2005 - Deep South & Route 66

Naar Graceland voor Elvis, naar Dallas voor Kennedy, naarSan Antonio voor The Alamo. En weer een ander stuk van de Route 66, door onder andere het mooie Oklahoma.

We zouden Texas gaan ontdekken, nou dat hebben we zeker gedaan.
Niet alleen dat, maar ook weer een groot (ander) gedeelte van de Route 66 gereden. We hebben Graceland, Memphis, Tennessee bezocht, The sixth floor museum te Dallas,  een Music Festival in Clovis, New Mexico en nog veel meer.  New Orleans hadden we ook op het progamma staan, maar op het laatste moment hebben we de route moeten aanpassen vanwege orkaan Katrina. Ondanks dat hebben we er een zeer gevarieerde, muzikale en fantastische reis van gemaakt.

Heartbreak Hotel by Elvis Presley

Om 10.45 stijgt de DL39 op met bestemming Atlanta. Precies om 14.00 uur plaatselijke tijd landen we in Atlanta. We hebben anderhalf uur om over te stappen. Lijkt lang, maar dat is het dus niet. Atlanta Airport is onwijs groot. Voor ons gevoel komen we aan bij de laatste gate op het vliegveld die er maar te vinden is. We lopen en rollen ons het ongans. Uiteindelijk komen we bij de douane, die als altijd streng maar rechtvaardig is. Wat dus ook betekent dat het een tijdje duurt. De foto’s en vingerafdrukken die genomen worden kosten natuurlijk ook extra tijd. Als wij door de douane zijn is er al een uur voorbij. Snel de koffers ophalen en weer inleveren. Ook hier is het druk, druk, druk. Schoenen uit, laptop uit de tas, door het poortje, schoenen weer aan, laptop weer in tas. We worden er al aardig handig in. Dan rap naar gate A30. Met de trein en laat die nou beginnen bij gate D. Dus wij moeten wéér naar de laatste. Van de 34 gates hebben wij nummertje 30 dus ook daar mogen we weer bijna helemaal tot het einde lopen. Maar na 9 en een half uur vliegen hebben we wel de benen kunnen strekken. Als we bij 30 aankomen zit iedereen al in het vliegtuig. Wij gaan ook snel zitten en na een kwartier staan we al weer op de startbaan, klaar om op te stijgen.

Van Atlanta naar Memphis is het eigenlijk de moeite van het opstijgen niet waard. Je bent amper op hoogte en dan ga je al weer zakken. We doen er iets langer dan een uur over en landen om 15.30 op Memphis International Airport. Dit vliegveld is niet zo groot en al snel staan we bij de bagageband op de koffers te wachten. De eerste foto’s van Elvis heten je al welkom. De koffer zijn er snel en hup naar de bus van Dollar-rent-a-car. We hebben de bus voor ons zelf alleen en na 5 minuten staan we aan de balie van Dollar. Nu wordt het spannend… krijgen we de auto die we zo graag willen? Ja hoor het is de Chrysler 300! Vol verbazing ga ik er in zitten. Dit is niet normaal. Dit is asociaal groot en luxe. Het is ook nog eens de limited uitvoering en heeft leren bekleding. Wat helemaal niet prettig is met die bloedhitte. Want dat vergeet ik nog te zeggen: het is dus héél erg warm! Aan de baliemedewerker hebben we de weg gevraagd naar ons hotel: hét Heartbreak hotel aan de Elvis Presley blvd. We rijden toch nog even verkeerd maar zijn dan binnen een kwartier op onze Elvis kamer. Buiten is ook de hele omgeving gericht op Elvis. Echt lachen hoor! Het hotel ligt tegenover Graceland, dus daar kunnen morgen gewoon heen lopen.

We gaan nog even naar de Walmart verderop aan de Elvis Presley blvd. Nou ja even… het is er onwijs druk. Overvolle karen staan er in flinke rijen voor de kassa’s. Blijkbaar doet hier iedereen op zaterdagavond de weekend inkopen. We nemen ook wat te eten mee voor op de kamer, we hebben geen puf meer om uit eten te gaan. Bovendien hebben we voldoende gekregen in het vliegtuig.
De eerste dag is een goed begin van de reis. Alles is vlot verlopen en met een goed gevoel gaan we slapen onder de foto van Elvis.

Going to Graceland by Paul Simon

Elvis heeft goed over ons gewaakt vannacht want we hebben prima geslapen. Wel al heel vroeg wakker natuurlijk.
Na een prima ontbijtje in het hotel gaan we naar Graceland. Voordeel dat het hotel er tegenover ligt. We hoeven alleen maar de parkeerplaats over te steken en we zijn bij het ticketcenter.
Elvis en Graceland zijn big business hier. Alles is prima op zijn Amerikaans geregeld. We hebben één van de eerste tours van de dag, dus kunnen zo doorlopen naar het busje. Geen wachttijden, niets. Met het busje ga je eerst naar de Mansion zelf, daar krijg je een rondleiding door het huis met een koptelefoon op je hoofd die je uitleg geeft waar en wanneer jij maar wilt. Op deze manier kan je zelf bepalen hoe lang je ergens blijft. Veel kitsch natuurlijk, maar daarom niet minder mooi. Zo was het nu eenmaal en zo is het nog steeds. Alles is eigenlijk bling-bling, maar van dat woord heeft Elvis nog nooit gehoord natuurlijk. Hij was duidelijk zijn tijd vooruit. Ook de jungle-room is zeer apart, hier geen glitters maar wel bijvoorbeeld een waterval langs de muur.
Naar de bovenverdieping mogen we niet, deze vertrekken blijven privé. Het is maar wat je privé noemt als er dagelijks honderden mensen door de rest van het huis en tuin lopen. We lopen door The Hall of Gold,  met aan de muur platen in goud en verderop zijn kostuums. Dan naar buiten. Langs de stallen, naar het graf. Aan de ene kant is het erg kitsch met al die kunstbloemen erom heen. Maar je bent er toch even stil van. Huilen, zoals de vrouw naast mij, dat moest ik niet maar kreeg wel een brok in de keel. Graceland heeft veel indruk gemaakt. Wat die man allemaal teweeg heeft gebracht en heeft betekend voor de muziekindustrie is ongelooflijk.  

Dan staat het volgende busje al weer klaar om je weer naar de overkant van de weg te brengen. Daar kan je vervolgens op eigen gelegenheid naar het automuseum van Elvis en zijn vliegtuigen bekijken. In het automuseum staan een aantal auto’s uit diverse films waar hij in heeft gespeeld. Maar ook privé auto’s en andere vervoermiddelen. Verderop staan er twee vliegtuigen, de Lisa Marie en nog een kleinere, waarvan ik de naam kwijt ben. In tegenstelling tot in het huis lopen hier maar weinig bezoekers.
Verder zijn er natuurlijk de souvenirwinkels en de restaurantjes. We eten een burger in de Rockabilly Diner en zijn uren verder als we uiteindelijk terug gaan naar het hotel.

Singin' the Blues by B.B. King

Aan de balie van het hotel reserveren we voor de shuttle bus naar Beale street vanavond. Beale Street ligt nog zo’n 20 minuten rijden van het hotel. De shuttle bus is een gratis service waar we graag gebruik van maken. Zo hoeven we de weg niet te zoeken in het donker en kunnen we allebei wat drinken, helemaal top!
Beale street is gaaf! Het is nog licht als we aan komen en gezellig druk. Veel neon reclame (lijkt Las Vegas wel) en er wordt alcohol gedronken op straat (lijkt Las Vegas wel). We lopen eerst de hele straat uit en nemen overal een kijkje. Er spelen op straat diverse muziekkanten en er hangt een goede sfeer. Dan gaan we terug naar BB Kings Blues café waar we gaan eten. Er treedt een live band op (maar dat is bijna in elke tent hier) en we kunnen de ober nauwelijks verstaan. Maar dat mag de pret niet drukken, het is onwijs gezellig. En, ook niet onbelangrijk, we eten er echt heerlijk. Dat had ik eerlijk gezegd niet verwacht. Na het eten kopen we nog wat souvenirs en om 22.30 nemen we de laatste shuttle bus weer terug naar het hotel.

