.000 brokken marmer en graniet. Het monument is regelmatig op tv te zien, maar als je er zo bij staat is het groot hoor! Er omheen staan 50 vlaggenmasten (elke staat één) en de vlaggen wapperen goed in deze wind.

100_1903-BorderMaker

We lopen door naar het Lincoln Memorial, maar komen eerst nog langs het National WWII Memorial. Indrukwekkend. Vanaf hier naar het Lincoln Memorial ligt een reflecting pool. Maar met deze wind is het meer een golfslagbad. Dan heel veel trappen op om Lincoln op zijn stoel te zien zitten. Wow, ook groot hoor als je daar vlak voor staat. Het is een schitterend beeld. Intussen is het hier trouwens wel druk. Waar komen al die mensen opeens vandaan? Nu zien we vrij veel bussen staan in de omgeving, dus dat zal het zijn.

100_2000-BorderMaker

We lopen ook nog naar het Vietnam Veterans Memorial. Hier staan meer dan 58.000 namen in een zwarte muur. Allen zijn omgekomen in de Vietnam oorlog. Pff, ongelooflijk zeg. En ook het volgende monument is weer indrukwekkend. Dat is het Korean War Veterans Memorial. Ook dit is weer prachtig gemaakt. 19 levensgrote  beelden van soldaten die op de Amerikaanse vlag aflopen. Zo mooi.

100_2018-BorderMaker

Alles is hier met zorg en respect gemaakt, dat kun je echt zien. We zijn echt onder de indruk van de verschillende monumenten.

We besluiten dat we genoeg gelopen hebben en pakken de Trolley. Alleen wel de verkeerde. We dachten naar het Witte Huis te gaan, maar we zitten in de trolley naar Arlington National Cemetery. Ook prima, zouden we anders morgen heen gegaan zijn. Alleen moeten we weer lopen, dat wel. Ongelooflijk wat een enorme begraafplaats zeg. Nog nooit zo iets gezien. Margraten vinden wij ook al indrukwekkend, maar dit slaat alles. Er liggen dan ook meer dan 300.000 militairen begraven hier, ook mensen die op een andere manier het land gediend hebben liggen hier. Nog steeds vinden er dagelijks begrafenissen plaats. Ook John F. Kennedy ligt hier, naast hem zijn vrouw Jackie. Bij het graf van de onbekende soldaat (eigenlijk zijn het er drie) kijken we naar het wisselen van de wacht.

100_2055-BorderMaker

We nemen de trolley weer terug naar de overkant van de Potomac rivier en dan vinden we het wel mooi geweest voor vandaag. Maar inmiddels is het erg druk geworden in de stad. Zeker in dit stuk bij Lincoln. De trolley richting ons hotel zit dan ook vol en we kunnen niet meer mee. Over een half uur komt de volgende. Nou, dat duurt te lang, dan gaan we wel lopen. Hebben we nog niet zoveel gedaan tenslotte, pfff. Over de Mall lopen we terug en om half 5 zijn we in het hotel.

Het  was echt een hele mooie eerste dag van onze vakantie. Onze voeten, benen en ruggen denken daar iets anders over, maar dat maakt niet uit. De beentjes gaan even omhoog en dan komt dat ook weer goed.

Dag 3 (zondag 5 sept) Nog een dag in Washington DC
Hotel: Holiday Inn Capitol 
Het weer: 30 graden 
Gereden: 0 mijl 
Gelopen: weer aardig wat

Weer een schitterende dag achter de rug, met een privé trolley op het eind. Maar daarover later meer. Om 9.00 uur lopen we naar de Old Town Trolley, de halte is 3 minuten lopen van ons hotel. We zitten nu in de juiste ;), de oranje lijn en die gaat eigenlijk heel de stad door langs alle bezienswaardigheden. We besluiten eerst naar het Witte Huis te gaan. We denken dat het in de ochtend iets rustiger is. Goede keus. Vlakbij het Witte Huis stappen we uit en lopen eerst naar de achterkant van het Witte Huis. Dat is de kant die je meestal op televisie zit.

100_0583-BorderMaker

De straat die ervoor langsloopt mag niet meer door auto’s gebruikt worden en er staat bewaking. De stoep is verder geen probleem, maar ze houden de mensen wel in de gaten. Door het hek heen maken we foto’s en film. Toch een gek idee hoor, dat je naar het huis staat te kijken van de belangrijkste man van de wereld. Obama komt helaas niet even op balkon om ons gedag te zeggen, zo jammer. Geen glimp van de President dus, hoewel…

100_2101-BorderMaker

Dan naar de andere kant van het huis, de officiële ingang aan 1600 Pennsylvania Avenue. Je moet er aardig ruim omheen lopen, alles is afgezet met grote betonnen versperringen. Ook aan deze kant van het huis alleen voetgangers. Tenminste voor ons dan. Ook hier bewaking en in de tuin lopen agenten met honden. Dan kun je wel een huis hebben met 7 badkamers, lekker vrij wonen is het niet.

100_2113-BorderMaker

We besluiten te gaan lopen naar het Capitool. We lopen heel Pennsylvania Avenue dus eigenlijk af. Vanaf het Witte Huis is dat ruim 2,5 kilometer. Het is een mooie laan, met prachtige gebouwen. Bij het Freedom Plaza zijn heel veel mensen aan het dansen. Dit zijn de Senior Square Dancers uit heel de USA. Dat ze senior zijn, was ons al snel duidelijk. De meeste zijn tussen de 80 en de schijndood. Maar het is echt geweldig om te zien, de mensen hebben zoveel plezier. In het mooie gebouw van de Old Post Office eten we wat in de foodcourt. Het is er heel rustig, dus gaan we ook met de lift omhoog de toren in. Vanuit daar hebben we een mooi uitzicht op de stad.

We vinden het toch rustig op straat hier, we hadden het vandaag drukker verwacht. Maar eenmaal bij het Capitool aangekomen, en dus weer op de Mall, is het weer lekker druk. Er staat een grote witte tent voor het Capitool wat er is een Labor Day concert vanavond. Alleen voor genodigden. Alles rondom is afgezet en zwaar bewaakt. We zijn nu weer vlakbij ons hotel en besluiten om ons even op te frissen en dan gaan we weer verder. We nemen nu de trolley naar het Jefferson Memorial. Weer zo’n gigantisch gebouw als eerbetoon aan de derde president van Amerika.

100_2191-BorderMaker

Vanaf de marmeren trappen zie je in de verte het Witte Huis liggen. Als we op de trappen staan komt er een helikopter laag over van de United States of America. Hmm, dus toch Obama? Ja hoor, hij landt in de tuin van het Witte Huis. Mooi gezicht. Misschien is hij ook wel bij het concert vanavond. We lopen verder naar het Franklin D. Roosevelt Memorial. Dit is eigenlijk meer een park waar je doorheen loopt, met veel waterpartijen en beelden.

100_2232-BorderMaker

Dan weer op de trolley, we vinden het mooi geweest. We hebben gezien wat we wilden zien en gaan terug naar het hotel. We nemen de trolley die nog een rondje door de stad maakt, zo zien wel alles nog een keer. Bij Union Station gaat iedereen eruit, behalve wij. Ondertussen is het half 6 geworden en de trolley gaat er mee stoppen. Maar natuurlijk mogen wij nog mee naar halte nummer 3. Daarna gaat de chauffeur naar huis. Hij vraagt in welk hotel we zitten en is zo vriendelijk om ons voor de deur af te zetten! Dat is pas service zeg, echt gaaf. We maken nog een praatje met de aardige man die geboren is in New York, dus ook een beetje Nederland vind hij.

Dus rond 18.00 zijn we terug op de kamer, moe maar zeker voldaan. Washington is een hele mooi stad. Ruim opgezet en prachtige gebouwen. Ook een “gewoon” kantoorgebouw is al mooi om te zien. Er is hier nog veel meer te doen, er zijn mooie musea bijvoorbeeld, maar die bewaren wij voor een volgende keer. 

Dag 4 (maandag 6 sept) Washington DC naar Williamsburg, VA
Het hotel: Best Western Historic Area Inn
Het weer: we hebben weer de 30 graden gehaald vandaag 
Gereden:  175 mijl

Vandaag verlaten we Washington. Gisteravond zijn we nog even naar de Mall gelopen om twee foto’s in het donker te maken van het State Capitol en het Washington Monument (zie foto’s van gisteren). We hebben toen ook nog even een stukje van het concert gehoord, aangezien het klassieke muziek was, hebben wij niet lang geluisterd.

100_2246-BorderMaker

Nu zagen we al vele monumenten de afgelopen twee dagen (lijkt trouwens veel langer), maar voordat we hier weggaan willen we er nog eentje zien. We rijden dan ook eerst naar het US Marine Corps Memorial, ook wel bekend onder de naam Iwo Jima Statue. Het ligt vlak naast Arlington Cemetery. Het beeld is gigantisch groot en machtig mooi gemaakt. Vijf mariniers en een hospik planten de Amerikaanse vlag op het eiland Iwo Jima. Het memorial staat nu voor alle mariniers die omkomen tijdens een missie.

100_2274-BorderMaker

Even verderop in het park is een stukje Nederland terug te vinden; The Netherlands Carillon. Dit Carillon is geschonken door de Nederlandse volk aan Amerika in 1954. Als dank voor de hulp tijdens en na de Tweede Wereldoorlog. Echt mooi kan ik het niet vinden, maar dat is een kwestie van smaak. Het gebaar is in ieder geval wel mooi natuurlijk, en om hier te lezendat Wim Kok op 5 mei 1995 een 50ste klok cadeau heeft gedaan is toch wel leuk.

100_2279-BorderMaker

En dan is het eindelijk zover, we zijn “on the road again”! Het eerste stuk rijden we via de Interstate 95, zodat we snel de stad uit zijn. Even later rijden we Highway 1 op. Lekker weg van de snelweg. Is veel leuker rijden. Het is een mooie weg, zo zit je midden in het groen tussen de bossen en dan rijd je weer door een plaatsje heen. In Richmond doen we de nodige inkopen bij de Walmart. We vullen gelijk de zojuist aangeschafte koelbox en gaan weer verder.

100_0602-BorderMaker

Eenmaal in Williamsburg rijden we eerst even naar het hotel, checken in en gooien de koffers vast in de kamer. Dan op naar Downtown. Williamsburg was van 1699 tot 1780 de hoofdstad van Virginia. Door een grootschalige restauratie in 1926 ziet alles er ongeveer weer zo uit als in 1700. Het is leuk om door de straten (het zijn er niet veel) rond te lopen. Sommige mensen lopen nog in klederdracht.

100_2313-BorderMaker

We besluiten om hier ook gelijk te eten, het is toch alweer 18.00 uur. We eten heerlijke zalm bij de Bleu Talon Bistro. Na het eten zitten we nog even relaxed op een bankje op het pleintje mensen te kijken. Het is niet onwijs druk hier, wat ons verbaast op Labor Day, maar gewoon gezellig. De schemer begint in de vallen, maar de temperatuur is nog heerlijk, nog boven de 20 graden. Je hebt het gevoel een beetje in een dorp van Charles Dickens te zitten.

100_2323-BorderMaker

Rond kersttijd zal het hier ook wel erg leuk zijn denken wij. Maar voor nu vinden wij het weer mooi geweest en gaan terug naar het hotel. We nemen nog even een neut voor het slapen gaan.

Dag 5 (dinsdag 7 sept) Williamsburg, VA naar Kitty Hawk, VA
Het hotel: Days Inn Kill Devil Hills Oceanfront
Het weer: 31 graden  
Gereden: 176 mijl

Eerst even iedereen bedanken voor de reacties in ons gastenboek, vinden we erg leuk om elke morgen te lezen. Gisteren waren we toch nog iets vergeten bij de Walmart, dus we rijden vanmorgen eerst nog even naar een Walmart hier in Williamsburg. We zijn vroeg dus het is nog lekker rustig.

Dan zoeken we de Colonial Parkway op. Via deze mooie weg rijden we naar Yorktown. Ook dit is een koloniaal stadje, wat nog de uitstraling heeft van meer dan honderd jaar geleden. Yorktown heeft in de burgeroorlog een grote rol gehad als havenstad. We lopen door de autovrije Mainstreet. Het is ongelooflijk, maar ik denk dat we maar 4 mensen tegenkomen, zo stil is het hier. Nu moet ik zeggen, dat het zo vroeg al bloedje heet is, dus misschien verklaart dat iets. Wij zoeken ook de airco van de auto weer op en gaan weer verder. Jos poetst nog even de ramen, want die zagen er niet uit. Moet je nog creatief voor zijn met zo’n grote auto.

100_0606-BorderMaker

Via de binnenwegen gaan we op weg naar de Outer Banks. Deze “Waddeneilanden van North Carolina” zijn vorige week nog veel in het nieuws geweest in verband met orkaan Earl. Gelukkig is Earl op tijd weggedraaid richting zee. Maar voordat we in North Carolina zijn rijden we eerst nog door Virginia Beach. Heel veel hotels en souvenir winkeltjes. Echte badplaats dus. Leuk om gezien te hebben. Het laatste stuk door Virginia is echt fijn rijden, mooie huizen zien we onderweg. Wat ook opvalt is de mooie gazons bij die huizen. Keurige groene, kort gemaaide gazons. Dan rijden we North Carolina binnen en gaan we weer dichter naar de kust. Vanaf Kitty Hawk is het een aaneenschakeling van dorpjes. Vooral van hotels en strandhuizen. Wij slapen in Kill Devil Hills in een Days Inn. Normaal zijn wij niet zo’n fan van Days Inn hotels, maar deze zag er leuk uit op internet. En gelukkig is dat in het echt ook zo. Het hotel ligt direct aan het strand (oké, er zit een duin tussen, maar dat is wel zo veilig) en onze kamer heeft zeezicht!

100_0610-BorderMaker

Vlakbij ons hotel ligt het Wright Brothers National Memorial. Op een heuvel staat een gedenksteen aan de gebroeders Wright die hier hun eerste succesvolle vlucht maakten. We hadden het plan om daar heen te gaan, maar plannen zijn er om vanaf te wijken. Het is weer is zo lekker en op ons galerijtje staan twee lekkere stoelen, dus we gaan lekker zitten en genieten van een biertje en een wijntje. We hebben de heuvel van de vliegende broertjes zien liggen, en dat vinden wij nu wel voldoende.

