2009 – ZUIDWESTEN MET EEN CAMPER

Ook nu ging de reis weer naar de States, eindelijk een oude wens in vervulling! Easy going met een camper.

Sinds ons eerste bezoek (1996) aan Noord Amerika roepen we al dat we ooit een camperreis willen maken. Dat hebben we nu dan eindelijk gedaan en is zeer goed bevallen.  We hebben de camper en de vlucht besproken via Tioga Tours. We hebben dit jaar weer voor het Zuidwesten gekozen. We zijn hier eerder geweest, maar we hebben heel veel nieuwe mooie plekken gezien en voor een camper is het een uitgelezen bestemming!

Arizona – Colorado – Nevada  – New Mexico – Utah

Dag 1

30 augustus – Amsterdam – Atlanta – Las  Vegas

We vliegen met Delta Airlines
Vluchtnummers D839 en D25

Ja, we zijn er! Dat wil zeggen we vliegen op dit moment van Atlanta naar Las Vegas. Vanmorgen zijn wij netjes op tijd (10.30) vertrokken vanaf Schiphol. Al direct bij het vertrekken liet de piloot weten dat de vlucht wel een uur langer kon duren. Hij moest een stukje omvliegen wegens slecht weer onderweg. Hmm, we hebben twee uur de tijd voor onze overstap, dat wordt dus nogal krap. Zeker op de heenweg als je door de douane moet, koffers ophalen en weer inchecken en de security check. Maar we zien het wel, we hebben nog zo’n 9 uur te gaan voordat het zover is. De vlucht wordt uitgevoerd door North West Airlines en duurt normaal 9 en een half uur. Aan boord verloopt alles prima, krijgen al snel iets te drinken.
Waarom Jos nu 2 biertjes krijgt als hij er 1 bestelt snap ik dan weer niet.
Al snel volgt de standaard vraag: chicken or pasta? We gaan allebei voor de kip en het smaakt best.

clip_image001

Na een uurtje of 7 kan de piloot melden dat alles toch vlot is verlopen en hij heeft een half uur in kunnen halen. Nu hebben we weer anderhalf uur om over te stappen. Dat zou toch moeten lukken.

Dan komt Atlanta in zicht, tenminste op het kaartje in de schermpjes voor ons. Op dat zelfde schermpje zien we dat we een rondje maken boven Atlanta. Is dat de bedoeling? Nou nee dus. De piloot laat weten dat hij niet mag landen omdat er zware onweersbuien boven het vliegveld hangen. Hij moet zeker een half uur rondjes blijven vliegen. En we zijn weer terug naar één uur overstaptijd!  Gelukkig zitten we dichtbij de uitgang en om 15.00 lopen we door de slurf. Het vliegtuig naar Las Vegas vertrekt om 15.58 uur. We gaan het natuurlijk wel proberen! Atlanta is groot, maar wel efficiënt. Onze douane beambte trekt zich niets aan van alle  drukte en doet zijn werk op zijn gemakje. Natuurlijk zijn wij niet de enige die niet konden landen, achter ons verschijnen nog heel veel meer mensen die ook moeten overstappen. Na de bekende vragen (wat komt u doen en hoeveel geld heeft u bij zich, daar bleef het bij deze keer) mogen de USA binnen. Dat geeft wel een lekker gevoel natuurlijk. Maar ja, we zijn er nog niet he. Snel naar de koffers, die zijn er nog niet. Kwartiertje wachten en dan weer de koffers inleveren, langs customs en de security check. In de trein naar de juiste gate en daar komen we aan om 15.55 uur. Wow, gered! Maar ja, dan zien we wat we al een beetje verwacht hadden: ook deze vlucht heeft vertraging en vertrekt pas om 17.30 uur! Pfff, voor niets zo snel gelopen. We hebben nog anderhalf uur, tijd zat. Uiteindelijk vetrekken we om 17.45 uur. En nu zit ik het verslag te schrijven tijdens die vlucht. Soms hebben we nog wat turbulentie door het slechte weer, maar in Las Vegas is het 104 F, dus dat komt goed.

Als ik vanavond nog puf heb, dan zal ik nog een up-date plaatsen van de aankomt in Las Vegas en in het hotel. Inmiddels is het 01.00 uur Nederlandse tijd en we zijn voorlopig nog niet in ons hotel.
Maar dat maakt allemaal niets uit. We zijn weer in de States en dat voelt gewoon heel goed!

Atlanta

Thunderstorm

Las Vegas

hot

En nu zijn we dan in Las Vegas. Om 20.15 uur zijn we uiteindelijk op onze kamer. Na 4 uur vliegen zijn we aangekomen op McCarran Airport. Wij vinden het erg rustig op het vliegveld, de gokkasten staan er wel natuurlijk, maar er zit niemand op te spelen. Even wachten op de koffers en dan nemen we een shuttlebus naar hotel New York New York. Dat verloopt allemaal heel soepel. In het hotel is het voor Vegas begrippen rustig en zonder te wachten kunnen we gelijk inchecken. Vanaf de 9e verdieping hebben we uitzicht op de achtbaan, het MGM en Excalibur. We halen nog even iets te eten en te drinken beneden en eten dat op de kamer op. Jos ligt nog even in bad terwijl ik dit verhaal af maak. En dan gaan we toch echt slapen. Het is hier nu 21.30 en in Nederland dus 06.30 in de ochtend.

Het weer vandaag: Hot
Afstand: 9893 km

Overnachting: hotel New York New York

clip_image001_0000

Dag 2

31 augustus – van Las Vegas naar Seligman
Gereden afstand: 228 mile / 365 km
Overnachting: KOA Seligman

104 F in Las Vegas

hot

Prima geslapen, wel vroeg wakker door het tijdsverschil. Maar dat maakt niet uit, want we moeten toch vroeg klaar staan voor de shuttlebus van El Monte, de camperverhuurder.

0353

Dus om 7.15 uur staan we bij de hoofdingang van het hotel klaar. Tussen nu en 8.00 uur kunnen we de bus verwachten. Die om even over half 8 aan komt rijden. Blijkt dat er nog 3 mensen naast ons staan die ook mee moeten. We verstaan ze niet, klinkt  als een Oost-Europees land. Ook bij hotel Excalibur pikken we nog 2 mensen op. Zo te horen komen die uit dezelfde richting als de andere drie. Dan rijden we in 15 minuten naar de locatie van El Monte even buiten Las Vegas.

We worden alle drie tegelijk geholpen dus dat gaat lekker snel. Het papierwerk neemt even wat tijd, dan een filmpje kijken over het gebruik van de camper en dan naar buiten. Welke is voor ons? Er staan er een heleboel natuurlijk. De dame die ons helpt loopt naar een behoorlijk groot gevaarte… Zou die het echt zijn? Ja hoor! Hij is zelfs iets groter dan we gereserveerd hebben. Hij heeft namelijk twee slide-outs, ook in de slaapkamer. We maken even een rondedansje natuurlijk! (De dame ziet dat niet hoor :))
Ook van binnen is het groot, onwijs gewoon.
Hij is niet bepaald nieuw, dat kan je wel zien, maar ja dat kan ook niet natuurlijk. We krijgen uitleg en lopen om de camper heen en laten alle krasjes en mini deukjes noteren. We hebben een kar meegekregen met alle spullen die we erbij gehuurd hebben. Beddengoed, borden, bestek, koffiezetter en dat soort dingen. Ze zegt neem je tijd, ga alles binnen leggen met je bagage en je kunt vertrekken wanneer je wilt. Oké, dat doen we. We gooien alles in de slaapkamer en ja dan kunnen we weg. Het moment is daar. Toch best gek, Jos heeft het idee dat hij in een bus zit (scheelt ook niet veel natuurlijk). Maar het gaat gelijk heel goed. Even opletten bij de bochten, maar hij heeft het heel snel onder de knie. Ik vind het knap hoor.

We rijden eerst naar Bass Pro Shop. Een gigantisch outdoor winkel iets verderop. We parkeren de camper dwars op een stuk of 8 parkeerplaatsen. Past natuurlijk niet in een vak he, ook al zijn die hier al breed. Maar er is ruimte genoeg en we zijn niet de enige die dat doen. We komen graag bij Zwerfkei in Woerden, maar dat is maar een mini winkel hoor. We kijken onze ogen uit, ongelooflijk gaaf hier. Jos heeft nieuwe wandelschoenen nodig, dus kopen we die. Ook willen we graag nieuwe zonnebrillen. Ook dat is geen probleem hier. We lopen nog wat rond en maken wat foto’s. De apenafdeling is erg indrukwekkend. Wat ze hier allemaal verkopen, niet normaal.
Maar we moeten echt verder.

Volgende stop is de Walmart voor de boodschappen. We hebben een Superstore uitgekozen dan hebben we lekker veel keus. Dus ook hier vermaken wij ons. Heel wat dollars armer vertrekken we uiteindelijk weer. Het is nu toch al tegen half 3 dus we moeten echt richting Seligman gaan. We mogen niet over de Hooverdam dus duurt de rit iets langer door de omweg die we moeten maken. We komen even na 18.00 uur aan op de KOA. We hebben besproken, dus dat is geen probleem. Alhoewel er plek genoeg is. Het is helemaal niet druk. We rijden naar onze plek en laten de camper zichzelf waterpas zetten, ja dat gaat automatisch. De slide-outs gaan “out” uiteraard en voor de eerste keer sluit Jos het water en elektriciteit aan, is echt een fluitje van een cent, binnen 5 tellen doe je dat. Klaar zijn we! Omdat we laat zijn zakt de zon al achter de bergen en gaan we niet meer buiten zitten. De temperatuur is trouwens nog wel goed. In Las Vegas was het echt bloedheet, hier lekker warm. We ontdekken de camper nog wat meer en eten lekkere kip van de Walmart, we hebben geen zin om nog weg te gaan. Best vermoeiend ook zo’n eerste dag met een camper. Ik ruim de boodschappen op en pak de koffers uit. Bed nog opmaken en ook dat is weer klaar. We kunnen er 3 weken tegen.

Dag 3

Dag 3 – 1 september – van Seligman naar Sedona
Gereden afstand: 127 mile / 203 km
Overnachting: Rancho Sedona RV Park

Prima geslapen in de camper! Vroeg wakker, maar dat ligt niet aan de camper maar aan de jetlag. Douchen gaat ook helemaal goed, echt ruim genoeg. Ik maak een lekker ontbijtje dat we binnen moeten opeten omdat het lichtjes regent. Om 8.30 gaan we op pad en dan is het alweer droog en warm. We gaan nog even kijken in Seligman of misschien de kapper al open is. Voor diegene die dat niet kennen: Angel Delgadillo. Angel Delgadillo is een van de grondleggers om de Route 66 te behouden. Het is een prachtig figuur, de beste man is inmiddels 81 maar nog elke dag aanwezig in zijn winkel. Wij waren hier ook in 2004, toen is Jos nog met hem op de foto geweest.
En ja, de winkel is al open. Helaas stopt er ook net een bus voor de deur, dus het is best druk. Maar Jos weet nog een leuke foto te maken als hij voor de deur staat. We lopen nog wat rond in de straat, altijd leuk die gekkigheid van Route 66.
En dan op naar het tankstation. Dat is natuurlijk ook iets anders dan met een gewone auto. Eerst opletten of je wel onder de overkapping past. Dat is hier geen probleem. Hup die slang erin. Nou dan sta je wel even hoor. De tank was ongeveer half leeg, maar er gaat toch nog 47 gallon in. Dat is 178 liter! Dat kost je dan $ 147 dollar. We kunnen weer even, met de nadruk op even, vooruit. Want 1 op 4 haalt hij wel hoor :).

We gaan richting Sedona. Eerst nog een stukje over de Interstate 40 waarna we de 89 opgaan. Dit is al een mooie weg, maar als we de 89 Alt opgaan wordt het pas echt heel mooi. Het is een slingerweg door de bergen. Jos neemt de haarspeldbochten prima. De afgronden zitten fijn aan mijn kant, en regelmatig is er geen vangrail. Maar dat geeft allemaal niets (zeg ik nu) want het uitzicht maakt alles goed.

We komen in Red Rock County. Wie die naam verzonnen heeft, had weinig fantasie. Maar het klopt wel, de rotsen en bergen worden steeds roder en mooier. Echt fantastisch hier! Vlak voor Sedona gaan we naar het Red Rock Crossing State Park. Zo mooi! Je kunt door de rivier lopen (oppassen, wel glad) en dan heb je een prachtig uitzicht op Cathedral Rock. Het is nog maar een klein stukje naar de camping, waar we om half 3 aankomen. In de omgeving zie je allemaal schitterende bergen. De camping ligt vlak bij het centrum en is erg mooi aangelegd. Niet zo kaal als de KOA van gisteren. De dame in het kantoor is super vriendelijk en vertelt wat we allemaal kunnen doen in Sedona. Nou dat gaan we in een middag niet redden.  We nemen eerst lekker wat te drinken en genieten van het mooie weer (ongeveer 28 C). Dan besluiten we om het dorpje in te gaan. Het is te lopen, maar we nemen voor 1 halte de gratis shuttlebus. Nu hadden fietsen dus handig geweest. Maar nee, die hebben we niet gekocht of gehuurd. Het was helaas niet mogelijk om een fietsenrek te huren bij El Monte. Maar met lopen is ook niks mis. Het enige minpuntje is dat opeens de wolken steeds donkerder worden. Dat kan niet goed zijn. We hebben er over zitten denken om een Jeep tour te doen met de zonsondergang. Maar er zijn wel erg veel wolken nu en soms vallen er dikke druppels. En ja, een zonsondergang zonder zon is ook weer zowat. Dus we lopen wat door het dorpje en bezoeken een paar mooie en leuke winkels. De eerste souvenirs zijn gekocht! Ook hier is het weer niet druk en Sedona doet gezellig aan. Er zitten hier ook verschillende restaurantjes, maar nee dat doen wij vandaag niet. Gisteren hebben we ook een gasbarbecue gekocht en die wil Jos nu wel eens uitproberen. Alleen waren de kleine flessen met gas uitverkocht, dus hebben we maar een grote gekocht. Ik geloof dat we nu voor een jaar gas hebben of zo. We hebben mooie steaks gekocht dus dat wordt het vanavond. We lopen terug naar de camping, en op wat druppels na, komen we droog aan. O ja, op deze camping staan iets meer campers en eigenlijk hebben wij maar een kleintje :(. Niet normaal wat je erbij ziet staan, 4 slide-outs, net zo makkelijk. Dan doe je ook nog een rek voor een motor achterop, dan hang je er nog een auto achter en daar stop je nog twee fietsen op. Dan ben je goed bezig.

clip_image001_0004

Terug naar onze camper, waar helemaal niks mis mee is hoor. Jos maakt wat foto’s van de binnenkant en daarna gaat de barbecue aan. Het smaakt allemaal prima. Coleslaw erbij, verse ananas en als toetje allebei een bak Ben & Jerry’s ijs. Gelukkig blijft het de hele avond droog.

