2007 - NYC / Midwest

Het is weer tijd voor een nieuw avontuur. Onze 6e reis naar de USA brengt ons naar nieuwe steden en gebieden. Wat gaan we deze keer op ons pad tegenkomen? Voor ons nog onbekend terrein, maar velen gingen ons voor naar New York, Salt Lake City en Yellowstone.  Om maar een paar plaatsen te noemen die we aan zullen doen dit jaar.

Dag 1 New York

We vertrekken op 9 september keurig op tijd met de Delta 81 vanaf Amsterdam.
Iets meer dan 8 uur later landen we op JFK te New York. Het is dan 11.30 uur. Het vliegveld maakt geen mooie indruk op ons. Oud en somber. Ze zijn wel aan het verbouwen, dus het zal vast mooi worden in de toekomst.

We gaan op zoek naar de shuttle bus die ons naar het hotel zal brengen. De chauffeur ronselt zoveel mogelijk mensen die in zijn busje passen. Uiteindelijk gaan we met 7 andere passagiers op pad. Je hebt dan gelijk een flinke stadstour. Wij waren als derde aan de beurt om uit te stappen. Het is zondag maar erg druk in de stad. Maar zo’n busje douwt wel door hoor. Ach, hij is niet de enige.
Eenmaal in het hotel, Milford Plaza, konden we nog niet inchecken, we waren te vroeg. Daar waren we al een beetje bang voor. Om 15.00 uur kunnen we terug komen. Het was 13.45 uur. De bagage konden we wel bewaakt achter laten. Dus hebben we Time Square bekeken, dat ligt echt 1x vallen van ons hotel vandaan. Wat een drukte op straat weg, ongelooflijk. Het is onwijs gaaf om die bekende beelden in het echt te zien. Ondanks de drukte is het niet vervelend lopen. Op het midden van het plein is een koor zich aan het opmaken om om 15.00 uur met elkaar te bidden en te zingen. Goh, dan gaan wij net terug naar het hotel.
Je voelt je hier ook totaal niet onveilig, er loopt ook heel veel blauw op straat. Echt niet normaal.

Na het inchecken en opfrissen pakken we de metro naar 66th Street. Onze metro kaarten (vooraf besteld in Nederland) werken perfect. Ook hier onder grond hangt een goede sfeer. Wel is het er bloedheet! We nemen lijn 1 en stappen in een bomvolle metro. We kijken goed naar het volgende perron welke halte dat is, want de omroep installatie is niet zo duidelijk. Een aardige oudere dame ziet dat we toeristen zijn (hoe kan dat nou??) en vraagt waar we heen moeten. Kijk, dat is nog eens vriendelijk. Zo stappen we bij de juiste halte uit.

We lopen naar het huis van James Dean en verder naar het Dakota Building. Hier wonen een aantal beroemdheden. John Lennon is hier voor de deur doodgeschoten. Yoko Ono woont er nog steeds. Als je de straat oversteekt zit je gelijk Central Park. Het is onwijs leuk in het park. Het is er gezellig druk en iedereen geniet van zijn vrije zondag. Er is muziek, en zijn mensen aan het rollerskaten, joggen, fietsen of liggen lekker in de zon. Het is dan ook prachtig weer. We nemen een hotdog bij een stalletje op de hoek van de straat. Ook is het een doolhof hier en we lopen dan ook leuk verkeerd. Maar ach, wat is verkeerd. We komen het park niet helemaal uit waar we gehoopt hadden. Dus moeten we een stukje verder lopen om bij het Rockefeller Center te komen.
Daar aangekomen is het inmiddels donker. We gaan naar The Top of the Rocks om van het uitzicht te genieten op de 67ste etage. Prachtig al die lichtjes in het donker. Vooral het Empire State Building is mooi verlicht.
We lopen terug via Broadway naar Time Square en kijken ons ogen uit naar alle mooi verlichte reclames.
Om 21.00 uur zijn we terug bij het hotel. Dan zijn we zeer moe maar voldaan! We halen nog een broodje in het hotel winkeltje, kijken nog de foto’s en rollen ons bed in.

New York

Dag 2 New York 

Heerlijk geslapen! Het is een kleine kamer, maar met het bed is niks mis! We zitten trouwens op de 17de verdieping. Aardige hoogte, maar in New York stelt het niet zo veel voor. We kijken o.a. op het Westin Hotel, prachtig gebouw van 45 hoog. Ik bedoel maar. Daar kijken we dus gewoon behoorlijk tegenop.

Een minpuntje als we naar buiten kijken, het regent. Maar, optimistisch als we zijn, gaan we toch naar het Empire State Building. Maar als we daar om 8.15 uur zijn is het weer niet veel beter. Het is droog maar nog erg bewolkt. Het zicht is 0 miles staat beneden aangeven. De wachttijd is minder dan 10 minuten. Tja, dat begrijp ik. Het heeft dus weinig zin om naar boven te gaan. Dan maar eerst even naar Macy’s, zit hier om de hoek. Hmm, gaat pas om 10.00 uur open. Oké, dan eerst maar ontbijten bij McDonald en ons buigen over het “probleem” wat we nu moeten gaan doen.

Gelukkig zijn er meer dingen te doen in New York :). We gaan naar de WTC Site. Morgen (11 sept) zijn we daar ook, maar dan kunnen we waarschijnlijk niet alles bekijken vanwege de drukte. Nu is dat inderdaad prima te doen. We lopen om de hele bouwput, want dat is het nu. Het is moeilijk voor te stellen, als je hier niet eerder bent geweest, hoe het was toen de Twin Towers hier nog stonden. Het is wel een heel groot gebied. Ze zijn inmiddels druk aan de wederopbouw bezig. Er komt een nieuwe wolkenkrabber, de Freedom Tower en een herdenkings monument. Daar is uiteraard nu nog niets van te herkennen. Ze zijn wel druk bezig, ook met de voorbereidingen van de herdenking voor morgen. Overal zie je tv-wagens e.d.

Hierna is het eigenlijk de bedoeling dat we een helikopter vlucht gaan maken. Echter inmiddels is de bewolking over gegaan in een flinke stortbui. We nemen de metro naar South Ferry en wachten daar even tot het iets opklaart. De heliport zit hier vlakbij. Het wordt wel droog, maar de wolken zijn er niet minder om. Na een telefoontje met Liberty Helicopters kunnen we onze afspraak omzetten naar morgen vanwege het slechte weer. Dus dat is heel mooi! Nu maar hopen dat het weer morgen beter is.

Opnieuw hetzelfde dilemma als vanmorgen; wat nu?
We besluiten de boot te nemen naar het Statue of Liberty, die ligt hier vlakbij. We lopen door Battery Park, dit is een behoorlijk groot stadspark op het zuidelijkste puntje Manhattan. In dit park staat ook het Castle Clinton National Monument, een fort uit het begin van de 19de eeuw. Op het binnenplein van het fort kopen we kaartjes voor de overtocht en na de controle (strenger dan op het vliegveld!) stappen we op de boot van Circle Line. Langzaam komt het Vrijheidsbeelddichterbij. Echt een geweldig gezicht om het Vrijheidsbeeld van dichtbij te zien. Ze is groot! Ongelooflijk. Het beeld staat symbool voor het welkom heten van iedereen: terugkerende Amerikanen, gasten en immigranten. Als je de sokkel meerekent is het beeld 93 meter hoog. Heel even krijgen we zelfs een blauwe lucht als we op het eiland lopen. Wel zo leuk natuurlijk. Vanaf hier is ook het uitzicht op Manhattan prachtig.

Na Liberty Island legt de boot ook nog aan bij Ellis Island. Dus daar gaan we ook aan wal. Van 1892 tot 1954 was dit eiland het immigratiedepot. Het is een prachtig gebouw met een mooie geschiedenis. Vooral de “Grote Hal” is heel mooi. Op drukke dagen zaten hier wel 5000 mensen te wachten of ze wel of niet toegelaten werden tot de USA.
In alle kamers zijn nog foto’s te zien uit die tijd. Zeer bijzonder.

Met de boot varen we weer terug naar Manhattan. Inmiddels is het weer iets beter, het is nog niet fantastisch, maar beter. Dus gaan we weer naar het Empire State Building. De wachttijd is nog steeds minder dan 10 minuten en het zicht is 4 mile. Dus gaan we naar boven. Natuurlijk kunnen ook we nog later in de week, maar ja, we hebben geen garantie dat het weer dan beter is.  Dus gaan we ook hier door de veiligheidscontrole en dan naar de 86ste verdieping. Ondanks de nevel die er nog hangt is het uitzicht fantastisch. Het is dus hoger dan het Rockefeller Center van gisteren. Het is nu (weer) het hoogste gebouw in New York.
We beseffen ons nu goed hoe immens hoog de Twin Towers waren. Het is eigenlijk niet voor te stellen.