Na een uurtje gaan we toch wel even bij de zee kijken, sterker nog de voeten moeten natuurlijk wel even nat worden in de Atlantic Ocean. Best frisjes, hoewel er bikkels zijn die in zee zwemmen. De zee is kalm en behoorlijk leeg. Dat wil zeggen er is geen boot te zien. We lopen gelijk een rondje in de buurt om te kijken of er een restaurant op loop afstand is. Nou nee, dat is dus niet zo. Dus stappen we, weer een uurtje later, in de auto en rijden een paar kilometer. Dan zien we een leuk restaurant, Red Drum Grille, waar het lekker druk is. Dat is meestal een goed teken. Sterker nog, we moeten zelfs een paar minuten wachten op een tafel. Ze hebben voornamelijk vis op het menu, maar dat is niet zo gek als je zo dicht bij zee zit. We laten de vis dan ook weer prima smaken. Het is een prachtige avond met een mooie sterrenhemel. In onze kamer, met de deur open, horen we de golven rollen in de branding.

Dag 6 (woensdag 8 sept) Kitty Hawk,VA naar Wilmington,SC 
Het hotel: Best Western Coastline Inn  
Het weer: 35  graden 
Gereden: 226 mijl

Vanmorgen zagen we de zon opkomen boven zee. Dat is voor ons vreemd, wij zijn gewend dat hij in de zee zakt aan het einde van de dag. Maar we zitten nu in het oosten en dan is het net andersom natuurlijk. Het beloofd een warme dag te worden. Vandaag hebben we eigenlijk niet zo heel veel gedaan, behalve dan een beetje gevaren.
We rijden namelijk eerst naar het puntje van Hatteras Island. Sommige eilanden zijn met bruggen aan elkaar verbonden, maar niet allemaal, maar dan gaat er gelukkig een veerboot. De eilandjes waar je overheen rijdt  zijn maar smal een hebben duidelijk nog wel wat storm van Earl meegekregen. Nog veel water en zand op de weg hier en daar. Maar goed, aan het eind van Hatteras kunnen we dus niet verder en willen we met de veerboot verder. We hadden alles van te voren nagekeken, en ze varen nu om het uur. We komen om 9.45 uur aan. Lijkt netjes op tijd toch? Nou nee, dus niet. Het is heel erg druk en met de boot van 10.00 uur kunnen wij niet meer mee. Balen, want straks moeten we nog met een andere veerboot en die willen we niet missen. We hebben wel iets speling, maar het moet niet te gek worden.

100_0615-BorderMaker

Er komen steeds meer auto’s bij. Vanaf maandag (Labor Day) is het winterprogramma ingegaan. Het lijkt iets vroeg daarvoor. Gelukkig vinden de mensen van de veerboot maatschappij dat ook en er wordt een extra boot ingezet. Want met de tweede boot, kunnen wij ook nog niet mee. Dus het wordt spannend, maar de extra boot is onze redding. Om 11.45 uur zijn we bij veerboot nummer 2 op Ocracoke Island. We moesten er uiterlijk 12.00 uur zijn. Keurig toch? We hebben alleen niet meer op het eilandje zelf kunnen rondkijken, dat risico wilden we niet nemen.

Deze overtocht duurt 2 uur en 25 minuten. Dus we eten een broodje, en lopen en kijken wat aan dek. Het is heel erg warm en ik voel dat ik verbrand, ondanks dat ik wel heb gesmeerd. Het is gelukkig een rustige overtocht, want de zee en boten… dat is niet mij favoriet. Maar de gister gekochte pillen doen blijkbaar prima hun werk. Onderweg is er eigenlijk niet zoveel te zien, behalve water. Geen land in zicht, nergens niet. Na 2 uur en 15 minuten, zeker wind mee, komen we aan op Cedar Island. Vanaf daar is het nog een kleine 3 uur rijden naar ons hotel in Wilmington.

Ons hotel ligt aan de rivier en we hebben rivierzicht. Aan de overkant ligt een groot Marine schip en voor het hotel staat een locomotief. Jos is helemaal blij.

100_2402-BorderMaker

Het hotel is verder ook prima in orde. We vragen bij de receptie waar we kunnen eten op loopafstand. Er zijn verschillende mogelijkheden en de receptionist geeft en plattegrondje mee. We kiezen voor de Paddy’s Hollow. Leuke tent en we eten een heerlijke steak. We lopen terug naar het hotel, het is nog steeds gewoon warm buiten, heerlijk!

Dag 7 (donderdag 9 sept) Wilmington,SC naar Charleston,SC
Het hotel: Best Western King Charles Inn 
Het weer: 35 graden, eigenlijk gewoon heet dus 
Gereden: 170 mijl

Na een prima ontbijtje in het hotel, eigenlijk hebben we tot nu toe best goede ontbijtjes in de hotels, gaan we eerst naar de overkant van de rivier en nemen een kijkje bij de USS North Carolina. We besluiten ook aan boord te gaan. Het is een self-guided toer, dat is wel lekker. Kun je tenminste zolang en zo kort kijken als je zelf wilt.

100_2438-BorderMaker

Het schip is voor het laatst in actie geweest in de Tweede Wereldoorlog. Wat is het groot zeg! We gaan trapje op, trapje af (en die zijn smal en stijl) en zien heel veel verblijven. Keuken, slaapplaatsen, machinekamer, munitiekamer, tot aan de douches aan toe. Hoewel er daar maar twee van zijn. Beetje jammer voor zoveel mannen. Je mag echt op heel veel plaatsen komen, in en op het schip, dat is wel leuk gedaan.

100_0622-BorderMaker

Nadat we alles gezien hebben (nou Jos dan vooral, ik heb af en toe een trapje overgeslagen) gaan we weer op pad. We zetten koers richting Charleston. We rijden via Highway 17, er is ook niet veel andere keus trouwens. In Myrtle Beach maken we een tussenstop. We zijn nu in North Carolina. Dit is echt een drukbezochte badplaats.

100_2466-BorderMaker

Tot nu toe doet de oostkust vanaf de Outer Banks ons een beetje aan Florida denken. De gekleurde huisjes, de bouwstijl en de winkels met badkleding, t-shirts en surfboards. Alleen geen palmbomen. Totdat we dus in Myrtle Beach aankomen, ja hoor, hier zijn ook palmbomen. En veel, heel veel hotels. Grote hotels. Velen met een stukje privé strand, net als in Virginia Beach eigenlijk. Alleen is het strand hier wel beter te bereiken voor niet hotel gasten. We lopen dan ook een stuk over het strand, En dat is heet, heel heet! Tjezus, je kunt echt niet zonder slippers op het zand lopen. Er liggen nog best veel mensen in de zon te bakken.

100_2465-BorderMaker

Na deze leuke onderbreking is het niet zo ver meer naar Charleston. Vlak voor de gigantisch brug, de Arthur Ravenel Jr. Bridge, zetten wij TomTom aan, en die brengt ons mooi tot aan de voordeur van de King Charles Inn. We worden (zo als gebruikelijk) vriendelijk geholpen en kunnen onze intrek nemen in kamer 241 voor 2 nachten. Ziet er allemaal chique uit zeg. De mooiste kamer tot nu toe.

Het hotel ligt midden in de stad en na even met mijn moeder gesproken te hebben via skype, gaan we toch nog even de stad in. We lopen naar het Waterfront Park. Ja, dat ligt aan het water dus. Uitzicht op de brug en weer een marineschip. Als we lekker op de balustrade hangen, genietend van de zon en de wind, zien we opeens dolfijnen zwemmen. Prachtig zeg! Op de film staan ze waarschijnlijk wel, maar voor de foto waren ze te snel. Ze duiken onder en we zien ze niet meer terug. Ook dit doet ons weer aan Florida denken!

100_2489-BorderMaker

We lopen terug naar het hotel door leuke straatjes met mooie huizen en hotels. Leuke, gezellige winkels ook hier. In een winkel met duizenden flipflops kopen we allebei nog nieuwe slippers. We gaan ons morgen best vermaken in deze stad denk ik. Dan even opfrissen in het hotel en eten. Direct aan de overkant zit het restaurant Sticky Fingers. Daar gaan we eten. Jos neemt chicken wings en ik ga voor spare-ribs. De ribs zijn zo mals, ik hoef niet veel te kluiven. Dus die sticky fingers vallen bij mij wel mee. Het smaakt allemaal prima, ook de Margarita.

Dag 8 (vrijdag 10 sept) Charleston,SC
Het hotel: Best Western King Charles Inn
Het weer: 28 graden 
Gereden: 0 mijl

Ik dacht we kunnen wel een beetje uitslapen vandaag, maar ik ben toch om 7.00 uur klaarwakker. Jos volgt niet veel later. Voor het eerst als we wakker worden is er lichte bewolking. Bij dit hotel zit geen ontbijt inbegrepen, er is echter wel een ontbijt restaurant. Maar we doen lekker op ons gemak en drinken koffie en thee op de kamer en nemen wat fruit dat we nog hadden van gisteren. We zien straks vast wel iets in het centrum om te ontbijten/brunchen. We gaan aan de wandel. Uit een boekje heb ik een stadswandeling gehaald en die gaan we lopen. Het hotel ligt aan Meeting Street en die straat lopen we helemaal uit naar het zuiden. We komen al snel hele mooie huizen tegen, en kerken. Er zijn erg veel kerken in Charleston. Alle soorten en maten. De meeste herenhuizen hebben prachtige tuinen. Het aparte is dat die tuinen aan de zijkant van het huis liggen, dus niet aan de straatkant. Ook de mooie balkons liggen aan de zijkant. Dit zou zijn om meer privacy te hebben. Wat natuurlijk zeker zo is. De begroeiing is overweldigend bij de meeste tuinen. Ook de balkons zijn vaak rijk voorzien van planten.

100_2523-BorderMaker

Aan het eind van Meeting Street komen we bij Battery Park. Hier staan nog wat kanonnen als herinnering aan de Burgeroorlog. De Ashley River en de Cooper River komen hier samen om daarna richting zee te stromen. Je staat hier dus  op het uiterste puntje van Charleston. Het water is kalm, er is dan ook bijna geen wind. De zon komt nog niet echt door de bewolking heen, wat misschien maar goed is, anders was het echt warm geweest om te lopen. We lopen langs het water weer een stuk terug. Af en toe zien we nog dolfijnen zwemmen, maar niet heel dichtbij. Vanaf hier kun je ook Fort Sumter zien liggen. Een voormalig fort waar het eerste schot van de Burgeroorlog viel. Het ligt nog wel een behoorlijk eind uit de kust.

Links, rechts, slingerdeslang en dan komen we uit bij Market Street. Hier liepen we gisteren ook al langs, maar toen waren ze de markt al aan het opruimen. Het is een overdekte markt in het midden van de straat. Geen levensmiddelen, maar allerlei souvenirs. Leuk om over heen te lopen. Bij een bakkertje eten we een lekker broodje en nemen we nog twee snickerdoodle cookies mee voor later.

100_2548-BorderMaker

We lopen langs het hotel, nu naar de andere kant van Meeting Street en dan twee keer links en we lopen King Street in. In deze lange straat zitten veel winkels en restaurants. Veel merk winkels ook. Gucci, Pottery Barn, Apple Store, GAP, het zit er allemaal. Had ik de Apple Store al genoemd? Toch maar even naar binnen. Die iPad´s liggen je daar gewoon aan te kijken. Het klopt wat Kc zegt, een iPad aanraken is een iPad kopen. Dat doen we dan allebei ook maar.

100_2559-BorderMaker

Inmiddels is het een uurtje of drie en hebben we heel veel van de stad gezien. Charleston is echt leuk, met alles op loopafstand als je in het centrum zit. Heel gemoedelijk ook. Het zonnetje is inmiddels ook doorgekomen en dat is behoorlijk warm. Morgen op naar Savannah, ben ik ook erg benieuwd naar. Maar eerst nu nog even eten. Dat doen we in King Street bij Jim ‘N Nick’s Bar-B-Q restaurant.

Dag 9 (zaterdag 11 sept) Charleston,SC naar Savannah,GA
Het hotel: Doubletree Hotel Savannah Historic District
Het weer: van 32 graden zon naar 25 graden regen 
Gereden: 110 mijl

Voordat we naar Savannah rijden gaan we eerst naar de Boone Hall Plantation. Deze plantage uit 1743 is waarschijnlijk de meest gefotografeerde. Sinds 1956 is de plantage geopend voor het publiek. We doen de tour door het huis. Een dame in klederdracht verteld leuk over de geschiedenis van de plantage. Zo is het huis niet origineel meer, dit is al huis nummer vier. Maar toch de moeite waard hoor. Binnen mogen we helaas geen foto’s maken.

100_2579-BorderMaker

Wat ook bijzonder is aan deze plantage dat er nog een “slavenstraatje” is. Bij de meeste plantages zijn die inmiddels verdwenen. Er staan nog 9 stenen huisjes waar de slaven in verbleven. In de hoogtijdagen waren er 85 slaven op de Boone Plantation. Naar zeggen was de familie Boone altijd goed voor haar slaven. Maar ja, wat is goed. Wat Boone ook bijzonder maakt zijn de eikenbomen langs de oprijlaan. De zoon van Major John Boone had duidelijk een vooruitziende blik toen hij deze bomen plantten. De bomen zijn nu gigantisch en vormen een mooie boog over de weg.

100_2567-BorderMaker

De bomen hangen vol met Spaans mos, wat een mooi spookachtig effect heeft. We lopen over het terrein en nemen overal een kijkje. Na twee uur hebben we het wel gezien en gaan weer verder. Savannah is dus de volgende bestemming. Via vooral highway 17 rijden wij er naar toe. Onderweg zien we regelmatig moerassen langs de kant van de weg. Maar ook veel bossen. Alles is even groen hier. Als we nog zo’n 4 mijl te gaan hebben begint het te regenen. Dat was al voorspeld en de lucht werd ook al erg donker. Nou ja, een paar druppels oké. Tot nu toe was het steeds rond de 32 graden vandaag, maar nu zakt het opeens snel. En dan opeens, bam! Onweer en heel veel regen. De ruitenwissers kunnen het niet aan, zo hard regent het opeens. De weg staat binnen no-time onder water. Aan alle kanten spat het water omhoog. Stilstaan is hier geen optie, er is geen vluchtstrook of zo. Aan de andere kant van de weg is blijkbaar meer ruimte om te stoppen, daar staan veel auto’s stil. We hadden TomTom al aanstaan, en dat is maar goed ook, de borden zijn niet meer te lezen.