Nu even het verslag typen, wat weer een heel verhaal is geworden en Jos zoekt alvast de foto’s uit dan kan hij die nog even toevoegen. Wat een samenwerking he.

Dag 4

2 september – van Sedona naar de Grand Canyon
Gereden afstand: 137 mile / 220 km
Overnachting: Trailer Village

Partly cloudy

Na een prima ontbijtje in de camper verlaten we de camping om 8.15 uur. Eerst gaan we even een kijkje nemen bij de kerk in de bergen. Die ligt iets verderop in Sedona. Als we het straatje inrijden staat er een bord dat er geen rv’s mogen parkeren. Ja, nu zijn we er al en de straat loopt dood. Dat is ook lekker dan. Gelukkig rijdt er net een personen auto weg zodat we even aan de kant kunnen gaan staan. Oké, dat wordt dus achteruit een straatje indraaien en dan weer terug. Dat gaat helemaal goed, alsof Jos al jaren op een bus rijdt. We hebben natuurlijk nog wel even snel een foto gemaakt van de kerk. Heel bijzonder gebouwd zo in de bergen, gaat mooi op in het landschap.

Dwars door Sedona rijden we naar de 89 Alt om onze weg te vervolgen richting het noorden. Ook aan deze kant van Sedona is het een prachtige weg. We stoppen bij Rock Slide State Park, betalen $ 10,- entree en lopen naar de rivier. De rivier heeft hier de rotsen zo mooi glad uitgeslepen dat je de rotsen als een glijbaan kunt gebruiken. Nu doen wij dat niet, het water is behoorlijk koud, maar om te zien is het ook leuk. Bovendien is de omgeving erg mooi.
We gaan terug naar de camper, eerst nog even naar het toilet.
Handig hoor als je je eigen wc bij je hebt.

Bij Flagstaff gaan we de interstate 40 op naar Williams. Hier doen we nog even wat boodschappen bij de Safeway want de eieren gaan snel en ook de melk is al bijna op. We genieten weer van de mooie groente en fruit afdeling. Zo mooi opgepoetst liggen de appeltjes niet bij de Albert Heijn.

Dan is het Grand Canyon here we come!
Maar Grand Canyon + Jos & Monique = slecht weer.
In 2004 waren we hier ook en toen hadden we onweer en regen. We zijn toen met de trein naar de Grand Canyon gegaan, een helikoptervlucht was toen niet mogelijk. De treinrit was ook erg de moeite waard, dus geen probleem.
Nu zijn we terug en hebben om 16.00 uur een helikoptervlucht geboekt. Op de weg naar de Canyon toe wordt de lucht echter steeds zwarter. Maar wonder boven wonder gaat de vlucht wel door. Het slechte weer is ver weg genoeg van ons vandaan. Gelukkig! En het is geweldig! In 2004 vonden we de Grand Canyon wel mooi, maar niet spectaculair (verwende nesten dat we zijn). Misschien omdat we toen net uit Bryce Canyon kwamen, wat wel veel indruk maakte toen. Maar vandaag stellen we onze mening bij. Vanuit de lucht zie je pas hoe enorm groot de canyon is. Breed én diep. Met fantastische kleuren. Het is moeilijk om op de foto vast te leggen, in het echt is het zo veel weidser. We zitten met 6 personen in de heli, dat is best veel, en best warm, maar we zitten allebei bij het raam en hebben goed uitzicht. De piloot doet af en toe lekkere schuine bochtjes en zo. Hoeft van mij niet hoor. :-)
We zijn heel blij dat de tocht toch door is gegaan, het was een geweldige ervaring.

Vlak na het vliegveld is de ingang van Grand Canyon National Park. Onze nationale parkpas van vorig jaar is nog geldig tot het einde van deze maand, dus een nieuwe kopen is niet nodig. Al snel zijn we bij de camping. Die is super simpel. Hoe meer, hoe beter is hier het motto denk ik. Er staan flink wat campers, maar helemaal vol is het niet. We gaan nog naar de zonsondergang kijken langs de rim, maar omdat we ons vergissen met de tijden van de shuttlebus zijn we eigenlijk iets te laat. De zon is net weg, maar de lucht is nog prachtig gekleurd. Hele volkstammen staan/zitten trouwens naar de zonsondergang te kijken. Op de foto hieronder zijn de meeste mensen alweer weg.

Als we terug komen met de bus in de Village kijken even bij twee restaurants, maar buiten dat het erg druk is , ziet het er ook niet gezellig uit. Meer vreetschuren zeg maar. We lopen lekker terug naar ons huisje en gooien de barbecue weer aan.
Deze keer hebben we kip en dat smaakt ook prima.
Het is ook nog steeds warm buiten, ondanks de bewolking was het de hele dag toch zo’n 28 C.

We zijn best moe van deze heerlijke dag, dus om 22.00 uur liggen we al lekker te slapen.

Dag 5

3 september – van de Grand Canyon naar Page
Gereden afstand: 145 mile / 233 km
Overnachting: Wahweap RV Park

Om 5.00 uur doe ik 1 oog open, ik kijk uit het raam en zie vrij veel bewolking. Nee, dat is teveel bewolking om de zonsopkomst te gaan bekijken. Hup, ik draai me weer lekker om. Uiteindelijk staan we om 8.00 uur aan het eerste uitkijkpunt van vandaag. De zon staat nog laag, maar er is dus veel bewolking. Dat zal de hele dag zo blijven. We bekijken nu de uitzichtpunten die richting de oost ingang liggen. Daar gaan wij namelijk het park weer uit. Gigantisch mooi! Wat een vergezichten. Bij één punt staat dat de overkant van de Canyon 67 km verder is. Dat is van Den Haag naar Tilburg of zo.
Ja, het Grand Canyon National Park is ons deze reis zeer goed bevallen.

Zoals gezegd verlaten wij het park bij de Oost ingang, en gaan richting Page. Bij Cameron vullen we weer even de benzine bij, dan kunnen we er weer tegen. Bij dit tankstation werkt de creditcard zonder dat je een postcode hoeft in te geven. Dat is wel zo prettig. Bij $ 75,- slaat hij echter wel af,
dus in ons geval moeten we nogmaals de creditcard er doorheen halen.
Dan kunnen we weer verder tanken. Dit is een soort veiligheid die is ingesteld.

De weg naar Page (89) is mooi, gekleurde lagen heuvels en dan weer rode rotsen. Als we rond half 1 bij Horse Shoe Bend Overlook aankomen breekt een klein beetje de zon door. Maar er is nog veel bewolking. We hadden gelezen dat er een klein stukje onverharde weg zou zijn tot aan de parkeerplaats, maar ze zijn zo vriendelijk geweest om ook daar asfalt neer te leggen. We beginnen aan de klim naar boven, dat is maar een klein stukje, dan gaat het weer naar beneden. Dat belooft wat voor de terugweg.
Je loopt namelijk bijna constant over het zand, dus dat loopt niet zo makkelijk. Tijdens de wandeling van 1,2 kilometer, zie je eigenlijk alleen maar mooie rode rotsen. Pas als je vlak bij de rand bent (lees afgrond) zie je waar het hier om gaat.

Wow! Dan ben je even stil hoor, zo geweldig mooi. De Colorado rivier heeft hier de bergen uitgeslepen in de vorm van een hoefijzer. Vanaf zo´n 300 meter hoogte kijken we neer op dit prachtige  natuurwonder. Echt genieten is het hier. Natuurlijk maken we ook foto´s, helaas zonder blauwe lucht, maar ik vind ze toch erg mooi geworden. Ook de rotsen waar wij op lopen zijn geweldig mooi. Dan beginnen we aan de terugweg, dat is klimmen door het losse zand, zeker het eerste stuk. Pff, daar krijgt een mens het warm van. Want de zon schijnt dan niet volop, het is toch boven de 30 graden. Om 13.40 zijn we weer terug bij de auto, en dan hebben we boven ruim de tijd genomen om te genieten en foto’s te maken. Het is zo de moeite waard deze klim te maken. Ik ben er nog steeds van onder de indruk. Enne… het laatste stukje ga je weer naar beneden, dat is wel prettig. Dan is het nog maar een paar mijl naar onze camping voor de komende twee nachten. Deze ligt niet in Page, maar net daarbuiten aan Lake Powell bij de Marina. Deze camping ligt in het Glen Canyon National Recreation Area, dit is onderdeel van de National Park Service. Dus onze parkpas is ook hier geldig. Mooie camping, ziet er allemaal even netjes uit. Het is weer een back-in plek waar Jos hem zonder problemen in zet. We kijken zo door de voorruit op het meer.
We eten en drinken even wat en lopen dan naar de Lodge die ook bij het complex hoort. Vanuit daar vertrekken de rondvaartboten op Lake Powell. We hebben de reservering al vanuit huis gemaakt.

clip_image001_0011

Even ter bevestiging dat alles hier inderdaad groot is.
Ook een gewoon broodje en zelfs de aardbeien.
En ze smaken héérlijk.

Lake Powell is een kunstmatig meer dat wordt gevormd door de Glen Canyon Dam, in de Colorado rivier. We vertrekken om 16.15 uur voor een tocht van anderhalf uur. Het is ongelooflijk als je alle donkere wolken om ons heen ziet, maar we halen het helemaal droog. Sterker nog, het is gewoon heerlijk warm op de boot. Een windje natuurlijk, maar die is ook warm. We varen langs de Glen Canyon Dam en daarna gaan we Antelope Canyon in. Dit is dus het gedeelte van de canyon die onderwater staat. Morgen zien we het droge deel van deze canyon. Ja, het wordt eentonig, maar ook dit is weer prachtig mooi. De hoge wanden, de mooie kleuren, het blauwe water.
Gewoon een plaatje.

Om 18.00 uur staan we weer aan wal. De bedoeling was om in de lodge te gaan eten. Maar we zijn nogal verwaaid en zouden ons dan toch eerst op willen frissen. Om dan weer terug te gaan hebben we ook geen zin in. Dus ja, inderdaad, we lopen terug naar ons huisje en na een neut steken we de barbecue maar weer aan :). Het wordt wel een simpel maaltje, want we hadden er niet helemaal op gerekend. Maar wel Amerikaans: Hotdogs! Smaken prima en we zitten nog lekker lang buiten (in korte broek) naast ons kampvuur. Het was gewoon weer een fantastische dag.

Dag 6

4 september – Page (Antelope Canyon)
Gereden afstand: 0 mile / 0 km
Overnachting: Wahweap RV Park

sun

We kunnen vandaag uitslapen! Maar toch zijn we al om 7.00 uur wakker.
Het is al lekker warm, dus we ontbijten op ons gemakje buiten. We nemen de shuttlebus naar Page om 10.00 uur. Die doet er een half uurtje over omdat hij nog een paar stops heeft onderweg. Maar op deze manier kunnen we de camper lekker laten staan vandaag. Om 11.30 uur gaan we de tour naar Antelope Canyon maken met Antelope Canyon Tours. Dus we hebben nog even om Page te bekijken. Van de chauffeur van het busje begrijpen we al dat Page niet veel voorstelt. Nou daar heeft de beste man gelijk in. Het is echt niks eigenlijk. Veel hotels, een paar eenvoudige winkels, en dat was het wel.

Iets na 11.00 uur melden we ons bij het kantoortje. En om 11.15 uur kunnen we instappen in de truck die ons naar de canyon brengt. Dit zijn grote 4×4 wagens. Dat is ook wel nodig want je gaat nog een heel stuk door het zand. We hebben de foto tour genomen van 2,5 uur, omdat we dan langer de tijd hebben in de canyon. Onze groep bestaat uit 10 personen, dus dat valt ons nog mee. We zijn heel benieuwd hoe druk het zal zijn in de canyon. De tour van 11.30 is het populairst, omdat dan de zon recht in de canyon schijnt.
Als we na veel gehobbel aankomen bij de ingang, staan er al 5 auto’s. Minimaal 10 personen per auto, dus dan zijn er zeker al 50 man binnen. En waarschijnlijk nog meer.

Even nog iets over de Antelope Canyon:
Dit is een zogenaamde slot canyon, wat smalle gleuf betekent. In duizenden jaren heeft de wind, het water en het zand de rotsen uitgeslepen over een lengte van zo’n 400 meter. De wanden in de canyon zijn ongeveer 40 meter hoog. De grond is zo goed als vlak met een ondergrond van zand.
En dan mogen wij naar binnen. Gelijk als je “de gleuf” inloopt is het fantastisch mooi. De kleuren, de bijzondere rotswanden, echt adembenemend mooi. In het begin is het inderdaad heel erg druk. Maar de gids geeft iedereen de tijd om foto’s te maken, hij geeft ook tips en gooit af en toe zand in een lichtbundel, wat leuk is voor de foto. Je kunt echt de tijd nemen om foto’s te maken, maar daarnaast ook om te kijken en te genieten van al dit moois. Het is toch heel bijzonder dat de natuur dit ka n maken. In het begin zijn er diverse lichtbundels te zien omdat de zon nu boven de canyon staat. En gelukkig hebben we een mooie blauwe hemel zonder wolken.
We lopen naar het einde van de canyon met veel stops en ook moet je af en toe een groep langs laten die op de terugweg is of ons inhaalt (die hebben dan geen foto tour en gaan er sneller doorheen). Als je aan het einde bent mag je op je eigen tempo weer terug lopen. Inmiddels zijn de andere groepen verdwenen en Jos en ik lopen al langzaam terug. En dan is het helemaal genieten; we hebben een heel stuk canyon voor ons alleen! Ongelooflijk. De lichtinval is nu heel anders omdat de zon natuurlijk al ruim een uur verder is. Maar ook dat is nog steeds prachtig mooi. De muren hebben de meest bizarre vormen met de mooiste kleuren.

DSC_2551[6]

Aan alles komt een eind en we moeten toch echt de auto weer in. Onze groep is nogal enthousiast over het 4×4 rijden, de gids/chauffeur heeft dat al snel door en zoekt geloof ik elke hobbel op die hij kan vinden. Tot grote pret van de passagiers. Was voor Jos zijn rug ook een hele fijne rit :(. Maar je  moet er iets voor over hebben. We worden weer veilig afgezet in Page en wij lopen naar de ophaalplaats van de shuttlebus. Die er binnen een kwartier is, perfect geregeld. Uiteindelijk zijn we om 15.00 uur weer bij ons huisje. De rest van de middag genieten we van het weer, kijken de foto’s en natuurlijk nemen we even een douche, want overal zit rood zand.

We gaan eten bij de Driftwood Lounge bij de lodge. Het is onwijs druk overal. Het is dan ook Labor Day weekend, dus dat zal er mee te maken hebben. Als we terug lopen begint het te regenen en zien we onweer in de verte. De temperatuur is nog zo’n 25 graden. Het was weer een perfecte dag.

Dag 7

5 september – van Page naar Monument Valley
Gereden afstand: mile / 220 km
Overnachting: Goulding’s Campground

En weer zit het rode zand overal. In onze oren, tussen de tenen, overal. Maar dat kan ons helemaal niks schelen, want het was weer mooi. Maar laat ik bij het begin van de dag beginnen. Vanmorgen vertrokken van Wahweap RV Park. Een camping die trouwens aan te raden is. Prachtig gelegen en alles even schoon en netjes. Eerst rijden we even langs de Glen Canyon Dam.