Het is Labor Day. De meeste winkels en openbare gelegenheden zijn vandaag gesloten. Maakt voor ons niet uit, wij verlaten Memphis en gaan op weg naar Harrison, Arkansas. We steken in Memphis de Mississippi over en dus ook gelijk de staatsgrens met Arkansas. Eerst een stukje over de interstate en daarna pakken we een binnendoor weg. Het is een prachtige route door de Ozark mountains. Hier en daar maken we even een stop en om 16.00 uur zijn we in Harisson. We nemen onze intrek in de Days Inn.

Get your kicks on route 66 by Bobby Troup

De volgende dag gaan we naar de route 66. Vorige jaar hebben we al een heel stuk van de legendarische weg gereden, dit jaar doen we weer een ander gedeelte. Maar eerst via de snelweg naar Springfield in Missouri. Nog steeds een erg mooie omgeving, heel erg groen ook. In Springfield aangekomen vinden we al snel de route 66. Al staat dat hier niet aangegeven. Maar met behulp van het route 66 boek van Lannoo weten we dat we goed zitten. Eenmaal een beetje buiten de stad staat het ook aangegeven langs de weg. Hier en daar zien we al wat ouwe zooi. De route is hier goed te volgen, het is niet nodig dat we de snelweg opgaan. Bovendien is het een hele mooie weg om te rijden door een glooiend, groen landschap.
Dan door Halltown, Paris Springs, Rescue, Plew en Avilla. Allemaal kleine, praktisch uitgestorven, plaatsjes waar af en toe een vervallen gebouw staat. Het 66 gevoel komt al weer helemaal terug! In Carthage nemen we lunchpauze en lopen een rondje om het mooie Courthouse. Het lijkt een gigantisch grote kerk. Erom heen staan allemaal oude gebouwen van rond de eeuwwisseling. We vervolgen onze weg door Webb City en daar laat het boek ons even in de steek. Volgens de borden langs de weg rijden we nog steeds de 66 maar door een plaats die niet in het boek staat; .. we komen dan ook waarschijnlijk aan een andere kant Joplin binnen en moeten flink zoeken waar hier de route 66 is gebleven. Maar we vinden hem weer terug! Hier moeten we wel een stukje de snelweg nemen. Maar al snel staat er een bord langs de weg met de woorden: Old Route 66 Next Right. En zitten we weer echt op de oude route. Hier gaan we Kansas in.

In Kansas is de route maar zo’n 16 mijl lang. We stoppen in Galena en Riverton maar daar is weinig te zien. Baxter Springs is iets groter en heeft een leuk uitziende hoofdstraat. Alhoewel er heel wat winkel voorgoed gesloten zijn. We gaan een paar winkeltjes in en je vraagt je af hoe deze mensen hier een bestaan van kunnen hebben. We zijn overal de enige en ook op straat is bijna alles uitgestorven. De mensen die we spreken in de winkels zijn allemaal even vriendelijk en uiteraard geïnteresseerd waar je vandaan komt. Het is duidelijk dat hier niet vaak Nederlanders komen. Zoals bijvoorbeeld gisteren in het motel vertelde het meisje achter de balie dat er nog een Nederlands stel was geweest… een paar maanden geleden.
Als we Baxter Springs uitrijden zijn we eigenlijk gelijk in Oklahoma. Al snel zijn we dan in Miami waar we overnachten. We nemen een kamer in het Best Western aan de route 66. Hier hebben ze free wireless internet op de kamer. Dus we werken de web-log bij.
Eten doen we bij Montana Mike’s Steakhouse. Prima steak en leuk restaurant.

Om 9.00 uur reden we weg bij het motel. Mooie tijd dachten wij zo. Nog even langs het visitors center voor een kaart van de route 66 door Oklahoma en een foto nemen van het Coleman Theater. Dat ligt naast elkaar, dus dat is zo klaar.. dachten wij. In het Coleman theater blijkt een restauratie aan de gang. Dus een tour kunnen we niet krijgen. Dit vinden de mensen van het visitors center erg vervelend voor ons. We komen tenslotte helemaal uit Nederland! Er komt een man binnen lopen die e.e.a. gehoord heeft en zegt ons wel even een korte rondleiding te willen geven. We kunnen niet overal komen, maar hij kan wel wat laten zien. Willen we dat? Natuurlijk willen wij dat! Nou, volgens mij hebben we toen elk hoekje van het theater gezien! Van de kleedkamers tot op het podium, we zijn volgens mij overal geweest. Ze zijn er inderdaad druk aan het werk, over twee weken moet alles klaar zijn. Die man was zo enthousiast, ruim een uur later staan we weer buiten. Maar het was de moeite waard. Erg mooi theater uit 1929 dat nu helemaal in oude stijl terug gebracht wordt. En een privé tour is natuurlijk helemaal geweldig!

We beginnen dus een uur later dan gepland aan de route van vandaag. We rijden heel veel originele route 66. In Afton willen we naar het Afton Gasstation. Met de vrouw die dit runt heb ik een paar maanden geleden gemaild over oude ansichtkaarten van de route 66. En zij verkoopt ze dus. Maar even een tegenvaller, de zaak is op woensdag gesloten. Niet te geloven zeg! Echt even balen. We proberen haar nog te bellen maar krijgen het antwoord apparaat, helaas. 

Dus verder langs de route 66. Veel leuke kleine plaatsjes met regelmatig het echte route 66 gevoel. Veel gezien vandaag!
We zijn pas laat in Oklahoma City, om 19.00 uur nemen we onze intrek in een Best Western.
Gelukkig zit er ook een restaurant bij, dus daar eten we lekker Mexicaans.
Vroeg naar bed en morgen vroeg op, lange rit voor de boeg en we willen een hoop zien!

Good Old Oklahoma by Bob Wills and the Texas Playboys

Allereerst zijn we naar het Oklahoma City National Memorial geweest. Dit is gebouwd ter nagedachtenis voor de slachtoffers en overlevenden van de aanslag op 19 april 1995 op het Murrah Federal Building. Erg mooi en indrukwekkend monument. Er staan o.a. 168 stoelen op de plek waar eerst het kantoorpand stond voor het aantal dodelijke slachtoffers. De kleinere stoelen zijn voor de kinderen die hier omkwamen, dat waren er 19.
Langs de straatkant staan nog de hekken die vlak na de aanslag om het verwoeste gebouw stonden. Hier hangen allerlei spullen aan ter nagedachtenis. Van beertjes tot foto’s. Bij sommige moet je wel even slikken. Van het hele monument gaat erg veel rust en kracht uit.

Zeer onder de indruk gaan we weer verder tot de orde van de dag.
We maken nog even een foto van het State Capitol en zoeken de 66 weer op. Ook vandaag zien we weer veel verlaten motels e.d.. De route is hier nog steeds goed te rijden al is het soms wel even zoeken, maar het moet ook niet te makkelijk zijn. In Clinton bezoeken we het Route 66 Museum. Erg leuk in elkaar gezet en we zien er nog een mooie film over de route 66. We gaan de staatsgrens over naar Texas. Ook daar bekijken we nog wat route 66 klassiekers: U Drop Inn Cafe in Shamrock en het Philips 66 benzinestation in McLean.