100_0640-BorderMaker

Zodra we Savannah inrijden stoppen we even op een parkeerterrein. We wachten even tot het ergste voorbij is. Dan rijden we naar het hotel. Het is valet parking hier, maar gelukkig staan we onder een groot afdak, zodat we droog de koffers uit de auto kunnen halen. We geven de auto mee en gaan inchecken. Mooi hotel hoor, ziet er goed uit.

100_0644-BorderMaker

De bagage wordt al snel boven gebracht en we nemen eerste even een neut. Het regent toch nog. Langs niet zo hard meer gelukkig en we zien ook al weer blauwe lucht aankomen. Dan gaan we, na een uurtje, de omgeving verkennen. We lopen naar City Market, wat echt gelijk achter het hotel ligt. Dit is een autovrije straat met winkels en restaurantjes. Gezellig boel hier. Ook lopen we nog door naar River Street. Een soort boulevard langs de haven. Ontzettend druk hier en veel souvenir winkels en vis restaurants. We hadden de foto en filmcamera in het hotel gelaten, maar ik heb toch nog een paar foto’s gemaakt met mijn compactcamera. De rest volgt dus morgen wel. Al met al lopen we toch nog best veel en krijgen wel trek. We gaan naar een restaurantje in City Market, daar kunnen we op het terras zitten. Wel met een stevige overkapping, want of het droog blijft is maar de vraag. De temperatuur is trouwens weer prima. Maar buiten een paar druppels valt er gelukkig geen regen meer. We lopen terug naar het hotel waar ik aan het verslag begin en Jos de foto’s gaat uitzoeken.

100_0649-BorderMaker

Oja, snickerdoodle cookies, zijn koeken met vanille en kaneelsmaak. Hmm, erg lekker. Hier in het hotel kregen we bij het inchecken chocolade cookies, ze waren nog warm. Ook erg lekker.

En dan is het vandaag 11 september, we merken er niet veel van hoor. De vlaggen bij overheidsgebouwen hangen half stok. En op radio en tv is er veel aandacht voor, dat is logisch. Wij kijken nu ook nog even naar CNN. Eigenlijk voor het eerst deze vakantie dat we tv kijken. En dan lekker slapen en hopen dat het morgen mooi weer is!

Dag 10 (zondag 12 sept) Savannah,GA
Het hotel: Doubletree Hotel Savannah Historic District
Het weer: bloedheet
Gereden: 0 mijl

We slapen een beetje uit,  toch zeker wel tot een uurtje of acht. Moet niet gekker worden. Vannacht heeft het nog flink geregend en ge-onweerd. Maar nu is het droog, wel veel bewolking. Volgens het weerbericht op mijn iPad 🙂 wordt het heel warm vandaag met kans op een bui. Op zich wordt het “maar” 35 graden, maar de gevoels temperatuur wordt rond het middaguur 42 graden. We gaan het meemaken. We hebben net als in Charleston een wandelroute door de stad uitgestippeld. Dat wil zeggen, uit een boekje overgenomen. Bijzonder en leuk aan Savannah zijn de vele pleinen in de stad. Generaal James Oglethorpe (die naam kom je hier vaak tegen) heeft in 1773 het ontwerp voor de stad gemaakt. Hij vond het belangrijk dat er groene oases van rust in de stad waren die konden dienen als sociale ontmoetingsplaatsen. Vandaag de dag is dat nog steeds zo, dus die James was een slimme vent. Er zijn wel 22 van deze “squares” in de stad. 

100_2622-BorderMaker

De eerste, Franklin Square, ligt hier gelijk achter het hotel bij City Market. Op het plein is een groep mensen samen aan het bidden. Dus inderdaad komen de mensen hier om samen te zijn. Aan het plein ligt ook een kerk, en het zondag, dus ook daar een drukte van belang. Kerken zijn hier trouwens ook weer in overvloed aanwezig. We lopen de hoofdstraat (Bull Street) helemaal uit naar het Forsyth Park. Dan kom je al zo’n 6 pleinen tegen. Op de een staat een standbeeld, de ander heeft een fontein, allemaal verschillend dus. Een klein stukje naar het oosten lopen we weer terug richting de rivier. Ook hier zie je weer mooie huizen. Anders dan in Charleston, hier zijn ze wat kleiner over het algemeen. Normaler van formaat zou je ook kunnen zeggen.

100_2649-BorderMaker

We nemen ook een kijkje op Colonial Park Cemetery. Tussen 1750 en 1853 zijn hier veel oorlogshelden begraven. Op de meeste graven zijn de namen niet meer te lezen. De begraafplaats ligt er mooi bij, ook weer veel eikenbomen met spaans mos hier. Op de wandelpaden is echter weinig beschutting, het liefst wil je achter zo’n grafsteen gaan zitten voor een beetje schaduw.

100_2672-BorderMaker

Want inmiddels is het inderdaad echt onwijs heet, hoge vochtigheid ook. Het water loopt met straaltjes van je hoofd. Als wij bij de rivier aan komen, Riverfront, hebben we 2,5 uur gelopen. Tijd om te zitten en te eten. We lunchen op een terrasje met live muziek, gezellig. Dan lopen we weer even naar City Market, ook hier is live muziek. We staan even te kijken, maar je kunt gewoon nog geen 5 minuten in de zon staan. Echt te heet. We gaan een paar winkeltjes in, gewoon om even af te koelen in de airco. Voor verkoeling worden de paarden van de koetsjes afgespoeld met een tuinslang. We gaan terug naar het hotel, het is gewoon niet te doen om nog langer in deze hitte rond te lopen.

100_2687-BorderMaker

We lopen nog even langs een tankstation, want mijn wijntje is op en we zagen dat ze hier wijn verkopen. Maar dat feest gaat niet door. We krijgen te horen, als ik de fles al in mijn hand heb, dat er geen alcohol verkocht wordt op zondag. Fles weer terug. Moet echt niet gekker worden. Weer terug in het hotel neem we een raar besluit. Voor ons doen dan he. We gaan naar het zwembad! We kunnen ons niet heugen dat we naar een zwembad geweest zijn, laat staan dat we erin hebben gelegen. Maar nu ziet het kleine bad er erg aantrekkelijk uit. Bovendien ligt het echt om de hoek van onze kamer, lekker makkelijk dus. Elk jaar slepen we trouw zwemkleding mee voor “je weet maar nooit”, en dit jaar dus niet voor niets. We zijn de enige en het water is heerlijk! Op een bedje liggen in de zon lukt niet heel lang, te heet. Dan maar onder de parasol, daar is het nog een beetje uit te houden. We houden het toch bijna anderhalf uur vol. Ik vind het heel wat hoor. Daarna lekker douchen en dan kunnen we er wel weer even tegen.

100_0659-BorderMaker

Om een uurtje of zeven lopen we weer naar City Market om te eten. Het is nog steeds erg warm. Gisteren hadden we bij het Café gegeten, heerlijke handgemaakte pizza’s. Jos met kip en ik met zalm. Waren echt lekker. Dus we gaan er weer terug. Maar helaas geen pizza op het menu vandaag. Een aantal ingrediënten zijn niet meer op voorraad vanwege de drukte. Het was hier gisteren ook onwijs druk. Maar goed, we blijven wel zitten en nemen wel iets anders van kaart, het wordt dan maar een burger. Maar ook die smaakt prima. Op het plein is nog steeds live muziek. Dus het was weer een gezellige bedoening op City Market. Morgen verlaten we de kust en gaan we naar Atlanta!

Dag 11 (maandag 13 sept) Savannah,GA naar Atlanta,GA
Het hotel: Hampton Inn Atlanta – Buckhead
Het weer: 30 graden 
Gereden: 250 mijl

Ja, dit wordt een kort verslag hoor. Wat moet je nu zeggen over 400 kilometer over de interstate. Niet zoveel denk ik. Nou ja, toch een poging. Het uitchecken vanmorgen gaat vlot, de rekening hebben we al onder de deur doorgekregen dus we kunnen gelijk doorlopen naar het punt waar de auto voor ons opgehaald wordt. Die wordt netjes voorgereden, hup bagage erin en vertrekken. Vannacht weer regen en onweer, maar nu schijnt het zonnetje weer. Als we Savannah uit zijn rijden we even naar een supermarkt om lekkere dingen in te slaan voor onderweg. Mini-muffins, snoepjes, yoghurt-drankjes, we komen de dag wel door. Dan zetten we koers richting Macon. Die stad ligt aan de Interstate 16, dus dat is verder geen omweg. Het is lekker rustig op de weg, en je mag hier 70 mijl per uur, dus dat schiet lekker op. (120 km)

100_0664-BorderMaker

Af en toe wordt je nog rustig door een vrachtwagen ingehaald. Of zie je vreemde ladingen rijden. Die op hun beurt ook gewoon een andere vrachtwagen inhalen. Verder veel groen langs de weg, aan beide kanten. Wat de andere weghelft ligt zeker 30 meter naar links, dus die zie je maar af en toe. In Macon gaan we naar Bass Pro Shop. Deze gigantische outdoor  winkel hebben wij vorig jaar voor het eerst gezien in Las Vegas. Niet normaal hoe groot. Hier in het oosten hebben ze ook veel filialen. Ook deze is erg groot en leuk om rond te snuffelen.

100_0669-BorderMaker

Ook zoeken we nog even een Walmart op in Macon. Dan zijn de benen genoeg gestrekt en gaan we weer verder. Het is nu nog ongeveer een uur rijden naar Atlanta. Ons hotel ligt in de wijk Buckhead, ten noorden van het centrum. Hotel ziet er goed uit en we worden vriendelijk ontvangen met chocolaatjes. Na het inchecken nemen we eerst even een neut (ja, vandaag wel wijn kunnen kopen). Er ligt een klein winkelcentrum direct naast het hotel, daar nemen we even een kijkje. Dan op zoek naar een restaurant. Eigenlijk zit er heel dichtbij een Mexicaan, maar het gebouw is helemaal nieuw en het was even zoeken. We eten er heerlijk en de margarita en corona smaken ook goed. We zitten buiten onder een gigantisch afdak, wat weer onderdeel is van een hoog kantoorgebouw. Er staan hier trouwens veel mooie hoge gebouwen in de omgeving.

100_0683-BorderMaker

We lopen terug naar het hotel terwijl het nog 25 graden is buiten. Ik begin aan het verslag. Jos heeft niet veel te doen, wat hij heeft vandaag geen foto gemaakt. Was ook niets te zien natuurlijk. Ik heb er nog een paar gemaakt voor het idee. Morgen gaan we naar downtown Atlanta.

Dag 12 (dinsdag 14 sept) Atlanta Downtown
Het hotel: Hampton Inn Atlanta – Buckhead
Het weer: 32 graden, geen wind
Gereden: weinig

Alweer een mooie dag voorbij. Ongelooflijk he. Moet niet te snel gaan natuurlijk. Maar goed, we hebben nog heel veel dagen te gaan gelukkig. Vandaag zijn we naar downtown Atlanta geweest om het Coca-Cola museum en CCN te bezoeken. Je kunt ook met de metro naar de binnenstad vanuit Buckhead, maar ach wij nemen toch maar de auto. We rijden naar het Coca-Cola Museum en daar kunnen we parkeren voor $ 10,- per dag. Dus dat valt wel mee. Staat de auto nog in de garage ook, dus uit de hete zon.

100_2712-BorderMaker

We komen er rond 10.00 uur aan ongeveer. Ik heb me een beetje voorbereid op drukte en rijen bij de kassa’s. Maar niets van dat alles, gelukkig. Het Pemberton park, wat tussen Coca-Cola en het Georgia Aquarium ligt ziet er goed verzorgt uit. Dat heeft Coca-Cola goed geregeld. Drie en een half jaar geleden zat het museum nog midden in de stad, maar is hier dus opnieuw neergezet. Ook is toen het Aquarium geopend, schijnt heel erg mooi te zijn. Maar we weten nog niet of we daar heen gaan.

100_2825-BorderMaker

We kopen kaartjes voor Coca-Cola en gaan door de security. We krijgen eerst een praatje van een medewerker. Slim gedaan, zo ga je in kleine groepjes naar binnen toe. Het is een leuk museum. Zo kun je alle reclames bekijken uit alle verschillende landen. Zie je hoe flesjes gebotteld worden. Komt de geschiedenis van Coca-Cola langs.

100_2752-BorderMaker

Ook kun je nog een 4-D film bekijken. Lachen die film, met zo’n duf brilletje op je hoofd. Wel een brilletje met Coca-Cola erop natuurlijk. En dan natuurlijk het echte werk; proeven! Van elk werelddeel is het mogelijk om zoveel smaken te proeven als je maar op kunt. Er zitten de raarste smaken bij. Leuk gedaan hoor. We hebben niet alles geproefd, dat is echt te veel (het toilet zit wel vlakbij..). Maar er zitten lekkere smaken tussen hoor. Als je naar buiten loopt mag je een flesje Cola pakken wat hier gebotteld is. Natuurlijk moet je daarna door de gift shop naar buiten. Ze hebben echt leuke dingen zeg.

100_2798-BorderMaker

Dan staan we weer buiten in de brandende zon. Het is zo’n 32 graden, en geen zuchtje wind. Door het Centennial Olympic Park lopen we verder. Dit mooie park is aangelegd ter gelegenheid van de Olympische Spelen van 1996. Aan de andere kant van het park komen we gelijk uit bij het gebouw van CNN. Even de hoek om en we zijn bij de hoofdingang. Ook hier geen rijen. We zijn er om 13.15 en kunnen mee met de tour van 13.40. Mooi nog even tijd om naar het toilet te gaan (toch die Cola hé). De tour duurt een klein uur en je komt langs diverse afdelingen. Er mogen helaas tijdens de tour geen foto’s gemaakt worden. In de centrale, onwijs grote, hal mogen wel foto’s gemaakt worden.

100_0691-BorderMaker

Na de security check gaan we met een gigantisch lange roltrap naar de achtste verdieping en komen in de wereldbol terecht (zie hierboven). De roltrap is zo lang, je doet er gewoon 2,5 minuten over. Vanuit daar lopen we via de diverse afdelingen naar beneden. De gids laat zien hoe het werkt met die mooie aanraak schermen die ze tegenwoordig gebruiken. Echt gaaf hoor. Een soort hele grote iPad, maar dan met nog meer mogelijkheden. Verder zien we ook nog echte opnamen en hoe je in de maling wordt genomen. De  presentator zit bijvoorbeeld in de studio in New York, maar de overige beelden komen hier vanuit Atlanta. We zien dit live gebeuren bij een uitzending over Obama en het “schoolprogram”. Mooi om te zien. Zelfs hier ga je naar buiten via de gift shop. Natuurlijk weer even een magneet gekocht, ben bang dat we toch echt een grotere koelkast moeten gaan kopen. In de hal is een onwijs grote food court, dus daar gaan we even wat eten.