Even wat wijsheden:
De Glen Canyon Dam is een stuwdam van de rivier de Colorado bij Page. De Glen Canyon Dam is 216 m hoog, 475 m lang en 91 breed. Het bestaat uit acht 155500 pk (116.000 kW) Francis turbines. Acht penstocks gaan via de dam over het water naar de turbines. Net stroomafwaarts van de dam is een boogbrug, die voert langs de weg US Route 89 Arizona. De Glen Canyon Dam bridge is voltooid in 1964. Het is de vierde hoogste brug in de Verenigde Staten. Voordat hij en de Navajo Bridge gebouwd werden was het 192 km rijden naar de andere kant van de canyon. (bron: Wikipedia)

We bekijken de dam van verschillende kanten. Het is ook mogelijk om een tour te doen waarbij je o.a. de dam ingaat. Wij hebben besloten om dat niet te doen. We hebben de Hoover Dam van binnen gezien, en ja eerlijk gezegd lijkt dat van binnen op elkaar. Dat is logisch, want de dammen zijn van hetzelfde type. De Hoover Dam is net iets hoger, 221 meter. Maar de Glen Canyon Dam is zeker even indrukwekkend vinden wij. Blijft toch altijd een heel knap bouwwerk zo’n stuwdam.

Dan nog even boodschappen doen bij de Walmart. Want het is warm en we drinken veel, dus de voorraden moeten aangevuld worden. :)Daarna is het gas geven naar Monument Valley. Onderweg is er verder weinig te beleven. Als we aankomen bij de camping is het 14.00 uur. O nee, dat is nu opeens 15.00 uur. We hebben vanaf nu voorlopig 8 uur tijdsverschil met Nederland. De camping ligt net buiten het officiële park, maar wel mooi tussen de rode rotsen.

We besluiten een valley tour te gaan doen. De zogenaamde Sunset tour van 3,5 uur. Nu is het vandaag weer behoorlijk bewolkt, dus het zal met die sunset wel meevallen. We worden opgepikt bij de camping om 16.00 uur met nog 4 andere gasten. Dat is een klein groepje, maar we halen nog 10 man op bij het hotel. Ook goed. We rijden met de open 4×4 wagen het park Monument Valley in. Dit is grondgebied van de Navajo Indianen en dankt zijn rode kleur aan ijzeroxide in de bodem. Door erosie van de bodem hebben zich zandsteenformaties gevormd die tussen de 100 en 300 meter hoog zijn. En daar crossen wij dus tussen door. De gids vertelt over de verschillende formaties en de mooie bijnamen die veel formaties hebben. Snoopy, the dragon, submarine en ga zo maar door. Meestal herken je het pas als hij het zegt. We gaan ook nog even bij een Hogan naar binnen. Dit is een traditionele woning van de Navajo Indianen. Binnen zit een vrouw te weven en ze maakt even een paardenstaart op de Navajo manier bij een van de dames uit onze groep. Er is er gelukkig eentje bij met lang haar. Natuurlijk stoppen we ook bij een Indian Market, waar ik nog een mooie ketting koop. Je moet de economie op gang houden hier he. We nuttigen ook een Fry Bread, moet je geprobeerd hebben als je hier bent. Lekker, wel machtig. Verder brengt de gids ons naar vele mooie plekken, waar we op ons gemak kunnen rondkijken en foto’s kunnen maken. We hadden geen idee dat het gebied zo groot en uitgestrekt is. Normaal gesproken rijden we met een gewone auto door de States en doen wij niet zo snel georganiseerde tours. Doordat we nu een camper hebben doen we dat wel. En eigenlijk is het erg leuk en kom je ook op plaatsen waar je zelf niet mag of kan komen. Bovendien krijg je veel informatie. Om half 8 worden we weer netjes afgezet bij de camping. Door elkaar geschud, rood van de stof en voldaan!

Eerst een biertje en een wijntje om de keel te smeren en dan gaat de barbecue aan!

Dag 8

6 september – van Monument Valley naar Gallup
Gereden afstand: 226 mile / 363 km
Overnachting: Gallup KOA

Vanmorgen zijn we wel vroeg ons bed uitgerold voor de zonsopkomst. Bovendien is het maar 50 meter lopen naar het einde van de camping voor het mooie uitzicht, dus heel veel moeite is het niet. Het was zowaar bijna onbewolkt. Dus het was mooi, mooi, mooi.

Als je denkt dat je alle tijd hebt, gaat de tijd opeens heel snel en we vertrekken uiteindelijk pas om 9.00 uur. En dat terwijl we vandaag ruim 300 km voor de boeg hebben. Het is dus vooral een rij dag. Dat hoort er af een toe ook bij. Maar natuurlijk doen we nog wel iets.

Rond 11.00 uur komen we aan bij Canyon de Chelly National Monument;
Het monument omvat 339 km² en omhelst de bodem en wanden van drie belangrijke canyons: de Chelly, del Muerto en Monument Canyon.
Het monument bewaart overblijfselen van de vroege inheemse stammen die in het gebied leefden, waaronder de Pueblo’s en de Navajo. Canyon de Chelly is uniek omdat het volledig aan het Navajovolk toebehoort. De toegang tot de bodem van de kloof is beperkt en bezoekers kunnen de kloof enkel in wanneer ze vergezeld worden door een park ranger of een officiële Navajogids. Een spectaculair geologische kenmerk is Spider Rock, een zandstenen toren die 240 meter uit de bodem van de kloof oprijst.

Wij zijn de kloof niet in geweest, maar hebben we een aantal mooie uitkijkpunten bezocht. En inderdaad Spider Rock is heel bijzonder om te zien. Maar de gehele canyon is prachtig. De bodem is behoorlijk groen, zeker voor deze tijd van het jaar. Hier en daar zijn aan de overkant nog ruïnes te zien in de bergen. Ongelooflijk dat de Anazasi daar hun woningen bouwden.

Via de 191 zakken we verder zuidwaarts en maken een stop bij Ganado. Hier bevindt zich de Hubbell Trading Post. De Trading Post bestaat al sinds 1878 en is nog steeds in bedrijf. Het is ondertussen wel onderdeel van de National Park Service als Historic Site. Het is leuk om door heen te lopen en rond te snuffelen. Dit is onmogelijk om dit in stilte te doen, de oude houten vloer kraakt vreselijk!

Als we door Window Rock rijden passeren we de staatsgrens met New Mexico. Het is nu niet ver meer naar de KOA camping in Gallup. Tot onze eigen verbazing komen we toch al om 16.00 uur op de campings. We hadden later verwacht. Het is de meest ongezellige camping die je kunt bedenken. Hij mag dan wel aan de Route 66 liggen, maar dat is het dan ook. Maar, dat moet gezegd, het ziet er allemaal keurig en piekfijn uit. Op zoek naar de wasserette loop ik per ongeluk de doucheruimtes in. Keurig, alles spik en span. Niet dat wij er gebruik van maken, maar het is wel een pluspunt. Naast de camping zit gelijk een Denny’s waar we vanavond eten. Het blijkt dezelfde Denny’s te zijn waar we 5 jaar geleden ook gegeten hebben. Grappig. Ondanks de ongezellige camping is het toch nog aardig druk. Waarschijnlijk allemaal op doorreis, net als wij. Er komt ook nog een leuk caravan/vouwwagending aanrijden:

clip_image001_0017

clip_image001_0018

Het was weer vreemd weer vandaag. In de ochtend volop zon en een graad of 30, echt warm. En in de namiddag trekt de lucht weer dicht met wolken (temperatuur blijft dik in de 20 graden) en in de avond valt er nog een flinke bui met wat onweer. We wachten weer af wat het morgen wordt als we naar Santa Fe rijden!

Dag 9

 7 september – van Gallup naar Santa Fe
Gereden afstand: 193 mile / 310 km
Overnachting: Santa Fe Skies RV park

Thunderstrom night

Vannacht heeft het aardig gewaaid en geregend, maar als we opstaan is er een blauwe lucht. We rijden eerst een stukje over de Route 66 naar het oosten. In 2005 hebben we een heel groot stuk van de 66 gereden, was erg leuk. Dus nu doen we een heel klein stukje over. Maar dan gaan we de I40 op, dan kan je toch wat meer doorrijden. Je mag hier 75 mijl per uur  rijden (120 km), dus het eerste stuk schiet lekker op. We zijn bij het tanken (weer) vergeten de ramen schoon te maken. Dus we stoppen even op een parkeerplaats, laten een emmer vol lopen en Jos wast even de ramen.

clip_image001_0019

Even na Albuquerque verlaten we de Interstate en gaan noordwaarts de 14 op. De 14 staat beter bekend als de Turquoise Trail. Deze oude handelsroute loopt door de bergen naar Santa Fe. Het is een mooie weg met wat leuke plaatsjes. We stoppen in Madrid waar het gezellig druk is. Het is vandaag Labor Day, dus de meeste Amerikanen hebben een vrije dag. Er zijn ook veel motorrijders hier. Wie de film Wild Hogs gezien heeft kent het plaatsje misschien, de film is hier voor een groot deel opgenomen. Verder zijn er veel leuke artistieke winkeltjes. De meerderheid van de bevolking bestaat dan ook uit kunstenaars. We gaan op een apart uitziend terrasje zitten voor de lunch. Het duurt allemaal even maar dan hebben we een heerlijke hamburger en een zeer smakelijke tonijn sandwich.

clip_image001_0020

De volgende stop is in het dorpje Cerrillos. Cerrillos is het oudste mijndorpje langs de Turquoise Trail, ontstaan in 1879. Er zijn nog steeds een aantal privé mijnen waaruit nog Turkoois gewonnen wordt. Veel adobe woningen hier en een mooie kerk in adobe stijl. Ook een Trading Post mag hier niet ontbreken. We slenteren wat rond door de onverharde straten en gaan dan weer verder. De camping ligt aan het einde van de Turquoise Trail, dus daar zijn we nu zo. Het is een mooie camping, die zijn naam eer aan doet. Hij ligt op een heuvel en je hebt ver uitzicht naar alle kanten. Ook is het erg druk, we zien maar een paar lege plekken. Dit heeft ongetwijfeld ook te maken met Labor Day. Het is dat er een kleine airstream caravan staat maar anders waren we echt de kleinste camper hier. Niet normaal wat een bakbeesten er bij staan zeg. We zien hier ook geen andere huurcampers, althans niet zichtbaar. We nemen een neut en gaan lekker buiten zitten. Het is nu 16.00 uur en nog 32 C. Maar er staat hier een heerlijk windje, dus prima uit te houden.

Boven de bergen, aan alle kanten, hangen wel al donkere wolken. Volgens onze vriendelijk buren, die hier al 2 weken staan, onweert het elke avond. Maar op de dag is het steeds goed weer. Nou ja, daar kunnen we mee leven. Deze keer hoeven we alleen maar uit de camper te kijken voor een mooie zonsondergang. Wat wil een mens nog meer!

Dag 10

8 september – Kasha Katuwe Tent Rocks National Monument en Santa Fe
Gereden afstand: 78 mile / 125 km
Overnachting: Santa Fe Skies RV park

En weer is er een schitterende dag voorbij.
Ook al staan we op deze camping 2 dagen, toch gaan we vandaag met de camper op stap. We gaan naar het Kasha-Katuwe Tent Rocks National Monument. Ja, dat is een hele mond vol. Het ligt ongeveer 35 mile van de camping vandaan. De weg erheen is prima aangegeven en goed te doen met een camper. Het stuk na de ingang is echter een onverharde weg. De man bij de ingang adviseert ons al om rustig aan te doen, want na het drukke weekend is de weg niet zo best meer. Inderdaad, het is een aardig wasbord. Maar op ons gemakje rijden we naar de parkeerplaats, dan is het wel te doen.

clip_image001_0023

Dit gebied mag dan een National Monument zijn, het is een natuurgebied. En wat voor één! Zes of misschien zeven miljoen jaar geleden is er hier een aardbeving geweest en daar zijn deze puntvormige rosten een gevolg van. Het is echt een fantastisch gebied om door heen te lopen. Er zijn twee trails; de Cave Loop en de Canyon trail. Wij kiezen voor de laatste. We beginnen de wandeling om half 10 uur. De zon is nog niet zo heel heet en in het begin lopen we nog een beetje in de schaduw. Dat lopen gaat niet altijd even makkelijk. We lopen door smalle kloven en klimmen en klauteren over rotsen.

In totaal stijgen we zo’n 200 meter, vooral op het einde van de trail gaat het behoorlijk de hoogte in. Als je eenmaal boven bent heb je een schitterend uitzicht op de omgeving en op de Tent Rocks. Je staat dan op zo’n 2060 meter hoogte. Al is het uitzicht hier natuurlijk prachtig, wij vinden eigenlijk de weg omhoog (en omlaag) nog indrukwekkender. Omdat je dan vlak langs de Tent Rocks loopt en elke bocht weer opnieuw verbaast bent over de bijzondere natuur. De terugweg gaat via het zelfde pad. Dat loopt altijd wat sneller natuurlijk, zeker omdat het nu naar beneden loopt . We blijven ook niet lang boven want er komen hele donkere wolken aan en we horen het af en toe al donderen. Je wilt hier niet lopen met onweer en regen. Uiteindelijk halen we het helemaal droog naar beneden.

Het was een pittige, maar onwijs gave wandeling. Tegen 12.00 uur zijn we weer bij de camper. Dus we hebben er 2,5 uur over gedaan. Nu zijn we wel heel vaak gestopt voor een “paar” foto’s. Het fijne van de camper is nu dat we ons lekker kunnen opfrissen en omkleden.
Want nu gaan we naar Santa Fe!

Van het forum weten waar in het centrum een parkeerplaats is voor campers. We gooien het adres in de Tom Tom en rijden er zo naar toe. Af en toe een smalle straat, maar het gaat helemaal prima. De parkeerplaats is vlak achter dé kerk, dus echt in het centrum. Santa Fe heeft een leuke uitstraling. Doet Mexicaans aan, al zijn wij nooit in Mexico geweest. Veel gezellige, leuke en ook mooie winkels. Bij hét Franse bakkertje eten we een heerlijke crêpe met verse aardbeien.

clip_image001_0029

De bouwstijl is natuurlijk ook bekend in Santa Fe, veel adobe en het houtwerk veel in de kleur turkoois geverfd. We gaan naar de Plaza, lopen diverse straatjes door en nemen een kijkje bij de Palace of the Governors. Hier zitten allemaal Indianen die sieraden hopen te verkopen. Ook mag een bezoekje aan de Cathedral Basilica of St. Francis of Assisi niet ontbreken. Om 16.00 uur gaat de bar open op het dak van het La Fonda Hotel, dus om die tijd zijn we daar te vinden. We drinken een Corona en een margarita on the rocks.