Even terug naar het hotel, opfrissen en foto’s kijken. Nu nog even eten. Dat willen we wel in de buurt doen, dus maar een blokje om. Al snel komen we Dallas BBQ tegen, dat klinkt goed en ziet er ook leuk uit. Daar eten we dan ook heerlijk. Ook de Frozen Margarita smaakt mij prima. Het is een echt Texas-size glas!

Dag 3 New York 

En dan is het 11 September.
We vertrekken op tijd naar de WTC site. Het is erg druk tijdens de spits in de metro. Verder merk je eigenlijk nergens aan dat het vandaag 6 jaar geleden is dat de Twin Towers werden neergehaald door 2 vliegtuigen.
Eenmaal op de plaats van bestemming is dat wel anders. Alle straten rondom het gebied zijn afgezet. Er is heel veel politie op straat. Het is maar goed dat we hier gisteren ook al geweest zijn, nu weten we in ieder geval hoe het gebied in elkaar zit. We vinden een plekje achter de dranghekken met vele anderen. Toeristen en bewoners.
Helaas is de geluidinstallatie niet toereikend voor ons. We horen wel een koor zingen, maar dat het het volkslied is kunnen wij er niet uit opmaken helaas. Ook de sprekers en de reddingswerkers die de namen van alle slachtoffers oplezen kunnen we niet verstaan. We zien ze wel, maar dat is het dan ook.
Bij de eerste minuut stilte om 8.46 uur (er zijn 4 momenten) legt de politie ook het verkeer stil in de straat waar wij staan. Ik denk echter dat je het nooit echt stil krijgt in New York. Maar toch, het is wel indrukwekkend. Het is niet zozeer de (bijna) stilte waar ik rillingen van krijg, maar wel van diverse mensen om ons heen die beginnen te huilen. Bij de één zie je een traan op de wang rollen, de ander barst in een snikken uit.
Bij de tweede minuut stilte (9.03 uur, de tweede toren is geraakt) raast het verkeer gewoon door. Bewust of onbewust, geen idee.
De menigte om ons heen wordt ook al minder, mensen gaan naar hun werk of verder op pad.
Wat natuurlijk ook heel erg meespeelt is het weer. Want dat is gewoon slecht te noemen. Het regent echt behoorlijk.
Vanmorgen dus eerst maar een paraplu gekocht, want het kwam al met bakken naar beneden toen we opstonden. Af en toe is het even 5 minuten droog, maar de volgende bui is nooit ver weg. Sommige herdenkingen zijn zelfs aangepast op het laatste moment vanwege het slechte weer.
Om half 10 gaan wij ook verder, het plein waar wij stonden is nu bijna leeg. De ceremonie duurt tot half 11. Zelfs in New York gaat het leven duidelijk verder.
Even verderop is de Trinity Church. Buiten het feit dat het een mooie kerk is, is het ook een plek waar we even kunnen ontsnappen aan de regen.
De kerk staat op de kruising van Broadway en Wall Street. Wall Street is eigenlijk maar een smalle straat, op tv lijkt hij breder. De grote Amerikaanse vlag aan het gebouw van de Stock Exchange is echter indrukwekkend. Als het goed weer is schijnt het hier behoorlijk druk te zijn op straat, vooral bij de diverse eetkarretjes die overal op straat staan. Maar de snelle jongens van Wall Street blijven liever binnen met dit weer.

Na Wall Street lopen we naar South Street Seaport. Om 13.00 uur moeten we bij de Heliport zijn voor onze helikoptervlucht… het regent nog steeds. Maar goed, eerst South Street Seaport. Ziet er heel gezellig uit, waarschijnlijk als het mooi weer is zitten de terrasjes vol en lopen er heel wat meer mensen dan nu. We gaan het winkelcentrum bij Pier 17 binnen en eten er wat. Er is een mooi terras met uitzicht op de Brooklyn Bridge. Als het droog is dat kan je daar vast heerlijk zitten. Nu gaan we even naar buiten voor de foto, maar dat is het dan ook.
Er zitten wel leuke winkeltjes, dus kijken we op ons gemak rond.

Op naar de heliport, die is hier vlakbij. Het is droog! Wie weet zien we nog wat vanuit de lucht. We blijven natuurlijk wel optimistisch!
We gaan door de veiligheidscontrole, stoppen onze spullen in een locker (alleen de camera’s mogen mee) en gaan zitten voor een videofilm over veiligheid aan boord. Er zitten nog zo’n 6 mensen klaar. Maar voordat de film ook maar begint komt een medewerkster naar ons toe om te vertellen dat de vluchten afgelast zijn vanwege het slechte weer. Het waait inmiddels ook erg hard. We kunnen ons geld terug krijgen of een andere afspraak maken. Ach, drie maal is scheepsrecht dus we maken een afspraak voor morgen om 10.00 uur. De weersvoorspellingen zijn voor morgen weer goed.

Weer het progamma omgooien dus. We moeten binnen activiteiten gaan doen, want de regen blijft vrolijk vallen. We besluiten naar het New York City Fire Museum te gaan. Een klein maar mooi museum over de geschiedenis van de New Yorkse brandweer. Ze hebben sinds 2001 ook een afdeling voor 11 september gemaakt. Zeer indrukwekkende foto’s en diverse voorwerpen die nog gevonden zijn tussen het puin.
Het museum zit in een oude kazerne en wordt gerund door zeer vriendelijke en troste mensen.

Onze volgende binnen activiteit is Macy’s. We nemen een kijkje in het grootste warenhuis van de wereld. Yes, het is groot! Ik koop er een tas, maar daar blijft het eigenlijk bij.
Het volgende plan is een drankje te gaan drinken in de bar van het Chelsea Hotel. Daar aangekomen blijkt de bar pas om 22.00 uur open te gaan. Het is nu half 7 dus daar wachten we niet op. Het is wel een bijzonder hotel, dat zie je al aan de lobby. Vele artistieke beroemdheden hebben hier geslapen of zelfs gewoond. Voor zo’n kleine 300 dollar kan je er nog altijd een nachtje doorbrengen. 

We lopen door de wijk Chelsea naar de Empire Diner. Dit art-deco gebouw is een kopie van een diner uit 1929. Hier eten we lekker en vooral ook heel gezellig! De ober is echt een leuke mafkees. We krijgen ook nog live muziek te horen. Iemand speelt wat op de piano en zingt er ook nog leuk bij. Binnen een kwartier horen we wel weer het zelfde nummer, maar dat mag de pret zeker niet drukken. Echt een aanrader om hier te gaan eten.

Een klein stukje met de metro (die maakt overuren vandaag voor ons) en dan staan we weer voor het Empire State Building. Uiteraard is het inmiddels donker en vandaag is het gebouw verlicht in de nationale kleuren. Echt een prachtig gezicht.
Vanaf daar lopen we via Broadway terug naar het hotel. Sinds we de Diner hebben verlaten is het trouwens droog. Ongelooflijk. Nu maar duimen dat het morgen inderdaad beter weer is als we poging 3 doen voor de helikoptervlucht.

Helicopter New York

Dag 4 New York 

Yes! Eindelijk gelukt. En het was waanzinnig! De helikoptervlucht dus. Het is vandaag weer prachtig weer, de hele dag zon. Ze mogen niet meer over de stad vliegen, maar moeten boven het water blijven. Maar het uitzicht is geweldig. Hij vliegt over de Hudson River langs Manhattan en dan ook nog langs het Vrijheidsbeeld en Ellis Island. Vlak voor de Brooklyn Bridge landen we weer. Het is maar een kwartiertje, maar had heet echt niet willen missen. Echt een enorme belevenis! Eigenlijk is het wel leuk dat we nu ook begrijpen wat we zien, omdat we de stad al doorgecrost hebben. Dat is een bijkomend voordeel dat we 2 dagen later vliegen dan gepland.

Vandaag ook nog met de metro naar Brooklyn gegaan en vanuit daar terug gelopen naar Manhattan over de Brooklyn Bridge. De in 1883 gebouwde hangbrug gaat over de East River en is 1834 meter lang. Het is een ongelooflijk mooie wandeling. Geweldig uitzicht op de skyline van Manhattan.
Dan ook nog naar Grand Central Station geweest en nog even de Chrysler Building meegepakt. Dit gebouw van 319 meter hoog is oorspronkelijk gebouwd voor de Chrysler Corperation. Je kan er niet naar boven, maar het is wel een symbool van New York vind ik.