Show me the way to Amarillo by Tony Christie

Om ongeveer 19.00 uur zijn we in Amarillo. Bij de Big Texan Inn is het een gekkenhuis, dus rijden we naar een ander motel, Quality Inn, waar we snel een kamer hebben.
Wel gaan we terug naar de Big Texan om te eten. Wat een héérlijke steak! Zo mals, ongelooflijk, en geen draadje vet. Zo hebben we ze graag. En wat een gave tent om te eten, groot en toch gezellig. Als je hier binnen één uur een steak van 72 oz (ongeveer 2 kilo) op eet, met alle bijgerechten, dan krijg je de maaltijd gratis. Jos heeft zich er maar niet aan gewaagd. Wij zijn de gelukkige die nog even 3 zingende cowboys aan onze tafel krijgen. Eén daarvan vertelde dat er pas een hele groep Nederlanders was die met ongeveer 30 oude Volvo’s de route 66 reden. Grappig want dat heeft bij ons in de plaatselijke krant gestaan.

Vandaag diverse armadillo’s gezien. Alleen bewogen ze niet meer, waren plat met een wielspoor erover of lagen met de voetjes in de lucht langs de kant van de weg. Hopelijk zien we ze ook nog levend deze reis.

Om 15.00 in Santa Rosa aangekomen na weer een mooie rit over de 66. Niet veel oude auto’s, wel diverse oude motels of wat er van over is.
Natuurlijk in Texas nog gestopt bij de Cadillac Ranch. Tien Cadillacs staan met hun neus in de grond. Een rijke Texaan heeft in de jaren zeventig drie kunstenaars hier opdracht voor gegeven. Toen waren ze nog wit, nu hebben ze alle kleuren die je maar bedenken kunt.
Het is trouwens vandaag weer prachtig weer zoals elke dag tot nu toe. Gemiddeld rond de 90 graden (32 C) Alleen hier in Texas waait het onwijs. Als je een hemd aan zou hebben zou je er zeker uit waaien. Het land hier in de panhandle is dan ook helemaal vlak en geen heuvel of boompje onderbreekt de wind.
Bij Glenrio gaan de we staatsgrens over naar New Mexico. En de wind is gelijk weg! Oh nee dat is niet waar. Wel is het een uur vroeger. Zodoende zijn we lekker op tijd in Santa Rosa. Er is echter helemaal niets te zien van een route 66 festival wat hier zou moeten zijn vandaag. Vandaar dat we hier ook een kamer in het Best Western Adobe Inn hadden gereserveerd. Na het inchecken nemen we een kijkje in het stadje en bij navraag blijkt het festival een soort motorrit te zijn. De motoren komen vanavond allemaal aan in de stad. Dus afwachten maar, er zijn inderdaad al veel motoren hier.
We zitten nu nog even lekker in de zon (en de wind) met een drankje en gaan straks eten bij Joseph’s Restaurant, weer zo’n klassieker langs de 66.

Billy the Kidd by Tom Petty

We nemen afscheid van de route 66 en gaan op weg naar Clovis.
We besluiten nog een aanpassing in de route te maken ivm Katrina. New Orleans hadden we vlak voor vertrek natuurlijk al uit de route gehaald, maar we gaan nu toch ook Houma overslaan. Ligt erg dicht bij New Orleans en het lijkt ons niet gepast om daar nu een airboot tour te gaan maken (áls het al kan).

Vanmorgen eerst in Fort Sumner naar het museum van Billy the Kid geweest. Leuke oude rommel allemaal, en hier en daar ook wat info over Billy the Kid. Maar leuk opgezet en zeker de moeite waard. Ongeveer 5 mijl verder is het graf van Billy, daar nemen we ook nog een kijkje. Er staat een groot hek omheen omdat het al 2 keer gestolen is in het verleden. Hier is ook nog een museum en aan de buitenkant lezen we dat ze het echte geweer hebben van Billy. Apart, dat stond bij het andere museum ook. Ach, wellicht had hij er meerdere. 

Peggy Sue by Buddy Holly and the Crickets

Toen door naar Clovis, waren daar lekker vroeg. Vandaag is het Clovis Music Festival, waar we in Nederland al kaartjes voor besteld hebben. We hebben een heel programma van het festival. Dus eerst naar de fanfare in het La Quinta hotel. Wij dachten dat het een optocht zou zijn, niets was minder waar. Het was een soort kleine beurs waar alle muziekliefhebbers e.d. samen kwamen. Je kon er ook cd’s en foto’s kopen van o.a. The Fireballs (die vanavond ook optreden). Ze hadden nog net geen rollators bij zich. Ook was daar de bekende Peggy Sue van Buddy Holly.
Kortom ik was één van de jongste daar, dat mag duidelijk zijn. Maar het was wel lachen.

Toen naar de Norman Petty Studio’s voor een rondleiding. We waren niet de enige, maar hebben alles prima kunnen zien en horen. Ze nemen absoluut de tijd om het iedereen naar de zin te maken. Toen eigenlijk iedereen al weg was hebben we nog leuk zitten kletsen met de vrouw die de rondleidingen verzorgt. We hebben haar foto’s van vrienden gegeven die zij hier 4 jaar geleden hebben gemaakt. Ze is er erg enthousiast over. Uiteindelijk gingen we hier pas om half 5 weg (waren er om 2 uur), zodat we wel te laat waren voor de autoshow. Maar ja je kan niet alles hebben, we hadden dit niet willen missen! We zien wel regelmatig mooie klassieke auto’s door de stad rijden.
Nu dus even opfrissen, hapje eten en op naar het concert! Jos heeft een speciaal
T-shirt gekocht en een speldje van een gitaar met lichtjes. Wat wil je nog meer!

En eindelijk heeft Jos de Santa Fe trein gezien en gehoord. Was nog niet voorgekomen deze reis. Sterker nog sinds vanmorgen hebben we er al tientallen gehoord.

Het was geweldig bij de Rave On show!
Sonny West, The Fire Balls en The Crickets hebben allen opgetreden. Allemaal oude knarren, maar dat weten ze zelf gelukkig ook. Maar gaven toch nog een prima show weg. Het publiek was ook erg enthousiast. Om zo’n event mee te maken is al een belevenis op zich. De Amerikanen genieten hier duidelijk ook van. Ook toen gevraagd werd of de Europese bezoekers wilden opstaan reageerde zij enthousiast, welke gek komt er nu helemaal uit Europa naar deze show??? Er waren trouwens nog een handvol mensen van overzee.
Na afloop hebben we van alle artiesten een handtekening gekregen.
Het was echt weer een geweldige dag.

That September Day by Alan Jackson

Een lange rit vandaag. 419 mile om precies te zijn. Veel highway vandaag dus niet veel gezien. Wel veel ja-knikkers in de velden langs de weg.
In Lubbock nemen we een kijkje bij het standbeeld van Buddy Holly. Hij is hier geboren.

Het is vandaag 11 september en staat hier uiteraard geheel in het teken daarvan. Op radio en tv gaat het nergens anders over (naast Katrina) en er zijn diverse herdenkingen. Vlaggen hangen halfstok. Ze laten het absoluut niet ongemerkt voorbij gaan.

Deep in the Hart of Texas by Perry Como

We zijn weer in Texas en nu hebben we weer 7 uur tijdverschil met Nederland.
We hebben in Fort Worth een Comfort Inn vlakbij de Historic Stockyards. Daar gaan we morgen een kijkje nemen voordat we naar Dallas rijden. Dallas is hier maar zo’n 30 mijl vandaag dus we hebben morgen de tijd. 

Verder niet zo veel te melden dus vandaag. We gaan zo een hapje eten, maar waarschijnlijk even bij de MacDonald aan de overkant. Na zo’n lange dag in de auto hebben we geen zin om weer een stuk te gaan rijden voor een restaurant.

Een dag in de auto is trouwens ook nog vermoeiend, ik heb het hartstikke druk dan. Moet kaartlezen, op de route 66 ook boeken lezen om de weg goed te kunnen volgen en niets te missen, op de borden letten of we wel goed gaan, voor eten en drinken zorgen (water, sappie, nootjes, snoepjes, enz, enz) en dan ook nog eens filmen zo nu en dan. Echt, het leven van een co-piloot gaat niet over rozen!