We winkelen nog wat, Jos koopt nog een mooie ring met Turkoois ingelegd en dan vinden we het mooi geweest. In de spits rijden we Santa Fe uit, ook dat gaat prima. Mede dankzij Tom Tom, dat scheelt natuurlijk wel in zo’n stad. Vooral met een camper wil je niet even straatje keren zeg maar . Een half uurtje later zijn we weer terug op de camping. We hebben in een Italiaans winkeltje lekker pizza-achtige dingen gekocht voor vanavond.

Om een uurtje of negen valt er uiteindelijk een buitje. De rest van de dag is het heerlijk weer gebleven, ondanks de dreigende luchten.

Dag 11 – 9 september – van Santa Fe naar Taos

Dag 11 2009

hot

Vanmorgen hebben we lekker lui gedaan en we vertrekken pas om 9.30 uur van de camping. Voordat we richting Taos gaan rijden we eerst naar het Bandelier National Monument. Dit ligt nog zo’n 50 mile vanaf de camping. Zeker het laatste stuk, via State Route 4, is een erg mooie weg door de bergen. Dan komen we in de vallei waar Bandelier ligt. Bij de ingang van het park belt de ranger even of de grote rv parkeerplek nog vrij is bij het visitor center. Dat is gelukkig het geval. In het visitor center halen we even een kaart met de wandelroute. Wij willen de Main Loop Trail lopen. Er zijn meer mogelijkheden, maar dit lijkt ons voldoende voor vandaag.

In het Bandelier Monument zijn de restanten te zien van de woningen van de Ancestral Pueblo People, de indianen die hier lang geleden woonden. Archeologen denken dat deze mensen hier 10.000 tot 12.000 jaar geleden geleefd hebben. Er zijn verschillende overblijfselen. Zo zijn er stenen gebouwtjes geweest in de vallei, maar ook de zogenaamde cliff dwellings. De huizen die in de bergen werden gebouwd. Dat was hier redelijk makkelijk, omdat de rotswanden bestaan uit vulkanisch as en dus redelijk zacht zijn. Sommige grotten of woningen kan je in via een ladder. Het zijn maar kleine ruimtes.

clip_image001_0031

Via de Main Loop Trail loop je langs het Long House door middel van trappetjes en wandelpaden. Er is wel wat hoogte verschil, maar het is redelijk makkelijk begaanbaar allemaal. Wat het wel iets zwaarder maakt is de brandende zon. Het is 35 C en geen windje, dat is echt warm! De indianen van destijds hadden trouwens een prachtige vallei uitgezocht om te gaan wonen. Heel lang gerekt en heel groen, dus vruchtbaar. Er loopt ook een riviertje doorheen waar we later nog langs lopen. Het is ook hier weer schitterend mooi. Je kunt hier nog veel meer mooie wandelingen maken en nog veel hogere ladders beklimmen, maar wij keren terug naar de parkeerplaats.

We doen nog even wat boodschappen in de plaatselijke supermarkt van White Rock en dan zetten we koers naar Taos. We nemen State Route 68 en stoppen even in Embudo. Bedankt Hennie, voor deze tip. Hier zit langs de weg namelijk Classical Gas. Een museumpje van Johnnie Meier.

clip_image001_0032

Het heeft veel weg van de dingen die je ook langs de Route 66 ziet. Veel oude rotzooi, reclame borden, benzinepompen, auto’s, je kunt het zo gek niet bedenken. Deze man verzamelt al jaren lang deze spullen en heeft er een gratis museum van gemaakt. Eerst kijken we buiten, waar al van alles te zien is. Maar er is ook een  gebouwtje, en de deur staat open, dus wij naar binnen. Het is donker binnen en niemand te zien. We kijken toch maar even rond. Nog meer zooi natuurlijk, maar helemaal gaaf. We maken wat foto’s en lopen weer naar buiten. Dan komt Johnnie net aanlopen. Hij zegt; zal ik het licht even aandoen, dan ziet het er wat leuker uit binnen. Wij vonden het al leuk, kan je nagaan. Maar inderdaad, met licht is het nog leuker. De diverse neon’s werken nog ook en ook de globes zijn allemaal verlicht. Prachtig! We maken nog even een praatje en gaan dan weer verder.

clip_image001_0033

Route 68 is een prachtige weg die langs de Rio Grande loopt. Via die weg kom je vanzelf uit in Taos. Onze camping ligt 2,5 mile voor het centrum, dus we zien nog niets van Taos zelf vandaag. bij het inchecken vragen of het te doen is om met een camper Taos in te gaan. De vriendelijk vrouw kijkt wat bedenkelijk. Kijkt naar buiten naar onze camper en vraagt of dat onze “Big Rig” is. Yep, dat is ‘m. (Laten wij nou denken dat big rigs alleen die hele grote jongens zijn). Ze pakt er een kaart bij en gaat aan het tekenen. Ze geeft aan wat de mogelijkheden voor parkeren zijn, maar dat zijn er niet veel. Nou ja, we kijken wel wat we morgen doen. In ieder geval is het erg aardig dat ze de moeite neemt om ons uitleg te geven. De camping zelf is ook prima. Mooi aangelegde plaatsen, je staat om en om, dus je hebt redelijk wat privacy. Het staat al redelijk vol en er komen er nog heel wat bij. Druk bezocht dus hier. Wij nemen er maar weer eens een neut op en straks gaan we proberen hamburgers te maken op de barbecue. Inmiddels is het aardig bewolkt en staat er een flinke wind. Maar morgen schijnt de zon vast weer!

clip_image001_0034

Oja, nog even over de hamburgers, de Burger King is er niks bij! Heerlijk waren ze!

clip_image001_0035 clip_image001_0036

Gereden afstand: 134 mile / 215 km 

Overnachting: Taos Valley RV Park

Dag 12 – 10 september – van Taos naar Durango

Dag 12 2009-border

Om 8.30 uur rijden we door Taos. Ook al zouden we camper ergens neer kunnen zetten, dan is alles nog gesloten hier. Dus we gaan niet moeilijk doen en bewaren Taos wel voor een volgende keer. Wel rijden we door naar de Taos Pueblo, dit is maar een paar mile verder dan Taos zelf. Taos Pueblo is een oud indianendorp dat nog steeds bewoond is. Het is de enige pueblo die de laatste 1000 jaar constant bewoond is geweest. Dagelijks is de pueblo te bezoeken. Je betaalt $ 10,- entree per persoon en daarnaast dien je ook $ 5,- te betalen per camera die je mee het dorp in neemt. Bij aankomst worden we vriendelijk verwezen naar een parkeerplek speciaal voor rv’s. Netjes hoor.

Het is mogelijk om een tour door het dorpje te doen met uitleg. Maar wij lopen liever zelf rond en bovendien krijg je bij de ingang een duidelijke folder mee. De kerk in het midden van het dorpje is echt een plaatje om te zien. Alles is hier gemaakt van adobe, de huizen, maar dus ook de kerk. Adobe bestaat uit aarde dat gemixt is met water en stro. De huizen hier hebben geen stromend water of elektriciteit. Wel zie je grote gasflessen buiten staan. In hoeverre de mensen hier echt nog wonen vragen we ons een beetje af. We hebben ook al begrepen dat de meeste Indianen die hier een huisje hebben ook nog een woning in de stad hebben.

clip_image001_0037

In sommige gebouwtjes zitten nu kleine winkeltjes, meestal verkoopt men eigen gemaakte goederen. Zo is er een huisje met een zeer vriendelijke vrouw die sieraden maakt. Ze vertelt over hoe ze haar best doet om haar cultuur te behouden, maar dat het moeilijk is omdat de jeugd (haar eigen nichtjes en neefjes) niet echt mee werken daaraan. Ik koop voor $ 15,- een leuke ketting bij haar. Helaas kan ik niet gepast betalen en ze heeft nog geen wisselgeld. Ze geeft de ketting toch mee en zegt dat ze later het geld wel ziet verschijnen. Is dat vertrouwen of niet? We gaan uiteraard zo snel mogelijk even wisselen om haar te gaan betalen. We lopen op ons gemak het dorpje rond. Er zijn een aantal mannen aan het werk om reparaties uit te voeren aan de adobe muren en daken. We nemen nog even een kijkje in het kerkje, ziet er prachtig uit. Helaas mogen we binnen geen foto’s maken. Het was erg leuk om deze pueblo te bezoeken. Het is er heel rustig en stil. Ondanks dat er af en toe wel auto’s rijden van de bewoners hoor. Grote pick-ups hebben ze natuurlijk wel.
De rest van de dag leggen we vooral veel mijlen af. We gaan naar Durango in Colorado. Mooie wegen onderweg, maar verder geen bijzonderheden. Om half 4 zijn we op de camping. Ziet er keurig uit. De grond is wel wat ongelijk en de levelers moeten aardig hun best doen om alles waterpas te krijgen. Dat lukt uiteindelijk wel, al komen de voorwielen een aardig stuk van de grond. We staan hier 2 nachten, want morgen gaan we met de stoomtrein naar Silverton en weer terug. Die zelfde trein rijdt hier dwars over de camping. Om 17.15 uur komt hij langs rijden. Leuk gezicht natuurlijk. Morgen zien we het van de andere kant.

clip_image001_0038

De camping ligt ongeveer 4 mijl buiten het centrum van Durango. Wat hier heel handig is dat er een trolley door de stad rijdt en dat die ook een halte heeft bij de camping. Het is nog gratis ook. Dus om 18.00 uur stappen wij op de trolley om te gaan eten in de stad. Als we bij de halte staan komt er nog een stel aanlopen. Gelijk een praatje maken natuurlijk. Deze aardige mensen komen uit New Mexico. Ze zijn vorige jaar in Nederland geweest bij het North Sea Jazz Festival, het zijn muziek liefhebbers. Natuurlijk hebben ze gelijk Berlijn, London en Parijs gezien. Als we het goed begrijpen hebben ze een jaar doorgebracht in Europa in verband met haar werk. Dus ze hebben wel de tijd gehad. Eén halte eerder dan wij stappen ze uit de trolley en we wensen elkaar een prettige avond.
We eten heerlijk bij het Stater hotel. Niet bij het restaurant van het hotel, maar in de saloon: The Diamond Belle Saloon. Het is er lekker druk en gezellig. De pianist speelt leuke honky-tonk muziek. En, niet onbelangrijk, het eten is er ook heerlijk. We nemen allebei zalm en crème brulee toe.

clip_image001_0039

We lopen nog wat door Durango, een hoop winkels zijn nog open, en stappen dan op de trolley terug naar de camping. En wie komen er ook aanlopen bij de halte? Precies, het stel uit New Mexico. We wisselen nog even de ervaringen van de avond uit. Morgen stappen we om 7.00 uur weer op de trolley zodat we op tijd zijn voor de trein van 8.15 uur. De instapkaarten hebben we al besteld via internet en ook al geprint. Dus we zijn er helemaal klaar voor!

Gereden afstand: 207 mile / 333 km 

Overnachting: United Campground

Dag 13 – 11 september – Durango

Om zes uur staan we naast ons bed en na een douche, koffie en een croissant staan we om 10 voor 7 bij de halte van de trolly. Wij zijn niet de enige van de camping die met de trein mee gaan, er staan nog 8 mensen te wachten. Ook onderweg stappen er nog veel mensen in. Voor het treinstation stappen we uit. Het is er behoorlijk druk. Veel mensen staan nog in de rij voor hun kaartje. Dat is bij ons niet nodig. De thuis geprinte boarding pass is voldoende om mee in te stappen. Dus dat scheelt weer. Het is best fris vanmorgen. Sommige mensen lopen echt met winterjassen aan. Dat vinden wij ook weer wat overdreven. Maar misschien zitten die wel in een open wagon, daar zal het best koud zijn.
De stoomtrein waar we vandaag mee op stap gaan is de Durango & Silverton Narrow Gauge Railroad. De trein is uit 1882, dus draait al een tijdje mee. Er zijn verschillende wagons waar je in mee kunt rijden. Wij hebben gekozen voor de Cinco Animas wagon van de Presidential Class. Ja, dat klinkt chique he. Dat is het ook wel. Het is de laatste wagon en er mogen geen andere mensen uit de trein in deze wagon komen. De wagen bestaan uit twee delen. In elk deel kunnen 8 mensen. Wij hebben het deel met de bankjes genomen. Je hebt ieder een eigen bankje met een tafeltje ertussen. Ruimte genoeg. Ook is er een balkon waar je zo vaak op mag als je maar wilt. En… we hebben een eigen barman! En dat is Bob. Bob zorgt de hele dag voor ons. Niet alcoholische drankjes zijn gratis en de rest is allemaal te koop. Een toilet is er ook, en wordt alleen gebruikt door mensen uit onze wagon. Het  is dus een beetje een privé wagon met 16 personen.

clip_image001_0040

Om 8.15 uur verlaten we het station in Durango. Als je de stad uit bent ga je al de bergen in. Op de heenweg is het klimmen voor de trein. Wij zitten aan de rechterkant en het is werkelijk prachtig. De natuur waar je langs komt is echt geweldig. We volgen geheel de Animas River, die dan weer rechts en dan weer links van de trein ligt. Gigantisch hoge bergtoppen en diepe dalen komen langs. Nou ja, de foto’s spreken denk ik voor zich. We genieten van warme chocolade en een donut terwijl het landschap voorbij komt. De trein rijdt over een smalspoor, dus het is wel schommelen. Maar dat went snel. Bob geeft ondertussen uitleg over van alles en nog wat en waarschuwt als we langs extra mooie plekken komen. Zoals de scherpe bocht waarin wij de hele trein kunnen zien. Na 3,5 uur komen we aan in Silverton. Hier hebben we 2 uur de tijd om rond te kijken en even te lunchen. Silverton ziet er gezellig uit en we eten wat bij Grumpy’s Saloon. Ook hier wordt er weer op de piano gepingeld.

clip_image001_0041

We kijken nog wat rond in de vele souvenirwinkeltjes en gaan dan terug naar de trein. Die is inmiddels omgedraaid op een Y-kruising. Nu zitten we dus aan de andere kant. Het eerste stuk vanuit Silverton is ook heel erg mooi. Maar aan de andere kant heb je vaker mooie uitzichten. We zijn dus goed begonnen vanmorgen. Het is erg leuk dat je ook op het balkon kunt zitten/staan, niet alleen aan de achterkant maar ook aan de voorkant tussen twee wagons in. Er zijn niet heel veel mensen die daar gebruik van maken. Jos is er des te vaker te vinden. Maar voor een biertje komt hij toch weer even binnen zitten.

clip_image001_0042 clip_image001_0043

Op de terugweg zitten aan de goede kant voor de camping, daar rijden we tenslotte overheen. Er staan heel wat mensen te kijken en ook het stel uit New Mexico staat te zwaaien. Erg leuk. Dan is het nog maar een kwartiertje naar het station. Het lijkt misschien lang, 2x 3,5 uur in een stroomtrein die maar 12 mijl per uur rijdt. Maar het was zo de moeite waard. Zou het zo weer doen. Maar wel weer in zo’n zelfde wagon. De verhalen van Bob zijn precies goed voor de afwisseling en lekker een drankje wanneer jij dat wilt is ook niet verkeerd. Bob heeft prima voor ons gezorgd. Hij staat trouwens met zijn big rig op dezelfde camping als wij. Alleen staat hij daar 5 maanden, zolang hij op de trein werkt. Zo’n baantje wil Jos ook wel.

clip_image001_0044

Als we op het station zijn lopen we ook nog even naar het museum. En zien dat achter het museum “onze” locomotief in zijn stalling gezet gaat worden. Dus nog even kijken natuurlijk. Het restant van de kolen en as worden verwijderd en dan gaat de loc op een draaischrijf en draait hij in de juiste richting voor zijn “stalling”. Morgen mag hij weer naar buiten voor een nieuwe rit door de bergen. Dan nog even het leuke museumpje bekijken en dan zijn we eigenlijk bekaf. De bedoeling was om nog iets te eten in Durango. Maar daar hebben we geen puf meer voor. We stappen lekker op de trolley terug naar ons huis op wielen. Een neut, een douche en dan ga ik eerst dit verhaal typen terwijl Jos met de vele foto’s aan de gang gaat. En dan ga ik nu (het is 21.00 uur) maar eens kijken wat er nog te eten is in de koelkast.