En dan: Let’s Go Mets!
We gaan naar een honkbalwedstrijd van de New York Mets. Ze spelen vanavond tegen de Boston Braves. De helivlucht was een belevenis, maar de honkbal wedstrijd ook hoor. Op heel ander gebied natuurlijk, maar echt prachtig om een keer mee te maken.
We zijn met de metro naar het Shea Stadium gegaan. Dat ligt in Queens en de rit duurde zo’n 40 minuten. Leuke bijkomstigheid, in Queens rijdt de metro boven de grond. Zo zie je nog eens wat.
Langzaam stroomt het stadion vol met mensen van alle leeftijden. Precies om 19.00 uur zingt een man met een mooie zware stem het volkslied. Iedereen stopt waar hij mee bezig is en luistert met de hand op het hart. Direct erna barst er een geweldig gejuich los in het stadion.

Om 19.10 uur begint dan de wedstrijd. Na zo’n 3 kwartier gaan we de spelregels aardig doorkrijgen. Je hoeft niet bang te zijn dat je voor de tegenpartij juicht, de Mets fans laten duidelijk horen wanneer er iets goed gaat en wanneer niet. De wedstrijd is bijna uitverkocht. Ongelooflijk, het is toch een gewone doordeweekse avond en al de derde wedstrijd van de Mets deze week.
In het begin is het niet zo spannend, maar vanaf een uurtje of negen komt het 3 – 3 te staan. En nog 1 inning te spelen. Dat is een spannend laatste uurtje. Het publiek wordt ook steeds enthousiaster en luidruchtiger. En als het laatste beslissende punt gescoord wordt gaat het dak eraf! Mets winnen dus met 4 – 3.

Tja, en dan moet iedereen het stadion uit. Toch zo’n kleine 50.000 man… Het gaat ongelooflijk rustig. Geen gedrang, niet voordringen, iedereen loopt gewoon in een vrolijke stemming naar buiten.
Heel veel van de mensen gaan net als wij naar de metro. Dat zal ook een feest worden. Maar ook hier loopt alles op rolletjes. Natuurlijk is de metro vol, maar er rijden extra treinen dus niemand doet moeilijk om een volgende trein te pakken.
We zijn uiteindelijk om 23.30 terug bij het hotel. Nu dus de koffers nog inpakken en nog heel even slapen. Wat een dag zeg!

Morgenochtend worden we om 4.00 uur opgehaald door de shuttle bus die ons naar het vliegveld brengt. Dus we hebben een heel kort nachtje.
New York was tot nu toe in ieder geval fantastisch, ondanks het minder goede weer hebben we ons prima vermaakt.

Mets

Dag 5 Salt Lake City
20 mile 

Na twee uurtjes geslapen te hebben mogen we weer opstaan. Hmm, dat valt niet mee. Om 3.45 uur staat de shuttle bus voor de deur. Er zitten zowaar nog meer mensen in. Stilzwijgend (iedereen slaapt nog half) rijden we naar het vliegveld.
We checken in voor de vlucht naar Salt Lake City die om 7.05 uur vertrekt. Gaan door de security check en dan maar wachten. Je zou zeggen dat je nog steeds in de stad bent die “Never Sleeps”.  Nou, op het vliegveld slapen ze nog hoor. Alles is er nog gesloten, alleen Starbucks is wakker. Nu is daar niets mis mee en we halen daar dan ook een ontbijtje. Maar je zou toch meer bedrijvigheid verwachten hier.
Het vliegtuig vertrekt mooi op tijd en we proberen nog wat slaap in te halen tijdens de vlucht.

Om half 11 plaatselijke tijd landen we in SLC. Het is hier 2 uur vroeger dan in New York en nu schelen we dus 8 uur met Nederland.
We halen onze huurauto op bij Hertz waar het best druk is. We worden buitengewoon vriendelijk geholpen. Ze probeert ons niet eens een upgrade aan te smeren.
Uiteindelijk rijden we de garage uit met een mooie Chevrolet Trail Blazer.

Inmiddels hebben we erg veel trek gekregen, dus gaan we eerst even iets eten. We kunnen waarschijnlijk toch nog niet inchecken. Dat is weer het nadeel van vroeg aankomen. We rijden een rondje door de stad en zien de zeer grote kerk van de Mormonen, eigenlijk zie je die van alle kanten van de stad wel liggen.
Salt Lake City ziet er relaxed uit, vriendelijk. Maar ja, na New York lijkt elke stad rustig denk ik.

We checken in bij het hotel Howard Johnson. We zijn eigenlijk behoorlijk moe van de afgelopen dagen en besluiten rustig aan te doen. Van New York moet je echt even bijkomen. Wel gaan we aan het eind van de middag nog naar de Wal Mart. Daar doen we even lekker inkopen.
Er zijn dus ook geen foto’s van vandaag, hebben we gewoon niet gemaakt. Morgen gaan we aan de rondreis beginnen en daar wilden wel even voor uitrusten.

De route

route 2007

Dag 6 Salt Lake City naar Jackson
297 mile 

We zijn weer uitgerust en gaan vroeg op pad. Via de US 89 rijden we naar Jackson in Wyoming. Onderweg komen we o.a. langs Bear Lake, een gigantisch groot meer.
Verder zou je haast vergeten dat je in de USA bent, we komen door leuke plaatsjes met namen als Paris en Montpelier. Maar het cowboy gehalte wordt hier steeds groter, dus we zitten goed!

Als we de staatsgrens naar Wyoming over gaan komt er net een kudde runderen aan langs de kant van de weg. Er achter rijden 4 cowboys die ze in toom houden met lasso’s. Hoe echt wil je het hebben?

We komen in de namiddag aan op de KOA Campground. We hebben hier een cabin gehuurd voor vannacht. Het is een klein houten hutje zonder verdere faciliteiten, daarvoor kan je terecht in het sanitair gebouw. Onze cabin ligt prachtig aan de Snake River en Jos kan eindelijk op zijn schommelstoel op de veranda zitten.
Het is gezellig en knus in de cabin. Er is zelfs een kacheltje, maar die hebben we niet nodig gelukkig.
Op de dag is het mooi weer geweest, zo’n 27 graden, in de avond koelt het wel af.

We gaan eten in Jackson, dat ligt een paar mijl verderop. Dat is een onwijs leuk stadje. Veel leuke winkels, houten vlonders als straten en gezellig druk. Je kunt merken dat hier ook veel lokale ranchers een avondje uit gaan. Er lopen veel echte cowboy’s door de stad.

We eten een buffulo burger bij de Million Dollar Bar. Waar we ook nog een live optreden mee pikken. Je kunt ook eten in het Steakhouse, maar dan heb je weer geen live muziek. Een mens moet keuzes maken hé. De bar is onwijs gezellig en menig cowboy leeft zich uit op de dansvloer. Wij zitten aan een tafeltje, maar je kunt ook aan de bar zitten, de bar krukken zijn hier echter iets anders dan in een gewone bar. Het zijn namelijk zadels.
We rijden terug naar ons hutje waar we nog genieten van een geweldige sterrenhemel.

Million Dollar Bar

Dag 7 Jackson naar Yellowstone
149 mile 

Op naar de beesten!
Heerlijk geslapen in de cabin, we worden wakker van de krekels en het stroomde water in de rivier.
We nemen eerst nog een kijkje in Jackson en maken wat foto’s. Gisteren hebben we alleen maar gegeten en gewinkeld. Zoals al eerder gezegd, er zitten hier erg leuke winkels. We moeten ons regelmatig inhouden, je kunt nu eenmaal niet alles meenemen.

Dan op naar het Grand Teton National Park. Schitterend park waar de Rocky Mountains hun naam eer aan doen. We nemen de boot op Jenny Lake en lopen naar de Hidden Falls. Een prachtige hike die grotendeels langs de rivier loopt. Aan het eind wacht dan de waterval. Die zal in het voorjaar best spectaculair zijn, maar in het najaar komt er niet zoveel water meer naar beneden. Op de terugweg zien we vlak langs het pad een hert in het bos staan, samen met een kleintje. Nou ja, zo klein is ze ook niet meer. Fantastisch gezicht.