100_0692-BorderMaker

Als we zitten te eten is er Breaking News over een ontploffing in een fabriek in Tennessee. Grappig om te zien hoe weinig ze nog maar weten, maar dat je nu een beetje begrijp hoe het werkt. Het was bijzonder om even in het hart van het wereldnieuws te zijn. Inmiddels is het half 4 maar we willen toch nog even naar de Underground. Dat is toch nog 10 minuutjes lopen, we dachten dat het dichterbij was eigenlijk. Maar goed, het is lekker weer (pfff), dus wat maakt het uit. De Underground is een winkelcentrum onder de stad. Vroeger zat hier het Coca-Cola museum naast. We lopen een rondje onder de grond, maar hele leuke of mooie winkels zitten er niet. Dus we hebben het redelijk snel gezien en lopen weer terug naar de auto. Nog even een foto van de heer Pemberton, de uitvinder van Coca-Cola in 1886, die voor het museum staat. Dan terug naar het hotel, even bijkomen hoor. We hebben uiteindelijk weer veel gelopen en gestaan.

Straks weer even een restaurantje zoeken. Ja Kc, we zijn goed bezig he, met die gezonde zalm. Niet al het eten is ongezond hier. We hebben een restaurantje gevonden hoor. Nu moet ik misschien eerst even zeggen dat de wijk Buckhead behoorlijk chique is, zeg maar het Wassenaar van Den Haag. Wij wilden iets eenvoudigs eten, omdat we zo laat hadden geluncht. De Buckhead Diner lijkt ons dan wel wat. Iets verder lopen dan gisteren, maar goed te doen. Bovendien is het echt veilig op straat hier, ook na zonsondergang.

America 2010 141-BorderMaker

Ziet er mooi uit toch? Als we aan de andere kant komen voor de ingang, zien we dat er voor de auto’s valet parking is. Huh, dit is toch een diner? Je komt hier toch echt niet meer bij he. Bij andere restaurants zagen we ook al dat de auto’s werden weggezet, maar ja dan ga je er vanuit dat het dure tenten zijn. Maar het kan ons niet weerhouden om naar binnen te gaan. Daar komen we helemaal niet meer bij. Dit is de meest luxe diner die we ooit gezien hebben. We moeten even de naam opgeven aan de heer in pak compleet met stropdas, want het kan 5 minuten duren. Oké, geen probleem. Als we zitten en de kaart bekijken zien we hier natuurlijk geen eenvoudige gerechten op staan, haha. Jos gaat voor de steak en ik neem iets van een varkenshaasje of zo, op een bedje van spinazie. Halverwege de maaltijd komt “man in pak” nog even aan Mr and Ms Krick vragen of alles naar wens is. Echt komisch, want we zitten bij een diner! We blijven ons erover verbazen. Het is er trouwens nog druk ook, van mensen in pak tot korte broek. Je ziet er van alles. En, niet onbelangrijk, het eten is prima. Als we terug lopen naar het hotel moeten we er nog steeds om lachen. Echt, dit is een bijzondere buurt.

America 2010 140-BorderMaker

Dag 13 (woensdag 15 sept) Atlanta,GA – MLK
Het hotel: Hampton Inn Atlanta – Buckhead
Het weer: 32 graden 
Gereden: gister en vandaag 37 mijl

Na het ontbijt, wat prima is hier in het hotel, gaan we cultuur opsnuiven. We rijden naar het King Center. Oftewel het graf van en monument voor Martin Luther King Jr. In 2005 waren we bij het Lorraine Hotel in Memphis waar MLK in 1968 vermoord werd. Hij werd daarna begraven in zijn geboorte stad, Atlanta. Zijn vrouw, Coretta Scott King, heeft er dat zelfde jaar nog voor gezorgd dat dit mooie monument er kwam. Het ligt vlakbij zijn geboortehuis. Inmiddels is Coretta ook overleden, in 2006, en is in de graftombe bijgezet.

100_2831-BorderMaker

Voordat we naar de tombe lopen gaan we eerst even binnen bij het Visitor center. Hier is een permanente tentoonstelling over MLK te zien. Via film beelden, geluidsbanden en foto’s ga je terug in de tijd. En wat voor tijd, het is vreselijk om die beelden te zien en de verhalen te lezen. We weten het allemaal wel, maar hier wordt je weer even met de neus op de feiten gedrukt. Het is nog niet eens zo lang geleden allemaal, ongelooflijk. Onder de indruk lopen we weer naar buiten. Door een park, alles is even mooi aangelegd, lopen we naar de graftombe. Die ligt op een soort eilandje in het water. Indrukwekkend eenvoudig eigenlijk. Het is zeer rustig en dat is juist wel heel mooi als je hier staat. Tegenover de tombe brandt een eeuwige vlam.
Dan lopen we een stukje verder de Auburn Avenue in. Want op nummer 501 is MLK geboren en het huis staat er nog steeds. Het is inmiddels in het bezit van de National Park Service, zodat het behouden kan worden. Het is een mooi maar eenvoudig huis. Het was erg mooi om dit allemaal gezien te hebben. Zo’n groot man verdient een mooie laatste rustplaats. Als we naar de auto lopen zien we een schoolklas aankomen. Blijkbaar een schoolreisje. Heel goed dat kinderen hier naar toe komen.

100_2854-BorderMaker

Het is nog vroeg in de middag en we besluiten om toch naar het Georgia Aquarium te gaan. Is weer eens wat anders en iets luchtiger dan het onderwerp van vanmorgen. Het is een mooi aquarium, met bijzondere vissen. Nog maar een paar jaar oud, dus erg modern opgezet. Vooral het bassin met de walvishaaien en mantra’s is prachtig. Dit bassin is net zo groot als een Amerikaans voetbalveld, en die zijn groot! Hier kun je echt naar blijven kijken. Ook mogen we nog even kleine haaien en mantra’s aaien, altijd leuk. Voelen vreemd aan hoor die beesten. Ook een zee anemoon voelt heel gek, beetje slijmerig, maar het plakt niet. Eind van de middag verlaten we de vissen en lopen weer het heerlijke zonnetje in.

100_2942-BorderMaker

Voordat we terug rijden naar het hotel stoppen we nog even bij de Lenox Mall. Die zit eigenlijk vlakbij merken we nu. Dit is een ontzettende groot winkelcentrum. Ook hier kun je trouwens gebruik maken van valet parking. Ja, je zult toch maar na het winkelen nog helemaal naar je auto moeten lopen, dat is natuurlijk te gek.

Oja, ook nog even vertellen. De meeste van jullie weten dat we a.s. zaterdag in Nashville naar de Grand Ole Opry show gaan. De artiesten zijn inmiddels bekend en de hoofdartiest is Dolly Parton! Wij vinden het wel gaaf om deze Amerikaanse icoon te zien optreden. We zijn benieuwd!
Dag 14 (donderdag 16 sept) Atlanta,GA naar Amicalola Falls State Park,GA

Het hotel: Amicalola Falls Lodge
Het weer: 32 graden
Gereden: 86 mijl

Gisteravond zijn we nog even naar de supermarkt naast het hotel gelopen, en wat verkopen ze daar? Oude kaas uit Gouda!

100_0700-BorderMaker

Maar goed, terug naar vandaag. Op ons gemakje opgestaan, nog even geskypt met Loes en een ontbijtje gegeten. Toen maar eens vertrokken uit Atlanta. We rijden de stad uit via een hele mooie weg met nog mooiere huizen. Ik geloof dat de weg Glanridge Connector heet. Er staan zowat kastelen tussen, echt waar. We moeten toch even over een stukje snelweg, maar na een mijl of 5 verlaten we die weer. Uiteindelijk komen we na een kleine twee uur aan in Dahlonega. Dit is een leuke tussenstop. De eerste goldrush van Amerika brak hier uit in 1828. In het oude gerechtsgebouw, midden in het dorpje, zit nu een goudmuseum. Nou, museumpje dan. Maar leuk om even rond te kijken, ook zien we daar een film over de goldrush.

100_2985-BorderMaker

Verder leuke en gezellige winkels rondom het plein. De creditcard moet een paar keer getrokken worden. Maar zoals ik vanmorgen van Loes hoorde gaat het weer de goede kant op met de dollar (voor ons dan), dus dan wil je de plaatselijke winkeliers toch graag steunen. Bovendien heeft Jos geen schone T-shirts meer, dus wat doe je dan… dan koop je een paar nieuwe. Zeker zo’n General Store is altijd heerlijk om rond te struinen. Nog even langs het postkantoor voor postzegels en we gaan weer verder.

Het is niet ver meer naar Amicalola Falls State Park. We betalen $ 5,- entree voor het park. Ondertussen, dat zou ik bijna vergeten, zitten we aardig in de bergen. Groene bergen. Hier en daar al een verkleurd herfstblad, maar nog niet zo heel veel. We gaan eerst even kijken bij de waterval. Maar, zoals altijd in september, is die natuurlijk niet heel spectaculair meer. Hij is wel hoog. Misschien dat we morgenochtend nog even een stuk omhoog lopen voor een beter uitzicht.

100_3022-BorderMaker

De lodge ligt boven op de berg en we hebben een prima kamer, eigenlijk een junior suite. Lekker ruim dus, en een balkon met schommelstoelen. Geweldig uitzicht op de bergen. Als we net buiten zitten met een drankje begint het een beetje te regenen. De temperatuur blijft echter prima en het balkon is overdekt.

100_0710-BorderMaker

Het is al snel weer droog en het is een schitterend gezicht hoe de wolken tussen de bergen blijven hangen. Ondanks het mooie uitzicht moet er toch gegeten worden. Voor het eten is er weinig keus, alleen het restaurant in het hotel. Er is alleen buffet mogelijk, maar dat is verder prima. We zitten bij het raam en hebben daar het zelfde uitzicht als vanaf ons balkon. Nu heeft iedereen dat wel, want de ramen zijn heel hoog.

100_0716-BorderMaker

Het internet op de kamer is heel slecht, dus we gaan zo even in de lobby zitten om het verslag en de foto’s van vandaag online te zetten. Daar is wel een goede verbinding namelijk. Maar eerst nog even van de vele dierengeluiden genieten op ons balkon!

Dag 15 (vrijdag 17 sept) Amicalola Falls State Park,GA naar Chattanooga,TN
Het hotel: Holiday Inn Express Lookout Mountain
Het weer: 30 graden, af en toe een wolkje 
Gereden: ongeveer 100 mijl

Heerlijk geslapen met bosgeluiden op de achtergrond. De ramen hebben de hele nacht open gestaan, gelukkig zitten er goede horren voor. Dus de airco uit, frisse boslucht erin. Het was heerlijk om even een nachtje zo in de natuur te zitten. Voor diegene die ons een beetje kennen, zitten wij in principe ook liever in de natuur dan in de stad. Deze vakantie zien we echter veel steden en stadjes. Vandaar ook een auto en geen camper. Maar, eerlijk is eerlijk, het zijn tot nu toe wel leuke steden hoor. Zeker geen spijt van. En in de laatste week komt het ook met de natuur nog wel goed. Maar voor nu was dit even een fijne onderbreking.

100_3046-BorderMaker

Na het ontbijtbuffet maken we nog even foto’s van de lodge aan de buitenkant en dan gaan we er vandoor. Op naar Chattanooga! Als we deze plaats binnen rijden laten we Georgia achter ons en zitten we in Tennessee. We zijn eerder in Tennessee geweest, maar dan helemaal in het westen, in Memphis. Dus dit gedeelte is nieuw voor ons.

100_3047-BorderMaker

Op en in Lookout Mountain zijn 3 attracties waar we naar toe gaan. Eerst gaan we naar Ruby Falls. 80 jaar geleden heeft men een ondergrondse waterval ontdekt en toegankelijk gemaakt voor het publiek. Wij hoeven niet meer door de rotsen te kruipen maar ze hebben een pad aangelegd. Dan is wel aardig. Met de lift ga je 80 meter naar beneden en dan loop je nog één mijl door de grotten tot aan de waterval. Beetje commercieel is het wel, zo staan er 2 flat screens in de grot waar je een film te zien krijgt over de ontdekking. We hebben een hele leuke tour guide, dus de mijl lopen is wel gezellig. Ik denk dat de man zeker 2 meter is, dus een grot is niet de meest handige werklocatie voor hem lijkt mij. Zelfs ik moet af en toe bukken. Dan komen we bij de waterval, eerst helemaal in het donker en dan gaat het licht aan. Wel mooi hoor, en hoog hé. We lopen allemaal een rondje om de waterval en dan krijg je de tijd op foto’s te maken en te filmen. Vervolgens weer een mijl terug. Al met al ben je ruim een uur zoet met dit uitstapje. Wij vonden het wel de moeite waard.

100_3063-BorderMaker

Op naar de volgende; de Incline Railway. Deze gaat omhoog en omlaag op Lookout Mountain. Dat is nogal een steile bedoening. Ook dit gaat een paar jaartjes terug in de tijd, de railway werd geopend in 1895. De afstand is het niet, dat is maar een mijl. Maar de helling is het laatste stuk aan de bovenkant maar liefst 72%. Het zijn dan ook speciale wagons waar je inzit. Wij gaan van boven naar beneden en ook weer terug. Leuk om gedaan te hebben.

100_3080-BorderMaker

Dan hebben we er nog eentje over; Rock City. Ja, dat zijn een hoop stenen bij elkaar natuurlijk. Gigantische rotsen waar men wandelpaden tussen heeft gemaakt, soms héél smal. Trapjes, bruggetjes en heel veel planten. Nu bloeit er uiteraard niet zoveel meer, maar groen is het wel. Een uitkijkpunt waar vandaan je 7 staten kunt zien liggen en een waterval maken het compleet. Je mag er vrij doorheen lopen, je kunt er zo lang over doen als je wilt. Na afloop voel je wel aan je kuiten dat je aardig wat gelopen hebt.