Gereden afstand: 0 mile /0 km 

Overnachting: United Campground

Dag 14 – 12 september – van Durango naar Ouray

Dag 14 2009

Vandaag maken we niet veel kilometers, dus we doen rustig aan in de ochtend. Dan beginnen we aan de rit door de bergen. Het is de San Juan Skyway. De weg heeft als bijnaam The Million Dollar Highway. Er zijn twee verhalen voor deze bijnaam. het aanleggen van de weg zou heel veel geld hebben gekost. Wat je je kunt voorstellen hier in de bergen. Maar de tweede verklaring is waarschijnlijker; er is hier voor miljoenen aan goud en zilver gevonden in de bergen. Hoe dan ook, het is een weg met een gouden randje, zo mooi.
Het eerste stuk vanuit Durango gaat naar Silverton, waar we gisteren ook met de trein waren. De weg volgt alleen een hele andere route dan de trein. Ook prachtig hoor, de weg gaat meer over de bergen en de hoogste pas die we overgaan is de Molas Pass van 10910 ft (3325 m). Silverton gaan we nu aan voorbij, want dat hebben gisteren wel gezien. Het is flink klimmen en dalen voor de camper. Natuurlijk zit de afgrond het grootste deel van de rit, zonder vangrails, weer aan mijn kant. Maar alles went. Fietsers zijn ook heel fijn om te passeren met een camper op zo’n smalle weg .

clip_image001_0045

Hier en daar zie je nog resten van de goud en-zilvermijnen. De bergen hebben alle kleuren, ook zijn er al veel herfstkleuren te zien. Het is echt een genot om deze weg te rijden. Als we op een parkeerplaats van het uitzicht staan te genieten komt er nog een auto het terrein op rijden. Op zich niet vreemd natuurlijk, het is een vrij land. Opeens horen we een man roepen: Hi Guys! Wat blijkt, het is Bob! Bob is vandaag een dagje vrij van de trein en is een tocht door de bergen aan het maken met zijn vrouw. Even voorstellen aan de vrouw natuurlijk en een praatje maken. Gelijk weet Bob weer iets te vertellen over de mijn waar we op uitkijken. Die man weet echt veel. Echt leuk dat we hem nog even tegen kwamen en dat hij ons ook herkende.

clip_image001_0046

Na nog veel meer bochten rijden we Ouray binnen, onze camping ligt 4 mijl voorbij dit leuke dorpje. We zijn lekker vroeg, dus we gaan eerst het dorpje op ons gemak bekijken. In een zijstraat kunnen we de camper makkelijk parkeren. Het ziet er erg gezellig uit en heeft als bijnaam Switzerland of America. Het ligt hoog, op 7700 ft (2346 M) en is omgeven door hoge bergen waarvan er drie de 13000 ft halen (3962 m). Alleen de Mainstreet is geasfalteerd, de rest van de straten niet.
We bekijken wat winkeltjes, en zitten echt leuke tussen, en we eten er wat. Hoewel de echt leuke restaurantjes nog gesloten zijn zo te zien. We rijden het dorpje uit en al snel zijn we dan bij de camping. Ziet er weer keurig uit. We hebben een back-inn plaats, dus dat is weer achteruit insteken. Nu hebben we die plaats omdat ik dacht dat je dan langs de rivier zou staan. Nou, er is wel een watertje, maar rivier is nogal overdreven.

Maar de plek is prima hoor. We zitten nog lekker een tijdje in het zonnetje, totdat die achter de wolken verdwijnt. Ondanks dat we zo hoog zitten is de temperatuur gelukkig nog wel lekker. Het zal vannacht best wel afkoelen denk ik. Straks gaan we weer aan de barbecue, we hebben krokante kip gekocht deze keer. Ziet er goed uit, dus ben benieuwd!

Nou ze waren prima. Zo hebben we al heel wat uitgeprobeerd op de BBQ. Deze keer was het ook nog eens in stijl. De buurman zat bij zijn houtvuurtje op zijn mondharmonica te spelen. Klonk nog goed ook!

Gereden afstand: 72 mile / 155 km

Overnachting: Ouray KOA

Dag 15 – 13 september – van Ouray naar Moab

Dag 15 2009

Vannacht heeft het behoorlijk geregend en geonweerd. Gelukkig had Jos onze stoeltjes en het tafelkleedje al opgeborgen. De buren hadden heel veel buiten laten staan en dat lag vanmorgen dan ook overal. Voor het slapen gaan voor de zekerheid wel 2 extra dekens gepakt, dus we lagen er onder 3 :). Nou, dan is het niet koud hoor. Het was wel frisjes toen we opstonden, maar 3 graden. Buiten natuurlijk he. Binnen lekker het kacheltje aan, helemaal goed.
Als we tegen negenen de camping afrijden komt het zonnetje al aardig door. We gaan vandaag naar Moab in Utah, dus dat is een flink stukje rijden. Vooral door de bergen. We maken nog wel even een stop in Telluride. Dit ski-dorpje ligt ook nog aan de San Juan Skyway. We zijn er al om 10.00 uur, dus dat ging sneller dan ik dacht. Het is een gezellig dorpje op een hoogte van 8750 ft, ook wel bekend als 2667 meter. Op de bergtoppen die we aan het einde van de Mainstreet zien ligt al sneeuw. Van oorsprong is ook dit weer een mijnstadje. Vandaag de dag lijken het vooral yuppies die hier lopen. En toeristen als wij zelf natuurlijk. Er staan prachtige huizen in de omgeving en als we even bij een makelaar in de etalage kijken zijn prijzen van 3 miljoen dollar voor een huisje heel normaal. Het schijnt ook dat o.a. Tom Cruise en Oprah Winfrey hier een onderkomen hebben.

clip_image001_0049

Wij rijden maar weer verder, want als de Staatloterij dan niet meewerkt zit zo’n huisje er niet in natuurlijk. Eerst nog even flink slinger de slang door de bergen. We blijven aardig hoog zitten maar de weg wordt iets rechter hier. Zo als je ziet is het niet zo druk hier met verkeer.

clip_image001_0050

De wolken worden gelukkig steeds minder als we Utah naderen. Vanaf de 46 rijden we Highway 191 op. Dan is het niet ver meer naar Moab. Maar eerst stoppen we nog even bij Hole ‘n the Rock. Dit een aparte roadside attraction. Een General Store, een Gift Shop, Trading Post en veel rariteiten bij elkaar. Leuk om rond te kijken. Wij waren hier 5 jaar geleden ook, het lijkt er nu allemaal wat netter en georganiseerder uit te zien. Maar het is nog steeds leuk om even voor te stoppen. Nog een mijl of 10 en dan zijn we al bij de camping. Het is dan even voor 15.00 uur, dus dat hebben we eigenlijk best snel gedaan. Even wat drinken en opfrissen en dan lopen we het stadje door. Het is hier weer heerlijk warm, zo’n 28 C. De camping ligt op loopafstand van eigenlijk alles. We checken even hoe lang het lopen is naar het bedrijf waar we morgen een Jeep hebben gehuurd, dan weten we hoe laat we weg moeten. Dat blijkt amper 10 minuten te zijn, dus dat is bijna niks.

clip_image001_0051

Voor het eten gaan we naar de Moab Brewery. Dat restaurant ligt hier schuin aan de overkant. We hebben begrepen dat je daar erg lekker kunt eten. Dat zal best waar zijn aan de rij mensen te zien die staan te wachten op een tafeltje. Goed, wij sluiten wel aan, we hebben geen haast. Na ongeveer 40 minuten komt er een tafeltje voor ons vrij. Het grappige van deze zaak is dat zij hun eigen gebrouwen bier serveren. Jos gaat voor de Dead Horse Ale. Ik neem gewoon een margarita. We eten er prima, maar niet buitengewoon bijzonder.

Terwijl wij binnen zaten heeft het even geregend. Moet niet gekker worden natuurlijk. De temperatuur is echter nog steeds prima wanneer wij terug lopen naar de camper. Ik ga met het verslag aan de gang en Jos weer met de foto’s. Er zijn niet zoveel foto’s vandaag. Ik gok dat het er morgen des te meer zijn.  Tot morgen!

Gereden afstand: 177 mile / 285 km

Overnachting: Canyonlands RV Park

Dag 16 – 14 september – Moab

Thunderstorm

Wow! Wat een dag hebben we weer achter de rug. Ongelooflijk gaaf.
Om even voor half 8 lopen we binnen bij het Moab Adventure Center. Hier zit ook Canyonlands Jeep Adventures gevestigd. We worden gelijk geholpen, er zijn nog geen andere klanten. Eerst het papierwerk, Jos moet geloof ik 12x zijn handtekening ergens op zetten of zo. Dan naar buiten waar de Jeep Wrangler wordt voor gereden. Hij is mooi! Alle krasjes worden nauwkeurig genoteerd. Al hoewel dat erg meevalt hoor, hij ziet er keurig uit. Eerst rijden we even terug naar de camper. Er staat een koelbox in de Jeep met ijs en een paar flesjes water. Wij vullen dat nog even aan met wat smoothies en broodjes. Op deze camping staat trouwens bij 8 van de 10 campers een Jeep geparkeerd. Ach, dat hebben wij dan nu ook heel even.

clip_image001_0053

Dan kan de tocht beginnen. We hebben van het verhuurbedrijf een map meegekregen met diverse trails die je kunt rijden in de omgeving. We beginnen maar met de Gemini Bridges Trail. Eerst een stukje naar het noorden op hwy 191 en dan sla je linksaf een onverhard pad in. Al redelijk snel volgen er aardige hobbels en flinke stenen. Jos heeft het al helemaal naar zijn zin. Ik trouwens ook hoor . De omgeving is hier ook weer prachtig. Veel rode rotsen. Als we net op de trail zitten begint het helaas te regenen. Maar gelukkig is dat van korte duur. Er hangen veel donkere wolken in de omgeving, maar het lijkt erop dat ze weg trekken, dus dat is mooi. Of juichen we te vroeg? Deze trail heet zo omdat er twee natuurlijke bruggen halverwege te zien zijn. Nu bekijken wij die alleen van een afstandje. Er heen wandelen kan natuurlijk ook, maar wij Jeepen liever verder. Na de bruggen wordt de weg wat vlakker en na totaal 13,3 mijl komt er een einde aan deze mooi weg.

We gaan dan een stukje over de verharde weg, de 313, om vervolgens de Shafer Trail op te gaan. Deze weg is 18,2 mijl lang en loopt door het Canyonsland National Park. Vlak voordat we de trail opgaan komen we langs de ingang van het park. Onze nationale park pas is ook hier geldig. Ik geloof dat we wel om de 3 minuten tegen elkaar zeggen dat het hier zo mooi is, en dat zo prachtig, en kijk dat uitzicht dan! Niet normaal, zo indrukwekkend. Wij starten aan de bovenkant. Dat wil zeggen dat we dus gaan afdalen in de canyon. Al snel volgen de switchbacks, veel scherpe bochten, langs flinke afgronden. Natuurlijk allemaal op een onverharde weg met gaten en stenen in alle maten en soorten. Het is zó gaaf. Ook wel een klein beetje eng hoor af en toe.

clip_image001_0054

Als we eenmaal beneden zijn wordt de weg ietsjes makkelijker. We rijden langs Dead Horse Point. Wat wij nu vanaf een vrij laag punt zien. Boven op de berg achter ons is het uitkijkpunt als je via de gewone weg naar Dead Horse Point State Park gaat. Wij gaan daar later nog heen.
We komen nu eerst bij een punt waar een hele groep Jeeps staan. Die doen een georganiseerde tour met elkaar. Wel een leuk gezicht. Ze staan op de beroemde plek waar Thelma & Louise met hun Ford Thunderbird uit 1966 de klif af rijden. Wie de film niet kent, en wel dol is op de USA, zou hem echt eens moeten gaan zien. Het is grappig want je herkent het stuk grond nog echt ook. De rode rotsen op de achtergrond, het open stuk land en dan de afgrond. Al lijkt het stuk land in de film wel groter. Leuk om hier gestaan te hebben. Er ligt trouwens geen auto in het ravijn, blijft toch een film he.
Vrij snel daarna komen we bij een groot gebied waar zout gewonnen wordt. Apart om dat hier opeens te zien. De donkere wolken komen nu wel heel erg dichtbij eigenlijk. Inderdaad, we waren te optimistisch, we houden niet droog. Het komt met bakken uit de hemel. Nu is de Jeep niet geheel dicht zeg maar. Het is maar goed dat er niemand op de achterbank zit, want de bank zelf is nu doorweekt. Wij blijven zelf aardig droog, en onze spullen ook. Ook de donders en de bliksems vliegen om onze oren. We zijn blij dat we niet meer op de switchbacks rijden. Na een minuut of 10 is het ergste wel voorbij. Het zonnetje komt weer door, en eigenlijk is er niet zoveel aan de hand. Naast en af en toe over de weg is nu opeens wel een stroompje ontstaan. Maar niet gevaarlijk of zo.