We rijden door het park (via de US 89) en komen dan in het Yellowstone Park. Via de zuid ingang. We slapen vannacht en de twee nachten daarna in West Yellowstone, en ja dat ligt dus aan de West ingang. Dus rijden we al een heel stuk door het park naar ons hotel.
Het is al in de namiddag dus we stoppen niet overal (zijn hier toch nog 2 dagen) maar als we opeens een bizon op de weg zien lopen, tja dat is een ander verhaal natuurlijk.
Wat zijn die beesten groot zeg! Hij loopt vrolijk midden op de weg en loopt gewoon met onze auto mee. We zetten de auto langs de weg en stappen uit. Hij vervolgt rustig zijn weg en loopt een stukje door het bos naar een open vlakte. Stoort zich totaal niet aan de mensen om hem heen.
Maar het is wel uitkijken geblazen, ze wegen ongeveer 900 kg en kunnen 45 km per uur lopen. Het zijn geen sukkels!

We rijden verder, zien vanaf de weg al diverse “rookwolken” uit de grond komen, maar daar gaan we morgen heen.
Even verderop staan er auto’s langs de kant, dan weet je; er is iets te zien! En ja hoor, een hele herten familie staat midden in de rivier die langs de weg loopt.
Onze dag kan niet meer stuk, geweldig gewoon!
Voordat we bij ons hotel aankomen zien we nog twee bizons en diverse herten. Nu ook een mannetje met een mooi groot gewei. Hij ligt lekker in het zonnetje.

We checken in bij de Best Western Desert Inn in dit leuke stadje. We hebben een onwijs grote kamer, niet verkeerd. Kijk, zo is er een beetje afwisseling in de slaapplaatsen tijdens onze reis. Dat houdt het spannend.
Morgen gaan we Yellowstone verder verkennen, maar we hebben nu al gezien dat het een prachtig park is. We komen ongetwijfeld aan die twee dagen tekort.

Kaartje Yellowstone

Dag 8 Yellowstone
212 mile 

Wat een dag! Fantastisch gewoon. Nou ja, op het einde even iets minder, maar daar over later meer.
De weg in Yellowstone vormt een grote 8 (zie hierboven op het kaartje), vandaag rijden we de onderste lus van de 8. Vanaf Madison gaan we naar beneden en rijden tegen de klok in. We zien al snel herten en bizons. Daar hoef je weinig moeite voor te doen. Je moet in ieder geval langzaam gaan rijden of stoppen als je veel mensen langs de kant van de weg ziet staan. Dan is er wild te zien!
Het is zondag en best druk in het park, veel Amerikanen genieten van een weekendje/dagje uit.

Yellowstone ligt eigenlijk op een hele grote vulkaan. Wetenschappers hebben berekend dat deze supervulkaan gemiddeld iedere 600.000 jaar tot uitbarsting komt. De laatste uitbarsting dateert van meer dan 640.000 jaar geleden.

We zien diverse geisers en heetwaterbronnen. Overal zie je stoom uit de grond komen, water borrelen en modder bellen blazen, zeer apart. Heel veel spuitende geisers hebben we niet gezien, dat gaat nu eenmaal niet de hele dag door, sommige spuiten zelfs maar eens in de zoveel maanden. Je moet op het juiste moment op de juiste plek zijn. Dan kan betekenen dat je uren bij een geiser moet gaan zitten wachten.

Old Faithful daar in tegen spuit netjes op bepaalde tijden, dat is wel zo makkelijk. We komen om 1.26 uur aanlopen en laat hij nu om 1.27 uur zijn kunstje vertonen.
Het is mooi, duurt ongeveer wel 1 minuut, en dan zakt hij weer in en geeft alleen nog stoom.
Als wij komen aanlopen blijken we niet de enige te zijn. Het is er afgeladen! Er staan banken, rijen lang, die zitten vol en dan staan er ook nog heel veel mensen. Gekkenhuis. Beetje overdreven is het wel, maar ach je moet die “ouwe” wel gezien hebben natuurlijk.

Verder zien we o.a. de Morning Glory Pool, de Grotto Geyser en meer van dat soort mooie namen. Vooral de heetwaterbronnen hebben briljante kleuren, in het midden blauw en naar de rand toe oranjebruin.
Als we ons rondje verder rijden zien we de grote verschillen in landschap die hier zijn. Van grote open vlaktes tot dichte bossen. Meren, rivieren, watervallen, echt prachtig allemaal. En weer regelmatig bizons en herten. Ook zien we nog een coyote. Die is nog aan het jagen ook en heeft een prooi te pakken. Meer dan een muisje zal het niet geweest zijn, hap, slik en het is weg.

Waar je natuurlijk ook niet omheen kunt zijn de kale, dode bomen. Vooral de grote brand van 1988 heeft hier debet aan. 36% van het park is toen in as gelegd.
Daarna zijn er wel meer branden geweest, en nog steeds…. Maar daar over later meer.

We komen langs Canyon Village en vinden het mooi voor vandaag. We gaan richting Norris, vandaar is het nog maar 28 mijl naar ons hotel. Het is half 5, dus om 5 uur kunnen we aan de neut zitten.
Maar helaas… zo makkelijk gaat dat niet. Vlak voor Norris zien we grote rookwolken in de lucht. Eerst denken we nog; zal wel zo’n gecontroleerde brand zijn. Dat hoor je wel vaker.
Maar als we een blus helikopter zien aankomen geloven we daar niet meer in. Vervolgens staan we in de file die alsmaar langer wordt.
We staan er ongeveer een half uur en dan krijgt iedereen opdracht om te keren. Oeps, dat is niet zo fijn (zachtjes uitgedrukt). Zoals je op het kaartje kunt zien, zijn de zwarte strepen de wegen, en dat zijn dus ook de enige wegen in het park. We moeten dus het hele rondje terug wat we heen ook gereden hebben. Dat is zo’n 100 mijl.
We hebben weinig keus en in colonne gaat de reis terug.
We zien nog wel heel veel herten en ook nog bizons. Maar daar stoppen we niet meer voor. Als het nou een beer is dan stoppen we wel. Maar ja, die auto’s voor ons denken daar vaak anders over.
Om 20.00 uur zijn we in het hotel. Nu nog wat eten. Gisteren hebben we gezien dat veel restaurants om 21.00 uur al dicht gaan. Dus nog even haasten ook.
Maar het restaurant van onze keuze is open tot wel 22.00 uur. We eten er een heerlijke steak, dat maakt de lange rit weer een beetje goed.

Morgen gaan we het bovenste rondje doen, hopelijk kunnen we wel voorbij Norris. Maar ondanks de brand was het echt weer geweldig vandaag. Yellowstone is een schitterend park. We hebben nog niet eens alles gezien van het onderste gedeelte, dat haal je nooit in één dag. Je kunt hier dagen doorbrengen, dat is wel duidelijk.
Oja, gelukkig is de temperatuur nog gestegen naar zo’n 25 graden.

USA 2007 01821

Dag 9 Yellowstone
158 mile

Eén klein baby Grizzly beertje hebben we gezien. Meer beer zat er niet in vandaag. Het was wel een schatje. Ging allemaal wel snel, ze schoot de weg over en het bos in. Een moeder hebben we niet gezien. Wellicht was die al in het bos verdwenen. Staat dus ook niet op de foto, misschien nog wel op de film.
Van de man die haar helemaal zag oversteken hoorden we dat het een Grizzly beertje was en dat het misschien maar beter was dat we de moeder niet zijn tegengekomen.

Vandaag hebben we dus het noorden van het park bekeken. De kruising bij Norris was gelukkig weer open, alhoewel het er nog steeds rookte. Maar op de weg had je daar geen last van.
In het noorden heb je o.a. de Mammoth Hot Springs. Zeer bijzonder om te zien. Het lijkt wel sneeuw, maar het is ontstaan door jarenlange kalkafzettingen. Kleine watervalletjes, stoom, stank (zwavel) en geel gekleurde stenen (Yellow Stone). Het is een geweldig mooi gebied. Sommige plekken ook heel mysterieus, met dode bomen en veel stoom. Via vlonders kan je om de thermale terrassen heen lopen.
Verder heb je er ook nog de Grand Canyon of Yellowstone. Wat een diepte zeg. Wij staan dan inmiddels op 2700 meter, de rivier beneden is erg ver weg.
Ook weer veel watervallen, meren en rivieren. De natuur is ook aan deze kant overweldigend.

Er zouden ook meer dieren aan deze kant te zien zijn, dat vinden wij wel meevallen. Of ze hebben een “day off”. Zou ook zomaar kunnen.
Ach, we hebben niet te klagen hoor; Bizons, herten, coyote en bighorn sheeps is wat we zoal tegen komen. De bizons blijven je ook verbazen hoor, overal zie je die gigantische beesten opduiken. Meestal zijn ze alleen. Dat is met de herten wel anders, als je er één ziet, zie je er al snel 4 of 5.
Morgen rijden we ook nog een heel stuk door het park, want we gaan er uit bij de noord uitgang via Cooke City. We gaan dan op weg naar cowboy stadje Cody, de stad van Buffalo Bill.