Fort Worth is een soort voorstad van Dallas en een echte cowboy city. De politie rijdt hier te paard door de stad. Veel leuke winkels. Om 11.30 lopen de longhorns door de straten begeleid door heuse cowboys. 

En dan natuurlijk Billy Bob’s!
Billy Bob’s is de grootste honky tonk bar van Amerika. En we zijn in Texas, dus als ik zeg groot dan bedoel ik ook GROOT. Ongelooflijk groot. Het is nu maandag op de dag dus er is nu geen optreden maar er treden hier dus zeer regelmatig grote artiesten op. Er zijn diverse bars en hier en daar hangen een paar neon’s. Een paar… onwijs veel dus! Echt heel erg gaaf hier. Natuurlijk is er ook een giftshop waar de creditcard weer uit de knip moet komen. Jos koopt er zelfs een lasso! Schijnt hier bij een echte rodeo gebruikt te zijn.
Natuurlijk is er ook een restaurant waar we een flinke chickenburger nemen (een kleine burger kennen ze hier niet).
In de namiddag rijden we naar Dallas, dat is maar ongeveer 45 minuten rijden.
Bijna in één keer rijden we naar de Best Western Market Center. We nemen zo even lekker een plons in het zwembad en gaan morgen de stad verkennen. 

We zagen diverse mensen hier in het hotel lopen met gekleurde armbandjes om. Aan de receptionist hebben we gevraagd waar dat goed voor is, en ja wat we al dachten het zijn slachtoffers van Katrina. De mensen moeten een bandje om omdat er door andere mensen misbruik van gemaakt werd.
De slachtoffers zitten echt over het hele land verspreid. New Orleans ligt hier toch nog zo’n 1000 km vandaan. De meeste willen niet terug naar New Orleans, ze hebben er geen huis en geen werk meer. Hoe dat nu allemaal verder moet is de grote vraag.

Dallas after Midnight by Ray Wylie Hubbard

Vanmorgen als eerste naar The Sixth Floor Museum. Dit zijn de gereconstrueerde vertrekken in het gebouw van waaruit Lee Harvey Oswald op J.F. Kennedy geschoten zou hebben op 22 november 1963.
Het raam waar vandaan geschoten zou zijn is afgeschermd met glazen wanden, maar door het raam ernaast heb je goed uitzicht op Dealey Plaza waar de president reed.
Verder is er veel info over de aanslag, vooral over de chaotische verslaggeving die erop volgde. Buiten op de weg is markering aangebracht waar de auto reed op het moment van de aanslag. Daarnaast is het grasveld waar verschillende mensen schoten vandaan hoorde komen. Helemaal zeker is het nooit dat Lee Harvey Oswald de moordenaar is. Hij is 48 uur na de aanslag vermoord door Jack Ruby.
Het is een legendarische plek om te zijn. 

Daarna op naar de Reunion Tower, 50 verdiepingen hoog, dus dat moet een mooi uitzicht geven op de vele glazen wolkenkrabbers in de stad.
Maar, dat hebben wij weer, de toren is dicht voor publiek vandaag. Is afgehuurd voor een privé aangelegenheid. Zeker zo’n stinkend rijke oliebaron. 

Dan maar naar West End Marketplace. Een leuke buurt met veel restaurantjes. Ook een overdekt winkelcentrum, maar dat is niet zo groot. We zijn wel in de winkel geweest waar Bruce Willis zijn cowboy laarzen heeft laten maken. Jos zag ook wel mooie laarzen, maar vond $ 2700,- te veel. Kinderachtig. 

We waren vanmorgen al vroeg in de stad, en zijn dus eigenlijk ook weer vroeg terug bij het hotel. Dallas is een grote stad en wij hebben wel weer genoeg gezien. Nemen zo nog even een duik in het zwembad, het is nu ruim 100 graden, dus even afkoeling is wel lekker.

De duik was op zich lekker. De vluchtelingen waren ook in het zwembad. Die zitten daar de hele dag, ze hebben dan ook niets anders te doen. En het scheelde niet veel of er verdronk één van de meisje in het zwembad. Zouden ze het water in New Orleans overleven, verdrinken ze bijna in een zwembad in Dallas. Maar haar zusje (of nichtje) trok het kleine grietje als een speer het water uit. Dat was even schikken. Van de moeder mogen nu de kleintjes niet meer bij het zwembad, dat liet ze in niet mis te verstane woorden weten. 

We zijn toch weer naar de stad gereden om te gaan eten. In de buurt van het hotel is maar één restaurant en daar hebben we gisteren al gegeten.
Het is maar 10 minuutjes rijden naar West End en we weten nu de weg. We eten bij T.G.I.F. (Thank God Is Fridays) en dat terwijl het geeneens vrijdag is. Maar het smaakt er niet minder om. Jos maakt nog wat foto’s nu het donker begint te worden. Dallas by night zal ik maar zeggen. Toen we terugreden naar het hotel was het nog steeds 100 graden (37,8 C). 

We zijn uit Dallas vertrokken, eerst een stukje snelweg en daarna weer binnendoor. Nog door Crawford gereden, dat is waar Busch woont. De ranch hebben we echter niet gezien. En ik denk dat hij toch niet thuis was, zal het wel druk hebben in het Witte Huis.
Een aantal leuke kleine plaatsjes tegen gekomen vandaag. Af en toe een beetje route 66 gevoel, want ook hier is e.e.a. vaak verlaten. Ook nog een mooie junkyard gezien.

Om ongeveer 16.00 waren we in Fredericksburg, na een hele mooie rit door de Hill Country. Erg groen, heuvelachtig, veel bomen en natuurlijk koeien en paarden in de weilanden van de vele ranches.
In Fredericksburg wonen veel voormalig Duitsers, maar naar aanleiding van de naam zal dat geen verrassing zijn. Inmiddels zijn we denk ik al aan de derde generatie toe, dus alleen de 70-plussers spreken nog een gebrekkig woordje Duits.
We hebben onze intrek genomen wederom in een Best Western, zag er vanaf de buitenkant erg leuk uit. En gelukkig is dat aan de binnenkant niet anders. Gisteren hadden we ook een BW, maar dat was een hele kleine kamer en zeer kleine badkamer. Vandaag hebben we echter een balzaal! Mooie ruime kamer, met dito badkamer. Now we are talking! Kregen bovendien nog 10 dollar korting omdat er geen kleinere kamer meer vrij was. 

We hebben nog even een wandeling gemaakt door de Mainstreet. Leuke winkels en mooie gebouwen. Echt een gezellige straat. De meeste winkels gaan om half 6 al dicht dus morgen kijken we verder. Nu even terug naar het hotel en straks een hapje eten in de Mainstreet. Hopelijk hebben ze ook iets anders dan sauerkraut! 

Zo, wederom lekker gegeten, bij Bejas aan Mainstreet. Geen sauerkraut! Goed eten en lekker buiten gezeten. Op het terras stond ook een airco dus was prima uit te houden.
Het is nog 95 graden in de avond.

Luckenbach, Texas by Waylon Jennings & Willie Nelson

Vanmorgen opgestaan met flinke bewolking, maar toch altijd nog 85 graden om 9.00 uur in de ochtend. Jos zit eindelijk op een schommelstoel op een veranda in Amerika. Dit wil hij namelijk erg graag. Maar helaas zijn zowel de stoel als de veranda van het hotel, daar zal hij het (voorlopig) mee moeten doen.