We gaan weer vrolijk verder. Als we de Shafer Trail hebben gehad gaan we door naar de Long Canyon, nog zo’n leuke dirt road. In het begin vrij makkelijk (wij gaan er aan de oostkant in) maar dan komt de Pucker Pass. Die gaat vanaf deze kant omhoog, en hoe! Dit vindt Jos helemaal te gek. Smal, veel stenen en zand, een rots waar je onderdoor rijdt, echt onwijs gaaf. Hij rijdt rustig en alles gaat helemaal goed. De Jeep heeft er ook geen enkele moeite mee. Wij hebben gekozen voor een Modified Jeep, die is 2,5 inch hoger dan de standaard Jeep en heeft grotere wielen. Dat is op een weg als deze wel heel prettig kan ik vertellen. De rest van de Long Canyon Trail is een eenvoudige onverharde weg. Aan het einde gaan we de verharde weg op naar Dead Horse Point State Park. We willen het ook graag van het hoogste punt bekijken.

clip_image001_0055

Geweldig mooi, wat een uitzicht. We zijn blij dat we beneden de plek van Thelma & Louise hebben gezien, want vanaf hier kan je die dus niet zien. Ligt achter de berg met de rode rotsen. Maar dat doet niets af aan het uitzicht verder, adembenemend gewoon. Weer zie je de onweersbuien hangen, deze keer haalt de bui ons niet in.
Nu willen we eigenlijk ook nog naar de Union Creek, die trail ligt weer vlak bij Moab. De kortste weg is weer via de Long Canyon. Laat Jos dat nu niet vervelend vinden . Dus we doen de Long canyon nog een keer en nu naar beneden. Ja, weer gaaf natuurlijk. Het leuke is nu dat het uitzicht op de Canyon veel mooier uitkomt. De naam Long komt helemaal tot zijn recht nu. Het is er schitterend.
Het is best een stuk rijden naar Union Creek, maar niet voor niets. De dirt road zelf is niet zo bijzonder hier. Regelmatig rijd je wel door een zogenaamde “wash”.  Een beekje of een riviertje die dwars over de weg stroomt. En dat is dolle pret met een Jeep hoor! We rijden niet helemaal tot het einde maar halverwege keren we weer en gaan terug naar Moab. Het is inmiddels 17.00 uur en we moeten nog tanken en de auto afspuiten. Uiterlijk 18.30 uur moet de auto weer terug zijn.

Eerst even de spullen afgooien bij de camper, dan tanken en naar de car wash. Die zitten hier genoeg en doen goede zaken. Het is niet nodig om de Jeep echt te wassen, maar je moet er wel even het ergste vuil vanaf spuiten.

clip_image001_0056

Zo gezegd, zo gedaan. Om even over half 6 leveren we de Jeep weer netjes in. De jongeman vindt geen nieuwe krasjes of deukjes, dat heeft Jos keurig gedaan. We nemen afscheid van de Jeep, snik, en gaan dan maar te voet weer terug naar de camping. Het is een beetje een lang verhaal geworden, maar het was ook zo’n belevenis.

We hebben uiteindelijk ook nog gegeten natuurlijk . Deze keer zijn we naar de Mexicaan geweest. Gezellige tent en goed eten. De borden waren behoorlijk gevuld en toch hebben we ook nog een toetje genomen. Het is tenslotte vakantie nietwaar!

Gereden afstand: 146 mile / 235 km met de Jeep 

Overnachting: Canyonlands RV Park

Dag 17 – 15 september – Moab

Goedemorgen, hier alvast een berichtje voor vandaag. Yep, ik ben gisteren helemaal vergeten te vertellen waar de naam Dead Horse Point vandaan komt. Het heeft inderdaad te maken met dode paarden, dat zat er wel in, maar niet zo zeer dat ze naar beneden zijn gestort. Dit is het verhaal:
De naam hangt samen met een legende. Volgens de overlevering dreven enkele cowboys wilde paarden die hier leefden samen en joegen hen langs de smalle toegang tot op het plateau. De smalle doorgang van circa 27 meter breed werd afgezet met een barrière van takken, zodat er een natuurlijke kraal ontstond, afgebakend door diepe ravijnen. De cowboys kozen de paarden die ze wilden en lieten de andere paarden achter in hun kraal. Hier kwamen ze om van de dorst naast de rivier de Colorado die 700 meter lager ligt. (bron Wikipedia)
Zielig hé. Maar daar komt de naam dus vandaan.
Vandaag inderdaad een rustig dagje, dus veel zal ik vanavond niet te vertellen hebben denk ik, haha. Eerst maar eens een Amerikaans ontbijtje maken. Scrambled eggs met bacon, is best aardig gelukt al zeg ik het zelf

clip_image001_0058

Tot later!
En daar zijn we weer! Zoals gezegd hebben we niet veel gedaan vandaag. Dat is best vreemd voor ons tijdens de vakantie. Maar het was even lekker, we hebben tenslotte al zoveel gedaan, even bijkomen is dan niet verkeerd.
Na het late ontbijt zijn we de Mainstreet afgelopen en hebben wat dollars uitgegeven. We lunchen lekker bij Zax, waar we op de patio zitten. Buiten maar toch binnen zeg maar. En dat binnen zitten komt goed uit, want er valt opeens weer een buitje. Terwijl het daarvoor nog heerlijk zonnig was. Gelukkig komt het zonnetje weer terug. Even terug naar de camper om de aankopen weg te leggen. En dan kijkt Jos opeens een beetje scheel, want zijn leesbril breekt in tweeën. Schrik niet:

clip_image001_0059

Dat krijg je met die brilletjes van het Kruidvat he. Hij heeft geen reserve bril bij zich, ook handig natuurlijk. Maar we gaan toch nog naar de supermarkt (gelijk naast de camping) die hebben vast wel leesbrilletjes. Morgen staan we als het goed is met de camper in de middle of nowhere, dus de koelkast moet gevuld worden. Op naar de supermarkt!

clip_image001_0060

Er zijn een stuk op 15 deuren waar ijs achter zit, maar Jos moet weer de laatste hebben natuurlijk. We slagen nog voor een leesbril ook, iets duurder dan bij de Kruitvat, maar ook de kwaliteit is iets beter lijkt het. De bril kost $ 19,-, maar we krijgen 50% Off Season korting. Wat heeft het seizoen nu te maken met een leesbril?  Maar je hoort ons niet klagen. De rest van boodschappen worden ingeslagen en bij de kassa gebruikt de kassière de “huiskortingskaart” en krijgen we weer $ 5,- korting. Het moet niet gekker worden hier.clip_image001_0061

Geslaagd dus voor de bril en ook met de Jelly Beans zit het voor de rest van de vakantie wel goed denk ik, 1.8 kg
Ik doe nog even een wasje op de camping, dat moet af en toe ook gebeuren he. We hebben geen handdoeken voor 3 weken in de camper natuurlijk. We zitten nog lekker buiten en bekijken het camping gebeuren. Er zijn vanmorgen heel veel mensen vertrokken en in de loop van de middag komen er weer wat bij. Maar het is lang niet zo druk als dat het gisteren was. Ja,en dan is het wel weer tijd om te gaan eten, wat vervelend nou. We gaan nu naar Eddie McStiff’s.

clip_image001_0062

Je zou het misschien niet zeggen zo, maar onder dat groene sausje zit een heerlijke malse steak. We hebben voor deze steak gekozen om zijn naam: Steak Mojo, hoe verzinnen ze het! Gelukkig is hij nog heerlijk ook. Na het eten lopen we nog langs wat winkeltjes die hier tot een uurtje of 10 open zijn. Hoewel we ze allemaal nu wel gezien hebben hoor, zo groot is het hier ook weer niet. Vreemd genoeg kopen we toch weer wat. Tot nu toe hadden we niet veel gekocht, dus dat hebben we nu even ingehaald. Het valt trouwens allemaal reuze mee hoor.
Aan de foto’s hierboven is al te zien dat het geen bijzondere foto dag was. Het zijn meer wat kiekjes van van alles en nog wat.

Morgen geen internet, dus jullie moeten het een dagje zonder verslag doen.

Gereden afstand: 0 mile / 0 km 

Overnachting: Canyonlands RV Park

Dag 18 – 16 september – van Moab naar Fruita

Mooie blauwe lucht als we opstaan. Laten we hopen dat het zo blijft vandaag. Eerst even met Loes gebabbeld via Skype vanmorgen, maar de verbinding is erg slecht. We gaan maar even verder via MSN, dat werkt prima. In ieder geval hebben we elkaar even gesproken vandaag, daar ging het om.
Om 9.00 uur verlaten we de camping in Moab, was leuk om hier 3 nachten te staan. Eerst verder via hwy 191 naar het noorden, dan een stukje I70 naar het westen. Tot de afslag van hwy 24, want dan gaan we die op. Aan deze weg ligt de afslag naar het Goblin Valley State Park. Alleen zijn ze  een beetje aan het werk aan deze weg, een beetje veel zeg maar. Er is maar 1 rijstrook beschikbaar dus we moeten wachten op de auto’s van de andere kant. En die beschikbare rijstrook is ook nog eens onverhard, dus echt opschieten is er niet bij. Na een minuut of 10 mogen wij de rit gaan wagen. Volgens de man met het stopbord moet het geen probleem zijn met onze motorhome. Het gaat dan ook prima hoor, de laatste mijlen zijn weer verhard, daar ligt al nieuw asfalt. En dan kom je opeens in een vallei met hele vreemde rotsen.

Goblin Valley is heel gaaf. Deze vreemde gesteenten lijken nog het meeste op kaboutermutsen of paddenstoelen. Zo apart. Je mag tussen de Goblin’s door wandelen, je hoeft je niet aan een pad te houden. Dat is wel heel leuk hoor. Dus we dwalen langs die rare stenen en verbazen ons steeds weer. Wat is dit bijzonder zeg. We lopen helemaal naar rechts achter, daar is een tweede vallei met honderden van die kaboutermutsen.

clip_image001_0063

We zijn erg blij met het mooie weer en de blauwe lucht met zijn witte wolkjes. Het is ongeveer 27 C. Helemaal goed dus. De vallei is miljoenen jaren geleden ontstaan en pas ontdekt in de jaren ‘20 door cowboys die op zoek waren naar hun vee. Dat moet toch ook een vreemde ervaring zijn geweest. Hobbel je op je paard, door de toch al mooie bergen, zie je opeens van die rare dingen. Geloof je toch ook je ogen niet. Uiteindelijk is het gebied een State Park geworden in 1964. Na zo’n anderhalf uur dwalen gaan we maar weer terug naar de camper en weer verder. Ook op de terugweg hebben we weer wachttijd bij de wegwerkzaamheden, maar eenmaal weer op hwy 24 kunnen we weer doorrijden.

Om half 3 komen aan in het Capitool Reef National Park, we rijden gelijk door naar de camping. Deze camping is namelijk niet te bespreken, vol is vol. We zijn wat laat, dus op hoop van zegen. Er zijn 3 loops, loop C zit al vol. Maar gelukkig vinden we nog een plekje in loop B, nummer 35 is voor ons! We vullen onze gegevens in op de enveloppe en stoppen er 10 dollar in. Dat is voor 1 overnachting. Een gedeelte van de enveloppe hangen we aan het daarvoor bestemde paaltje. Zo kan een ander zien dat de plek bezet is. We zetten ook vast onze stoeltjes en BBQ neer. De enveloppe zelf gaat in een soort brievenbus. De plekken zijn niet allemaal even groot. Wat de breedte betreft redden we het prima, maar de hoogte gaat maar net met de grote boom die er staat.

clip_image001_0064

We verlaten onze plek weer en gaan eerst even een kaart van het park halen bij het visitor center. Daarna rijden we de Scenic Drive. Deze weg is 10 mijl en hetzelfde stuk weer terug. Het is prachtig hoor. Aan de ene kant gigantische steile bergwanden en aan de andere kant van de weg heuvels met bomen en bosjes. Deze “reef” is een gevolg van een breuk in de aardkorst. Is al een tijdje terug ontstaan hoor, zo’n 65 miljoen jaar geleden. Het park is zeer langgerekt, wij zien er eigenlijk maar een klein stukje van. Na de Scenic Drive keren we terug naar de camping om eerst lekker iets te drinken in het zonnetje.

Wat echt geweldig is hier, dat de herten gewoon over de camping lopen. Wij kijken uit op één van de boomgaarden die hier in de omgeving zijn. Het heet hier niet voor niets Fruita. En tussen de bomen door lopen allemaal hertjes. Maar ze komen ook gerust de camping op. Deze camping heeft verder geen voorzieningen, dat wil zeggen geen stroom aansluiting, geen water aansluiting. De generator mag aan tussen 18.00 en 20.00 uur. In de ochtend tussen 8.00 en 10.00 uur. Wij doen hem even een uurtje aan om de camera’s op te laden en de foto’s over te zetten op de laptop. Ik begin vast aan het verslag maar dat maak ik na het eten verder af, mijn laptop kan lang op de batterij werken.

clip_image001_0065

Na de neut maken we nog even een wandeling langs de rivier. Die is trouwens rood/oranje gekleurd. Net als de aarde hier. Het is de Fremont River. Door de hoge en dichte begroeiing zie je de rivier maar twee keer of zo, maar horen doe je hem zeker. Het water stroomt erg hard. We lopen ook nog wat rond in de buurt van de camping, het is hier heerlijk rustig en zo af en toe komen we nog een hertje tegen. In de boomgaard plukt Jos nog een paar peren voor mij. Je mag hier plukken wat je op kunt eten tijdens je verblijf. Ze zijn trouwens nog keihard, maar het gaat om het idee.

clip_image001_0066

Voor het avondeten gaat de barbecue aan en maken we lekker hamburgers. Na het eten type ik verder mijn verslag. We hebben wel gewoon licht in de camper, dat gaat op de accu. Op de camping is het behoorlijk aardedonker. Op wat lichtjes uit de campers en tentjes na. Ook is het heerlijk stil en hoor je eigenlijk alleen de krekels. Echt leuk om zo midden in de natuur te staan.

Gereden afstand: 185 mile / 298 km 

Overnachting: Fruita Campground

Dag 19 – 17 september – van Fruita naar Bryce Canyon NP

Dag 19 2009

Wat leuk als je een dag niet online bent geweest, al die reacties! Onwijs bedankt, is echt leuk om elke keer te lezen.
Even voor 8 uur staan we op, om 8.00 uur gaat de generator even aan voor koffie en een geroosterd broodje. Lekker hoor, met verse aardbeien vandaag. Nee, niet zelf geplukt. Eigenlijk hadden we het plan om vanmorgen nog een wandeling te gaan maken, maar we hebben er niet zoveel zin in. Dus de rest van het park bekijken we vanuit de camper en nog wat uitkijkpunten. Capitool Reef is een erg mooi park, misschien niet zo bekend, maar zeker de moeite waard. Misschien moet je er wel wat meer wandelen, dan krijg je nog een beter beeld denk ik. Dat bewaren wij voor een volgende keer. Altijd een excuus hebben om terug  te gaan he .