Dag 10 Yellowstone naar Cody
193 mile 

Je moet wat geduld hebben maar dan heb je ook wat. Vanmorgen in Yellowstone  toch nog een beer gezien! Een Black beer met jong nog wel. Ze wilde de weg oversteken. Binnen no time was er een parkranger bij die haar zo snel mogelijk weer in het bos wilde hebben. Het verkeer werd direct stil gelegd. Op een gegeven moment is het de ranger gelukt om de beer met jong terug het bos in te krijgen door het gooien van steentjes en klappen met de handen.

Verder hebben we ook nog een eagle gezien en weer bizons, herten, coyotes en ook nog wolven maar die waren wel ver weg.

Na het Yellowstone park via een hele mooie weg naar Cody gereden, leuk plaatsje. We slapen nu in een Bed & Breakfast, The Lambright Place, waar we zeer vriendelijk ontvangen worden door de gastvrouw Mary.
We gaan nog naar Mainstreet en kijken bij de shootout. Daarna in een thunderstorm naar de auto gerend en weer terug naar de B&B waar we ons even opgedroogd en omgekleed hebben. Om kwart voor acht zijn we naar de Wyomings Rib & Chop House gelopen, Mary had voor ons een tafel gereserveerd, dit was maar goed ook want de mensen stonden buiten te wachten (wachttijd 30 minuten).

[Jos] Monique ligt nu in bed, zonder breakfast, we zijn allebei al een dag of vier strontverkouden. Bij mij is het nu een stuk minder maar Monique heeft net de zojuist verorberde steak weer terug gegeven aan de natuur.
Nu ben ik dus de pineut want ik moet nu dus verslag doen hier. Vanmorgen eerst bij de lokale drugstore in West Yellowstone wat antigriep, snot en andere middelen gehaald, deze hebben bij mij al zijn vruchten afgeworpen, alleen bij Monique wil het niet zo vlotten. Gisteravond zijn we van ellende niet meer het dorp in geweest om te eten, na het maken van een verslagje zijn we gelijk het bed in gedoken. Ik ga er nu ook in, het is hier nu 22.00 uur, mooie tijd. Morgen om acht uur ontbijt en dan op naar het Buffalo Bill Museum.

USA 2007 02454

Dag 11 Cody naar Story
229 mile 

Goed nieuws! Ik ben er weer en voel me een stuk beter! Na een heerlijke nachtrust onder een lekker dekbedje in de B&B gaat het een stuk beter. Het is nog niet helemaal 100%, maar ik kan er weer tegenaan. Gelukkig ook maar, want het was niet zo leuk, zeker gisteravond niet. Maar dat hebben we weer gehad.
Jos heeft het leuk van me overgenomen, hij mocht vandaag weer verslag doen. Maar daar zag hij toch vanaf. Zo jammer.

De B&B in Cody was echt heel erg leuk. Vanmorgen stond om 8.00 uur het ontbijt klaar. Er zijn 3 kamers en de andere 2 waren ook bezet. Dus zaten we aan tafel met twee andere stellen. Mary had al vroeg staan bakken. Iets van gesmolten kaas, gehakt en ui op een broodje. Zoals ik het nu opschrijf klinkt het misschien niet zo lekker, maar dat was het wel. En ook nog een gebakken brood met sinaasappelsmaak. Verder ook nog vers fruit, een sapje en koffie en thee.
Maar bovenal was het erg gezellig. Eén stel kwam uit Canada en de andere wonen vlakbij Denver. Die man wist heel veel te vertellen wat er allemaal in de buurt van Cody te doen is. Maar ja, we hebben helaas niet de tijd om al zijn tips op te volgen. Hoe dan ook, we hebben leuk met elkaar zitten kletsen en nadat Mary de kinderen naar school had gebracht dronk ze nog gezellig een bakje koffie met ons mee.

Na een “big hugg” van Mary verlaten we de B&B en gaan naar het Buffalo Bill Historical Center. Mooi museum over de geschiedenis van Buffalo Bill. Het stadje Cody is naar hem vernoemd, zijn echt naam was Bill Cody. Maar naast die geschiedenis ook veel informatie over indianen. Goed opgezet museum. Zeker een bezoekje waard. Het leuke is dat je toegangs kaartje 2 dagen geldig is. Niet dat wij er nu iets aan hebben, maar toch geinig.

We verlaten Cody en nemen de Alt 14 waar onze eerste stop is bij het Bighorn Canyon National Recretion Area. Hele mond vol, maar het is er prachtig, neem dat van mij aan.
Het uitzicht op de canyon is magnifiek, je kijkt toch zo’n 300 meter de diepte in.
In dit park is ook een heel gebied waar nog wilde Mustangs voor komen. Dit zijn kleine paarden, waar vroeger vooral indianen op reden. In de reisgids staat echter dat de kans erg klein is dat je ze ook daadwerkelijk ziet. Maar we hebben mazzel en komen er toch 5 tegen.

Geen hele galopperende kuddes dus, maar wij zijn al helemaal blij! Zeker de moeder met veulen was geweldig! Die kleine draaide om de moeder heen en ging uit eindelijk drinken bij haar. Het was een machtig mooi schouwspel. We hebben heerlijk vanuit de auto zitten toekijken.
Natuurlijk zien we in Nederland ook paarden met veulens in de wei, maar dit zijn wilde paarden weet je!

Verder zien we in het park ook Bighorn Sheeps, logisch als je naar de naam van het park kijkt.
Het park weer uit en we vervolgen de Alt 14. En dan is het klimmen geblazen. Gelukkig dat de auto dat doet voor ons. Jos stuurt zich wel twee rsi-armen, maar dat is bijzaak. De ene haarspeld bocht is nog niet voorbij of de volgende dient zich alweer aan. Echt een fantastische weg dus!

We nemen ook een kijkje bij het Medicine Wheel. Dit is een wielvormige formatie van stenen hoog in de bergen. De eerste foto’s van het “wiel” zijn uit 1903, maar waarschijnlijk ligt het er al ruim 400 jaar. Aan het hek dat er omheen staat hangen diverse voorwerpen, van veertjes tot kettingen.
Dat zijn offers die de indianen brengen. In de zomer is er elk jaar een soort ceremonie die de indianen hier houden. De indianen zijn er niet zo blij dat deze plek tot een nationaal monument is verheven.

We dalen weer af, we zaten ongeveer op 2900 meter, en komen via wederom schitterde, bochtige wegen uit eindelijk in Story. Onderweg zien we tientallen herten langs de weg en in de bergen.
Ons motelletje in Story, is snel gevonden. Story is dan ook maar een gehucht, dus hoe moeilijk kan het zijn. Drie straten en je hebt het hele dorp gezien.
Het motel heet de Story Pines Inn. Heeft maar 6 kamers en is leuk! Het is toch altijd even afwachten als je via internet boekt of het aan je verwachtingen voldoet. Maar dat doet het zeker! Het ligt midden tussen de bossen en de heuvels. De inrichting van de kamer is western-style. Ziet er heel gezellig uit. Alles is ook even schoon en netjes. Man en vrouw runnen dit kleine motel, en zo te zien doen ze dat goed.
De herten lopen hier vlak langs het gebouwtje. Wij hebben het helemaal naar ons zin!

We eten bij de Wagon Box Inn, op aanraden van de motel eigenaren. Niet dat er hier zoveel restaurants zijn natuurlijk. Bovendien zijn ze ook niet eens allemaal open op een doordeweekse dag. Maar de Wagon Box Inn mag er zijn. Heerlijk gegeten en er waren zowaar nog meer gasten. Voorzichtig rijden we terug naar het motel, voorzichtig want de hertjes staan je met grote ogen aan te kijken langs de kant van de weg.

Dag 12 Story naar Deadwood
247 mile

Even wat informatie over de temperatuur de laatste dagen; dat is even anders dan de temperaturen die we andere jaren bijvoorbeeld hadden in Texas en Arizona.
In de ochtend en avond is het best fris te noemen. Op de dag als het zonnetje schijnt is prima te doen alleen in een T-shirt en korte broek. Meestal is het zo rond de 25 graden. Maar gisteren was de hele dag licht bewolkt en kwam het niet hoger dan ongeveer 18 graden. Gisteravond hadden we ook nog een regenbui.
Maar neem je vandaag, dan is het een heel ander verhaal; stralende zon, strak blauwe lucht! En hebben we gewoon de 30 graden gehaald. Zelfs nu in Deadwood in de avond is het nog lekker buiten (21.30 uur).
Kortom; het is nogal wisselvallig weer.