Op naar Luckenbach, wat hier zo’n 10 mijl vandaan ligt. Luckenbach heeft 3 inwoners. Stelt dus eigenlijk helemaal niets voor. Maar toch is het een bijzondere plaats. Voor country liefhebbers is dit een soort heilige plaats. Waylon Jennings & Willie Nelson hebben er jaren geleden een lied over gezongen (Luckenbach, Texas) en sindsdien is de plaats een bekendheid. Eigenlijk is er alleen een general store, een dancehall en een bar. Wij zijn er om 10.15 uur en het is er uitgestorven. In het weekend schijnt het hier een gezellige drukte te zijn. Met optredens van diverse country artiesten. De general store is natuurlijk wel open en de creditcard kan weer eens getrokken worden. Na een gezellig praatje en wat foto’s gaan we weer verder. Intussen is de bewolking aardig open gebroken.

We nemen de US 16 verder naar het zuiden. Echt een geweldig mooie weg, hij is nog mooier dan gisteren. Bergachtig, landelijk, groen en we kruisen de Medinariver meerdere malen.
In het gehucht Medina kopen we een appel-ijsje bij de Country Store. Wat was dat heerlijk ijs zeg, net of je een appelgebakje zat te eten. Overigens maken ze hier ongeveer alles van appels.
In het volgende, iets grotere gehucht, Bandera nemen we een korte pauze en maken een wandeling door de mainstreet. Weer een erg leuk plaatsje, echt cowboystadje.

San Antonio Rose by Willie Nelson

Dan door naar San Antonio. In Nederland hebben al gehoord dat San Antonio erg leuk moet zijn. Ook hier onderweg als ze vragen waar je heen gaat zijn ze enthousiast als je zegt dat je naar San Antonio gaat. “You must do the riverwalk”. Ja, zal allemaal wel, maar eerst moeten we een slaapplaats hebben. Het is er druk (het is een grote stad) en we kunnen eerst het hotel niet vinden. Nadat we door hebben hoe de straten hier lopen (veel éénrichtings verkeer) gaat het beter. Maar veel hotels zitten vol, of hebben alleen nog kamers van 200 dollar per nacht. Dat vinden wij echt te duur. Bovendien is het personeel erg chagrijnig. 

We hadden gezien dat ook hier een Best Western zou moeten zitten. Als we hem eindelijk vinden, nemen we een verkeerde afslag en zitten opeens weer op de snelweg. Zes afslagen en een hoop gevloek verder komen we toch op de juiste plek. Als dit niks is dan worden we gek.
En of het wat is! We worden zeer vriendelijk (zoals gebruikelijk in de USA) ontvangen, en ja ze hebben nog een kamer voor 2 nachten voor ons. Het ziet er allemaal netjes uit en voor 119 dollar per nacht gaan we ervoor.
Weer een mooie kamer waar we uiteindelijk om 17.00 uur zijn. Even snel opfrissen want van 17.00 tot 18.00 is er gratis bier en wijn in de lobby. Het wordt steeds leuker hier! Als we net aan de wijn en bier zitten komt de manager aan met een zakje met 4 zelf gebakken chocolate cookies voor ons. Als welkom, voor straks op de kamer zegt ze. Zo lief! En onwijs lekker.

Na een lekkere neut gaan we naar de riverwalk die hier nog op loop afstand vandaan is ook! Je kan ook een kaartje kopen voor een soort trolleybusje, daar kan je de hele stad mee door. Maar dat doen we morgen wel. Nu nemen we alleen even een kijkje. 

En ja iedereen heeft gelijk, de riverwalk is gaaf! Ook al waren we wat moe en liepen we te schelden op de stad, dit is toch wel heel erg leuk. Eigenlijk is het een stad onder de stad. Langs de river kan je lopen langs diverse restaurant en winkeltjes. Op de San Antonio river varen rondvaartboten. Het lijkt Amsterdam of Utrecht wel, maar dan heel anders. Vooral de temperatuur is anders. Het is bloedheet! Ook als het eenmaal donker is. We lopen een aardig eind langs het water, eten wat en keren weer terug naar het hotel.
De start in San Antonio was niet geweldig, maar daar zijn we al van terug gekomen.
Morgen gaan we de stad verder verkennen!

Remember The Alamo by Johnny Cash

Na een prima ontbijt, echt alles er op en eraan, zijn we met de streetcar naar The Alamo gegaan. The Streetcar is dat busje waar ik het gisteren over had. Je koopt een dag kaart (in het hotel) en je kan overal in en uitstappen. De eerste stop is dus naar The Alamo. Op zich is het ook te lopen, maar we hebben natuurlijk wel vakantie en we zijn in Amerika, daar loop je niet.
The Alamo is een missiepost waar in 1836 flink gevochten is. Voor 13 dagen hielden 188 stoere mannen de meer dan 2000 soldaten buiten de deuren van de Alamo. Dit allemaal tijdens de Texas revolutie. Onder de dertien was ook de beroemde David Crockett (wie kent hem niet). Allen vonden uiteindelijk de dood bij de belegering. Hun laatste woorden waren: “Remember the Alamo”. En dat gebeurt dus nog steeds. Foto’s maken mag alleen buiten, niet binnen in de kerk. De kerk is namelijk het enige wat nog over is van de missiepost. Hier en daar nog wat muren. Maar het is absoluut de moeite waard. 

Misschien mede hierdoor zijn de Texanen zeer patriottisch. Nog meer dan de Amerikanen in andere staten waar wij geweest zijn. Het is echt prachtig om te zien en te voelen dat mensen zo trots op hun land/staat zijn. In Nederland kan je dat eigenlijk niet voorstellen. Zie je in Nederland al iemand lopen met  “trots een Zuid Hollander te zijn” op zijn T-shirt? En die het dan nog meent ook.
De vlag zie je echt overal terug, niet alleen op de duizenden souvenirs, maar ook in het straatbeeld. Vlaggen in top, de ster (Lone Star) in muren, op borden en bankjes, noem maar op. Overal zie je dat je in Texas bent.

Na het bezoek aan de The Alamo hebben we een boottocht gemaakt op de San Antonio rivier. Waar we gisteravond al langs gelopen hebben. Je maakt een rondvaart door zeg maar de grachten van San Antonio van ruim een half uur. Ondertussen verteld de “kapitein” wat je her en der langs de route ziet. Echt toeristisch maar erg leuk om te doen. 

Dan nog verder rondgelopen in de riverwalk, buiten en binnen. Je moet af en toe wel even naar binnen voor de airco want buiten is het weer bloedjeheet.
Ook nemen we nog een rondrit met de streetcar, die rijden allemaal een rondje door de stad dus je komt altijd weer terug op de plaats waar je begonnen bent.

In de namiddag even terug naar het hotel om bij te komen en nu we hier toch zijn gaan we om 17.00 weer even naar de gratis bier en wijn in de lobby. Smaakt weer prima!
Daarna terug naar de riverwalk voor het eten. Gisteren hebben we makkelijk gegeten in de foodcourt van het winkelcentrum, maar vandaag willen we langs de rivier eten.
We hebben al een leuk tentje gezien met parasols met de Texaanse vlag. Daar strijken we neer. Wij maffe toeristen willen natuurlijk buiten zitten terwijl het binnen veel koeler is bij de airco. De zweetdruppels lopen spontaan langs je rug, zo warm is het, kan ook door de margarita komen…

Rolling On The River by John Fogerty

Na het uitchecken vanmorgen eerst naar de Mexicaanse markt geweest in San Antonio. Deze markt zit al meer dan honderd jaar op dezelfde plek in de stad. Gezellige boel, waar lekker eten en veel prularia’s worden verkocht.

Toen op naar New Braunfels, dat ligt maar 45 minuten rijden van San Antonio.
We rijden eerst een heel stuk langs de Guadalupe river, mooie natuur, bomen met Spaans mos, cactussen, veel groen dus.
Op de rivier is het een drukte van belang. Je kan overal langs de rivier boten, banden, kano’s en weet ik veel wat huren om daarmee de rivier een stuk af te zakken. Echt heel wild water is het niet, maar het stroomt snel genoeg voor een hoop lol.
Het rare is wel dat je eigenlijk nergens zomaar langs de rivier kunt gaan zitten. De gehele oever is in bezit van de uitbaters. We vinden toch stiekem een plekje waar we even picknicken met onze voeten bengelend in het water, heerlijk!