Als we het park uitrijden is het nog maar een klein stukje naar Scenic Byway 12. Deze weg loopt helemaal door totdat we bijna bij Bryce zijn, de eindbestemming van vandaag. Het is uiteraard niet voor niets een Scenic Byway, dat verzinnen die Amerikanen niet zomaar. Echt een geweldige weg, met veel afwisseling. Eerst rijden we een heel stuk door de bossen, waar de bomen al regelmatig geel kleuren. Witachtige bergen tot zover je kunt kijken, wat een ruimte is hier toch. Dan komen er ook nog rode bergen, alle soorten en smaken kom je tegen op deze prachtige weg. Ook veel klimmen en dalen natuurlijk. Twee keer hebben we afdaling van 14%.

clip_image001_0067

Wat echt een geweldig stuk is noemen ze The Hogback. Aan beide zijden van de weg is nog maar een kleine stukje grond en dan is er de afgrond. Nu moet je niet denken dat de weg daar dan wel recht loopt. Nee, lekker een paar bochten vlak achter elkaar natuurlijk.

clip_image001_0068

Maar aan al het moois komt een eind, dus ook aan deze weg. We gaan de 63 op zijn dan na een paar mijl bij Ruby’s Inn. Hier staan we op de camping, maar er is veel meer dan een camping. Het is eigenlijk meer een dorp. 5 jaar geleden waren wij hier ook, toen op zoek naar een hotel, en toen zijn we hier weer weggegaan. Te groot, te commercieel, te veel kermis voor ons. Vonden we toen. Het grote voordeel van Ruby’s Inn is echter dat het maar een halve mijl naar de ingang is van Bryce Canyon National Park. Dus daarom hebben we toch hier een camperplek besproken.
En laat dat nou een hele positieve verassing zijn! Worden zeer vriendelijk geholpen en we rijden naar een prima plek. We  hadden gerekend op een plek alá Grand Canyon, strak tegen elkaar in een recht rijtje. Maar nee, hier hebben ze het leuker aangepakt. Ruime plekken tussen de dennenbomen. Ook de rijen zijn speels opgebouwd. Helemaal niks mis mee. We staan hier twee nachten dus dat is wel leuk.

We zijn vroeg, dus we eten eerst lekker een broodje in de zon. Het is vandaag prima weer, in de namiddag komen er wel meer wolken. Bij de receptie is ons al verteld dat de shuttle bus nog steeds Bryce inrijdt en de halte is hier gelijk voor de camping. De camper kan dus blijven staan. Morgen maken we daar pas gebruik van als we een wandeling in Bryce willen gaan maken. 5 jaar geleden hebben we alle uitzichtpunten wel bekeken, maar kregen toen onweer en een wandeling naar de beneden was toen niet mogelijk. Hopelijk hebben we morgen meer geluk.

Maar dat zien we morgen wel. We zetten nu eerst even het verslag van gisteren online, dan kan iedereen weer even bijlezen. Dan lopen we naar het “dorp”. Er zijn wat winkeltjes aan de overkant van de weg, stelt niet zo veel voor. Hoewel ik er wel slaag voor nieuwe 2 kerstornamenten (die spaar ik van de plaatsen waar we geweest zijn). Aan de andere kant van de weg zit de General Store. Dat is echt een mooie, grote winkel. Die plunderen we dan nog wel een beetje. Ook zit hier de supermarkt en we kopen nog wat lekkere dingen.
We hebben een blik naar binnen geworpen bij het restaurant, maar echt gezellig ziet het er niet uit. Misschien morgen, maar vandaag gaan we aan de barbecue. Wat vooral voor Jos ook weer prettig is op deze camping: er is een fire pit. Dus er kan weer eens een fikkie gestookt worden vanavond. Dat is al een tijdje geleden.
We hadden nog gedacht naar de zonsondergang te gaan kijken in Bryce. Maar om 18.00 uur is de zon achter de wolken verdwenen, dus dat laten we maar voorbij gaan.

clip_image001_0070

Gereden afstand: 123 / 198 km 

Overnachting: Ruby’s Inn Campground

Dag 20 – 18 september – Bryce Canyon NP

Rain

Om 7.30 uur is het 2 graden, dat is toch ook niet helemaal normaal. Waarschijnlijk is het hier wel normaal, we zitten ongeveer op 8000 ft. Dat is toch zo’n 2438 m. Maar toch, ik vind het frisjes hoor. Lekker de kachel aan, koffie, thee, een gekookt eitje, geroosterd broodje en een warme douche, dan komt het wel goed. De eerste shuttle bus gaat om 9.00 uur, dus we hebben geen haast. Uiteindelijk komt het er op neer dat we om 10.15 uur bij Sunset Point staan om aan de trail te beginnen. Het is prima wandelweer, beetje zon, beetje wolken en inmiddels een graad of 18.

We gaan de Navajo Loop en de Queen’s Garden trail lopen. Deze sluiten op elkaar aan en uiteindelijk kom je dan weer boven bij Sunrise Point. Bij elkaar is het 4,8 km. Dus de afstand is het niet. We hebben via het AA forum de tip gekregen om bij Sunset Point te beginnen. Dan is de klim naar boven straks iets minder steil dan hier in het begin. Want het gaat behoorlijk steil naar beneden. Wel een prachtig gezicht tussen die rode rotsen. We zijn hier niet bepaald alleen op het wandelpad. Tjonge, wat een drukte, ik wil niet weten hoe het hier in het hoogseizoen is. Gelukkig lopen de meeste mensen maar een klein stukje en gaan dan weer naar boven.

clip_image001_0071

Je komt al snel in Wall Street. Geweldig mooi, smal gedeelte met hoge bomen. Je snapt niet dat die hier zo kunnen groeien. Het is fantastisch om zo tussen de hoge Hoodoos door te lopen. Hoodoos zijn de hoge, smalle, schoorsteenachtige rotsen waar Bryce bekend om staat. Vijf jaar geleden hebben we die eigenlijk alleen vanaf boven gezien, want ook echt prachtig is, maar dit is echt een fantastische aanvulling daarop.

clip_image001_0072

clip_image001_0073

We lopen echt te genieten en stoppen vaak voor een foto en het mooie uitzicht dat je steeds opnieuw hebt. De rotsen worden op enig moment iets minder en de bomen worden juist talrijker. Ook mooi hoor, op de achtergrond zie je steeds weer de rood gekleurde rotsen. Het pad is makkelijk te lopen, in dit gedeelte is er weinig hoogte verschil meer. Dat komt aan het eind wel weer.

Op een gegeven moment kom je bij het bordje “Sunrise Point 0.8 mile”, gelijk daarna loop je door een tunneltje en sta je weer midden tussen de hoodoos. Echt een wow moment.

clip_image001_0075

Die laatste 0.8 mile duren wel even hoor, het is hier zo mooi. Maar ondertussen klim je ook weer langzaam naar boven toe. Hoe meer je naar het einde komt, hoe steiler het pad wordt. Maar dan sta je toch opeens weer boven aan de rim. Het is dan 13.15 uur, we hebben er precies 3 uur over gedaan. En er staat een koude wind daarboven! Tijdens de wandeling was het prima weer, maar we zien wel al weer donkere wolken dichterbij komen het laatste half uur of zo. We lopen naar de General Store en eten eerst een broodje. In de winkel zien we wind/regenjacks hangen. Hmm, aangezien we alleen een T-shirt aan hebben is dat misschien wel een slimme aankoop. Dus allebei zo’n jack. Staat wel een klein logo van Bryce op natuurlijk, maar daar kunnen we mee leven. De jongen bij de kassa zegt nog; die zou je wel eens nodig kunnen hebben vandaag. Nou, hij heeft gelijk gekregen.

We rijden met de shuttle bus naar Bryce Point voor een mooi overzicht over de hoodoos. Als we in de bus zitten barst de bui al los. Toch lopen we nog wel naar het uitzichtpunt. Overweldigend, maar wel wat vochtig en donkere luchten. We blijven toch een tijdje staan kijken, met onze jacks aan mét capuchons. Dan horen we het donderen, we hebben echt een déjà vu. Het is weer net als 5 jaar geleden. Op zo’n bergtop blijven staan met onweer is waarschijnlijk niet heel slim, dus we gaan terug. Met de shuttle bus rijden we terug naar de camping. Daar zijn we dan weer om 15.30 uur. Dus mooie tijd voor een neut en we nemen er ook een warme chocolade melk bij, smaakt heerlijk! Inmiddels is het ook alweer droog. Maar de bewolking blijft behoorlijk.

Maar we lopen even naar het winkeltje om in ieder geval toch hout te kopen voor vanavond. Je weet het maar nooit, het kan zomaar een mooie avond worden. Eten doen we bij het restaurant van Ruby’s Inn, het leek er niet zo gezellig uit te zien vanaf de buitenkant. Maar het pakt goed uit. Best gezellig binnen, vriendelijke ober en we eten er prima. We gaan allebei voor de forel en een lekker toetje.

Als we terug lopen naar de camper is er een mooie heldere sterren hemel, dat betekend wel een koude nacht waarschijnlijk. Jos steekt nog even een houtvuurtje aan, dat is in ieder geval lekker warm!

Gereden afstand: 0 mile / 0 km 

Overnachting: Ruby’s Inn Campground

Dag 21 – 19 september – van Bryce Canyon NP naar Virgin

Dag 21 2009

We vinden het toch een beetje jammer dat we geen mooi zicht hadden bij Bryce Point gisteren. Dus voordat we op doorreis gaan rijden we nog even het park in en nemen alsnog een kijkje. Nu met prachtig weer. Niet voor te stellen dat het hier gisteren zo somber was. Op onderstaande foto zie je links het uitkijkpunt waar iedereen staat, daar stonden wij dus gisteren toen het ging onweren. Geen goede plek hé?

clip_image001_0078

Nu genieten we echter op diezelfde plek van het uitzicht én van de zon. Want ook al was het vanmorgen vroeg weer koud, het is nu om half 10 al heerlijk warm. We verlaten het park weer en rijden langs Ruby’s Inn camping, motel, hotel, restaurant en noem maar op. Maar het is ons 200% meegevallen hier. Zou er zo weer terug gaan.

Maar we moeten verder. Op naar Ceder Break National Monument. Dit gaat via highway 143, dat is weer een mooie weg zeg. Veel herfst kleuren al. Veel fietsers ook, ik geloof dat de ronde van Utah hier bezig is of zo. We zien meer fietsen dan auto’s op deze weg. En schapen, die komen we ook tegen. Inclusief de schapenhoeder op zijn paard.

clip_image001_0079

De 143 loopt bijna vanzelf Cedar Breaks NM binnen. Het is geen groot park. Wel mooi hoor, maar als je net vanmorgen nog Bryce in al zijn glorie hebt gezien… ja dan ben je hier iets minder van onder de indruk. Het is een beetje Bryce in het heel klein. Mini Bryce zeg maar. We nemen een kijkje bij twee uitkijkpunten, maar doen geen wandeling. Dat was eerst wel het plan, maar we denken niet dat het veel zal toevoegen. Maar eerlijk is eerlijk het is weer een knap stukje natuur hier.

Via het plaatsje Cedar Breaks rijden we naar de Interstate 15. Langs de interstate ligt de ingang naar Zion National Park. Dat  wil zeggen het Kolob Canyons gedeelte. De rest van Zion ligt een stukje naar het oosten maar daar zijn we al in 2004  geweest en gaan we nu niet naar toe. Het Kolob Canyons gedeelte is minder bekend en minder bezocht, maar is echt een bezoekje waard. Er loopt een scenic drive door het park van 5 mijl ( en 5 weer terug). Langs de weg zijn verschillende mooie uitkijkpunten en aan het eind een parkeerplaats met een mooi uitzicht. Daar is ook een korte trail; Timber Creek Overlook. Op het bord staat dat je ook een picknick gelegenheid tegen komt. Dus ik maak een paar broodjes klaar en we gaan op pad. Na een paar meter zien we al picknick tafels, leuk tussen de bomen. Dus we gaan eerst even eten.

Daarna gaan we verder op de trail. Op het bord staat dat het een halve mijl is en een “easy” pad. Nou, ik weet niet hoe ze hier meten. En nu ik heb ook geen centimeter bij mij, maar het is echt meer dan een halve mijl. En dat “easy” weet ik ook niet hoor. Het gaat heuvel opwaarts en veel stenen op het pad. Leuk pad, dat wel. Maar we hadden er even niet op gerekend en lopen dan ook gewoon op onze flip flops. Gelukkig hebben we wel water meegenomen. Want, dat vergeet ik nog even, het is inmiddels bloedje heet. Het kwik is gestegen tot zo’n 37 graden, dus we lopen opeens aardig te puffen. Maar eenmaal boven is het uitzicht op de Kolobs prachtig. En de terugweg, naar beneden, loopt natuurlijk altijd een stuk makkelijker. Jos zegt op de terugweg doodleuk, “kijk daar staat de camper al”. Dat het nog een miniatuur campertjes is van die afstand, daar hebben we het even niet over. We hebben niet op de tijd gelet, maar ik denk dat we een uur hebben gelopen.
Dan is het nog maar een uurtje rijden naar de camping die gelijk na het plaatsje Virgin ligt. Vlak voor dat plaatsje stoppen we nog even bij de Virgin General Store. Leuk aangekleed, vooral buiten. We struinen er wat rond, maar we kopen niets. Het is echt waar :).

De camping is snel gevonden en ziet er prima uit. Mooi onderhouden, goede plekken. We staan in een rijtje met big rigs hoor. Staan weer schitterende exemplaren bij. We lopen even naar de Vrigin River, die langs de camping loopt. Jos wil graag even het water checken. Ik wacht geduldig op een steen en kijk of hij per ongeluk niet omvalt.

clip_image001_0081

Maar nee, dat doet hij dan weer niet. Inmiddels is het alweer 4 uur geweest, mooie tijd voor een neut. De drank moet toch op voordat we weg gaan. Dat zou toch zonde zijn. Dus proost maar weer op een mooie dag!

Oja, waar we dus twee dagen geleden achter kwamen.… Als ik een filmpje maak met mijn compact fotocamera, blijkt dat we dat vrij eenvoudig op het weblog kunnen plaatsen. Toch leuk om daar nu pas achter te komen . Jullie begrijpen dat we dat nu leuk aan het uit proberen zijn. Hier een filmpje als de slide-out in het woongedeelte naar binnen gaat:

Gereden afstand: 144 mile / 232 km 

Overnachting: Zion River Resort

Dag 22 – 20 september – van Virgin naar Las Vegas

Dag 22 2009

We zijn lui en staan pas om 8.00 uur op, en doen op ons gemakje. We zijn een beetje sip, het is vandaag de laatste dag met de camper. Morgenochtend moeten we hem weer inleveren. Jammer hoor. Maar we hebben ook nog twee dagen Las Vegas, dus dat is ook wel heel leuk natuurlijk. Gisteren heeft Jos nog even gezellig staan babbelen met de buurman en gisteravond hebben we besloten om hem alvast wat van onze spullen te geven. Dus Jos brengt 2 gallon water, 10 blikjes bier en de barbecue inclusief gasfles naar de buren. Ze zijn er erg blij mee. Oja, we geven ook nog de douchemunten die we van de receptie hadden gekregen. Gebruiken wij toch niet, wij douchen in de camper. De buren hebben een vouwwagen, dus maken er wel gebruik van. Zo, dat zijn we vast kwijt. Eigenlijk hebben we nu alleen nog stoeltjes die we nog kwijt moeten. Maar die hebben we misschien nog nodig vandaag.