Nog even terug naar vanmorgen natuurlijk. We verlaten ons leuke motelletje en rijden door het onwijs uitgestrekte Wyoming naar Devils Tower. Wat een maffe berg is dat zeg.
Dat mag ik waarschijnlijk niet zo zeggen, want ook deze plek is heilig voor de indianen.
Als je aankomt rijden is het al een heel bijzonder gezicht deze berg, beetje onwezenlijk. Uit het niets rijst hij kaarsrecht 386 meter de lucht in.

Natuurlijk hoort er een mooi verhaal bij zo’n aparte berg;
De indianen noemden hem “Hol van de Beer”. Volgens de legende vluchtten zeven indianenmeisjes voor een beer op een boomstronk, die opeens hoger werd. De beer maakte met zijn klauwen diepe groeven in de stronk en de jonge vrouwen stegen als het sterrenbeeld van de Grote Beer ten hemel, waar ze nog steeds schitteren.

Mooi verhaal toch? Inmiddels zijn er meerdere wetenschappelijke theorieën. Maar die vertel ik niet, want de legende is nu eenmaal mooier.
We lopen de Tower Trail, die gaat helemaal om de berg heen en we zien hem dus van alle kanten. Maar wat logisch is, vanaf de kant van het visitors center is hij natuurlijk het mooist. Die Amerikanen weten wel waar ze dat gebouw neerzetten natuurlijk.

Maar het was een mooie wandeling, mede dankzij het mooie weer.
Vlak voor dat je bij de berg aankomt trouwens lopen er heel veel prairie hondjes over de prarie. Leuke beestjes zijn dat! Ik vond ze 2 maanden geleden in Blijdorp al leuk op 2 vierkante meter, maar hier lopen er honderden over een uitgestrekt gebied! Schattig zijn ze.

Wat ook nog apart is bij Devils Tower, dat er mensen zijn die de berg beklimmen. Ja, die mensen bestaan echt. We zien ze dan ook aan de steile wanden hangen hier en daar. Ongelooflijk knap natuurlijk, maar ja je moet ook weer naar beneden. Er staat geen motel op de top.

Na Devils Tower rijden we via de Spearfish Canyon National Scenic Byway naar Deadwood. Vlak voor Deadwood verlaten we Wyoming. Het is een schitterende staat waar volgens ons maar weinig mensen wonen. Of je nu door de kale prairie rijdt of door de beboste bergen, je ziet bijna geen mens.
Deadwood, in South Dakota, is ook een verhaal apart hoor.

Vandaag hebben we een 2 kamer cabin. Je hebt dan iets meer ruimte voor je spullen, dat is wel lekker. Maar niet op elke KOA zijn deze grotere cabins beschikbaar. Deze KOA ligt prachtig in de Black Hills, niets mis mee. Ligt ongeveer 2 mijl buiten Deadwood. We rijden daar dus heen om te gaan eten.

Deadwood heeft één Mainstreet daar ligt alles aan. En dat alles is voor 99% casino’s. Het restant zijn een paar winkels. Zitten wel een paar hele leuke winkels bij, dus de creditcard moet zo nu en dan even getrokken worden.
Maar we willen eten! Ja, je kunt in de casino’s eten, maar als je dat ziet.. Daar is McDonald’s gezellig bij (en die zit hier niet eens). Dan ziet Jos opeens iets wat wel oké lijkt, het zit op de eerste etage dus je kunt het niet echt goed zien. Maar goed, we gaan er voor. Eenmaal binnen ziet het er leuk uit. Terwijl we wachten tot we naar onze tafel gebracht worden zeg ik nog heel naïef tegen Jos; Tjonge, ze zijn hier wel gek van Kevin Costner, overal hangen posters en foto’s van hem.
Als we de menu kaart krijgen valt het kwartje; “Kevin Costner’s Midnight Star” is de volledige naam van het restaurant. Hij is voor 93,5% eigenaar van het restaurant.
We eten er prima voor een hele normale prijs en zijn blij dat we in dit vreemde stadje toch nog leuk hebben kunnen eten.

Terug bij de cabin gaat Jos nog even op de schommelstoel en ik begin aan het verslag.

USA 2007 02651

Dag 13 Deadwood naar Hill City
45 mile 

Kort stukje gereden vandaag van Deadwood naar Hill City. We zitten hier in een Comfort Inn, ziet er keurig uit. Eerst hebben we nog een paar foto’s gemaakt van Deadwood bij daglicht. Vervolgens zijn we de dag maar eens goed begonnen en hebben we de plaatselijke begraafplaats bezocht. Hier liggen o.a. Calamity Jane en Wild Bill begraven. Beruchte helden uit het wilde westen.

De route door de Black Hills was erg mooi. Onderweg kom je dan langs Boondocks. Een te gekke plaats! We hebben het gevoel dat we weer helemaal op de route 66 zitten!
Als we aankomen is het stil, behalve dan de Elvis muziek die uit de speakers klinkt, en is zelfs de winkel nog dicht. Maar als de eigenaar ons ziet vanuit zijn diner komt hij al aangelopen met de sleutel. Wat een gave winkel zeg. Niet alleen de winkel, maar alles er om heen ook. De diner, de auto’s, de reclame borden, helemaal top!
We lopen wat rond in de winkel en opeens is er een invasie! Help, het was hier zo lekker rustig. What’s happening?? Oké, er komt dus een hele club binnen die een route aan het rijden zijn met allemaal PT Cuisers. Wat een drukte opeens zeg. Veel vrouwen ook, dus een hoop herrie.
Ook aan de kassa is het een drukte van belang, hij doet gelijk goede zaken.
Ze verkopen hier ook die leuke route 66 tassen en ja we hebben toch weer een extra tas nodig voor de terugweg. Ach joh, we kopen er weer eentje. Het is tenslotte weer een ander model dan zijn twee voorgangers.
Verder bezoeken we alle verblijven hier, van de diner tot de “kermis”. De PT Cuisers zijn inmiddels weer vertrokken en de kok van de diner wil ons alles laten zien. Echt lachen hier hoor.

We moeten toch echt weer verder en nemen afscheid. We rijden verder door de Black Hills en komen rond half twaalf aan in Hill City. Mooi ruim op tijd, want om 13.15 uur vertrekt onze stoomtrein. We halen onze, via internet, gereserveerde kaarten op en lunchen nog even.
Precies op tijd vertrekt de stoomtrein, de 1880 train om precies te zijn, uit Hill City. Door de Black Hills zakt hij af naar Keystone. Daar doet hij een klein uurtje over. De terugweg duurt 5 minuten langer, want dat is berg op.
Het is een prachtige rit. Regelmatig zien we nog herten in het bos lopen. Wie meer over de trein wil weten kan dat hier vinden.

En nu zitten we dus aan de neut in het hotel. Hill City is niet zo groot, dus we lopen zo maar eens even naar de Mainstreet om e.e.a. te bekijken en wat te eten.

Dag 14 Custer State Park en Mount Rushmore
173 mile 

Wow! We zijn net terug van de avond lichtceremonie bij Mount Rushmore. Eigenlijk zijn we er nog een beetje stil van. Zeer bijzonder om mee te maken. We hadden gelezen van de lichtshow om 20.00 uur, maar hadden geen idee dat het zo indrukwekkend zou zijn. Wij dachten een beetje licht op die beelden, maar het is veel meer dan dat.
Eerst is er een film over het ontstaan van het monument en waarom deze vier presidenten zijn uitgekozen door Gutzon Borglum, de kunstenaar. Ook is er nog een ranger die het verhaal vertelt van het ontstaan van de Amerikaanse vlag. Aan het eind van haar verhaal geeft ze ook nog een paar regels van het volklied weg met een prachtige stem.

Dan is het licht aan de beurt. Inmiddels is het helemaal donker (dat gebeurt als de zon onder gaat in South Dakota). Het licht gericht op de 4 presidenten gaat aan en tegelijk wordt het volklied ingezet. Het is de bedoeling dat het publiek mee zingt. Dat doen ze dan ook. Rillingen lopen dan over je rug!
Als laatste dient de vlag nog gestreken te worden. Hiervoor worden veteranen en nabestaanden van oorlogshelden op het podium gevraagd. Ik denk nog; dat zullen er toch niet zoveel zijn. Maar er staan toch zeker 40 man op het podium. De vlag wordt gestreken door een aantal van hen en een ieder noemt zijn naam en zijn leger onderdeel. Mooi om te zien dat er zoveel aandacht aan deze mensen gegeven wordt.

Pfff, dus dat was alleen al de avond. Het was weer een prachtige dag. Ook wat het weer betreft, tot laat in de avond is de temperatuur heerlijk.
In de ochtend zijn we eerst naar Mount Rushmore gegaan. De strak blauwe lucht doet de beelden natuurlijk prachtig uitkomen.