Dan nemen we een kijkje in Gruene (spreekt uit: green). Nog zo’n voormalige Duitse kolonie. Het is maar heel klein, maar het heeft een parkeerplaats die groter is dan het hele stadje volgens mij. En druk, ongelooflijk gewoon, maar wel gezellig druk.
We gaan naar de general store en nog een paar van die prachtige winkels waar ze echt alles verkopen wat los en vast zit. We werpen even een blik op het Gristmill restaurant aan de rivier. Daar gaan we vanavond eten. Ook bij de Gruene Hall gluren we even naar binnen. Hier gaan we na het eten naar een optreden van Larry Joe Taylor.

Ook rijden we nog door het centrum van New Braunfels, ziet er allemaal even netjes uit hier.
Dan even opfrissen en om 18.00 uur gaan we naar het restaurant in Gruene. Het is nogal een populair restaurant en kan dus erg druk zijn. Je kan dan in de tuin wachten onder het genot van een live optreden. Als je aan de beurt bent komt je naam op een groot schoolbord te staan, zeer apart. Het ziet er erg vol uit als we aankomen lopen, maar we hebben mazzel en hebben gelijk een tafeltje. Het is er gigantisch groot, wij kiezen voor een tafeltje buiten.
Onze serveerster, Britney, vindt het t-shirt van Jos erg mooi. (shirt van de Gruene Hall, die hij in Nederland al had gekregen) en ze zegt “je bent nu één van ons”! Very big smile op Jos zijn gezicht natuurlijk.

We eten er overheerlijk en blijken net op tijd te zijn want de “wachttuin” loopt aardig vol. Ongelooflijk hoeveel mensen er willen wachten op een tafeltje.

Na het eten gaan we naar de Gruene Hall en wachten op Larry Joe. Langzaam stroomt de dancehall vol. Het is niet afgeladen, maar toch behoorlijk wat mensen komen naar Larry Joe kijken.
Larry Joe is niet wat je zegt tjonge tjonge wat een lekker ding van een cowboy. Hij zingt wel leuk, maar hij mist gewoon wat uitstraling. Maar verder is het onwijs gezellig. Het is gewoon al prachtig  om te zien hoe de bevolking van een avondje uit geniet. Er wordt heel veel gedanst, de een probeert voorzichtig de two-step, de ander zwiert vrolijk en vlot de dansvloer rond. Echte cowboy’s kompleet met hoed en gepoetste laarzen, maar ook gewoon in korte broek en teenslippers. Maakt allemaal niets uit als je het maar naar je zin hebt!
Het is echt een gave ervaring. We blijven niet helemaal tot het einde. We zullen geen fan voor het leven worden van Larry Joe Taylor. Maar we hadden het niet willen missen!

Galveston Bay by Bruce Springsteen

Dan op weg naar Galveston, inderdaad aan de kust. We hadden onderweg al diverse malen gehoord dat de plaats niet heel bijzonder is. Maar ja om nu de route nog meer om te gooien op het laatste moment daar hadden we ook niet zo veel zin in.
Maar gelijk hadden ze wel. Het strand is hier niet mooi, het water ook niet. Nou zijn wij geen strandmensen, maar een mooi wit breed strand ziet er nu eenmaal prachtig uit. In Florida zaten we destijds ook aan de Golf van Mexico, maar daar is het echt prachtig blauw water. Hier dus niet.
Het is verder een lange boulevard met aan een kant de zee en de aan de andere kant hotels. Natuurlijk hebben we wel even een strandwandeling gemaakt, dat hoort er wel bij. Er is hier ook nog zo iets als een historic downtown en dat ziet er inderdaad wel leuk uit. Veel oude gebouwen van rond 1800. Niet alles is open vandaag, het is dan ook zondag.
Eten doen we bij het Rainforest cafe. Je waant je in het regenwoud waar elk half uur het onweer losbarst en apen brullen en olifanten tetteren. Lijkt de Efteling wel. Maar wel grappig.

Veel huizen staan hier trouwens op palen, dus het zal ook wel regelmatig overlopen hier. Maar als ik die palen zo zie denk ik niet dat ze bestand zijn tegen een Katrina.
Ook hier zie je overal langs de weg bordjes staan met evacuatie route. In Florida zagen we dat 5 jaar geleden ook veel. Toen dacht je er niet zo bij na, maar nu wel.

De volgende ochtend nog maar een foto van het strand gemaakt. Ook nog even naar downtown geweest. Nu de winkeltjes open zijn is het een stuk gezelliger. Mooie pandjes ook allemaal. Vlak erachter ligt de haven, waar nu een gigantisch cruise schip ligt. Ach, Galveston valt eigenlijk best mee.
We gaan weer verder en nemen de ferry om van het eiland af te komen. Het is eigenlijk dus Galveston Island. Je kan er met 2 bruggen komen of dus met de ferry. Wij zijn er aan de ene kant opgekomen via een brug en verlaten het nu aan de andere kant dus per boot.
De overtocht duurt ongeveer 20 minuten. Als we langs de reling over het water staan te kijken zien we diverse dolfijnen zwemmen. Wat ons verbaast is dat de overtocht gratis is. We begrepen al niet waar we moesten betalen, maar dat is dus niet nodig. Dat is nog eens service!

Louisiana Bleus by Bonny Raitt

Als we weer op het vaste land zijn rijden we vrij snel Louisiana binnen. Bye bye Texas, het was geweldig!
We gaan weer een stukje dichter naar de kust want dan rijden we door het moeras gebied. Schitterend mooi hier. Bloedje heet ook, maar dat is al heel de ochtend. Helaas kunnen we bijna niet uitstappen want er vliegen hier flinke beesten rond die gelijk op je af komen. Nu weten wij niet of ze steken, maar prettig is het niet. Vanuit de auto filmen gaat ook niet echt lekker, want binnen no time zitten er honderden lijken op de voorruit. Je ziet echt hele zwermen door de lucht vliegen. Alle auto’s die je ziet rijden hebben net zulke witte voorruiten als wij. Sproeien en ruitenwissen helpt niet, dan zie je alleen maar minder.
Dus veel foto’s van The Swamp zijn er niet. Jullie moeten ons maar geloven dat het hier heel erg mooi is.

Eenmaal uit het moerasgebied zijn de vliegen weer weg. Behalve dan de lijken die op de auto zitten.
We gaan verder naar Lafayette, we vinden een kamer in een Comfort Inn. We waren eerst bij de Quality Inn maar die zat vol. Er zitten hier veel slachtoffers / vluchtelingen van Katrina.
Ook dit hotel zit bomvol terwijl het heel groot is. Ongeveer 200 kamers. Maar ja Lafayette ligt natuurlijk ook best in de buurt van New Orleans. Maar wij kunnen er gelukkig ook nog bij.

In Texas hebben we trouwens gehoord dat de vluchtelingen een debitcard krijgen (soort bankpas) met 2000 dollar erop. Daar moeten ze voorlopig van leven. Ook krijgen ze onderdak, in sommige hotels kunnen ze 14 dagen gratis verblijven. Het Rode Kruis en het Leger des Heils doen hun best om iedereen te helpen. Er staan overal collectebussen in de winkels. Ook zijn er liefdadigheid concerten en dat soort evenementen.
Er zijn nog veel vermisten, elke dag laten ze foto’s zien op tv. Hele gezinnen zitten door het hele land. Gisteren nog een moeder die in Houston zat en haar zoontje van twee jaar was terecht gekomen in een opvanghuis in New York.
Nu komen de verhalen los van de mensen die achter gebleven waren. Vooral ouderen en zieken hebben het niet overleefd. Ze zaten o.a. in bejaardentehuizen en ziekenhuizen.
Maar er zijn ook mooie verhalen; van mensen die elkaar terug vinden en die het overleefd hebben.