100_3103-BorderMaker

Dat was Lookout Mountain, toeristisch, maar toch erg leuk om allemaal gezien te hebben. Nu eerst maar eens even inchecken in het hotel. Net hotel, niks bijzonders. Dan moet er ook nog gegeten worden. We rijden naar het centrum van Chattanooga. Wie kent het niet: Chattanooga Choo Choo! Buiten het station zien we een gezellig soort eetcafé, waar we lekkere bizonburgers eten. Daarna lopen we nog even het station in. Allemachtig wat is dat groot zeg, dat hadden we niet verwacht. Het station is sinds 1971 buiten gebruik. Er staan nog wel een aantal treinstellen, waar je tegenwoordig in kunt overnachten. Daarnaast is er ook een groot hotel, restaurantjes en natuurlijk een gift shop. Morgen rijden we nog wel even langs om foto’s te maken.
We rijden terug naar het hotel, het is nu 22.00 uur, maar we duiken zo lekker ons kingsize bed in. Want we moeten morgen natuurlijk wel fris en fruitig zijn voor ons bezoek aan Jack!

Dag 16 (zaterdag 18 sept) Chattanooga,TN naar Nashville,TN
Het hotel: Holiday Inn Nashville Vanderbilt
Het weer: gewoon weer mooi, 31 graden
Gereden: 168 mijl

Wat een prachtige dag! Jack en Dolly op één dag, het was echt geweldig. Het is nu even over tienen en zitten aan een neut lekker na te genieten met de foto’s. Vanmorgen begonnen we bij de Chattanooga Choo Choo, even een paar fotootjes en toen weer verder.

100_3109-BorderMaker

Eerst naar Jack Daniels. Jos lust graag een glaasje whiskey van Jack op zijn tijd, dus hier moesten we zeker heen. De distilleerderij ligt in het plaatsje Lynchburg. Een gehucht in Tennessee, maar door Jack wereldberoemd. Jack Daniels werd geboren in 1850 en al in 1866 ging hij Whiskey maken. Met succes dus. In 1911 is Jack overleden, maar zijn neef heeft toen het bedrijf voortgezet. Je kunt gratis een tour maken door de distilleerderij. Alleen helaas kunnen wij niet alles zien, want ze zijn bezig met de jaarlijkse onderhoudsbeurten. Dan liggen de machines een maand stil. Dat hebben wij weer. Maar goed, we zien toch wel veel hoor. Binnen in de gebouwen mag je nergens foto’s maken. Er zijn dus alleen foto’s van buiten. We hebben een leuke gids, die soms maar moeilijk te verstaan is door zijn zuidelijke accent.

100_3136-BorderMaker

Er wordt ook nog een groepsfoto gemaakt die binnen een paar dagen te zien moet zijn op de site van Jack Daniels. We zien de waterbron, de houten vaten waar de whiskey in zit en leren over de verschillende soorten Jack. Was een leuke en leerzame tour. Je komt uit in de heuse Jack Daniels bar, waar je een drankje krijgt aangeboden. Whiskey? Nee…limonade! Lynchburg ligt namelijk in een zogenaamde  “dry county”. Daar mag dus geen alcohol verkocht worden. Gelukkig voor Jack (en Jos) mag er hier in het winkeltje wel whiskey verkocht worden sinds een speciale wet uit 1995. Jos koopt een fles Single Barrel. De fles is gesigneerd en voorzien van het nummer van het bijbehorende vat. Ook zit er een label op dat het hier gekocht is.

100_3188-BorderMaker

Verder kun je hier niet zo veel kopen, dus  gaan we een een klein stukje verder het dorp in. Naar het dorpsplein. Al snel is duidelijk dat het hele dorp leeft van Jack. In de General Store en bij Cowboy Jack slaat Jos zijn slag. Nou, het valt wel mee hoor, maar hij koopt een paar leuke dingen. Ook kopen we een stuk fudge, gemaakt met Jack Daniels. Dat is lekker zeg, is nu inmiddels op 😉

We lopen nog over het plein en kijken naar de vele motoren, vooral Harley’s, die blijkbaar ook op Jack afkomen. Dan vinden we het tijd om door te gaan naar Nashville. Dat is nog zo’n anderhalf uur rijden. We checken in bij het hotel en gaan ons opfrissen. Tegen 17.00 uur rijden we naar downtown, daar zit namelijk het Ryman Auditorium. Waar wij vanavond om 19.00 uur de Grand Ole Opry show gaan zien. De show draait al sinds 1925 en is live op de radio te horen.

100_3216-BorderMaker

We hebben in februari al kaarten gekocht en wisten dus niet welke artiesten er zouden komen. Sinds vorige week blijkt dat dus onder andere Dolly Parton te zijn. We ruilen eerst aan de kassa onze mail in voor echte kaartjes. Dan lopen we nog even door het centrum. We zien veel gezellige bars waar de live muziek naar buiten schalt. Het is zaterdagavond, en erg druk overal. We eten ergens een snelle hamburger, want we hebben niet echt tijd om op ons gemak te eten. 

100_3222-BorderMaker

Om half 7 gaan we naar binnen en zoeken onze plaatsen op. Perfect, we hebben echt goede plaatsen. Lekker vooraan. Er mogen foto’s gemaakt worden, dus dat is ook wel leuk. Stipt om 19.00 uur gaat het beginnen. Omdat het een live radio programma is moet er natuurlijk ook reclame gemaakt worden voor de sponsors. Dat is echt lachen hoor. Een man, met een mooie radio stem, leest dan de commercial voor. En daarna gaat de show weer verder. Er treden ongeveer 12 verschillende artiesten voor op deze avond.

100_3249-BorderMaker

Voor de kenners een paar namen: Jimmy Dickens, Mike Snider (erg om moeten lachen, komische man), The Whites en George Hamilton IV. De meeste doen één en heel soms twee nummers. De beste bewaren ze natuurlijk voor het laatst. Dolly Parton doet twee nummers en natuurlijk heeft ze voor twee hele bekende gekozen. Jolene en 9 to 5. De zaal staat op zijn kop, geweldig. En ze doet het ook goed hoor, 64 jaar en ze zingt de longen uit haar lijf.

100_3386-BorderMaker

Ze is klein hoor, maar op hele hoge hakken lijkt het nog wat, haha. Helaas staat ze niet helemaal met haar voeten op de foto’s in verband met de boxen die ervoor staan. Maar dat mag de pret niet drukken.

Precies om 21.15 uur is het afgelopen, de laatste commercial wordt nog voorgelezen en dan sluiten de gordijnen. Het was echt een fantastische avond. We lopen naar buiten waar het onwijs druk is. Maar ja, er kunnen 6000 mensen in de zaal en het was bijna uitverkocht. Dus ja, dat is best veel. Er staan zelfs bussen te wachten. Wij lopen naar de auto die op een parkeerplaats hier vlakbij staat. Hier staan we voor $ 10,- vanaf 17.00 tot middernacht, al gaan wij om 21.30 weer weg natuurlijk.

Het was weer een hele mooie dag vandaag. Morgen hebben we nog een dag Nashville op het programma staan.

Dag 17 (zondag 19 sept) Nashville,TN
Het hotel: Holiday Inn Nashville Vanderbilt
Het weer: 35 graden
Gereden: niet zo veel

Op ons gemakje opgestaan en tegen 10.00 uur vertrekken we weer naar het centrum. 5 minuutjes rijden van het hotel. Gelijk zien we al heel veel mensen lopen met football shirts van de Tennessee Titans. Die zijn blauw met wit. Ook zien we wel geel/zwarte shirts, maar nog geen idee waar die van zijn. Op alle parkeerplaatsen staan nu mannetjes met hesjes waarop staat “Special Event”. Is wat overdreven om het een special event te noemen dat wij in de stad zijn 🙂 Maar nee, het is de football wedstrijd van vandaag waar alles om draait. Parkeren kost opeens $ 20,-, dankzij dit event. Het is een drukte van belang en we zijn blij dat we nog een plek hebben achter het museum.

100_3564-BorderMaker

We laten de drukte achter ons en gaan het museum in. Nashville is de bakermat van de country muziek en hier staat dan ook het Counrty Music Hall of Fame and Museum.  We kopen kaartjes inclusief een tour naar Studio B. Om half 11 vertrekt daar al een busje heen, dus we kunnen bijna gelijk mee. In de Historic RCA Studio B zijn vele hits opgenomen. Het gebouwtje ligt een stukje verder aan Music Row. Vanuit het museum wordt je daar dus heen gebracht en krijg je een rondleiding.

100_3451-BorderMaker

We hebben een leuke, enthousiaste gids en zij vraagt wie er gisteren naar de Grand Ole Opry zijn geweest. Want dan zijn we geluksvogels dat we Dolly hebben zien optreden, want dat gebeurt niet vaak meer. Nog een ander stel en wij zijn dus die geluksvogels 😉

In de studio mag niet gefilmd worden, maar wel gefotografeerd, zonder flits. We horen veel muziek en zien de opname ruimtes. Natuurlijk  gaat het veel over Elvis, want die heeft hier ook menige hit gemaakt. Het is een magische plek als je bedenkt wie hier allemaal gelopen heeft. Dit was een bedrijvige studio vooral in de jaren ‘60. Tegenwoordig worden er nog wel opnames gemaakt voor speciale gelegenheden.

Met het busje worden we weer netjes terug gebracht naar het museum en vervolgen we ons bezoek. Veel foto’s, uiteraard muziek, kleding, gitaren en andere attributen. Mooi opgesteld allemaal. Ook de wanden met gouden en platina platen zijn indrukwekkend. Aan het einde kom je in de Hall of Fame. Als je hier hangt, dan ben je iemand hoor. Elk jaar worden er nog nieuwe sterren geselecteerd en komen dan aan de muur te hangen.

100_3511-BorderMaker

Als we het museum uit komen, na een bezoekje aan de gift shop, is het uitgestorven op straat. De wedstrijd is blijkbaar begonnen. We lopen naar Broadway,waar alleen maar wat toeristen lopen, net als wij. We gaan wat eten en drinken bij Tootsie’s. Deze bar bestaat al 50 jaar en er hebben heel wat beroemdheden opgetreden of een biertje gedronken. Wij zien ze helaas niet. We lopen ook nog even naar de waterkant en dan zien we waar al die fans gebleven zijn. Daar staat, aan de andere kant van de Cumberland rivier, het LP Field Stadion. Daar is dus dé wedstrijd. Afgeladen dat stadion, er kunnen 69000 mensen in, dus dat is best een heleboel! Er staan nog twee mensen te kijken bij de rivier, en dat is een mooie gelegenheid om te vragen wie er nu tegen wie speelt. De Tennessee Titans dus, tegen de Pittsburgh Steelers. Ook zien we al veel mensen terug naar de stad lopen over de brug. We horen dat veel mensen weggaan, omdat het niet uit te houden is in de hete zon in het stadion. Daar kan ik mij iets bij voorstellen. Het is erg heet vandaag.

100_3551-BorderMaker

We lopen nog wat door de hoofdstraat, maken foto’s en lopen af en toe een winkel in. In een van de winkels horen we dat de wedstrijd is afgelopen en dat de stad snel voor zal lopen met supporters. De Titans hebben overigens verloren. Het is inmiddels half 4, we hadden nog wel iets willen drinken in een bar, maar besluiten nu toch maar weg te gaan. het wordt nu wel erg druk. We zien hele hordes mensen over de brug komen. Nu gaat het allemaal heel gemoedelijk hoor. We pakken de auto en rijden (heel even in file) nog naar Music Row. Vanmorgen met het busje konden we hier niet verder rond kijken, dus dat doen we nu even. Hier zitten alle muziek studio’s bij elkaar. Er zitten er wel honderden. De meeste kennen wij niet, maar Sony natuurlijk wel.

Dan op naar het hotel en even de voeten omhoog en een drankje. Eten willen we doen bij P.F. Chang, hier vlak naast het hotel. De wachttijd is echter drie kwartier, daar hebben we geen zin in. We lopen door naar Chili’s, ook vlakbij. Hier is wel gelijk plek en we eten er heerlijk. Blijkbaar zien we er wel dorstig uit;

100_0723-BorderMaker

Je krijgt dus elk besteld drankje dubbel voor de prijs van één, bier en margarita, en dan zet ze ook nog eens water neer. We kunnen voorlopig vooruit! We lopen terug naar het hotel, het is nog steeds zo’n 24 graden buiten. Ongelooflijk. Volgens de bewoners is het erg warm voor de tijd van het jaar. Wij vinden het heerlijk hoor!

Dag 18 (maandag 20 sept) Nashville,TN naar Pigeon Forge,TN
Het hotel: Best Western Plaza Inn
Het weer: 32 graden 
Gereden: 230 mijl

En daar zijn we weer! Bedankt voor de reacties weer in ons gastenboek, erg leuk vinden we dat! Het gaat trouwens goed met internet, tot nu toe overal verbinding gehad. We zitten nu in een van de laatste kamers van het hotel, dan is het allemaal wel wat langzamer. Maar dat geeft niet. We hebben wel een balkon met uitzicht op de rivier, het is het een of het ander, niet waar? Wat hebben we vandaag weer allemaal gedaan?

100_3581-BorderMaker

We hebben het Willie Nelson & Friends Museum and General Store bezocht, dat om te beginnen. Dit ligt aan de andere kant van Nashville, het gedeelte waar ook het Opryland ligt. Normaal gesproken zijn hier de Grand Ole Opry shows, maar vanwege de overstromingen in mei is dat tijdelijk verplaatst naar het Ryman Auditorium waar wij van de week waren. Oké, terug naar Willie. Een grote winkel met veel Willie spulletjes en daarachter een museum. Het is ingericht met vele eigendommen van Willie en veel foto’s en andere spullen van andere artiesten, zoals Johnny Cash, Waylon Jennings en Kris Kristofferson. Er draait ook een film over bovenstaande personen, gezamenlijk bekend als de Highwaymen. Erg leuk om hier rond te snuffelen. We hebben Willie Nelson nu een paar keer live mogen zien optreden in Amsterdam, dat maakt het extra leuk en herkenbaar. We zijn vroeg en de enige die hier rondlopen. In de winkel moet er toch weer even wat gekocht worden.

Dan gaan we naar nog iemand van de Highwaymen, helaas leeft hij echter niet meer. Dus we rijden naar het graf van Johnny Cash in Hendersonville. Op de begraafplaats Memory Gardens ligt hij samen met zijn vrouw June Carter Cash begraven. 12 september was het 7 jaar geleden dat hij stierf. Het zijn twee eenvoudige stenen op een normale begraafplaats. Die ook nog steeds gewoon in gebruik is. Ook hier zijn we alleen. Dat is toch ook ongelooflijk. Zo’n groot artiest, twee grafstenen op een heuvel, op de begraafplaats van hun eigen stadje. That’s it. Helaas hebben wij Johnny Cash nooit live gezien, maar we vinden het bijzonder dat wij wel zijn graf hebben kunnen bezoeken.