Nog even voor de duidelijkheid; het betreft hier dus een monument van vier presidenten van de Verenigde Staten uitgehakt in de berg.
Het zijn: George Washington, Thomas Jefferson, Theodore Roosevelt en Abraham Lincoln.
De gezichten zijn ongeveer 18 meter hoog. Alleen een neus is al zo’n 6 meter (die van Washington nog iets langer).

Op het hoofdterras heb je een prachtig uitzicht, maar we hebben ook de Presidental Trail gelopen. Dan zie je de beelden iets dichterbij en van verschillende kanten.
Je toegangskaartje van $ 8,- (eigenlijk alleen voor de parkeergarage) is tot het einde van het jaar geldig. In de avond kan je dus gewoon weer terug met hetzelfde kaartje voor de licht ceremonie.

In de middag gaan we nog naar Keystone waar we een beetje winkelen en lunchen. Daarna bezoeken we het Custer State Park en rijden o.a. de Needles Highway. Het zijn echt schitterende wegen hier. Zoveel bochten, prachtig gekleurde bomen (veel herfst kleuren al) en smalle tunnels. De smalste tunnel is 2,5 meter, een bus pas er met moeite doorheen.

Kijk hier voor een kaartje over de mooie wegen in dit gebied.

In het Custer State Park leven ook veel bizons, wij zien er wel één. We zullen wel net de verkeerde weg hebben genomen. Wel zien we veel herten.
Morgen als we verder gaan rijden we ook nog een stuk door het park, wellicht zien we dan nog wat bizons. Het is tenslotte ook niet zo dat we ze nog niet gezien hebben deze reis, dus we overleven het wel hoor.
Even waren we bang dat een bosbrand weer roet in onze route zou gooien. Maar gelukkig hebben we alleen de enorme rookwolken gezien en er verder geen last van gehad. Het betrof weer een gecontroleerde brand.

Nu ga ik nog even op de schommelstoel met een neut, dan kan Jos de foto’s in orde maken.

Dag 15 Custer naar Scotts Bluff
297 mile 

Crazy Horse, wie kent hem niet. Voor diegene die hem dus niet kennen; hij was een groot indianenleider in de omgeving waar we nu zijn. Crazy Horse is vermoord in 1877 te Fort Robinson, Nebraska. Zijn grote tegenstander was Generaal Custer, daar is de plaats naar vernoemd waar we afgelopen nacht sliepen.

Valkbij Custer zijn ze sinds 1948 bezig met een memorial voor Crazy Horse als eerbetoon aan alle indianen. Daar zijn we dus vanmorgen een kijkje gaan nemen.
Ja, ze zijn dus al zo’n 59 jaar bezig aan een beeld voor Crazy Horse. Nu maken ze ook wel een héél groot beeld. Op dit moment is eigenlijk alleen zijn gezicht nog maar klaar.
De bedenker/kunstenaar Korczak Ziolkowski is inmiddels overleden in 1982. Maar de familie zet zijn werk voort. Nu had hij 10 kinderen, dus dat scheelt een stuk.

Het is eigenlijk een tegenhanger van Mount Rushmore (MR) en dat willen ze laten weten ook. Het beeld moet vooral groter worden dan MR. Zijn gezicht is ongeveer 26 meter hoog, dus dat is al zo’n 8 meter groter dan de gezichten van MR.
Als het beeld (ooit) af is dan is het in totaal 171 meter hoog, dus inclusief het paard waar Crazy Horse op zit.
Het is prachtig hoor, maar ik vind het een beetje lang duren en vraag me af of het inderdaad ooit helemaal af komt.

Ze willen geen geld van de overheid aannemen en moeten het hebben van giften en natuurlijk de inkomsten van de toeristen. Ze weten de prijs dan ook wel te rekenen. Eerst 10 dollar p.p. entree en dan nog 4 dollar p.p. om met de bus naar de voet van de berg te gaan. Het is voor het goede doel zullen we maar denken.
Op het terras staat een groot wit beeld van hoe het ooit moet worden, op de achtergrond zie je dan de berg. Dan zie je pas goed hoeveel ze nog moeten doen. We wensen ze veel succes en komen over 20 jaar nog wel eens kijken of het al opschiet.

We nemen de weg door Custer State Park en zakken verder af naar het zuiden. We zien nog een paar verdwaalde bizons, maar hele kudde’s zijn er niet.
Nu vertelde vanmorgen een man dat er slecht weer op komst is en dat er weinig wilde dieren te zien zijn omdat die zich al terug trekken in de bossen. Slimme beesten!

Het slechte weer zien we inderdaad aankomen, de gehele dag is er wel ergens een donkere lucht te zien. We hebben nog mazzel, pas tegen 18.00 uur gaat het regenen.
De weg is inmiddels niet bergachtig meer, het is heuvelachtig maar daar houdt het ook mee op. Prairie is wat we vele kilometers achtereen zien vandaag. We rijden ook nog door het Wind Cave Park. Nu zal er ook wel een grot zijn, hebben we niet bezocht, maar die wind is er zeker!
Die wind blijft ook heel lang aanhouden. De boerengrond is echter droog, dus er vliegt regelmatig een zandstorm voorbij.

We zien ook nog wat coyotes over de stoffige prairies lopen. Als we even stoppen langs de weg, doet één van de coyotes dat ook.  Hij liep lekker te rennen over de prairie, maar opeens draait hij zich om en gaat zitten plassen (of iets anders, kon ik niet goed zien). Waarom draaide die slimmerik zich nu om? Door de harde wind had hij anders zijn behoefte in zijn snuit gekregen natuurlijk. Je ziet zijn staart ook helemaal strak staan in de wind. Echt slim hoor!

In Alliance nemen we een kijkje bij Carhenge. Inmiddels trouwens in Nebraska.
Ja, je leest het goed, Carhenge, geen Stonehenge. Uiteraard komt het daar wel vandaan of beter gezegd, het is Stonehenge maar dan met auto’s i.p.v. stenen.
Echt leuk gedaan, hier en daar op het terrein staan nog wat vreemde opstellingen van auto’s.

Vlakbij Scotts Bluff, waar we overnachten, ligt weer een aparte berg. Chimney Rock. Het is een van de beroemdste landmarks van de Oregon Trail. Een route die veel werd gebruikt tussen 1841 en 1869 door migranten die naar het westen trokken.
Morgen zullen we nog meer van deze route zien. Nu hebben we een mooie kamer in de Hampton Inn en gaan we eerst even lekker slapen op ons belachelijk hoge bed. Dat wordt klimmen voor mij zeg maar.

USA 2007 03250

Dag 16 Scotts Bluff naar Estes Park
308 mile 

Regen, regen, regen, dat is wat we zien als we opstaan. Gisteren gingen we met regen naar bed en nu staan we er weer mee op. Aan de wolken te zien gaat het ook nog wel even door.
We ontbijten op ons gemak. Prima hotel trouwens die Hampton Inn, komt op ons lijstje van favorieten te staan. Goede kamer, heerlijke bedden en een uitgebreid ontbijt.

Ondanks het weer doen we een poging om naar het Scotts Bluff National Monument te gaan. Lukt op zich ook wel natuurlijk, maar in de regen is er niet veel aan. We rijden wel naar de top, normaal is dat een mooie wandeling, maar dat zit er dus niet in. Het uitzicht zal bij helder weer ook een stuk mooier zijn, want wat we nu vanuit de auto zien is ook al zeer aangenaam. Na een bezoekje aan het stille visitors center en een praatje met de ranger gaan we weer verder. De ranger hoort trouwens dat we uit Nederland komen en zegt heel slim; Goh, daar hebben jullie toch ook zulk weer? Hmm, ja dat klopt.

Nu is er gisteren iets vervelends gebeurd; Jos heeft één van zijn fotolenzen laten stuiteren en daar kon hij niet tegen. Niet de zoomlens, maar de gewone. Maar toch, die gebruikt hij ook veel. Eerst dachten we, jammer maar helaas. Maar nu het toch slecht weer is besluiten we naar Denver te rijden en te kijken voor een nieuwe lens.

Denver stond eerst niet op de planning, maar het is niet ver om en de binnendoor wegen zijn nu toch ook zo leuk niet. Dus hup de highway op en via Cheyenne naar Denver. Cheyenne ziet er leuk uit, maar met droog weer vast nog veel leuker.
Rond het middaguur zijn we in Denver dus dat valt alles mee. Het is zelfs droog hier! Jos had al op internet gekeken waar een Nikon dealer zit en dus rijden we daar snel heen. Gelukkig hebben ze een lens op voorraad. Een paar dollars armer, maar een lens rijker gaan we weer op pad. Jos is weer happy!