Om half 10 rijden we dan maar eens weg. Eerst een flink stuk via de I-15. We verlaten Utah en rijden Arizona in. Dat is echter maar voor een klein stukje en bij Mesquite rijden we Nevada weer binnen. Dan kan de klok weer  een uur terug. We hebben nu weer 9 uur verschil met Nederland. Bij afslag 93 gaan we hwy 169 op. De weg loopt langs het Lake Mead. Ook al is het een mooie weg, van het meer zie je niet veel. We rijden naar Callville Bay, een haventje. Daar is redelijk wat bedrijvigheid, het is tenslotte zondag, dus veel mensen gaan lekker het meer op met hun boot.

clip_image001_0082

De parkeerplaats is nog een aardig eind van het water af, maar we lopen er toch even heen. Het is bloedje heet! En de weg loopt heel erg schuin. Wij kijken hoe de boten in en uit het water gehaald worden en hoe men het water inrijdt met de auto. Als we daar stil staan heb ik het gevoel dat de zon mijn tenen er zowat afbrandt. Niet normaal hoe heet is. We lopen maar een stuk de steiger op, dan zijn we weer in beweging. We gluren nog naar binnen bij een Houseboat, net een grote camper op het water, wel leuk hoor.
Dan beginnen we maar weer aan de klim terug naar de parkeerplaats. Na 20 meter denken “waar zijn we aan begonnen in deze hitte”. Maar ja, je komt niet vanzelf weer bij die camper. Twee tellen later stopt er een golfkarretje naast ons; “Do you need a ride?” Ik kan die jongen wel zoenen! Yes, we do! We gaan achterop zitten en hij zet ons naast de camper af. Is dat service of niet? We hadden die karretjes wel zien rijden, maar gingen er vanuit dat die voor de watersporters waren. We geven hem 2 dollar, waar hij erg verbaast over is. Het is waarschijnlijk gewoon zijn zondagse bijbaantje. Maar wij zijn boven en stappen in de camper waarin de airco heerlijk staat te draaien.

Op naar Las Vegas! Daar zijn we nu vrij snel. We gaan nog even naar de Wal*mart, nee niet voor eten en drinken, maar nog een paar cd’s en een tas voor in het vliegtuig. Dan naar Sam’s Town, de camping. Groot complex natuurlijk, hotel, casino, alles erop en eraan. Maar we zijn in Vegas, daar hoort dat er helemaal bij. De camping is echt helemaal niets bijzonders. Staan niet eens picknick tafels buiten. Je staat best wel boven op elkaar. Gras moet je zoeken, hier en daar staat wel een (palm)boom. Het schijnt toch nog een van de beste campings in Vegas te zijn. Kun je nagaan hoe die andere dan zijn.

clip_image001_0083

Maar het is maar 1 nacht, en we moeten toch opruimen en inpakken vanavond. Dus een gezellig houtvuurtje zat er toch niet in. Mag hier ook trouwens niet. Tegen een uurtje of 6 lopen we naar het hotel/casino om wat te gaan eten. Ach, als je dan toch in Las Vegas bent, moet je wel even gokken he. Dus we vergokken wat dollars. Jos gaat lekker, maar is op een gegeven moment toch weer alles kwijt. Ook dat hoort erbij.

clip_image001_0084

Het hotel/casino van Sam’s Town ziet er trouwens best leuk uit. We eten heerlijk bij Billy Bob’s Steakhouse & Saloon, die ook in het hotel zit. Goede, malse steak krijgen we op ons bord. Leuk restaurant, fijne bediening. Na het eten kijken we nog even rond in het hotel, maar dan moeten we toch echt in gaan pakken. Terug naar de camper, het is rond 20.00 uur denk ik, maar het is nog altijd 32 C. We moeten een stukje door de garage lopen en daar staan diverse sportwagens die aan een rally meedoen. Natuurlijk moeten daar een paar foto’s van gemaakt worden. Jammer dat ze in een vrij donkere garage staan.
Ja, dan is nu bijna alles ingepakt. Morgenochtend de laatste dingetjes en dan de camper wegbrengen. We worden dan naar het vliegveld gebracht en kunnen daar dan de auto ophalen voor de laatste dagen. Reizen met een camper was echt geweldig, zeker voor herhaling vatbaar. We hebben 2509 mijl (4014 km) met de camper gereden en dat is allemaal heel goed gegaan. Morgen nog een klein stukje naar El Monte.

Het is nu 22.00 uur, we nemen nog een slaapmutsje en dan voor de laatste keer naar ons bed in de camper!

Gereden afstand: 196 mile / 314 km

Overnachting: Sam’s Town

Dag 23 – 21 september – Las Vegas

clip_image001_0085

We pakken de laatste dingen in en zorgen dat de camper netjes is. Dan moeten we hem toch echt terug gaan brengen. Nog even voor de laatste keer tanken en dan zijn we om 10.00 uur bij el Monte. Ze loopt de camper even na, nee geen nieuwe krassen of deuken. Binnen ook alles goed. Papier in orde maken en we zijn klaar. Dat ging snel. Nog even wachten op de shuttle bus, maar die komt redelijk snel. We worden netjes direct afgezet bij de Car rental hal, waar alle verhuurbedrijven zitten. Bij Hertz is het niet zo heel druk en we zijn vlot aan de beurt. En dan moet de meneer ons teleurstellen, er zijn geen Hummers meer. We hebben al in februari geboekt, maar de Hummer is inmiddels uit de prestige collectie verdwenen. We hadden het al een beetje verwacht, want hij stond ook niet meer op de site. Toch jammer natuurlijk. Maar als ze hem niet hebben houdt het op natuurlijk.

Hij stelt een andere grote wagen voor, maar dat is een Japanner of zo en dat willen wij niet in de States. Dus Jos vraagt om de Lincoln Navigator. Na wat rond bellen is die gevonden en wij kunnen hem ophalen in de garage. We krijgen een kortings coupon van $ 100,- omdat de Hummer er niet meer is. We gaan naar de aangewezen plek, maar die is ….leeg! Dat is ook best jammer. Ik ga aan de kant staan met bagage en Jos loopt naar een dame achter een balie. De auto komt er zo aan. Nou dus niet, de Navigator zijn ze nu nog aan het zoeken denk ik. Na enige tijd stelt ze voor om dan maar de Cadillac Escalade te nemen. Ja, hoor dat is goed. We hebben weinig keus, en we willen weg, maar die auto is geen straf hoor.

clip_image001_0086

Eigenlijk als we er eenmaal in zitten is het een onwijs mooie wagen. Groot, luxe en 4×4. Dus helemaal goed. We willen gelijk wel een stukje rijden en we besluiten naar Valley of Fire te gaan. Een klein, mooi State Park even buiten Las Vegas. Het is 12.00 uur en we kunnen toch nog niet inchecken in het hotel. De wagen rijdt echt heerlijk, zoeft over de weg. Is weer heel anders dan een camper he. We rijden wat rond in het State Park (we zijn hier eerder geweest) en gaan dan weer naar Las Vegas. Ondertussen zijn Hennie en Paul ook op  weg naar Vegas, maar komen van de andere kant.
We checken in bij het Bellagio en kijken onze ogen uit als we eenmaal op de kamer zijn. Wow,wat een uitzicht. Ik had een lake view room geboekt, maar je hebt toch geen idee wat je kunt verwachten. We kijken dus op het meer vanaf de 27ste etage, maar ook op de Eifeltoren van hotel Paris. Echt geweldig. Helemaal als de fonteinen aangaan (zie filmpje). We zetten de tv op kanaal 22 zodat we ook de muziek erbij hebben. Goed geregeld! Ook de kamer zelf is mooi en de badkamer ziet er helemaal goed uit.

Ook is er een flinke minibar. Die ik natuurlijk even uitgebreid bekijk. Jack Daniels, lekkere chocolade, van alles zit erin. Oeps, Jos leest een bordje dat als je iets uit de minibar pakt het gelijk op de rekening komt te staan. Er zitten sensors in of zo. Oh. Dat heb ik weer. Jos heeft alleen een flesje cola gebruikt, verder staat alles er weer in. Maar ja als we daar een rekening van krijgen is dat best zonde (zeker als we het niet gedronken of gegeten hebben). Ik heb de lobby gebeld en een zeer vriendelijke meneer herstelt alles en schrijft (tot nu toe) alleen de cola af. Pffff.

clip_image001_0087

We halen Hennie en Paul op bij hun hotel, dat ligt vlak bij Fremont Street. We rijden weer terug en we gaan eten bij Outback Steakhouse. We hebben heerlijk gegeten en vooral ook erg gezellig. Met zijn viertjes lopen we een heel stuk Strip en bekijken we de Forumshops van Caesers Palace.

clip_image001_0088

Dan worden de voetjes toch wel moe. We brengen Hennie en Paul terug naar hun hotel. Maar eerst rijden we met z’n viertjes de Strip nog even helemaal af, altijd leuk. Echter zijn ze op veel plaatsen aan de weg aan het werk, dus we hebben veel oponthoud. Maar de Strip is nooit ongezellig rijden, veel te zien tenslotte. Er staan nieuwe hotels en er zijn er nog een aantal in aanbouw. Dat gaat maar door hier. Uiteindelijk is het een uur of 12 als we terug zijn in ons hotel. Ik maak nog even het verslag en Jos doet de foto’s. Nog een neut en dan gaan we slapen. Morgen onze laatste dag in de States. Daar willen we volop van genieten, dus niet te laat opstaan.

clip_image001_0089

Overnachting: Bellagio

Dag 24 – 22 september – Las Vegas

Little Finland. Klein is het inderdaad. Maar wel van de categorie klein maar heel fijn. Vanmorgen zijn we daar dus naar toe vertrokken. Het is best nog een eindje rijden vanaf Las Vegas. Eerst over de 15 naar het noorden. Dan pakken we de 170, daar zijn we om 10.30 uur. Dan begint de minder goede weg. Er zouden veel gaten in deze weg zitten, maar die zijn zo te zien allemaal gemaakt inmiddels, dus dat is lekker. We kunnen gerust de toegestane snelheid van 35 mijl per uur aanhouden. Verder volgen we de weg naar aanleiding van de duidelijk beschrijving van de site ontdek-amerika. Want wegwijzers zijn er niet naar Little Finland.

Na bovenstaande weg wordt de weg onverhard. Zandachtige paden met veel grind en stenen. Maar prima te doen met onze auto. Eerlijk gezegd valt ons de weg erg mee. Vandaar ook dat we de Hummer in de eerste instantie hadden gehuurd. Maar dat is zeker niet noodzakelijk. Wel moet je zeker zijn dat je auto dit aan kan, want je bent hier moederziel alleen. We zijn twee auto’s tegengekomen, die waren op de terugweg. Verder hebben we urenlang niemand gezien. Maar goed, we gaan weer verder. Om 12.20 uur komen we aan bij het hek waar je niet meer verder kunt met de auto. Dus bijna 2 uur hobbel de bobbel op de onverharde wegen. Maar dan heb je ook wat.

clip_image001_0090

Eerst nog een 15 minuten lopen en een heuvel op. Het is maar goed dat we een beschrijving hebben, want vanaf een afstand heb je geen idee waar het ligt. Pas als je over het hek bent gestapt (is vast niet echt de bedoeling) zie je de bijzondere gesteente. Want daar gaat het hier om. Fragiele rode rotsten in de vreemdste vormen. Sommige lijken op een haaievin, vandaar de naam. Het is echt heel mooi om te zien. Je loopt er gewoon tussen door. Zoals gezegd is het maar een klein gedeelte en het is er bloedje heet. Dus na een klein uurtje gaan we terug naar de auto.
Op de heenweg hebben we de GPS aangezet dus nu volgen we de weg terug via het GPS apparaat, dat gaat perfect. In de namiddag zijn we weer terug in Las Vegas. Een hele trip, maar we zijn blij dat we het gedaan hebben. Een bijzonder stukje natuur hebben we gezien. Hopelijk blijft het bestaan.

We eten vanavond bij PF Chang, een chinees in het hotel Planet Hollywood. Heerlijk gegeten, we zaten boven gelukkig, want beneden ziet het er niet zo gezellig uit. Nog even de Strip afgelopen de andere kant op dan gisteren. De Coca-Cola en de M&M store bezocht. Vooral de M&M store is leuk. 4 verdiepingen over M&M’s, dat verzin je toch ook niet. Vorige keer waren we alleen beneden geweest, hadden we niet door dat er nog 3 etages waren. Dit stuk van de strip is niet zo leuk lopen omdat het voetpad weg is, en een tijdelijk pad loopt. Dit vanwege alle bouwwerkzaamheden die er zijn.

clip_image001_0091

Weer terug naar het hotel, verslag schrijven en dan moeten we nu echt in gaan pakken. Het zit erop, helaas. Het was weer geweldig, maar ik hoop dat dat al duidelijk was. Als we morgen thuis zijn zal ik nog wat feitjes plaatsen. Kilometers, benzine, e.d.

clip_image001_0092

We willen iedereen onwijs bedanken voor de reacties. Was heel leuk om steeds te lezen. Daar doe je het toch voor. Om het thuisfront op de hoogte te houden, om mensen op ideeën te brengen en om mensen hun eigen vakantie te laten herbeleven. Aan de reacties te lezen is dat aardig gelukt.

Volgend jaar zijn we vast weer te volgen !

Overnachting: Bellagio

Dag 25 – 23 september – van Las Vegas naar Amsterdam

clip_image001_0093

Bye, bye, Las Vegas.

clip_image001_0094

We hebben 2 uur overstap in Atlanta en volgens de piloot komen we iets eerder aan. Dus alle tijd. We weten niet of het volgende vliegtuig ook WiFi heeft. Nog niet alle toestellen zijn daarmee uitgerust hebben we begrepen.
Zo ja, dan zal ik nog laten weten of we op tijd vertrokken zijn.
Zo nee, nou dan niet he. Dan is het gewoon ouderwets op teletekst kijken, of op internet natuurlijk.

Tot later!

clip_image001_0096

Gevlogen 9836 km
Overnachting in het vliegtuig
Dag 26 – weer thuis


En dan opeens zijn we weer thuis…. Nou ja, opeens. Het blijft toch een hele zit hoor. We hadden dus geen WiFi in de tweede vlucht. Maar buiten dat is de vlucht prima verlopen.

clip_image001_0097

We kwamen bijna een uur te vroeg aan op Schiphol. We zijn opgehaald door Ruud, die ons weer veilig thuis heeft gebracht. Waar we rond 10.00 uur zijn. Even wennen weer zo in je eigen huis. We hebben niet kunnen slapen in het vliegtuig dus we zijn behoorlijk gaar. Normaal gesproken proberen we wakker te blijven tot het een normale tijd is om te gaan slapen. Maar dat lukt vandaag echt niet. Na een douche en een kop koffie gaan we toch echt even op bed liggen. Dat worden een paar uur. Om 16.00 uur moet ik wel opstaan, want dan komt Albert de boodschappen brengen. Wat op zich wel weer lekker is natuurlijk, nu hoef ik de deur niet meer uit vandaag.

clip_image001_0098

Nog even wat feiten op een rijtje:
In totaal hebben we 3059 mile gereden, dat is 4895 km.

Camper 2526 mile / 4042 km 
Jeep 146 mile / 234 km 
Cadillac 387 mile / 619 km

We hebben in totaal voor 1114 dollar (780 euro) getankt. Daar kregen we ruim 350 gallon
(1325 liter) benzine voor.

Dat was het voor dit jaar, op naar 2010!

clip_image001_0099

Stuur een bericht

Stuur een bericht met je vraag en/of opmerkingen.

visitor analysis