100_3601-BorderMaker

Nu gaat de cruise control aan en gaan we even mijlen maken. We gaan namelijk naar Pigeon Forge, dus we hebben nog iets van 220 mijl te gaan. Inderdaad scheelt dat weer een uur in de tijd, dus we hebben vandaag ook nog een uur korter, en we moeten wel op tijd in Pigeon Forge zijn. Maar dat gaat helemaal goed. Om 16.00 uur checken we in bij het hotel en vanaf 16.30 kunnen we de gereserveerde kaarten afhalen bij de kassa van de Dixie Stampede. Dat ligt direct naast het hotel, dus geen probleem. We halen de kaarten gelijk even op.

De volledige naam is eigenlijk Dolly Parton’s Dixie Stampede Diner Show. Ja, die Dolly komt vaker terug in deze vakantie 🙂 Om 18.00 uur begint de show, dus we gaan nog even terug naar de kamer om ons op te frissen en even wat te drinken. De show is echt heel gaaf. Paarden, muziek, Noord tegen Zuid (wij zitten aan de Zuidkant, en moeten dus voor het Zuiden juichen), van alles dus. Moeilijk uit te leggen en er mochten ook geen foto’s gemaakt worden, dus kijk even op de website hierboven voor meer info. In ieder geval is het einde echt een kippenvel moment, alles in het teken van de Amerikaanse vlag, met ruiters en grote vlaggen en Dolly zorgt voor de muzikale ondersteuning (via een groot scherm, niet live). Echt heel mooi gedaan. Oja, en ondertussen krijg je dus ook nog eten. Soep, kip, maïskolf, gepofte aardappel en nog meer. Alles met je handen eten, haha. Lachen hoor. Het smaak ook nog prima.

100_3655-BorderMaker

Om 20.00 uur zijn we weer in het hotel. Eerst wilden we nog wat over de strip lopen, maar we zien het morgen wel, het was een lange dag. We hebben een haard en een jacuzzi in de kamer. De haard blijft vooral uit, het is namelijk nog 27 graden om 20.30 uur. Dus eerst zitten we nog lekker op balkon en daarna even in de jacuzzi! Of zo’n ding nu fris is op een hotelkamer vraag ik mij af, maar ja dat heb ik wel met meer dingen in een hotel. Daar moet je maar niet te veel over nadenken. Ik ga nog ff bubbelen!

Dag 19 (dinsdag 21 sept) Pigeon Forge,TN naar Gatlinburg,TN
Het hotel: Best Western Zoder’s Inn
Het weer: 31 graden
Gereden: ongeveer 100 mijl

Vanmorgen hebben we eerst de Strip (dat is de hoofdstraat) eens bekeken. Je komt hier de ene gekkigheid na de andere tegen. Erg toeristisch hier, maar er zitten ook leuke dingen tussen. Zo lopen we binnen bij een muziek winkel. Behalve cd’s verkopen ze ook nog cassettebandjes en LP’s. Keurig in mooie verpakkingen nog. Ziet er uit als nieuw, maar dat zijn ze echt niet. Leuk om te zien. Wij kopen gewoon nieuwe cd’s, vinden we toch makkelijker 😉 Welke winkel ook onwijs gaaf is, is The Incredible Christmas Place. Zo’n grote kerstwinkel hebben we nog nooit gezien, inderdaad ongelooflijk wat ze hier allemaal hebben.

100_3615-BorderMaker

Nog even naar de Walmart geweest en dan rijden we begin van de middag Pigeon Forge uit. 8 mijl verderop ligt Gatlinburg, en daar ligt ook ons volgende hotel al. We checken in en gooien de koffers op de kamer. Leuke kamer. Deze ligt echt aan de rivier. Sterker nog de rivier stroomt er onderdoor. Kamer ook goed, met keuken annex wastafelding. Grappig. Zeer vriendelijk ook weer hier. Gisteren was het hotel een beetje somber en de receptionist was niet vriendelijk. Gelukkig is dat een uitzondering hier. De jacuzzi maakte dan weer een hoop goed, haha. Die hebben we vandaag niet.

Nadat we iets gegeten hebben rijden we naar het Smoky Mountain National Park. Eerst even een kijkje bij het visitors center en dan gaan we verder. We rijden naar Cades Cove. Deze plek is bekend om zijn beren, dus wij hopen er ook eentje te zien vandaag. Er is een loop road van 9 mijl. Na een mijl of zo roep ik; STOP! en Jos stopt. Luistert goed naar mij he. Ik zie dus een beer! We stappen snel uit, lopen 2 meter terug en zien de beer het bos in wandelen, weg uit het zicht. Geen foto helaas, hij of zij was te snel weg. Maar we hebben hem wel duidelijk kunnen zien, echt gaaf hoor. We veroorzaken wel gelijk een file. Want je bent hier niet echt alleen hoor. Maar we geven door dat de beer al weg is en het lost zich allemaal weer snel op. We gaan weer verder. Het is een eenbaansweg en erg druk dus het gaat lekker langzaam, maar dat geeft niet dan kun je op je gemak links en rechts kijken. Het is hier trouwens ook erg mooi. Bossen en bergen, erg groen.

We rijden de loop uiteindelijk twee keer, maar zien geen beren meer. Geeft niet, we hebben er een op ons netvlies staan, dat is prima. Wel zien we, vooral de tweede keer, veel herten. Die komen zo aan het eind van de dag het bos uit. Als we klaar zijn met de tweede ronde is het inmiddels half 8 en de zon gaat onder. Het is nog zo’n 24 mijl terug naar het hotel, waarvan het grootste deel door de bergen. En als ik zeg het is donker op de wegen hier, dan bedoel ik ook donker. Maar ook hier zijn we niet de enige die terug rijden natuurlijk, dus we rijden in een kleine file van auto lampen.

We lusten nog wel iets te eten natuurlijk, en komen terecht bij het Hard Rock Café. Nu zijn wij geen hardrock liefhebbers, maar we hebben ook geen zin om verder te lopen. Hoewel Gatlinburg er gezellig uit ziet hoor, maar we zitten hier toch twee nachten. De eerste 10 minuten worden we gek van de muziek, dan wordt de muziek iets milder en is heel goed te doen. De bediening is leuk en ze verteld ons rustig rond  te kijken zolang we op ons eten moeten wachten. Zo hangt er een gitaar van Johnny Cash en een van de Eagles. En nog veel meer natuurlijk. We wilden iets makkelijks eten en niet zoveel. Oké, dat mislukt. De burger die we nemen is natuurlijk weer erg groot, we hadden het kunnen weten. Ik moet wel zeggen, dat hij onwijs lekker is.

100_0746-BorderMaker

We lopen binnen een paar minuten terug naar het hotel en zitten nu lekker op het balkonnetje. Die rivier maakt nog een hoop herrie hoor. Denk dat Jos er vannacht wel uit moet om te plassen 😉
Morgen naar Dollywood, jaja weer die Dolly….

Dag 20 (woensdag 22 sept) Gatlinburg,TN – Dollywood
Het hotel: Best Western Zoder’s Inn
Het weer: 32 graden, licht bewolkt  
Gereden: 0 mijl
Vandaag dus een dagje pretpark. Geen gewoon pretpark, maar het park van Dolly Parton. Dolly is hier vlakbij, in Sevierville, geboren en getogen. En wilde een plek maken met entertainment voor de hele familie. Zo ontstond 25 jaar geleden Dollywood. Het park gaat vandaag om 10.00 uur open dus we lopen kwartier van te voren naar de trolley die hier gelijk voor de deur van het hotel stopt. We worden netjes voor de ingang van het park afgezet. Kaartjes had ik al online geboekt en geprint, dus we kunnen gelijk doorlopen bij de kassa.

100_3813-BorderMaker

Met een plattegrond onder mijn arm gaan we het park in. In het begin lijkt het best druk, maar de mensen verspreiden snel. We bekijken eerst het jaren ‘50 gedeelte en kijken hoe nat de mensen worden in de wildwater boten. Je kunt ze ook nat spuiten vanaf de kant, dus Jos helpt nog een beetje. Altijd leuk in zo’n pretpark. Ach, ze drogen snel genoeg op in het warme weer. Hoewel het vandaag wel bewolkt is, ook hebben ze voor de middag onweer opgegeven. We zien het wel.

100_3672-BorderMaker

Het is best een groot park, dus we lopen wat af. Maar in de trein kunnen we even zitten. De stoomtrein brengt ons een stukje door het park en een heel stuk door de bergen. Mooi hoor die Smoky Mountains. In Craftsman’s valley zijn diverse handgemaakte producten te koop die hier ook ter plekke gemaakt worden. Er zijn sowieso heel veel winkeltjes door het hele park heen. Zakenvrouwtje hoor, die Dolly.

100_3697-BorderMaker

Jos gaat in twee achtbanen. Mij krijg je daar niet in, en normaal gaat hij dan ook niet, omdat hij het vervelend vindt als ik zo lang moet wachten. Maar van wachten is hier geen sprake, want er zijn geen rijen. Nergens niet. Dus hij loopt zo door, stapt in, vliegt over de kop en staat weer voor me. Hij gaat in de Mystery Mine, die gaat half binnen, half buiten. En in de Thunderhead, een houten baan die niet over de kop gaat, maar wel heel erg snel.

100_3786-BorderMaker

In de Showstreet zijn allemaal winkeltjes en restaurantjes. En natuurlijk muziek. Overal waar je loopt hoor je al muziek, vaak is het ook Dolly die je toe zingt. Maar er zijn ook diverse live optredens. In theaters en in een soort buiten theaters. Erg leuk gedaan allemaal hoor. Inderdaad voor ieder wat wils. Op dit moment is de aankleding al helemaal in de sfeer van Halloween, dat is ook een leuk gezicht. Dat is trouwens overal op straat in deze omgeving. In het westen hebben we dat nooit zo uitgebreid gezien.

100_3732-BorderMaker

Het is trouwens wel een beetje jammer dat sommige dingen gesloten zijn, ook een paar eetgelegenheden. Op zich blijft er genoeg over, maar ook al is het naseizoen, je betaald toch ook nog de volle mep. Al met al is het een leuk en vooral ook gezellig park. Om 17.00 uur staan we weer bij de trolley, die ons terug brengt naar het hotel.

100_3815-BorderMaker

Daar drinken we eerst even een neut op het balkon. Raar maar waar, gisteren zijn we pas naar de liquor store geweest voor een fles Jack en een fles Malibu. Tot nu toe zaten we aan het bier en de wijn. We lopen nog een heel stuk door Gatlinburg heen. Op zich ziet het er gezellig uit, maar uiteindelijk zijn het heel veel dezelfde winkels. Veel kitsch, souvenirs en snoepwinkels. Dus, ook al heeft Jos zijn creditcard er moeite mee, maar de kaarten blijven in de knip. We eten er natuurlijk nog wel wat, maar ook de restaurants zijn niet bijzonder te noemen. Het is trouwens droog gebleven, en we hebben de zon vanmiddag heel veel gezien. Boven de bergen hangen wel wat onweerswolken, misschien dat het nog komt.

Morgen gaan we dan echt meer de natuur in. Weer naar het Smoky Mountains National Park, maar deze keer rijden we er dwars door heen. We hebben er zin in!

Dag 21 (donderdag 23 sept) Gatlinburg,TN naar Cherokee,NC
Het hotel: Holiday Inn Cherokee  
Het weer: 30 graden 
Gereden: 116 mijl

Yes, weer een beer gezien vandaag! Dat blijft toch wel heel erg gaaf hoor.
Vanmorgen zijn we dus vertrokken uit Gatlinburg. Helaas niet zo lekker geslapen, het is een leuk hotel, maar het bed is echt te zacht, dat is jammer. We rijden weer het Smoky Mountains National Park in. Dit is het enige nationale park wat gratis is. Bovendien schijnt het de meeste bezoekers per jaar te ontvangen, dus meer dan de Grand Canyon, dat is toch ongelooflijk he. We besluiten toch weer naar Cades Cove te rijden, waar we van de week dus ook al waren. In de ochtend schijnen de beren ook actief te zijn tenslotte.

100_3824-BorderMaker

Het is weer prachtig zonnig weer, de temperatuur loopt alweer snel naar de 30 graden. Met de ramen open speuren we naar beren. Doet aan Canada denken hé Loes?! Er rijden weer aardig wat auto’s de loop. Dan staan er twee echtparen langs de kant te wijzen en te turen. Een man ziet ons langzaam rijden en zegt een bear cub (baby beer) te hebben gezien. Hup, auto aan de kant en op op speurtocht. Jos loopt met de man iets verder het bos in en ja hoor, daar loopt het beertje te scharrelen in de struiken. Hij loopt weer richting de weg en eigenlijk zo op de rest van ons af. We zien hem echt heel dichtbij. Hij is zo schattig!

100_3825-BorderMaker

Plotseling schrikt hij van iets in de struiken (wij zien ook iets kleins wegrennen, misschien een eekhoorn of zo), en hij zit binnen een halve seconde in de boom. Wat een mooi gezicht zeg. Hij gluurt een beetje om de boom heen en komt dan weer naar beneden. Ondertussen vragen de vrouwen onder ons zich toch iets ongerust af waar mama beer dan is. Die wil je niet zo dichtbij tegenkomen, bovendien vinden we het zielig voor baby beer. Maar er is geen grote beer te zien. Baby beer besluit dat hij genoeg belangstelling heeft gekregen en verdwijnt in het bos. Omdat hij natuurlijk maar klein is, zie je hem al snel niet meer. Wow, wat was dit gaaf zeg.

100_3828-BorderMaker

We rijden op ons gemak de rest van de loop, maar zien geen beren meer. Wel wat herten en wilde kalkoenen, dat zijn toch ook vreemde beesten hoor, haha. Staan niet op de foto trouwens, zaten te dicht in het struikgewas.
We rijden weer terug naar de hoofdweg en vervolgen die nu verder door het park. De weg loop eigenlijk dwars door het park heen. Van noord naar zuid. Hier en daar zijn uitkijkpunten waar we even stoppen. Je kunt hier ook diverse wandelingen maken, maar daar hebben we eerlijk gezegd vandaag geen zin in.