Nu we hier toch zijn gaan we een kijkje nemen bij het State Capitol van Colorado. Want inmiddels zijn we dus in Colorado aangekomen.
Het is een schitterend gebouw zowel van buiten als van binnen.

Dan is het toch wel tijd om richting Estes Park te gaan. Dit dorpje ligt aan de ingang van het Rocky Mountain National Park en hier slapen we vannacht.
De laatste keer in een cabin. Dus ook de hoogste tijd om een kampvuurtje te maken. Dat is er eerder nog niet van gekomen. Elke cabin heeft voor de deur een firepit waar je een vuurtje mag stoken. In de winkel verkopen ze hout. Zo gezegd zo gedaan.
Eén minpuntje het is te koud om lekker lang buiten te zitten. Maar het vuur geeft natuurlijk wel heerlijk warmte af.

Vanaf onze veranda kijken we op de prachtige Rocky Mountains, die helaas wel wat in de wolken liggen nu. Op verschillende bergen zie je ook al sneeuw liggen. Ondanks, of misschien wel dankzij, de wolken is het een geweldig uitzicht.

We zijn nog even het dorpje in geweest, wat er zeer gezellig uitziet, en volgens een meneer in een van de winkels gaat het sneeuwen vannacht. Het moet echt niet gekker worden hoor! De beste man woont hier al jaren en zal het wel weten. Voor de zekerheid hebben we allebei nog maar even een warme trui gekocht.

In de cabin is het wel lekker hoor, daar hebben we een kacheltje.
Nu maar hopen dat het meevalt met de sneeuw, want anders kan de pas op zo’n 3700 meter morgen wel eens afgesloten zijn. Dan hebben we een probleem en moeten we héél veel omrijden. Maar dat zien we morgen wel, positief blijven denken natuurlijk!

Dag 17 Door het Rocky Mountain National Park naar Craig
390 mile

De zon schijnt weer! Het is hier nu 7.45 uur en we gaan zo vertrekken.
Het is 1 graad boven 0, dus dat is nog niet veel. Maar het is in ieder geval droog en in het dal er is geen sneeuw gevallen, in de bergen waarschijnlijk wel natuurlijk.

We hadden gehoopt dat we het deze reis wel hadden gehad met de “road closed” borden in Yellowstone bij de bosbrand. Want op zich zijn wij die borden wel gewend hoor. In New Orleans gooide Katrina ons plan in de war en vorig jaar in Death Valley werden er wegen afgesloten door het noodweer.

Maar helaas dus. Bij het binnen rijden van het Rocky Mountain NP stond het al aangegeven, de Trial Ridge Road was tijdelijk afgesloten. Nu gaf dat “tijdelijk” ons nog een beetje hoop. Zoveel sneeuw kan er toch ook weer niet liggen? En het is nu prachtig weer, dus kom op, schoonmaken die weg. De ranger in het visitor center had toen ook nog goede hoop dat de weg nog open ging in de middag.

Dus we bekijken eerst de rest van het park, wat geen straf is hoor. Fantastisch, geweldig mooi hier. Geen woorden voor eigenlijk.
Bovendien krijgen we de traktatie van de dag; een beer met twee jongen! Zo mooi, ze loopt een heel eind door het bos evenwijdig aan de weg. Wij, en een boel anderen, lopen een stuk met haar mee. Ze loopt echter wel heel snel. Af en toe kijkt ze om of de jongen volgen, dat doen ze trouw. Het is zo’n mooi gezicht, echt een cadeautje dat we weer een beer (met jongen) zien. Wat dat betreft kan de dag al niet meer stuk.

Ook de kleuren hier zijn weer ongelooflijk mooi. Sommige bomen zijn al helemaal goud/geel gekleurd. Tussen die groene naaldbomen geeft dat een geweldig kleurenspel. We maken nog een wandeling bij Bear Lake en zien daar al regelmatig sneeuw en ijs liggen. Het is wel een mooi gezicht, maar geen goed teken.

Als we alle andere wegen gehad hebben gaan we de Trail Ridge Road op. Hij is niet vanaf het begin afgesloten en je kan nog wel bij een aantal uitkijk punten komen. De weg is nu al zeer mooi om te rijden. Maar dan komt het onvermijdelijke bord: ROAD CLOSED.
Dus weer terug. Voor de zekerheid gaan we nog even navraag doen bij een ranger, maar nee, de weg blijft de hele dag voor publiek gesloten. De sneeuw is inmiddels wel weg, maar er ligt zoveel ijs op de weg dat lukt ze vandaag niet meer. Het is te gevaarlijk en ze nemen geen risico. Logisch.

Het is heel jammer maar er zit niet anders op dan de omweg naar Craig te nemen. Ipv nog zo’n 160 mijl moeten we nu nog ongeveer 300 mijl rijden. Dat wordt een latertje dus.
Op zich is de weg ook prachtig hoor, het eerste stuk gaat nog helemaal langs het Rocky Mountain NP, daarna gaan we de snelweg op. Normaal gaat onze voorkeur niet uit naar de interstate, maar we kunnen het ons nu niet veroorloven om helemaal binnendoor te rijden.
Eerlijk is eerlijk voor een interstate ( I 70) is het een hele mooi weg. Nog steeds rijden we door de bergen en komen langs veel wintersport dorpen.

Uiteindelijk zijn we om half 8 in het hotel in Craig. Gelukkig hebben we wel besproken, want de Best Western Deer park Inn & Suites is helemaal volgeboekt.
We zoeken snel een restaurantje, want ze gaan hier niet zo laat dicht. We vinden zowaar nog een leuk tentje ook (toch altijd lastiger in het donker) waar we lekker eten.

En dan zit onze reis er bijna op. Morgen nog naar Salt Lake City, maar dat is verder geen bijzondere weg.

Salt Lake City

Dag 18 Laatste miles naar Salt Lake City
355 mile

Ja hoor, hij zit er echt op. De laatste dag. Ongelooflijk maar waar.
Het is nu 23.00 uur en alles is ingepakt. Het zou zomaar kunnen dat we overgewicht hebben, maar ja dat heb ik al jaren, dus daar kijken we niet van op.

We hebben het fantastisch gehad. Hele afwisselende reis, eerst bruisend New York en daarna de overweldigende natuur. Veel gezien en vele indrukken opgedaan. Ook grote verschillen in temperatuur mee gemaakt.

Vandaag hebben we eigenlijk niet zoveel meegemaakt. Toen we opstonden was het -2 graden, dus een lekker temperatuurtje om te gaan rijden. We waren om een uurtje of 3 in Salt Lake City. Daar is het 25 graden, dik vest kan dus weer uit! Hoe bedoel je verschillende temperaturen?

Zijn nog even naar een Mall geweest en het Capitool geprobeerd te bekijken. Bij het Capitool waren ze echter met de weg bezig, dus…. ja, inderdaad nogmaals; ROAD CLOSED. Konden dus niet echt dichtbij komen.
De kerk en andere gebouwen van de Mormonen hebben we 100x gezien in het voorbij rijden, maar we zijn er niet echt naar toe geweest. Inmiddels zaten we in de spits en dan is SLC best druk! Nog even langs de Wal Mart en toen vonden we het welletjes, we zijn gaan eten bij Danny’s en lekker terug naar het hotel, The Baymont Inn & Suites, om op ons gemak te pakken en nog wat te drinken.

Morgen om 7.45 uur gaan we hier weg. We zitten echt maar 10 minuten van het vliegveld dus dat is niet verkeerd. Auto inleveren (is ook op het vliegveld) en om 9.50 uur is het de bedoeling dat we vertrekken.

In totaal hebben we de afgelopen twee weken 3078 mile gereden, is ongeveer 4924 km.
Dat valt dan weer reuze mee, toch?

Dag 19 echt de laatste dag…
5 mile 

Auto ingeleverd bij Hertz, ging heel vlot. Inchecken zelfde verhaal. Ja, inderdaad 2 kilo overgewicht. Volgens de man aan de balie hebben ze ook té leuke souvenirs in de US. Kijk, die man begrijpt ons tenminste.
De vluchten (met een overstap in Atlanta) verliepen ook allemaal voorspoedig.

Helaas niet geslapen in het vliegtuig. Dus een beetje moe zijn we wel, maar dat hoort er nu eenmaal bij en hebben we er graag voor over!

Tot volgend jaar!

Stuur een bericht

Stuur een bericht met je vraag en/of opmerkingen.

visitor analysis