Natuurlijk mogen wij dan niet klagen dat we niet naar New Orleans kunnen. Maar eerlijk is eerlijk, nu we zo dicht bij zijn is het toch niet leuk.

Maar ja nu moet Key West weer evacueren voor Rita. Zijn we in 2000 geweest. Nou als daar een orkaan overheen komt blijft er volgens mij ook niets van over. Zou ook erg zonde zijn! Hopelijk vertrekt iedereen op tijd.
Ook de kust van Texas is gewaarschuwd voor Rita. Wij zijn dan allang weer in het binnenland.

Mississippi Delta Blues by Muddy Waters

Louisiana hebben we weer verlaten en zijn nu dus in de staat Mississippi.
Maar voor dat het zover was zijn we eerst nog naar Avery Island geweest. Dit is de enige plek waar de tabasco saus vandaan komt. De familie Avery is er zeer rijk van geworden. Om Avery Island te bezoeken dien je één dollar te betalen bij het tolhuisje. Daarna mag je gratis het museum bezoeken en kan je een blik werpen in de fabriek.
We krijgen eerst een korte film over het maken van de saus. Ik wist niet dat ze zoveel kunnen vertellen over een flesje pepersaus. Natuurlijk is er ook een giftshop waar ze echt alleen maar spullen verkopen waar pepers in zitten of waar pepers op staan. Wie pepers spaart is hier aan het juiste adres.
Avery Island is het thuis van de familie Avery sinds 1818. Voor de duidelijkheid, het is geen eilandje. Gewoon een plaatsje vlakbij Lafayette. Het heet island omdat het op een zoutmijn ligt en de grond is er omhoog gedrukt, een soort terp eigenlijk. Het zout dat er gewonnen wordt gebruiken ze weer om de pepers voor de saus mee te zouten. We krijgen 2 mini flesjes saus mee.
Erg leuk om deze plek te bezoeken.

We stoppen ook nog in Baton Rouge. We willen een kijkje nemen bij het Old State Capitol. Maar dat is blijkbaar zo oud dat het nu helemaal in de steigers staat. Een kijkje nemen bij de USS Kidd die hier ligt lukt ook al niet, de weg ervoor is afgesloten. Later zien we het marineschip van een afstand liggen, maar het is behoorlijk nep, hij ligt op de oever. Dus daar hebben we niets aan gemist.

Toen verder naar het noorden, naar Natchez. Schitterende weg, ook al is het de snelweg. We rijden door een groot moerasgebied. Eigenlijk loopt de snelweg een hele tijd over zeer lange bruggen. Rechts, links en onder je zie je alleen maar moeras. Echt van die enge uit de flim. Met van die dode bomen waar dan nog wat spaans mos in hangt. Lekker griezelig.

Cottonfields by John Fogerty

We zien ook een paar plantagehuizen, maar niet overal mag je het terrein op. Morgen zullen we er waarschijnlijk nog een paar zien. Het zijn prachtige huizen met lange oprijlanen.
Dan verschijnen de katoenvelden links en rechts van de weg. Ook apart om te zien, al die witte pluizenbollen. Kilometers verder liggen ze nog langs de weg, mee genomen door de wind.

En dan zijn we om 15.00 uur in Natchez. Ik had me er niet veel van voorgesteld maar het is een leuke plaats. We proberen eerst de Ramada Inn aan de oever van de Mississippi. Helaas helemaal vol. Dit hadden we een paar dagen geleden al op internet gezien, maar misschien dat iemand geannuleerd had. Maar ook hier zit het vol met vluchtelingen.
Oké, dan maar geen uitzicht op de Mississippi. We nemen een kamer in de Comfort Inn, alweer ja. Deze is een stuk kleiner en leuker dan die van gisteren.

Eerst even de rotzooi op de kamer gelegd en toen nog even een kijkje genomen bij de rivier. Daar ook gelijk een restaurantje gezien waar we later gaan eten. Er ligt een radarboot in de rivier maar daar kunnen we geen vaartje mee maken. Het is een casino wat er standaard ligt. Zo´n boottochtje gaat helaas niet lukken deze reis.

We eten prima met uitzicht op de Mississippi rivier. Hoewel het na een kwartier donker is, en je dus geen rivier meer ziet. Maar het is het idee dat telt!

De volgende dag naar Vicksburg, waar we een militair openluchtmuseum willen bezoeken. De bedoeling is dat we er ook slapen, maar op internet zitten alle hotels ook daar vol.
Als we er geen kamer kunnen krijgen dan rijden we voor een slaapplaats door naar Greenville. Normaal is het geen probleem om hier in de buurt een kamer te krijgen, maar door alle vluchtelingen is het nu wel lastig. Het is niet anders, komt wel goed.

Ondertussen is iedereen hier in de ban van Rita die toch categorie 4 schijnt te worden. Vooral Galveston maakt zich klaar voor de grote klap. We zijn gelukkig op tijd weg daar.
We hoorden dat er mensen net weer zijn teruggekeerd naar New Orleans, maar die nu weer de benen nemen voor de zekerheid. Ze durven niet aan de kust te blijven. Logisch natuurlijk. 

Voordat we verder gaan bekijken we eerst nog wat mooie huizen in Natchez. Ook nog even naar het Vistors Center annex giftshop geweest. Nou ja zeg maar gewoon giftshop. We kregen zelfs een rondleiding van wat ze allemaal wel niet verkocht. En ja, dan kan je niet met lege handen weg gaan natuurlijk. Dat zou lullig zijn. Ik heb er zelfs beignet mix gekocht om zelf de beroemde beignets te maken van Cafe Du Monde in New Orleans. Als we er geen kunnen gaan eten, dan maar zelf maken.
De vrouw vertelde dat het cafe op zich weinig schade heeft, maar voorlopig nog gesloten is. Waarschijnlijk is al het personeel geëvacueerd.
Ze had nog meer artikelen uit New Orleans, maar hier voor gold wel op=op zei ze erbij. Ook wist ze te melden dat de radarboot de Natchez tijdelijk naar Natchez komt. Daar hadden wij in New Orleans een tocht mee willen maken. De boot is vreemd genoeg nog nooit in Natchez geweest, ondanks zijn naam. Maar goed, als hij hier aan komt zijn wij alweer weg.

Vicksburg Blues by Skip James

Na Natchez nemen we de Natchez Trace Parkway richting Vicksburg. Schitterende weg die vroeger door de indianen en later door het leger veel gebuikt werd. Op een gegeven moment moeten we weer de 61 nemen, maar ook die is gewoon wonderschoon. Er is hier een klimplant, de Kudzu, die jaren geleden uit Japan is meegenomen en die overwoekert alles. De inwoners zijn tegenwoordig helemaal niet blij meer met de plant, hij groeit echt overal overheen. Ook over andere bomen, over telefoonpalen, verlaten huizen, echt alles. Bovendien groeit hij zo’n 30 cm per dag! En langs de 61 is dit dus ook te zien. Tja wij vinden het wel mooi. Het is een heel apart gezicht. Ook hier weer veel katoenvelden. 

Om 12.30 zijn we al in Vicksburg, nu dus op zoek naar een slaapplaats. We gaan het eerst proberen bij de Best Western. En YES, in één keer raak. Ze hebben nog een kamer voor ons. Maar echt maar voor 1 nacht. Dat bericht kregen we gister en eergister ook al. Maakt niet uit, we willen ook maar 1 nacht. Als we inchecken gaat de telefoon en we horen haar zeggen dat ze geen kamers meer heeft. Zonder iets na te kijken. Dus of we zijn net op tijd, of ze nemen geen reserveringen meer aan via telefoon en/of internet. Ik zal er morgen eens naar vragen hoe dat zit (ze was nu druk) ook hoe het zit met die ene nacht.