De Smoky Mountains danken hun naam aan de nevel die vaak in de bergen hangt. Dat is op sommige plaatsen inderdaad goed te zien. Het is een prachtige weg om te rijden. Sneller dan gedacht komt er al een einde aan. We rijden dan direct het plaatsje Cherokee binnen. Dit ligt in het Cherokee reservaat en wordt dus gerund door indianen. We toeren even door de het plaatsje en denken dan naar het hotel te rijden. Maar de weg is afgesloten en volgens ons ligt nu juist daar het hotel. Ook TomTom komt er niet uit deze keer. We hebben gereserveerd bij de Holiday Inn, we zien wel een Holiday Inn Express liggen. Daar maar even naar binnen gelopen en de weg gevraagd naar hun collega’s. Inderdaad de weg afsluiting is het probleem, we krijgen de juiste route op en dan zijn we er zo.

100_3836-BorderMaker

Het hotel heeft ook een restaurant en we gaan daar eerst even een kijkje nemen. Volgens de medewerker het beste restaurant van de stad. Ja, ja, dat zal wel. Toch besluiten we daar te eten vanavond. Kan de auto lekker blijven staan en kan Jos nog een extra Jack nemen. Een biertje bij het eten lukt helaas niet, we zitten in een dry county. Dat is nou weer zo jammer. We hadden het natuurlijk kunnen weten, het is hier een reservaat. Die zijn altijd drooggelegd. Maar het eten smaakt goed. Beste van de stad? Dat zullen wij nooit weten.

Dag 22 (vrijdag 24 sept) Cherokee,NC naar Chimney Rock,NC
Het hotel: Evening Shade River Logde
Het weer: van 15 graden naar 28 graden 
Gereden: 143 mijl

Als ik op sta zie ik veel mist in de bergen hangen. Iets later, als we gaan ontbijten, hangt de mist inmiddels rond het hotel. In die mist is het ook maar 15 graden, brr. Maar als we eenmaal vertrekken, komt de zon al door en die doet de mist wel verdwijnen. We rijden naar het beginpunt van de Blue Ridge Parkway.

100_3882-BorderMaker

Deze mooie weg is 469 mijl lang en ligt in de Appalachian Mountains. De weg loopt van het Smoky Mountains National Park naar het Shenandoah National Park. Het is de bedoeling dat we hem helemaal gaan rijden. Vandaag dus het eerste stuk. Het is gelijk al prachtig. Soms hangen de wolken tussen de bergen,wat een erg mooi gezicht is. Het hoogste punt van de highway is 6074 feet (1851 m).

We genieten van het rijden, het lekker rustig op de weg. Over een paar weken zal dat waarschijnlijk anders zijn. Dan worden de herfstkleuren pas echt op zijn mooist, maar dan zal het hier erg druk zijn. Je ziet nu al een aantal bomen verkleuren. Wel zie je veel motoren, soms alleen, soms met een stuk of tien. Dat is toch altijd mooi om te zien. Het is natuurlijk ook een heerlijke weg om met een motor te rijden. Het is een bochtige weg, maar goed te doen. Ik ben in ieder geval nog niet wagenziek.

100_3929-BorderMaker

We nemen een kijkje bij de Looking Glass Falls. Deze heeft nog behoorlijk wat water voor de tijd van het jaar. Op de hoogte van Asheville verlaten we de Blue Rigde Parkway en gaan naar Chimney Rock. Daar slapen we vanavond. Het is een erg leuk motel, langs de rivier. We hebben (weer) een balkon en drinken daar lekker een drankje. Kolibri’s vliegen af en aan, prachtig gezicht die hele kleine beestjes. Iets lager aan de rivier staan ook bankjes, zodat je daar ook lekker kunt zitten. Ja, is leuk gedaan hier.

100_0751-BorderMaker

Even later gaan we naar Chimney Rock. Het dorp heet niet voor niets zo natuurlijk. Hoog boven het dorp staat een vreemde berg, die de naam Chimney Rock heeft gekregen. Eerst ga je met de auto een stuk de berg op. Dan met een lift ga je binnen 30 seconden 26 etages naar boven. En dan loop je nog even 44 treden op en sta je boven op die rare uitstulping. Uiteraard een gigantisch uitzicht vanaf hier. Natuurlijk, andersom, dezelfde weg weer terug.

100_3950-BorderMaker

Eten doen we in het dorpje. Het is maar klein en veel keus hebben we niet. Maar bij Medina’s bistro kunnen we lekker buiten zitten en eten we heerlijk. Bovendien met uitzicht op de Rock! 

Dag 23 (zaterdag 25 sept) Chimney Rock,NC naar Boone,NC
Het hotel: La Quinta Inn & Suites Boone
Het weer: 25 graden
Gereden: ongeveer 100 mijl

We verlaten ons leuke motel om 9.00 uur. Heerlijk met de balkondeur open geslapen, het is een stukje koeler nu we in de bergen zitten, maar dan heb je ook geen airco nodig. We rijden weer terug naar de Blue Ridge Parkway, nog even tanken en we vervolgen onze weg. Het zonnetje schijnt, maar we zien al snel veel wolken. Als we bij het uitkijkpunt Craggy Gardens uit de auto stappen waait het opeens flink en komen de wolken heel laag over.

100_3968-BorderMaker

Op dit stuk zijn er duidelijk minder uitkijkpunten dan gisteren. Of we zijn al verwend, dat kan natuurlijk ook. Het is wel een stukje drukker op de weg, maar het is dan ook zaterdag. Veel Amerikanen gaan een dagje op pad. Picknicktafels zijn afgeladen en mening barbecue gaat aan. De weersvoorspellingen voor de komende dagen zijn niet zo goed in deze omgeving, dus vandaag kunnen ze er nog even van genieten. Maar de meeste zijn wel blij met de komende regen, want dat is al een hele tijd geleden begrepen we gisteren.

100_3981-BorderMaker

En dan nog is het hier zo ongelooflijk groen. Zover je kunt kijken zie je bergen met bomen, zowel links als rechts van de weg. Machtig mooi hoor. Wel steeds overal dreigende wolken om ons heen, maar ook veel zon tussendoor. Het wordt zo’n 25 graden vandaag, niks mis mee natuurlijk, maar voor ons even wennen.100_3994-BorderMaker

Bij Grandfather Mountain zoeken we het hogerop. Wij rijden de berg op, die is 5946 feet (1812 m), via een steile en zeer bochtige weg. Eenmaal boven even een parkeerplekje zoeken, want het is hier nogal druk. We lopen de 50 treden naar boven. Je kunt ook met de lift, maar zulke watjes zijn we ook weer niet. En dan is daar de brug. Wat voor brug? Een hangbrug van bijna 70 meter lang. Nu moet ik wel zeggen dat het een stevige hangbrug is hoor, je beweegt maar heel weinig als je er overheen loopt. De brug heeft de naam The Mile High Swining Bridge. Vanwege het feit dan hij op een mijl hoog hangt boven zee niveau. Oftewel 1600 meter.

100_4003-BorderMaker

Daarna is het niet meer zo ver naar de plaats Boone. Deze plaats blijkt groter dan we dachten. In de directe omgeving van het hotel zijn geen restaurants dus we rijden eerst even naar downtown, maar daar zien we niets bijzonders. Bij het binnen rijden van de stad zagen we wel een Applebee’s. Daar hebben we nog niet gegeten deze vakantie, dus daar gaan we voor. Jos neemt een goede burger en ik een baby back rib. Ja, dat is dan wel kluiven, maar het smaakt prima. Een klein stukje verder dan de Applebee’s zit ook nog een Walmart, ach laten we daar nog eens door heen lopen 🙂

Terug op de kamer begin ik aan het verslag en Jos gaat aan de slag met de foto’s. Al zijn het er niet zoveel vandaag. Maar we willen jullie ook niet overspoelen met foto’s van bomen en bergen.

Dag 24 (zondag 26 sept) Boone,NC naar Roanoke,VA
Het hotel: Best Western Inn at Valley View  
Het weer: 15 graden! 
Gereden: 225 mijl

Bedankt weer voor de berichten in ons gastenboek! Vervelend voor jullie dat het maar 10 graden is in Nederland. Maar let op… temperaturen zijn hier ook een beetje veranderd sinds vannacht. De voorspellingen zijn (helaas) uitgekomen en het is gaan regenen. En niet zo weinig ook. Toen we vanmorgen wegreden bij het hotel was het maar 11 graden. Ik denk dat ze ons vast willen laten wennen aan de temperaturen in Nederland. Nou, dat hoeft niet hoor. Uiteindelijk is het dan nog 15 graden geworden, tjonge tjonge wat een hitte.

100_4018-BorderMaker

We rijden de Blue Ridge Parkway weer op, en al snel zitten we in de mist. Of in de wolken, hoe je het wil noemen. De uitkijkpunten doen hun naam geen eer meer aan. Maar soms breekt het opeens weer open en zie je de wolken tussen de bergen hangen. Dat is dat wel weer heel mooi zeg. Rond 10.30 uur is het droog en kunnen we toch regelmatig even uitstappen om van de frisse lucht te genieten. Maar dat duurt tot een uurtje of één en dat begint het weer te regenen. Om ook niet meer op te houden voor vandaag.
We gaan nog wel even binnen bij een leuke General Store en trotseren de regen om een kijkje te nemen bij Marby Mill. Nu regent het niet heel hard meer gelukkig, maar net hard genoeg om niet heel lang te wandelen. Want dat is niet grappig nu. We hebben ook allebei wel een vest aan vandaag, dat is echt voor het eerst. Jos heeft dan tenminste niet voor niets een Jack Daniels vest gekocht.

100_4032-BorderMaker

Het is vandaag heel rustig op de weg. Alleen gekken zoals wij rijden hier natuurlijk. Heel af en toe een motorrijder, maar die zijn echt te tellen vandaag. We rijden echt hele stukken zonder een andere auto te zien. Soms zien we ook niks. Dan is de mist zo dicht dat je echt maar een paar meter voor je kunt kijken. Het is verder gelukkig een veilige weg om te rijden, niet langs onwijze afgronden of zo. Inmiddels verlaten we North Carolina en komen weer in Virginia aan. Wat we wel heel veel zien vandaag zijn herten! Ongelooflijk, de laatste 2 dagen hebben we geen wild gezien en nu opeens springen de herten om je oren. Je ziet (ook in Nederland) wel eens van die borden “kijk uit voor overstekend wild”. Nou, die borden zouden hier niet misstaan. Denk dat we een stuk of 15 herten over de weg zien springen. Ook rennen er nog 3 wilde kalkoenen over de weg, die lopen echt als een kip zonder kop. Nou ja, kalkoen dan.

100_4025-BorderMaker

Vlakbij ons hotel ligt een hele grote mall, dus na het inchecken gaan we daar even een kijkje nemen. Wat zo prettig is aan een mall, het is overdekt! Het blijkt ook dat er hier diverse restaurants op loopafstand van het hotel zitten. We kiezen voor het Texas Steakhouse & Saloon. Na ons opgefrist te hebben gaan we naar het restaurant, geheel in Amerikaanse stijl doen wij dat met de auto. Het kan dan wel dichtbij zijn, het regent nog steeds. We eten een lekkere steak en gaan dan weer terug. Ojee, nu heeft Jos teveel gedronken om nog te mogen rijden. Dus rijd ik terug naar het hotel. Ik had nog niet gereden in dat bakbeest, dus gelijk de vuurdoop in het donker. Maar we komen veilig aan.
We zijn best vroeg weer op de kamer, uurtje of half negen, maar dat is ook wel eens lekker. Nog even lekker luieren en voor Jos ligt zijn bad eendje al klaar. We gaan lekker vroeg slapen. Je zou toch moe worden van zo’n vakantie!

Dag 25 (maandag 27 sept) Roanoke,VA naar Waynesboro,VA
Het hotel: Best Western Waynesboro Inn & Suites
Het weer: regen 
Gereden: 141 mijl

Vandaag was niet zo’n fijne dag. Ja, die kunnen er ook wel eens tussen zitten. Het regent nog steeds als we opstaan. De lucht zit nog dichter dan gisteren. We mogen niet klagen na al die tijd prachtig weer, maar toch balen we wel een beetje. Eerst weer even tanken en dan uitzoeken hoe we weer op de Blue Ridge Parkway kunnen komen. Dat Roanoke zit nog ingewikkeld in elkaar. Uiteindelijk lukt het natuurlijk wel. We zitten al snel weer in de wolken en betwijfelen of we de snelweg niet beter kunnen nemen. Er is echt niets te zien bij een uitkijkpunt, alleen maar grijze lucht.

Dan moet Jos uitwijken voor stenen op de weg, die van  de berg zijn komen vallen. Ze liggen over de hele weg, dus helemaal ontkomen doen we er niet aan. Twee tellen later geeft het dashboard aan dat de linker voorband zacht is. Grrr, het zal toch niet he. Hier langs de weg staan in geen optie, dus we stoppen op het eerste komende uitkijkpunt. Ja hoor, hartstikke lek die band. Ik zal hier niet herhalen wat wij toen allemaal gezegd hebben. Dat zou niet zo netjes zijn.

100_0768-BorderMaker

Maar goed, die dingen gebeuren. We staan echter in de middle of nowhere, het regent en er is geen mens te zien. Er staat wel een auto op de parkeerplaats, maar daar is niemand bij. Maar Jos kan heus wel een band vervangen dus hup, op zoek naar de krik. Nou, de Krickjes kunnen de krik niet vinden.  Er zit ook geen instructie boekje bij de auto, dat helpt dus ook niet. Hele auto overhoop, nee nada noppes.

Dan komen er twee hikers uit het bos lopen, die horen bij die auto. Zij zijn al twee dagen aan het wandelen, maar moeten er mee stoppen vanwege een blessure. Wat een timing! Ze helpen mee zoeken naar de krik, maar helaas ook zonder succes. Het zijn aardige kerels, de een hoort gelijk dat we uit Nederland komen. Hij heeft veel contact met Nederland voor zijn werk. We hebben niet alleen een krik nodig maar ook iets om de reserveband los te maken. Ook dat is nergens te vinden.

Dan zie ik, als door een wonder, dat ik bereik heb met mijn telefoon. Die mannen zeiden nog; dat kun je hier wel vergeten. Maar er is één streepje en dat moet dan maar genoeg zijn! Dus ik bel de verhuurmaatschappij Alamo. Dat lukt en een van de mannen neemt de telefoon van mij over en legt haarfijn uit waar we precies staan. Binnen 3 kwartier zou er een automonteur moeten komen. We bedanken de mannen hartelijk en zij gaan verder. Wij wachten een uurtje en inderdaad, daar komt de monteur. In dat uur zijn er 3 auto’s langs gekomen, het is dus niet zo druk hier.

De monteur is eerst een beetje nors. Vraagt zich af waarom niemand meer zelf een band verwisseld vandaag de dag. Hmm, dat hadden we graag willen doen, maar er zijn geen spullen! O, dat is wel vervelend zegt hij. Want hij moet toch ook die band losmaken. Dus hij gaat op zoek, en ja hoor, tuurlijk hij vindt het wel. Je moet een bakje los trekken wat je echt niet verwacht, bovendien zit het behoorlijk vast. Hij geeft toe dat het een belachelijke plek is en dat het ook slordig is dat er geen boekje bij de auto zit. Dan blijkt het toch wel een aardige kerel te zijn.  Hij verwisseld de band, wij geven hem een fooi en we kunnen weer op pad!

100_4037-BorderMaker

Oké, een beetje geluk hadden we wel. Tijdens het wachten en het wisselen is het even droog. Ja, waar je al niet blij mee bent. We blijven toch maar op de Parkway, we hebben nog 90 mijl te gaan, en het is 13.00 uur als we weg rijden van de parkeerplaats. Dus dat moet helemaal lukken. Regelmatig vallen er nog regenbuien, en rijden we door de mist. We stoppen geloof ik maar 1 keer. Om 16.00 uur zijn we bij het hotel.
Het hotel ziet er goed uit en we krijgen een gratis upgrade naar een mooiere kamer. Die man ziet zeker aan onze hoofden dat we die regen zat zijn. Het is inderdaad een mooie kamer, daar gaan we even lekker bijkomen van deze gekke dag.

Waynesboro

Direct naast het hotel ligt een Cracker Barrel restaurant. Die zie ik de hele vakantie al overal, maar we hebben er dit jaar nog niet gegeten. Vandaag dus wel. Twee tellen lopen, dus hoe makkelijk kan het zijn. Jos gaat aan de burger en ik neem een lekkere forel. Als we naar het restaurant lopen is het droog, terug regent het weer zachtjes. De voorspellingen voor morgen zijn iets beter, dus wie weet krijgen we nog een mooie laatste dag door de bergen. Welterusten!

100_0774-BorderMaker

Dag 26 (dinsdag 28 sept) Waynesboro,VA naar Leesburg,VA
Het hotel: Best Western Leesburg Hotel & Conference Center
Het weer: 27 graden 
Gereden: 172 mijl

Yes, het zonnetje schijnt. Wel met veel wolken tussendoor, maar dat geeft niet. We zijn weer helemaal blij! Ik haal even een ontbijtje beneden in het hotel, wat zeer goed te doen is, en dan vertrekken we om 9.00 uur. We zoeken het eind van de Blue Ridge Parkway op, want dat is het begin van de Skyline Drive.

100_4046-BorderMaker

De Skyline Drive loopt 105 mijl lang door het Shenandoah National Park. Hij volgt de kam van de Blue Ridge Mountains. Ook hier, net als op de Parkway, staan er weer mijlmarkers langs de weg. Zo kun je makkelijk zien, met de kaart in de hand, waar je ongeveer bent. Omdat wij van zuid naar noord rijden, tellen de markers af. Weten we gelijk hoelang de weg nog duurt. In het begin zijn het heel veel bochtjes achter elkaar. Ook komen we hier af en toe nog een wolk tegen, maar dat wordt steeds minder.

Ook dit is een prachtige weg om te rijden en de herfstkleuren worden steeds meer zichtbaar. Op de uitkijkpunten aan de westkant zie je de Shenandoah Vallei liggen, wow die is groot zeg. Er zijn trouwens wel heel wat uitkijkpunten afgesloten, omdat ze aan het werk zijn. Nieuw asfalt en een nieuwe afrastering. Ook zijn ze twee keer met de weg bezig. Wat een actie zeg. Maar we hebben er niet veel last van. Een paar minuten oponthoud, dat is alles.

100_4055-BorderMaker

Het is ook duidelijk drukker op de weg dan de laatste twee dagen. Maar daar zal het weer ook in meespelen. Het wordt gewoon heerlijk! We stoppen dus op diverse uitkijkpunten, maar wandelen hebben we verder geen zin in. Die 105 mijl gaan dan uiteindelijk best vlot. Als we het park uit zijn nemen we de kortste route naar Leesburg, onze laatste overnachtingsplek. Het is toch niet te geloven dat we al bijna naar huis gaan? De laatste week is echt snel gegaan. Maar goed, we zijn nog niet weg!

100_4056-BorderMaker

We checken voor de laatste keer in en zoeken onze kamer op voor de laatste twee nachten. Er is gratis popcorn in deze Best Western, dat is ook wel apart zeg. Vers gemaakt. Even later gaan we naar de Outlet Mall, nog een ander klein winkelcentrum en de Walmart. Het zit allemaal vlakbij. We kopen een koffer, want we hebben op de terugweg iets meer ruimte nodig. Hoe kan dat nou?

100_4057-BorderMaker

Bij de mall zit een T.G.I. Friday’s. En ook al is het pas half 6, we besluiten om hier gelijk een hapje te eten. Voor ons is dat vrij vroeg. We eten heerlijk zeg. Jos heeft een Jack Daniels kip met garnalen en ik een Sizzling Crispy Chicken met pasta.  Vooraf hadden we ook nog nachos genomen, dus we zitten behoorlijk vol.

100_0782-BorderMaker

Terug bij het hotel halen we de auto verder leeg en bekijken we even wat we nou eigenlijk allemaal gekocht hebben. O, het valt best wel mee. Het lijkt allemaal heel wat, maar dat is het echt niet hoor. Zo spaar ik nu eenmaal magneten en kerstornamenten van de staten en bijzondere plaatsen waar we geweest zijn. Dat zijn er dit jaar veel meer dan vorig jaar omdat alles nieuw voor ons was dit jaar. Jos koopt graag wat T-shirts, stuk of 10 en dan nog wat hebbedingen. Das alles 😉

100_0785-BorderMaker

Morgen ga ik beginnen met inpakken, nu nog niet. Nog even uitstellen hoor…

Dag 27 (woensdag 29 sept) Leesburg,VA
Het hotel: Best Western Leesburg Hotel & Conference Center
Het weer: regen met 21 graden 
Gereden: geen idee

De laatste volle dag in Amerika zit er bijna op. Helaas hadden we vandaag regen, dus we hebben niet zo veel spannends gedaan. We hebben lekker tot half 10 uitgeslapen. Toen op ons gemakje opgestaan en naar een hele grote mall vertrokken in Fairfax. Ja, als die dollar dan toch 1,36 staat. Erg mooie mall, veel winkels en laat er nou ook een Apple Store zitten. Jos koopt een draadloos toetsenbord voor zijn iPad. Ook nog even naar een Best Buy geweest, waar ik eindelijk de nieuwe versie van Streets & Trips gekocht heb. Daar kon ik al vier weken niet voor slagen. Nou, ik heb er niet elke dag naar gezocht natuurlijk.

In Reston hebben we ook nog een mooi winkelcentrum bezocht, chique daar hoor. Maar hier zitten alle winkels buiten, en in de regen is het toch minder leuk dat winkelen. Wij zijn kriskras door Virginia terug gereden naar Leesburg. Virginia is een mooie staat vinden wij. We rijden door diverse woonwijken en alles ziet er zo netjes uit. Veel mooie huizen zie je ook.

Hier in Leesburg heb je ook nog een historic district, zijn we ook nog naar toe geweest. Ziet er leuk uit, heel veel restaurantjes ook. Maar ook hier… nog steeds regen. Dus toen waren we er wel klaar mee en zijn terug gegaan naar het hotel. Inmiddels was het ook half 5 of zo. Tijd voor een neut!

Om 18.30 uur hebben we eerst online ingecheckt voor de terugreis van morgen. De boardingpassen hebben we geprint bij het business center van het hotel. Ging perfect. Gelijk betaald voor de extra koffer. Op het vliegveld betaal je daar weer 11 dollar meer voor, en nu is het maar geregeld. Toen eerst maar eens een hapje eten. Omdat het gisteren prima is bevallen gaan we weer naar T.G.I. Friday’s. Vandaag neemt Jos de fish & chips en ik een sandwich met kalkoen, sla, tomaat en weet ik wat nog meer ertussen. Smaakt weer prima.100_0788-BorderMaker

Ja, en toen toch maar eens een begin gemaakt met inpakken. Morgen moeten we om 12.00 uur het hotel uit, dus we hebben de tijd, maar dan kunnen we weer even een beetje uitslapen. Dus het meeste zit er nu in, morgen de laatste dingentjes. Ging makkelijk, er is nog ruimte over!

100_0789-BorderMaker

Morgen vliegen we pas om 18.30 uur en het vliegveld is een klein half uurtje rijden hier vandaan. Dus kunnen we op ons gemak nog even gaan lunchen bij de outlet mall, en wie weet wat we nog tegen komen. Nu nog even lekker relaxen. Ik schrijf het verslag, lekker kort vandaag, en Jos speelt nog even een spel op zijn iPad.

We willen alvast iedereen bedanken voor de leuke reacties in ons gastenboek, vonden we elke keer weer erg leuk om te lezen. Vooral mijn moeder bedankt natuurlijk, die elke dag trouw weer een leuke reactie weet te verzinnen, toppie!
Vrijdag zullen we nog even laten weten hoe de laatste dag en de terugreis zijn verlopen. Dus tot dan!

100_0791-BorderMaker

Dag 28 (donderdag 30 sept) en 29 (vrijdag 1 okt) Dulles Airport naar Amsterdam
Het weer: heel veel regen en benauwd, 21 graden

We zijn weer thuis! Goede vlucht gehad, al hadden we wel wat vertraging.
Om 12.00 uur zijn we vertrokken uit het hotel. Het regende nog steeds, is ook de hele nacht doorgegaan. Nog even naar de outlet mall om een slotje en een bagage label te kopen voor aan de nieuwe koffer. En wat doe je dan met die regen? We zijn ergens koffie gaan drinken, zaten we weer een uurtje droog. Daarna toch maar besloten om naar het vliegveld te rijden. We zijn wel wat vroeg, maar dan kunnen we daar nog lunchen.

Auto ingeleverd bij Alamo. Lekke band was verder geen probleem. Nog even snel een foto gemaakt van de plek waar nu die krik verstopt zit. Nee Marc, niet onder de stoel. Het is het open vakje aan de bovenkant van het linker panel, waar je dus iets in kunt leggen. Dat moet je er met wat geweld uithalen en dan diep in het vak zit de krik en het gereedschap om het reservewiel onder de auto uit te halen. Handig om te weten voor iedereen die ooit een lekke band krijgt met een Tahoe.

100_0792-BorderMaker

Het shuttlebusje staat al klaar en we zijn snel op het vliegveld. Bagage inleveren gaat ook vlot, derde koffer geen probleem omdat er al voor betaald is via internet ($ 44,-). Alle drie de koffers zitten netjes onder het maximum gewicht, al scheelt het niet heel veel. Door de douane gaat ook allemaal prima, ze zijn hier erg vriendelijk valt ons op. Met de Aerotrain rijden we naar gate A. Het is nu niet nodig om naar de andere kant van het vliegveld te rijden met zo’n raar slurfding. Op de heenweg moesten we daar wel mee. Dat is net een slurf, maar dan op wielen. Gek ding;

100_0793-BorderMaker

Ondertussen blijft het maar regenen. We gaan lekker lunchen bij Harry’s. Daar bestellen we voor de laatste keer een burger, een bizonburger deze keer. Smaakt weer goed. Dan nog een beetje winkelen en de tijd komt wel om. Het laatste half uurtje gaan we vast bij de gate zitten (A26). We rijden netjes op tijd bij de gate weg (18.30), maar na een stukje taxiën geeft de piloot aan dat we nog niet de lucht in kunnen. Er zijn 5 vliegtuigen voor ons, en vanwege het slechte weer moet er 5 minuten tussen elk opstijgend vliegtuig zitten. Inderdaad… 25 minuten wachten.

100_0799-BorderMaker

Toen die tijd verstreken was, gingen wij opeens uit het rijtje en de motoren werden stil gezet. Hmm, dat is een beetje jammer. De piloot geeft door dat we nu helemaal niet mogen opstijgen vanwege het slechte weer. We moeten over New York en daar is het heel slecht weer nu en mag niet gevlogen worden. Oké, dus we zitten nog eens een half uur te zitten. Op zich hebben we ruime plekken, want we hebben gekozen voor een upgrade naar Comfort stoelen. Dit koste voor ons $ 80,- p.p. (ligt aan de afstand). Maar dat is het zeker waard. Je hebt echt meer beenruimte en de stoelen kunnen verder naar achteren. En dan gaan we toch echt, inmiddels in het donker, dus er is niet veel meer te zien. Bovendien zitten we natuurlijk zo in de wolken. De vlucht verloopt verder prima en met een 20 minuten vertraging landen we om 8.35 op Schiphol. We worden door vrienden netjes thuis gebracht en dan zit het er dus echt op. Zó jammer!

We hebben het heerlijk gehad. Het Zuidoosten is ook echt een bezoek waard. Heel anders dan de andere staten die we gezien hebben, maar erg leuk. Voor ons doen hebben we veel steden bezocht, maar ook die zijn zeker niet tegen gevallen. Erg afwisselend allemaal. In totaal hebben we 3049 mijl gereden, wat neerkomt op 4878 km in 28 dagen.
We hebben in totaal voor $ 403,00 (€ 322,00) getankt. Dat scheelt een beetje veel met de camper van vorig jaar ($ 1114,- bijna zelfde aantal kilometers).

Alle souvenirs zijn heel over gekomen, ook de twee flessen Jack Daniels. Is altijd maar weer afwachten hoe e.e.a. overkomt. Maar de ornamenten, kerstkaarten, 13 cd’s, cadeautjes, magneten en de rest; het is allemaal in orde. Bij de douane gelukkig geen controle, dus ook de iPads zijn goed het land binnen gekomen. Daar hebben we trouwens ook lekker de tijd mee kunnen verdrijven tijdens de vlucht!

Nu gaan we maar weer eens nadenken over volgend jaar. Maar ja, eerst maar weer eens aan het werk om geld te verdienen 😉

Tot de volgende reis!

Stuur een bericht

Stuur een bericht met je vraag en/of opmerkingen.

visitor analysis