Maar wij zijn blij dat we een kamer hebben! Nog een prima kamer ook, niks mis mee.
Als we de spullen op de kamer hebben gezet gaan we naar het Vicksburg National Military Park. Dit is een gigantisch openlucht museum ter nagedachtenis aan de slag bij Vicksburg tijdens de burgeroorlog (North and South).
Overal staan beelden, gedenkstenen, kanonnen, borstbeelden enz, enz. Over elke infanterie staat er wel iets. Het ligt erg mooi in de heuvels, mede daarom was de slag ook zo zwaar, en aan de Mississippi rivier. Je kan er met de auto doorheen rijden en uitstappen waar je maar wilt. 

We rijden nog een scenic route door Vicksburg en eten ’s avonds bij de Cracker Barrel. Leuk restaurant in country sfeer, en dan bedoel ik echt het platteland.

Katrina heeft hier in de omgeving ook aardig huis gehouden. Vicksburg heeft zelfs een paar dagen zonder stroom gezeten en er is veel schade. De hele weg van Natchez naar Vicksburg waren ze eigenlijk bezig met de bomen en takken opruimen. Bij navraag bleek het inderdaad een staart geweest te zijn van Katrina. Veel bomen zijn gesneuveld, reclameborden kapot, zendmasten geknakt e.d.

Bij het vertrek uit het hotel vraag ik na hoe het zit met reserveringen. Je kan maar voor 1 nacht boeken en niet voor meerdere. Ze houden een paar kamers vrij voor langskomende gasten om zo niet iedereen teleur te stellen, maar telefonisch en via internet is inderdaad niet te boeken. De rest van de kamers zijn voor de vluchtelingen.

Walking In Memphis by Bruce Springsteen

Prachtige weg naar Memphis. Hier en daar krijgen we nog een glimp van de van de Mississippi. Maar we zien vooral veel katoenvelden. Jos heeft nog wat geplukt. Ze zijn hier inmiddels ook aan het oogsten. Dus sommige velden zijn alleen nog maar bruin, groene planten, andere zijn al helemaal kaal tot op de grond. En balen, balen, hele grote katoenbalen staan langs de velden. Bij elkaar geperst, klaar om afgevoerd te worden. 

Aan het eind van de middag zijn we in Memphis waar we in een keer naar het hotel rijden, de Comfort Inn. Handig als je hier al een beetje de weg weet.
We zitten op de 10e etage en hebben, al is het schuin, uitzicht op de Mississippi en Mud Island. 

We gaan met het trammetje naar het centrum, hoewel dat vlakbij is. Maar dan zien we gelijk weer wat van de stad. Natuurlijk weer even naar Beale street waar het weer gezellig druk is. Niet zo druk als 3 weken terug maar het is nu ook nog geen weekend. Zal morgen wel drukker zijn.
We eten in Peabody Place bij een Ierse Pub, is weer eens wat anders.
We gaan met het trammetje weer terug naar het hotel, hij rijdt een rondje, dus zien we weer een ander stukje van de stad.
De auto zullen we hier niet meer gebruiken, alleen nog om naar het vliegveld te komen. We hebben er nu 3761 mijl opzitten (6052 km).
De benzine is trouwens weer goedkoper geworden. In het begin hebben we $ 3,14 per gallon betaald, en het laagste was $ 2,63. (1 Gallon is 3,8 liter) Voor ons is dit niet duur, maar de Amerikanen vinden van wel natuurlijk. Wel hebben ze het er nu over dat het waarschijnlijk naar $ 5,- per gallon gaat ivm Rita. 

Laatste nieuws hier over Rita, ze is nog niet echt aan land. Het oog zal over een uur de kust bereiken. Het is hier nu 1.00 uur ’s nachts. Maar het stormt heel erg nu aan de kust. Galveston, Beaumont e.d.. In New Orleans is een pas gerepareerde dijk weer door gebroken en het loopt dus weer onder water, daar waar het net droog was. Op zich is de orkaan niet daar, maar ze hebben er heel veel regen en wind door. Er zijn daar veel tornado’s vanwege Rita.
CCN zend constant live uit vanuit diverse plaatsen. 

In de ochtend naar Mud Island, dat is een eilandje in de Mississippi rivier hier vlak voor ons hotel. Je gaat er met een monorail naar toe. Ze hebben daar op schaal de Mississippi na gebouwd. Mooi gedaan, zelfs de diepte van de rivier is nagemaakt. Er stroomt water doorheen en aan het eind loopt het in een groot meer, alsof het de oceaan is.

Shake, Ratlle and Roll by Jerry Lee Lewis

Daarna naar de Sun Studio’s. We gaan lopen vanaf Mainstreet, maar dat blijkt nog een behoorlijk stuk te zijn. Maar we komen precies op tijd binnen voor een tour. Een enthousiaste gids, met bakkenbaarden alá Elvis, verteld over de historie van de studio. Sun is uiteraard vooral beroemd omdat hier Elvis is ontdekt. Maar er komen meer grote vandaan; Jerry Lee Lewis, Jonny Cash, BB King en ga maar door. In tegenstelling met de Norman Petty Studio in Clovis is de Sun Studio behoorlijk commercieel. Even wat verschillen:
Sun: tour kost $ 9,50, Petty is gratis.
Sun heeft giftshop, Petty niets.
Sun heeft zitjes en verkoopt eten en drinken, bij Petty mag je gratis fris uit de koelkast pakken.
Maar toch is het leuk om te zien waar Elvis is begonnen zeker omdat we ook op Graceland zijn geweest en dus best veel van Elvis hebben gezien deze reis.

We lopen weer terug, de terugweg lijkt een stuk korter, hoewel het erg warm is.
We maken nog een rondje door Beale street en Main.
Dan naar het Peabody hotel waar het showtime is om 17.00 uur. Tatata! Wat gaat er gebeuren? De eenden gaan naar bed! In de lobby is een fontein en daar zwemmen 5 eenden in. Doodgewone, normale eenden. Om kwart voor 5 gaat de rode loper uit en komt er een trapje tegen de fontein. De eenden waggelen dan netjes over de rode loper naar de lift waarmee ze naar hun nachtverblijf gaan. Morgen om 11.00 uur begint het hele circus weer, maar dan andersom.
Echt lachen om te zien en er komen heel veel mensen op af, ongelooflijk.

We eten in Beale street bij BB King. De toegang is nu opeens $ 10,-. Drie weken terug nog $ 3,-. Maar het is nu vrijdag, zal er wel mee te maken hebben.
Maakt niet uit, de dollars moeten nu toch op.
Maar de muziek is dan ook een stuk beter! Als we aan de cocktail en de Corona zitten gaat er een band optreden. Ben de naam even vergeten. Maar het is echt heel gaaf. Onder het lekkere eten genieten we van goede bluesmuziek. Het publiek gaat uit zijn dak. Dansen, klappen, springen, noem maar op.
Het is echt een hele geslaagde afsluiting van onze reis.

We nemen het trammetje terug naar het hotel en gaan dan toch maar beginnen met inpakken.

Op weg naar het vliegveld rijden nog even langs het motel waar Martin Luther King is vermoord op 4 april 1968. Hij stond op het balkon toen hij werd neergeschoten door James Earl Ray. Aan de balustrade hangt een bloemenkrans. Tegenwoordig is het motel een museum over mensenrechten. 

We brengen de auto weg en gaan met de shuttlebus naar het vliegveld. Dan gaat de terugreis toch echt beginnen.

Stuur een bericht

Stuur een bericht met je vraag en/of opmerkingen.

visitor analysis